Τάβλι παίζεις, κύριε;

Όχι, δε μιλούσαμε στον πληθυντικό, βασικά δεν είχαμε μιλήσει σχεδόν καθόλου, μέχρι την τυχαία συνάντηση στο μπαράκι εξ αφορμής μιας εκδήλωσης. Την ώρα που έφευγα συστηθήκαμε, πρέπει να περνούσε καλά τόσο που γελούσε, έλαμπε ολόκληρος!
Από κείνη τη μέρα ή μάλλον τη νύχτα ήθελα να τον ξαναδώ. Το μόνο που θυμόμουν πολύ καλά ήταν το αυθόρμητο γέλιο κι αυτό ήταν αρκετό για να μου φτιάχνει τη διάθεση.
Τώρα που το σκέφτομαι πόσο δίκιο έχουν όταν λένε ότι τίποτα δεν αφοπλίζει όσο το γέλιο! Οι γελαστές στιγμές είναι σα να ξεφεύγουν από το χρόνο, όταν δεν είσαι τίποτα άλλο παρά ένα γέλιο, πόσο μαγικά καταργούνται οι αποστάσεις!
Τώρα βέβαια το γέλιο είναι γερό θεμέλιο, σε φέρνει κοντά αλλά μετά τι γίνεται;
Δεν μπορείς να χαχανίζεις μόνο επ’ αόριστον ή μάλλον μπορείς, αλλά στην παρούσα φάση ήθελα και το κλάμα ! (αστειεύομαι)
Σκεφτόμουν λοιπόν διάφορες εκδοχές, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για πρώτη επαφή. Μια ιδέα θα ήταν, να πάμε σινεμά, ίσως στο θέατρο ή και σε μπαράκι. Ε, ως συνήθως, τίποτα απ’ όλα αυτά τα ωραία προγραμματισμένα που ΄χα στο μυαλό μου δεν έγινε. Τυχαία κι ουρανοκατέβατα, μιαν ωραία εσπέρα ήρθε κι έκατσε το τάβλι.

-Τάβλι παίζεις, κύριε;
-Ε, σπάνια, καμιά Κυριακή στα εξάρχεια στο underground. θέλεις να παίξουμε;
-Ναιιι
-Στοίχημα βάλαμε;
-Όχι, παρεκτός κι αν το κανονίσουμε εμείς τώρα
-Παρεκτός βεβαίως,…χαχα…15 ξυλιές!

Θες η τύχη του πρωτάρη πάντως γεγονός είναι πως το πρώτο στοίχημα το έχασα. Ακολούθησε συρφετός παιχνιδιών με μένα να φαντάζομαι κάπως αμήχανα, βλέπεις ακόμη δεν είχαμε βρεθεί, τι θα μου άρεσε και μπαμ το πέταγα τζογαδόρικα στο διαδικτυακό τραπεζάκι. Τα παιχνίδια βγήκαν συναρπαστικά απρόβλεπτα και τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν με τρελή χαρά για τη νίκη και πολλές φορές και την… ήττα!
Τώρα βέβαια θα μου πεις και θα χεις όλο το δίκιο, πώς γίνεται να παίξεις σε στοίχημα τη βιαιότητα, την τρυφερότητα, το πάθος; Πώς γίνεται να αρχίσεις με όλα όσα αναπτύσσονται φυσικά μέσω της εξέλιξης της σχέσης; Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά και ανοίγει τα πόδια της, η καργιόλα, ίσως γιατί η καθιερωμένη τάξη των πραγμάτων υπάρχει για να ανατρέπεται από καιρού εις καιρόν, ίσως και γιατί έχουμε μία κάποια διαστροφή.
Και να που ήρθε η ώρα της πλερωμής! Όσο αποφασιστικό ακούγεται το θα τις φας και θα πεις κι ένα τραγούδι άλλο τόσο αμήχανο είναι να βρίσκεσαι προ των πυλών, έχοντας μια αόριστα οικεία αίσθηση για το ποιος είναι ο άλλος που άραξε δίπλα στο τζάκι σου και συζητάτε περί ανέμων και υδάτων.
Ευτυχώς, λίγο πριν πέσουμε ξεροί από το αλκοόλ, έγινε η πρέπουσα εισήγηση:

