Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

Πάει κάποιος καιρός που την ώρα που αποσυνδέομαι από το φόρουμ και ιδίως όταν έχω διαβάσει τα on topic θέματά του, νιώθω αντιδραστική και αυτάρεσκη. Διαβάζω πράγματα, από αυτά που με αφορούν, που δεν μου ταιριάζουν διόλου ως υποτακτική. Πράγματα που καταβάλω κόπο μετά για να τα βγάλω από μέσα μου και να συνέλθω λίγο. Κάποιες φορές, φαντάζομαι πόσο θα γελάσετε με αυτό, χρειάστηκε να κάνω nadu για κάμποση ώρα προκειμένου να υπερβώ την κρίση ταυτότητας που παθαίνω με διάφορα που διαβάζω.

Ρωτώ λοιπόν, τί κάνουν άλλες υποτακτικές, αν τυχόν έχουν νιώσει όπως εγώ και πώς το αντιμετωπίζουν. Ή, τί κάνουν Κυρίαρχοι, όταν η υποτακτική ή ο υποτακτικός τους έχουν προβλήματα ανάλογα με το δικό μου. Τους κόβουν το φόρουμ, υποθέτω;

Έπειτα είναι και κάποια άλλα των ημερών, που βαριέμαι να πάω στο νήμα περί λύσεων να τα γράψω, που δεν μου άρεσε διόλου τελικά έτσι που προέκυψε.

Τούτο εδώ με προσέβαλε, ίσως επειδή βγαίνει από αριστερά στα μέλη εκείνα που προσπάθησαν για το φόρουμ. Το έδειξα, πολύ διακριτικά. Όσο και να μου έχει καταλογιστεί ότι μιλάω πολύ, την καλή πρόθεση του άλλου τη σέβομαι, ακόμα και αν κάτι σε αυτήν δε μου πηγαίνει.

Ίσως και επειδή εξ ορισμού με καθιστά μέρος ενός προβλήματος ενώ δεν είμαι.

Αυτό πάλι,

ήταν ένα γερό χαστούκι στις πεποιθήσεις μου περί δημοκρατικής επικοινωνίας, αλλά χρήσιμο. Μου άνοιξε τα μάτια ως προς το πρώτο ποστ που έκανα quote.

Ακόμα, κρίνω ότι η άρητη μεν, κρυστάλλινα εμφανής δε ανησυχία του Konstantinos μήπως απωλέσει τον έλεγχο του φόρουμ δεν υφίσταται, τουλάχιστον όχι εκεί που έδειξε να τη διακρίνει. Και αυτό μεν είναι ένα πρόβλημα του Konstantinos, όταν όμως παρεκτρέπεται σε συγκαλυμμένες φοβέρες για παιδιαριώδη μέτρα περιορισμού και άλλα διάφορα τότε γίνεται πρόβλημα δικό μας.

Και αφού πληροφορηθήκαμε επίσημα ότι,

Και μαι που,

Θεωρώ ότι δεν έχω πλέον λόγο παραμονής στο φόρουμ, αν και κατά πάσα πιθανότητα παραμένω στο χώρο.

Η αποχώρησή μου, ανακεφαλαιώνω, οφείλεται α) στο ότι αδυνατώ να νιώσω υποτακτικά και να πάρω θετικό feedback ως υποτακτική από το φόρουμ, πιθανά από φταιξιμό μου, β) στο ότι πληροφορήθηκα ότι περισσότεροι Κυρίαρχοι υπάρχουν εκτός φόρουμ παρά εντός, ομοιάζοντας έτσι με την τελευταία πόντια πουτάνα που αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι οι άλλες πληρώνονταν ενώ αυτή όχι, γ) στο ότι επιθυμώ να πέφτω σε παγίδες της επιλογής μου και εν γνώσει μου, δ) στο ότι ο καθένας που επικοινωνεί εδώ το κάνει για κάθε άλλο λόγο πλην του ενδιαφέροντος για bdsm και προφανώς βλέπει για κορόϊδα αυτούς που κάνουν αλλιώς, καθιστώτας τους τελικά κορόϊδα και ε) επειδή η άποψή μου είναι ότι η ευκαμψία των υποτακτικών δεν περιλαμβάνει τη νόθευση του περί δικαίου αισθήματός τους.

Άλλη καμία διαφορά με κανέναν δεν έχω.

Θα μου λείψετε όσο δεν φαντάζεστε. Αλλά δεν γινόταν άλλο.

