Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το Κ θα δώσει διευκρινίσεις, το Υ θα εκλάβει την κίνηση όπως επιθυμεί αυτό. Επειδή είναι Υ. Θεωρώ επομένως την παροχή διευκρινίσεων μάταιη. 

Και το Κ και το Υ θα ορίσουν αντίστοιχα την χρονική στιγμή της παραίτησής τους. Η απόφαση μάλλον λαμβάνεται με βάση έναν συνδυασμό λογικής και συναισθήματος (για τους περισσότερους εξ ημών).

Η δεύτερη συνθήκη δεν μπορεί να αφορά το Υ, εξ ορισμού. Φρονώ επομένως ότι αναρωτιέσαι μεγαλοφώνως.

Αν εκληφθεί ως διακριτικότητα ή παραχώρηση χρόνου, δεν αποτελεί αντικίνητρο, κατά την άποψή μου. θα αποτελούσε αντικίνητρο μόνο στην περίπτωση που το Υ δεν είναι ικανοποιητικά αυτόνομο ή εάν είναι συναισθηματικά ανισόρροπο (με την έννοια της έλλειψης της ικανότητας αυτο-ρύθμισης, όχι με την συνήθη έννοια του όρου).  Εάν εκληφθεί ως τιμωρία, δεν γνωρίζω, διότι δεν έχω καμία πείρα σε αυτό το κομμάτι. Φαντάζομαι πως οι τιμωρίες δρουν αρνητικά, σε τέτοιες περιπτώσεις, και οδηγούν σε συναισθήματα αυτολύπησης, θυμού και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Χρονική προθεσμία είναι και το "όσο πάρει", εφ όσον μιλούμε για ανθρώπους και όχι για πετούνιες. Θεωρώ όμως, ότι, όπως είπα και παραπάνω, ελλείψει αποτελέσματος, σε κάποια αόριστη χρονική στιγμή, ο ένας εκ των δύο εγκαταλείπει. Η άποψή μου είναι ότι τα Κ είναι πολύ πιο ανθεκτικά και υπομονετικά από τα Υ (στο συναισθηματικό τμήμα της απόφασης). Ίσως αυτό να ορίζει (ή να ορίζεται από) την Καποδύναμή τους (αν επιτραπεί ο όρος).

Νομίζω πως δεν τίθεται θέμα φόβου, αλλά γνώσης της ανθρώπινης φύσης. Μπορεί το Κ να μην διαπραγματεύεται, αλλά σίγουρα μπορεί να ελίσσεται, να αλλάζει μέθοδο κλπ, εφόσον κρίνει ότι η σχέση είναι επιθυμητή, παρά τυχόν καθυστερήσεις ή αντιστάσεις. Θεωρώ ότι η απόσυρση της εντολής, αν κριθεί απαραίτητη σε κάποιο σημείο, είναι απλά μια αναβολή. Μόνο το release είναι τελειωτικό. Σφραγίζει το τέλος της σχέσης, ορίζοντας ταυτόχρονα το όριο της Καποδύναμης, στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή της εξέλιξης του Κ.

 

Αν πρόκειται για υ με τέτοια αφαιρετική δεινότητα, τότε πώς ακριβώς θα μπορούσε να ισχύει το παρακάτω;

DRD με το σκεπτικό της πρώτης διατύπωσής σου που έκανα quote, και σε μία vanilla σχέση κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο αγαπημένος του εξαφανίζεται για διάστημα 10 μηνών για να τον κάνει να ζηλέψει, ή ότι του ζητά να χωρίσουν για να του κινήσει το ενδιαφέρον κλπ.