-Ξέρεις, έχουμε και κάποια χρωστούμενα…
-Α, ναι, βέβαια,πώς μας διέφυγε… Θα τηρηθεί η σειρά;
-Όχι, θέλω να σε φιλήσω.
Δε θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό το φιλί, πάντως όταν το σάλιο μας είχε πια στραγγίξει, κατάλαβα πως είχε ξεπεράσει κατά πολύ τη χρονική διάρκεια των τριών λεπτών που είχα στοιχηματίσει.
-Μπορείς ν’άρχισεις να τις μετράς.
-Μία…δύο….δυόμισι….τρειιιιις και το λουρί της μάνας…τέσσερις…πέντε…έξι….εφτά... Μπερδεύομαι, τις χάνω. Φοβάμαι, συνεχίζω…συνεχίζω….σταματάει. Ο κώλος μου έγινε λες και τον είχε οργώσει.
Αφήνει τη τριανταφυλλόβεργα, μου ανοίγει τα πόδια και βυθίζει το κεφάλι του στο μουνί μου, φιλάει, ρουφάει, φτύνει ενώ η γλώσσα παίζει σε σταθερό τέμπο τα (καβλο)κύματα που ξεσπούν. Έχω λιώσει, στριφογυρίζω σα φίδι να πάρω την κατάλληλη θέση.

-Το παίζω να χύσει το μουνί σου στο στόμα μου, μπορείς;
-Νομίζω πως ναι! Έχω μαλακιστεί με τη σκέψη να χύνω στο στόμα σου.
-Είναι κάπως χυδαίο σαν πρόταση, ίσως καλύτερα να το ζητούσα χωρίς στοίχημα, ξέρεις…
Πόσο όμορφη σκέψη είπα μέσα μου και αντί να το πω απ’ έξω μου, απάντησα το χαζό: ναι, καταλαβαίνω τι λες. Γαμώτο, γιατί όταν συγκινούμαι πετάω τις πιο άσχετες μαλακίες; Τάμα το χω;

Με μα κίνηση βάζει τον πούτσο του στο στόμα μου. Μ’ αρέσει το τσιμπούκι, δεν του το χω πει, σίγουρα όμως θα το κατάλαβε από τον τρόπο που γλείφω. Τον χώνει πιο βαθιά, χτυπάει στο λαρύγγι, νιώθω την αναπνοή μου να σταματά. Πρέπει να βρω τρόπο να αναπνεύσω, πνίγομαι ρεε,… δε σταματώ. Μου πηδάει το στόμα και βγαίνουν απίστευτα ρυάκια σάλιου…Μα τι στο καλό συμβαίνει, χύνω από το στόμα; Πού ήταν κρυμμένο τόσο σάλιο;

-Ξέρεις δεν το βάλαμε στοίχημα, αλλά θα μου άρεσε να κάνω το τραπεζάκι. Θέλεις;
-Μια χαρά το βρίσκω, στήσου…
Χωρίς δεύτερη κουβέντα στήνομαι στα τέσσερα, τραπεζάκι ακούνητο σχεδόν αμίλητο, αγέλαστο. Θέλω να είμαι το τέλειο τραπεζάκι. Όταν μου χώνει τον πούτσο στο στόμα, αντιλαμβάνομαι όσα μπορεί να αντιληφθεί ένα τραπεζάκι- σεξουαλικό αντικείμενο, υποκείμενο, ταυτοπροσωπία, δεν ξέρω και γω τι. Χάνεται ο χρόνος, υπάρχω για την κάβλα του.

-To επόμενο στοίχημα θα έχει άλλη χροιά…
-Όπως;
-Όποιος χάσει θα φιλήσει τα πόδια του άλλου ή μάλλον θα τα γλείψει.
-Καλά, λόγω της φύσης του στοιχήματος χάνω. Οκ?
-Τι εννοείς;
-Η ποδολαγνεία είναι κόλαση! Είτε στο πάτωμα είτε στο κρεβάτι, sliourp!
-Σε αγαπώ.

Εντάξει τώρα, η θεατρικότητα στην υπερβολή της θα μου πεις, αλλά πώς να το παλέψω; Τρελάθηκα με το πιπίλισμα, αν ήταν δυνατό να βάλω το πέλμα όλο μέσα στο στόμα του, να χαϊδεύω το μουνί μου και παράλληλα να του παίρνω πίπα.
Γίνονται όλα αυτά μαζεμένα άραγε;
Ε, όλο και κάποιος τρόπος θα υπάρχει.
Μπορεί να μη μας προίκισε η φύση με ακροβατικές ικανότητες , πλοκάμια χταποδιού, χίλιες και μία γλώσσες, μέσα μας όμως υπάρχουν αυτοί οι μικροί δυναμίτες που όταν πυροδοτηθούν, τα σώματα λιώνουν και μεταπλάθονται στην εκάστοτε πρέπουσα στάση.