Σας εύχομαι τα καλύτερα.

Την καλησπέρα μου  

Πραγματικά, θα ήθελα να ασχοληθείτε με το κεντρικό ερώτημα που έβαλα, αυτό που μαύρισα, άσχετα αν εγώ δεν θα διαβάσω τις απαντήσεις σας. Δεν κάνω πλάκα.  

 

 

Απάντηση: Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

τι λες μωρη κουζουλη? ηντα ετρελλαθηκες και εσυ μωρε? το χωρο του ζαλόγγου και εσυ?

 

Φιλτατη δυο πραγματα εχω να πω.....

1)Οταν παθαινα τετοιες κρισεις εκανα το "καλυτερο" μου και εμπιστευομουν Εκεινον και την ικανοτητα του να χειριζετε τις κρισεις που περναγα...

2)Παλι εμπιστευομουν την ικανοτητα Του να χειριζετε τις κρισεις μου και μιλαγαμε και αναλυαμε τα πραγματα τις καταστασεις και οτι αισθανομουν μεχρι να βγει καποιο νοημα.

Υ.Γ και στις 2 περιπτωσεις ο διαλογος ειναι αναγκαιος....το "καλυτερο" του καθενος μπορει να εχει και τα θετικα (να βγαλεις απο μεσα σου οτι νιωθεις να φωναξεις να κλαψεις) αλλα και τα αρνητικα (πιθανοτατα καποια τιμωρια για πραγματα που θα συμβουν και επισης συναισθηματικο βαρος εχτρα!)

 

Αρχίζω και σκέφτομαι οτι όλοι ψάχνουν αφορμή να την κάνουν...

Κι επί της ουσίας... Από πότε άρχισες κι εσύ να συμμετέχεις στο διαγωνισμό ασυναρτησίας;

 

Απάντηση: Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

Πως είναι δυνατόν ένα forum ή μια οποιαδήποτε συζήτηση, να σε κάνουν να πάψεις να αισθάνεσαι αυτά που οι επιθυμίες σου δημιουργούν;

Προφανώς είναι αδύνατο κάτι τέτοιο.

 

Θυμήθηκα αυτό που είπε ο Σικελός στον Οβελίξ και το προσαρμόζω:

"Λοιπόν, είσαι εύθικτη μικρή. Μ' αρέσεις". 

Επί του θέματος:

Εάν κάτι μας ενοχλεί υπάρχουν δύο τρόποι για να αντεπεξέλθουμε: αποφεύγουμε να το αντιμετωπίσουμε, βάζοντας ικανή απόσταση ανάμεσα σε μας και σε αυτό, ή μαθαίνουμε να το χειριζόμαστε χωρίς να μας ενοχλεί.

Στην πρώτη περίπτωση, εάν για παράδειγμα κάποιος θέλει να κόψει το αλκοόλ, προσέχει να μην υπάρχει καθόλου αλκοόλ στο σπίτι του ή δεν πηγαίνει ποτέ σε μπαράκια. Αντίστοιχα αν κάνει δίαιτα. Φροντίζει να έχει ένα άδειο ψυγείο ή δεν πηγαίνει ποτέ σε ταβέρνες.

Σε διαβεβαιώ καλή μου φίλη ότι αυτή είναι η μέθοδος των losers. Το σπίτι μου είναι γεμάτο ωραιότατα ποτά και νόστιμα εδέσματα (μέχρι παγωτό καϊμάκι έχω η καριόλα) αλλά ούτε πίνω τίποτε πέρα από μεταλλικό νερό, ούτε τρώω τίποτα που δεν μου έχει επιτρέψει η sis διαιτολόγος (νάναι καλά το γιαβρί μου, δέκα έχασα). Εδώ και πολύ πολύ καιρό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να χειριστούμε αυτά που μας ενοχλούν. Αλλιώς θα υποκύψουμε μόλις ο διάολος, ο οποίος έχει πολλά ποδάρια, κάνει την εμφάνισή του και πάλι.

Έχω νιώσει αυτό που λες, και όχι μόνο σε σχέση με το φόρουμ. Έχω νιώσει συναισθήματα αυτοθαυμασμού, όταν με κολάκεψαν οι δόλιοι που κολακεύουν, έπαρσης, όταν χειρίστηκα τον λόγο με δηκτική ακρίβεια και κατατρόπωσα κάποιον που δεν μου είχε φταίξει σε τίποτα, οργής όταν κάποιος δεν πήγε με τα νερά μου, περιφρόνησης όταν κάποιος "μπουμπουνοκέφαλος" δεν καταλάβαινε "αυτό το απλούστατο που ξέρουν όλοι". Πολύ σκλαβίσια συμπεριφορά ε; Ακόμη και ο Μάιντ αναφώνησε, μα εσύ δεν είσαι σκλάβα... 