Έχω απερίστροφα συμφωνήσει μαζί σου στο παρελθόν ότι καθένας εξ ημων ερωτεύεται και αγαπά και σχετίζεται εν πάσει περιπτώσει συναισθηματικά όχι με τον έτερο αλλά με την προβολή του έτερου στο δικό του μυαλό. Κι αυτό γιατί απόλυτη γνώση του είναι δεν δύναται να έχει κανείς για κανένα συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του. Η επιφάνεια της θάλασσας δεν φαντάζεται πως η βάρκα δεν είναι μόνο η προβολή της στο νερό αλλά έχει και ένα πλευρικό βάθος.

Με γνώση των παραπάνω τίθεται το δίλημμα: Είναι προτιμότερο να προσπαθεί κανείς να προσεγγίσει το υφιστάμενο είναι του έτερου (κατά την άποψη του έτερου βεβαίως - βδελύσσομαι την επιθετική ψυχανάλυση) ή να προσπαθήσει να το θεωρήσει με τρόπο ώστε να εισπράττει από αυτό τη μέγιστη απόλαυση;

Οι ρομαντικές νουθεσίες περί "πραγματικής" σχέσης και "πραγματικής" επικοινωνίας σαφώς δεν αποτελούν καταλύτες στην επιλογή της δεύτερης λύσης (εξάλλου οι ζηλωτές τους, συνήθως είναι και θιασώτες της επιθετικής ψυχανάλυσης). Η αντίληψη όμως αποτελεί σοβαρό πρόσκομμα. Ναι μεν η αφαιρετική ικανότητα έχει να κάνει με τη διαχείριση των πληροφοριών και όχι με την ικανότητα input, πλην όμως οι "κακές" πληροφορίες (οι μη συμβατές με το προφίλ του έτερου που οικοδομούμε επιτηδευμένα) θα σωρρεύουνται εντός μας και πάντα θα μας δίνουν την αίσθηση πως αυτή η συσχέτιση μαζί του δεν είναι μία μορφή κοινωνικοποίησης αλλά μία εσωστρεφής διαδικασία. Όταν δηλαδή η προβολή του έτερου στο μυαλό μας φτάσει να εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από εμάς, τότε έχουμε φτάσει στην απόλαυση (στις φαντασιώσεις μας κυρίαρχοι είμαστε εμείς), αλλά μόνοι. Η δεύτερη επιλογή λοιπόν ενδείκνυται αυστηρά και μόνο για εξαιρετικά κυνικούς και καθόλα κορεσμένους (συναισθηματικά) υποτακτικούς.

Δύο ερωτήσεις για εσένα:
1. Τί διαφορά έχει το υ από το Υ;
2. Η Καποδύναμη είναι η δύναμη του Κάππα ως Κ εκ του Κυρίαρχου και ταυτοχρόνως (για να ερμηνεύεται και ετυμολογικά) η δύναμη του Capo στην ιταλική, ή κάτι άλλο;

 

Θεώρησα δεδομένο ότι όλα τα Υ λειτουργούν έτσι. Δεν έχω πειστεί ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Γενικότερα όμως, θεωρώ ότι η εμπειρία μας βασίζεται κυρίως στην αντίληψη. Το θέμα του release μπορεί και αυτό να ιδωθεί με διάφορους τρόπους. Ο ένας ας πούμε θα έλεγε, ότι ο Κ που μου δίνει release είναι ένας ηλίθιος που δεν εκτιμάει την αξία μου. Ή είναι ένα αδύναμο Κ. Ή μπορεί κάποιος να βλέπει κάθε αλλαγή ως ευκαιρία για νέες δυνατότητες, ή κάθε δυσκολία ως μία δοκιμασία ενδυνάμωσης. Εναλλακτικά μπορεί να διακατέχεται από αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης ή να καταρρέει υπό το βάρος της απόλυτης προσωπικής ευθύνης για την ζωή του, ή υπό το βάρος της απογοήτευσης για την λήξη μιας σχέσης.