Διπλώνω δείχτη και μεσαίο δάχτυλο. Θυμίζει πολύ την κίνηση που κάναμε παιδιά, όταν σταυρώναμε τα δάχτυλα για να μην πιάσει ο όρκος που ‘χαμε πάρει. Φιλάω γλυκά την τρυπούλα, τη σαλιώνω με όσα υγρά υπάρχουν. Τα σταυρωμένα δάχτυλα μπαίνουν, προχωρούν βαθιά, είναι τόσο μαλακά και ζεστά εκεί μέσα στη φωλίτσα τους. Τα σπρώχνω όσο πιο βαθιά μπορώ. Πόσο με καβλώνει να τον ακούω να βογγάει. Παίρνω τον πούτσο του στο στόμα, χώνεται μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, η γλώσσα μου ανεβοκατεβαίνει μετά μανίας. Χάνω λίγο το ρυθμό. Δεν πειράζει, θα ξαναβρώ κάποια στιγμή ή θα τον βρει αυτός όταν με γαμάει.

Ανάβει τα φώτα, τα κούτσουρα στο τζάκι έχουν σχεδόν σβήσει. Βλέπω την ανακατωμένη, μάλλον μεθυσμένη απ’ το χυμένο κρασί, κουβέρτα κι εύκολα εντοπίζω τον αναπτήρα που ψάχναμε πριν ώρες. Καλό θα ήταν λίγο φαγάκι αν δε με προλάβαινε κι έτρωγε όλα τα τυροπιτάκια, ο μπαγάσας. Την άλλη φορά θα του βάλω τρικλοποδιά.

Πάμε για ύπνο στο μέσα δωμάτιο. Στο πιτς φυτίλι έχει ξεραθεί. Κλείνω μάτια και τον αγκαλιάζω. Η ρυθμική του ανάσα με νανουρίζει.

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

 

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

    α και φυσικά  

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

    
Δεν το διάβασα ακόμα , γιατί κουράστηκαν τα μάτια μου όλη μέρα:boobeyes:
Προκαταβάλω όμως την απάντηση μου , και το διαβάζω σε λίγο 

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

Mίνι... κουκλίτσα, με εκπλήσεις έτσι που τα γράφεις, σε θεωρούσα ντροπαλό θηλυκό...   αλλά τα είπες χύμα μπράβο σου.
Μου άρεσε η απλότητα γραφής σου γι΄ αυτό που έζησες.

Σκάκι ξέρεις;  

 

Για φαντάσου… Τόσες χιλιάδες παρτίδες τάβλι στη Μαντουβάλα   και ποτέ δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο. Κι είμαι και ζαράκιας…

Μπράβο ρε πατρίδα. Στο γράψιμο και στο …πλακωτό παίρνεις άριστα!

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

Εξάρες σερί σου εύχομαι, ανάσα να μην πάρει ο κύριος με το τάβλι! Αχ αυτές οι εκδηλώσεις  

 

Επειδή εγώ συμπάθησα τον κύριο για καποιο περίεργο λόγο, του εύχομαι εξάρες και αυτουνού, να γίνει τιτανομαχία.

Ωραία ροή llazouli  

 

Οι ανθρώπινες σχέσεις ειναι σαν το τάβλι!
Πόρτες,Πλακωτό,Φεύγα.
Κερδίσεις,χάσεις πάντως, πάντα θες να παίξεις ακομα ένα.


(από τις Θεωρίες Της Ράνιας)

Πολύ καλό!

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

ήταν στημένο οεο ήταν στημένο.
καλή μου πάντα τέτοια.
και μετά σου λένε όποιος χάνει στα τυχερά παιχνίδια χάνει παντού.
μαλακίες λένε.
λοιπόν αν κάποια γνωρίζει από μουτζούρη, δηλωτή, ξερή, θανάση, πάρε δώσε κερασάκια, μονόπολη, πεντόβολα και τα άλλα σχετικά παιχνίδια που παίζαμε μικροί εδώ είμαι. το στοίχημα στην βούλησή της.
σοβαρότερα. μπράβο σου για το ύφος της γραφής και τον χειμαρώδη τρόπο αυτής.
να περιμένουμε σύντομα το επόμενο?
ας το ελπίσουμε

 

Απάντηση: Τάβλι παίζεις, κύριε;

Ενδιαφέρον...