Ποια θα ήταν λοιπόν η ενδεδειγμένη συμπεριφορά; Να φύγω από το φόρουμ που υποδαυλίζει όλες αυτές τις συμπεριφορές που ξέρω βαθιά μέσα μου ότι είναι σιχαμερές και ψεύτικες και αφαιρούν από ότι όμορφο και καλό θέλω να πετύχω για την Ντόρα που έχω στο μυαλό μου; Να την κοπανήσω; Και να προσθέσω την ηττοπάθεια στα ελαττώματά μου; Να προσθέσω και την βλακεία; Γιατί περί βλακείας πρόκειται. Ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες που θα αναδείξουν σε όλο τους το μεγαλείο τα ελαττώματα που δεν μάθαμε να χειριζόμαστε. Θα βρεις και τον ανόητο μπροστά σου, που δεν ξέρει να εκτιμά αντικειμενικά την προσφορά σου, θα βρείς και την δική σου ανάγκη για αναγνώριση από τους άλλους. Θα νιώσεις και την αίσθηση ότι όλα είναι σάπια σ' αυτό τον κόσμο, θα φορτωθείς και μέρος της ευθύνης είτε φταις είτε όχι, θα ηδονιστείς κιόλας με το πόσο φταις (εγώ το κάνω συχνά, αλλά είναι ψέμα).

Με λίγα λόγια, αχ πώς να το πω λιτά, το βρήκα:

...δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

Δεν μπορείς να πεις θα πάω αλλού κι εκεί θα έχω το σωστό συναίσθημα και τις σωστές σκέψεις και θα είμαι η σωστή tender lilly. Δεν γίνεται. Πρέπει να είσαι η σωστή, η αληθινή, παντού και πάντα. Δεν ξέρω αν βοηθάει καθόλου αυτό που θα πω αλλά έχω βρει έναν τρόπο να διαχωρίζω τις δύο φωνές μέσα μου. Η μία μου λέει ψευτιές, σε κάθε απόφαση που καλούμαι να πάρω, μικρή ή μεγάλη. Μου λέει ότι είμαι φοβερή, ότι αξίζω πολλά, για τα οποία δεν χρειάζεται να κοπιάσω, ότι δικαιούμαι να τεμπελιάζω πότε πότε, δικαιούμαι να είμαι αγενής αφού είναι όλοι, δικαιούμαι να περιφρονώ όποιον είναι διαφορετικός από την προκάτ εικόνα που κατασκεύασα, ακόμη και αν την κατασκεύασα πριν 30 χρόνια και απλά μου ξέμεινε κάπου μέσα μου, και άλλες πολλές αηδιαστικές ψευτιές. Η άλλη φωνή είναι η αληθινή. Είναι αυτη που δείχνει τον πιο δύσκολο δρόμο πάντα. Η διαφορά είναι εμφανής. Η αληθινή φωνή δεν με χαϊδολογάει. Μου λέει ήρεμα, "Κάνεις λάθος. Διόρθωσέ το." Ίσως έχω αρχίσει να τρελαίνομαι (είδες τι κάνει η υπέρμετρη ηδονή; χαχα). Ίσως φταίει η μακρόχρονη απομόνωση. Δεν ξέρω. Πάντως λειτουργεί η φάση μου. Χωρίς να την κοπανήσω από την σουμποπαγίδα. Και ναι, ξέρω ότι ο κόσμος είναι γεμάτος μπιντιεσεμτζήδες. Τί να τους κάνω; Να τους κορνιζώσω να τους χαίρομαι; Αν εγώ δεν είμαι η σωστή και αληθινή Ντόρα, που ακούει την σωστή και αληθινή φωνή, ποιο το όφελος; Να τους κάνω τι και να με κάνουν τι;

Τέλος, το πιο σημαντικό, η φωνή μέσα μου λέει, "Ου πάρεις σοβαρή απόφαση αν δεν περάσουν 15 μέρες." Αυτή είναι η αρχή της σοφίας και το τέλος της μαλακίας. 