Όμως, το release που θα δοθεί σωστά, χωρίς δυνατότητα παρεξηγήσεων περί τελεσίδικου χαρακτήρα του, θα λειτουργήσει ως release, στο πρακτικό κομμάτι τουλάχιστον, με την έννοια ότι το Υ θα ξέρει ότι η σχέση έχει λήξει. Μπορεί να ενδύσει το γεγονός σύμφωνα με την δική του αντίληψη, δεν υπάρχει όμως κάποια πράξη ή σκέψη που να ανατρέψει το γεγονός.

Επομένως, η θέαση της απομάκρυνσης του Κ με συγκεκριμένο τρόπο από το Υ, δεν σχετίζεται με το release, κατά την άποψή μου. Θα σχετιζόταν μόνο εάν η απομάκρυνση του Κ γινόταν άτεχνα εκ μέρους του, και παρερμηνευόταν ως release. Στην οποία περίπτωση φαντάζομαι πως θα έπρεπε αναγκαστικά να επωμισθεί ο ίδιος τις συνέπειες του λάθους του.

Τερτίπια αυτού του είδους γίνονται συνέχεια σε βανίλλα σχέσεις. Συναισθηματικοί εκβιασμοί, κολπάκια του στυλ φλερτάρω την άλλη για να ζηλέψεις κλπ. Καταλαβαίνω τις ενστάσεις σου επ' αυτού και έχω ακριβώς τις ίδιες. Σε έναν BDSM κόσμο όπου όλα είναι ξεκάθαρα, αγγελικά πλασμένα, assuming is not allowed, οι απαιτήσεις είναι ξεκάθαρες και οι τιμωρίες ανακοινώνονται. Τότε δεν θα κάναμε καν αυτή την συζήτηση, θα απορρίπταμε το βανίλλα μοντέλο σχέσεων ως μη λειτουργικό, εφόσον θα είχαμε στα χέρια μας το εργαλείο μιας BDSM σχέσης που βασίζεται στην θέσπιση απαράβατων κανόνων από το Κ και την τυφλή υπακοή (γλυκιά ή όχι) του Υ, κατόπιν μίας και μοναδικής, αρχικής συναίνεσής του.

Ο κόσμος όμως δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Ευτυχώς, γιατί θα μου ήταν εξαιρετικά βαρετός. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, όχι με αγγέλους. Επί του θέματος, θα έλεγα ότι, όπως σε μία βανίλλα σχέση ξέρεις ότι ο σύντροφός σου λέει και κάνει παπαριές, γιατί μετά από αρκετό καιρό μαζί του ξέρεις τι κουμάσι είναι, παρόμοια και σε μία BDSM σχέση ξέρεις ακριβώς τι επιθυμεί ο άλλος από σένα, χωρίς πολλές φανφάρες και γραμμούλες στον μαυροπίνακα. Είναι φανερό εξάλλου και στο πιο ανόητο Υ σε τί ακριβώς χωλαίνει. Γιατί ο Κ δεν παραλογίζεται συνήθως, επιθυμεί την μέγιστη λειτουργικότητα της σχέσης, όχι την καταστροφή της. Και φυσικά, για να επιτύχει αυτή τη λειτουργικότητα, θα ζητήσει τομές στα πεδία όπου το Υ είναι εμφανώς δυσλειτουργικό. Κατά αντίστοιχο τρόπο, αν ο Κ μου με ρωτάει, "είσαι καλά;" έχω την απαίτηση να γνωρίζει αν είμαι ή αν δεν είμαι καλά, χωρίς να χρειάζεται να απαντήσω. Το "assuming is not allowed" είναι παντελώς άχρηστο όταν υπάρχει η βαθύτατη γνώση της φύσης της σχέσης και των επιθυμιών του άλλου. Τουλάχιστον σε μία σχέση ήδη εδραιωμένη.

Συμφωνώ. Το BDSM είναι ένας τρόπος να παρακάμπτουμε συχνά αυτές τις προβολές. Το D/s, εν προκειμένω, αν θέλω να είμαι ακριβής.

Δεν μπορώ να ελέγξω αυτό που δεν γνωρίζω. Αν δεν το γνωρίζω μπορώ να ελέγξω κάποια επιφανειακά στοιχεία του, όπως την υπακοή κάποιου, ας πούμε. Θεωρώ ότι στο D/s προσεγγίζεται και αναπλάθεται το υφιστάμενο είναι του έτερου (του Υ ασφαλώς), έτσι ώστε η μέγιστη δυνατή απόλαυση επιτυγχάνεται α) χωρίς κόπο και β) σε βάθος. Για παράδειγμα, δεν χρειάζομαι την εντολή για να κάνω αυτό που επιθυμείς, γιατί ήδη ξέρω αυτό που επιθυμείς. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσω γι αυτό και θα το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί αυτό που επιθυμείς το επιθυμώ κι εγώ. Μαζί με την πράξη μου και μαζί με την σύμπνοια της επιθυμίας μας, υπάρχει και η σύμπνοια της απόλαυσής μας. Η πνοή της αγάπης, αν υπάρξει, μας οδηγεί στο πλευρικό βάθος που δεν γνωρίζει η θάλασσα.

Επίσης, αυτό που είναι μέγιστη δυνατή απόλαυση για μένα, δεν είναι το ζητούμενο σε όλες τις σχέσεις. Δεν βαυκαλίζομαι ότι δεν είμαι απαιτητική. Είμαι.

Κατανοώ απόλυτα αυτό που λες. Είναι ένα ρίσκο. Απαιτεί προσοχή, εκ μέρους και των δύο που ενέχονται σε μία τέτοια σχέση. Θα ήθελα να προσθέσω ότι σε ένα τέτοιο μοντέλο σχέσης, όπως ανέλυσα παραπάνω, υπάρχει αρχικά μεγάλος όγκος πληροφόρησης και επικοινωνίας, έτσι ώστε να υπάρξει το ξεσκαρτάρισμα των πληροφοριών και η όσο το δυνατόν καλύτερη ψυχογράφηση του έτερου. Όχι με την έννοια ότι αυτή θα μείνει στατική, αλλά περισσότερο όπως κάνουμε μία μαστογραφία, για να βλέπουμε αργότερα τις αλλαγές και τις αλλοιώσεις. Τέλος, δεν συμφωνώ ότι είναι θέμα κυνικότητας ή συναισθηματικού κορεσμού. Σημαντικό ρόλο παίζει η διαίσθηση. Άτομα που δεν έχουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σχεδόν καθόλου κατ' αυτόν τον τρόπο. Αυτό ισχύει και για το Κ και για το Υ. Για παράδειγμα, ένας Κυρίαρχος που απολαμβάνει την πρόκληση ψυχικού πόνου, βασίζεται αναγκαστικά πάρα πολύ στη διαίσθησή του. Ένας απλός σαδιστής, όχι.

Καμία. Χρησιμοποιώ πότε το ένα και πότε το άλλο, όπως μου καπνίσει. Δεν κολλάω στο γράμμα του νόμου. Για παράδειγμα, το ότι αποκαλώ τον εαυτό μου D (με κεφαλαίο) δεν με κάνει λιγότερο σκλάβα, όπως και το ότι φέρω το τατουάζ της σκλάβας στο σβέρκο μου δεν με κάνει περισσότερο.

Αναφέρομαι στο ψυχικό σθένος ενός ατόμου, ως απορρέον από την Κυριαρχία επί του εαυτού του. Μία σκλάβα μπορεί επίσης να έχει σημαντικά αποθέματα Καποδύναμης. Πάντα μικρότερα από αυτά του Κυρίαρχού της. Κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα ότι η αυξανόμενη Καποδύναμη της σκλάβας είναι η αιτία της αύξησης της Καποδύναμης του Κ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Θεωρώ ότι είναι δύο δυνάμεις ευθέως ανάλογες. Η αρχική πηγή φυσικά είναι ο Κυρίαρχος.