ΥΓ. Όποιος στήνει παγίδες, πέφτει ο ίδιος μέσα. 

 

Κατηγορηματικά ναι, αγαπητό κρινάκι. Οι άνθρωποι που συναθροίζονται σε έναν διαδικτυακό τόπο συγκεκριμένης θεματολογίας, όπως το BDSM, δεν είναι απαραιτήτως αντιπροσωπευτικό δείγμα των ανθρώπων εκτός. Καλώς ή κακώς μέσα σε ένα IRC Channel ή σε ένα Forum όπως αυτό αναπτύσσεται μια κάποια τοπική κουλτούρα. Λοιπόν αυτή η κουλτούρα, ή ορθότερα το γεγονός ότι αυτή η κουλτούρα συνδέεται -κακώς, κάκιστα- με το BDSM, σε πολλούς ανθρώπους κάνει κακό. Στους ευαίσθητως κυρίως. Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, μπορώ όμως να συναισθανθώ πόσο άσχημα θα ένιωθε στο παρελθόν ένας υποτακτικός άνδρας, όταν εδώ μεσουρανούσε ο τύπος Mistress που αναφέρονταν στους υποτακτικούς άνδρες ως "τα σκουλήκια" ή "οι σκύλοι" και άλλα κόσμια κοσμητικά. Ωσαύτως μπορώ να συναισθανθώ πως είναι για κάποιον που εγγράφεται και κάνει μια τεράστια πορεία από εντός προς τα έξω για να μπορέσει να ορθώσει το ανάστημά του μπροστά σε μια αλήθεια, και γράφει επιτέλους ότι του αρέσει να τρώει κόπρανα ή εμετούς, και κατόπιν γίνεται αντικείμενο χλευασμού. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αυτή η τοπική κουλτούρα φταίει σε μεγάλο βαθμό για την ενοχικότητα των ανδρών bottom, και όχι η έλλειψη κατανόησης από τους vanilla.

Επίσης, και μόνο το γεγονός ότι καθένας εξ ημών καλείται να συναναστραφεί ετερόκλητους ως προς τον ίδιο, ανθρώπους, προκειμένου να επικοινωνήσει για το θέμα που τον ενδιαφέρει, είναι ενδεικτικό του βαθμού δυσκολίας μιας διαδικτυακής συνύπαρξης.

Τέλος, προσθετικά σε αυτόν ας υπολογιστεί και ότι ένα μεγάλο μέρος χρηστών "ζει" εδώ μέσα, εδώ ερωτεύεται, ζηλεύει, θυμώνει, γκρινιάζει, κραυγάζει / οιμώζει / γαβγίζει για λίγη από την προσοχή των άλλων, εκτονώνει τα νεύρα του, γλύφει τις πληγές από τις ανασφάλειές του στο πρόσωπο της αναγνώρισης των αναπηριών των άλλων, προσπαθεί να αναδυθεί από τους άλλους, να οριοθετήσει την περιοχή του, να "αναμετρηθεί" με τους ομόλογούς του, να στήσει ένα προφίλ, να αυτοπροσδιοριστεί εν τέλει ως ανθρώπινη οντότητα μέσα από το ρόλο του στο forum αυτό και τέλος πάντων, ας υπολογιστεί πως εδώ μέσα - πολύ δυστυχώς - δαπανούν περισσότερες ώρες από όσες εμφανώς θα έπρεπε ή αντέχουν, άνθρωποι που απλώς δεν έχουν το κουράγιο να πατήσουν το Close window, όπως αντίστοιχα κάποιοι άλλοι δεν έχουν το κουράγιο να πατήσουν το Off στην tv τους, και παραμένουν να σαπίζουν μπροστά από την οθόνη τους. (Αυτός ο τελευταίος είναι και ο λόγος, κατ εμέ, για τον οποίο υπάρχουν τόσα πολλά posts εκτός θεματολογίας και βεβαίως τόση γκρίνια.)

Το forum, και κάθε είδους διαδικτυακή συνάθροιση ανθρώπων, για όλους τους προαναφερθέντες λόγους μπορεί να βλάψει έναν ευαίσθητο άνθρωπο, που είτε δεν έχει την απαιτούμενη αφαιρετική δυνότητα να αγνοήσει τους θορύβους γύρω του, είτε δεν έχει τη δυνατότητα να τους επεξεργαστεί όπως πρέπει. (Εσύ δεν ανήκεις σε αυτούς, κατά την άποψή μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που εφόσον δεν επιθυμείς, δεν θα πραγματευτώ.)

Από προσωπική μου εμπειρία που επιβεβαιώνει περίτρανα (πραγματικά περίτρανα) το ορθό αυτής της επιλογής, μπορώ να γράψω απερίστροφα ότι η βέλτιση λύση για ένα υποτακτικό πρόσωπο που ενοχλείται όπως εσύ από την παραμονή του σε μια διαδικτυακή κοινότητα, είναι η άμεση, απόλυτη και οριστική απομόνωσή του από την πηγή των συγκεκριμένων αυτών ερεθισμάτων.

Αυτό βεβαίως εφόσον ο Μ είναι σε θέση να παράσχει στον υποτακτικό του όλα αυτά που η αποχή του από αυτή την κοινότητα του στερεί.

 

Απάντηση: Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

Κάνει αυτό που κάνεις κι εσύ. Χαμογελάει αυτάρεσκα και απεγκλωβίζεται από κάθε είδους παγίδες. Εξάλλου δεν προορίζονται για σένα οι παγίδες. Τους ανόητους θέλουν να πιάσουν  

Θα μας λείψεις, αλλά θα τα λέμε από κοντά. Μάλλον είναι καλύτερα έτσι.

 

Απάντηση: Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

Το νήμα αυτό και οι δηλώσεις της tenderlilly μου έδωσαν αφορμή να κάνω τη δική μου αναδρομή στην πορεία που διένυσα από τότε που για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή μ'αυτό το φόρουμ, δηλαδή πριν από περίπου δύο χρόνια, μέχρι σήμερα. Στην αρχή, ο ενθουσιασμός που μου προκαλούσε η συνεχής εισροή νέων πληροφοριών, η ανακατάταξη των παλιών και η αναταραχή των συναισθημάτων μου, εξ'αιτίας του νέου "κόσμου" που ανοιγόταν μπροστά μου, έκανε τα πάντα να φαίνονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Πολύ σύντομα ο ενθουσιασμός έγινε αγωνία, καθώς οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις μου άρχισαν να χύνονται στο καζάνι της πραγματικής ζωής. Ήμουν τυχερή γιατί αυτή η διάχυση έγινε σχετικά σύντομα κι έτσι δεν είχα προλάβει να δημιουργήσω μία παγιωμένη άποψη για το τί είμαι και πώς πρέπει να είμαι σαν υποτακτική. Μ'αυτό τον τρόπο ήταν πιο εύκολο να λειτουργήσω στη σχέση μου. Αναγνωρίζω, όμως, οτι, καθώς ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και συχνά νιώθει την ανάγκη ομαδοποίησης μέσω κοινών χαρακτηριστικών με άλλους, αυτό συμβαίνει πολλές φορές και σε μένα. Ακόμα και σήμερα, αν και αραιά πλέον, αυτό αποζητώ στις σελίδες του φόρουμ. Η ομαδοποίηση αυτή δεν είναι απαραίτητο να εμπλέκει πολλά άτομα. Αν υπάρχει έστω και ένας ακόμα που να νιώθει και να σκέφτεται κάποια πράγμτα με τον ίδιο ή με παρόμοιο τρόπο με μένα, μου δίνει αρκετή ικανοποίηση (μιλάω για το πλαίσιο εκτός της σχέσης μου, γιατί μέσα σ'αυτήν η σύμπνοια αυτή είναι αυτονόητη).

Για το τί νομίζω πως πρέπει να κάνω, όταν νιώθω αντιδραστική η αυτάρεσκη, αυτό εξαρτάται πολύ από το σημαίο αναφοράς, δηλαδή από το ως προς ποιόν ή ως προς τί το νιώθω. Αν πρόκειται για το σύντροφο/Κύριό μου, τότε εκείνος είναι που καθορίζει τί θα έπρεπε να κάνω και έμμεσα τί θα έπρεπε να νιώθω. Σχεδόν πάντα ως τώρα, όταν μου συμβαίνει, στη συνέχεια μου προκαλούνται αισθήματα ενοχής και απογοήτευσης. Όταν τώρα, πρόκειται για τρίτους, είτε είναι ένα άτομο, είτε ομάδα ατόμων, είτε απρόσωπες κοινές ιδέες, το να είμαι αντιδραστική ή/και αυτάρεσκη, μπορεί πολλές φορές να μου πρακαλέσει ευχαρίστηση. Ακόμα και αν, λόγω του χαρακτήρα μου, σπάνια εκφράζω έντονα τέτοια συναισθήματα σε ανθρώπους που δεν είναι πολύ οικείοι μου.

 

Καλή μου Δώρα
να αποτολμήσω μια διόρθωση .. δεν είναι ΟΛΕΣ οι αποχωρήσεις ηττοπάθειες και βλακείες. Υπάρχουν αποχωρήσεις γενναίες (όρα Ντολμανσε. Που τον θυμήθηκα αυτόν τώρα!!!), υπάρχουν αποχωρήσεις ημιτελείς (πχ εγώ), υπάρχουν αποχωρήσεις διατυμπανισμένες, χρονικά περιορισμένες, επαναλαμβανόμενες, αποχωρήσεις με αηδία, με σκοπό, με αυταρέσκεια, αποχωρήσεις που περιμένεις να σε φωνάξουν πίσω, αποχωρήσεις που ακούς την πόρτα να κλείνει πίσω σου και θες να ξαναχωθείς .. χίλιες δυό.

Κάθε αποχώρηση που δεν είναι παγίδα - για σένα ή τους άλλους, αδιάφορο - είναι συγχρόνως μια αποτίμηση και μια αξιολόγηση. Μετράς το έχειν σου σε εμπειρίες και αξιολογείς την πορεία σου, παρελθούσα και μελλοντική, αξιολογείς και την κόγχη που είσουνα και πράττεις ανάλογα: μένεις ή αποχωρείς, διαλέγοντας ταυτόχρονα και τον τρόπο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κάθε επιλογή είναι ταυτόχρονα και μια απόρριψη.

Κοινό όλων των ειλικρινών αποχωρήσεων είναι η απογοήτευση από την κόγχη που έμενες - μια απογοήτευση τάξεως συναισθηματικής και για αυτό εξαιρετικά βαθειάς. Μια απογοήτευση που την γεννά η απόσταση που χωρίζει το ιδεατό σχήμα σχέσεων και συμπεριφορών που δημιουργείς, με την πραγματικότητα που βρίσκεις γύρω σου.

Κοινό όλων των αποχωρήσεων είναι η απόρριψη της προηγούμενης κόγχης, όχι τόσο γιατί πληγώνεσαι ή σου χαλάει η αυτοεκτίμηση ή ότι άλλο, όσο γιατί η παραμονή σου στερείται κάθε νοήματος. Δεν βρίσκεις καμία ευχαρίστηση, κανένα σκοπό, καμιά λύση και διέξοδο στην συμμετοχή σου σε ένα σχήμα κατά τεκμήριο βαλτωμένο - δηλαδή χωρίς ανανέωση, όζον και ενδεχομένως από βλαπτικό έως επικίνδυνο για σένα. Αυτή η ελλειψη νοήματος στην παραμονή σου, αυτός ο κόμπος που νοιώθεις στον λαιμό κάθε φορά που νοιώθεις το λάθος της ελπίδας σου, αυτό το πνίξιμο είναι τα βήματα της συνειδητοποίησης του λάθους σου. Εκεί αποχωρείς.

Οι λόγοι που βαλτώνει ένα σύστημα δεν είναι του παρόντος - άλλωστε, όπως ειπώθηκε και από παλιά, δεν πέφτει σε κανένα λόγο, παρά στον ιδιοκτήτη του βάλτου. Πάντα όμως, ο λόγος που αποχωρείς είναι γιατί σε τραβάν άλλες, ηλιόλουστες Αρκαδίες, γιατί θες να βγείς από τον ζόφο και να δεις την ζωή - την ζωή σου, τους γύρω σου - να είναι απαλλαγμένη από τα κακά του βάλτου. Μπορεί να τις βρεις, μπορεί και όχι. Εκεί αξιολογείς την εκάστοτε κόγχη σου ξανά και ξανά, και η πορεία συνεχίζεται με μια αξιολόγηση και μια αποχώρηση ακόμη. Χωρίς ηττοπάθεια όμως, μια και η αποχώρηση σου είναι πράξη ενεργητική και για αυτό από μόνη της μια νίκη, και ποτέ ηττοπάθεια ή βλακεία!

DragonPrince

 

Απάντηση: Τί πρέπει να κάνει μια υποτακτική όταν νιώθει αντιδραστική και αυτάρεσκη

οταν νιωθεις οτι κατι σε χαλαει, απλα το κοβεις...

 

Αυτό κι αν ήταν έκπληξη.