Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Απάντηση: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Είναι παναθηναϊκός ο DeSade;;;;  

Ποιο σοβαρά τώρα.
Αποκαθήλωση γιατί;
Θα ήθελες να γίνεις πιο αναλυτικός;

Αν θέλεις μην ασχοληθείς με τη φράση που έχει σχέση με το Θρύλο και που κρίνω ότι για μένα είναι ειδική περίπτωση, Πειραιώτισσα γαρ. Είναι κάτι που ως επιλογή προϋπάρχει της οποιασδήποτε σχέσης και δεν αλλάζει, δε συζητείται καν. Είναι το σωστό αξιωματικά!   Έχω διαπιστώσει δε ότι είναι τόσο εσωτερικευμένη επιλογή που καταλήγει να είναι συνυφασμένη με μένα θέλω δε θέλω (και δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με το “δε θέλω”, ο Κ μου είναι γαύρος). Είναι επίσης σαφές ότι καμία ορθολογική βάση δεν έχει, και τέλος τέλος ειπώθηκε για να δώσει χιουμοριστικό τόνο και έμφαση στην απάντηση μου.

Κατά τα άλλα, συνυπολογίζοντας την απάντηση της Syrah για τις πολιτικές πεποιθήσεις η οποία με καλύπτει (ασχέτως του προσωπικού μέρους της), που βρίσκεται η αποκαθήλωση;
Απλώς δε θα μπορούσαμε να συνυπάρχουμε. Πόσω μάλλον να αποκτήσουμε σχέση Ds ή Ms.

@underherfeet Το παράδειγμα σου ασχέτως του μελοδραματικού τόνου που το περιέγραψες είναι πολύ καλό.
Κακώς κάνει κατ αρχάς αλλά δε συμμερίζομαι το "βαριέται"

 

Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει απόλυτο «δεν μπορώ» αλλά υπάρχει το δεν μπορώ επειδή δυσκολεύομαι φρικτά και μερικές φορές είμαι ανίκανη η ίδια να «δω» για να μπορέσω στη συνέχεια να ακυρώσω εκείνον ή εκείνους τους μηχανισμούς που δημιουργούν την δυσκολία στο μέγεθος που την δημιουργούν, ούτως ώστε κάποια στιγμή το θέλω αλλά δυσκολεύομαι τόσο πολύ που δεν μπορώ το θέλω να το μετατρέψω σε μπορώ.

Αρκετές διαταγές διαταράσσουν την υπάρχουσα ισορροπία απολαύσεων.
Αν αφαιρείς μια απόλαυση και δεν αντικατασταθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο έτσι ώστε το δίκτυο απολαύσεων να παραμείνει εξισορροπημένο, τότε πιστεύω πως επέρχεται το δεν μπορώ.
Αν για παράδειγμα μου στερεί την απόλαυση του οργασμού, η απόλαυση της δύναμης του της πεποίθησης του ανήκω τόσο απόλυτα, πιθανόν να εξισορροπεί το δίκτυο.
Το ασυνείδητο απόλαυση ζητάει, δεν νοιάζεται για την τάξη των απολαύσεων.
Η αποτυχία εξισορρόπησης του δικτύου απολαύσεων φέρνει το δεν μπορώ και μάλιστα σε ασυνείδητο επίπεδο, έτσι που να μην έχει γνώση της πραγματικότητας και των λόγων αποτυχίας ούτε Ο Αφέντης ούτε η ίδια η σκλάβα.
Αντιλαμβάνομαι πως ιδανικά θα έπρεπε η απόλαυση από την ικανοποίηση της εκτέλεσης μιας διαταγής του να ήταν αρκετή.
Κι αν δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι, βαθύτεροι, πιθανόν και να είναι αρκετή.

Αλλά…
Κάποιες φορές αυτά τα αλλεπάλληλα στρώματα λίπους που σκεπάζουν ένα σώμα έχουν κι άλλους λόγους ύπαρξης, απολαύσεις που συνδέονται ασυνείδητα και ταυτίζονται με βασικά αισθήματα ασφάλειας, αγάπης, αποδοχής, φροντίδας κ.τ.λ.

Πολλές φορές η παχυσαρκία είναι ένα σύμπτωμα, άλλων εκ πρώτης όψεως άσχετων μ΄ αυτήν καταστάσεων και τραυμάτων και συγκρούσεων.

Αν φτάνουμε να μιλάμε για παχυσαρκία με δείχτη μάζας σώματος >40 δεν μιλάμε πια για έλλειψη ικανότητας διαχείρισης της απόλαυσης του φαγητού. Δεν μιλάμε απλά για κάποιον που τσίμπησε κατιτί παραπάνω χθες και προχθές.

Μιλάμε για κάποιον με διαταραχή ελέγχου πρόσληψης τροφής, και να μην συντρέχουν ορμονικές ή άλλες διαταραχές αρχικά με τέτοιο βάρος θα εμφανιστούν αργά ή γρήγορα κάνοντας την απώλεια βάρους ακόμη δυσκολότερη. (Αντίσταση ινσουλίνης άλλως μεταβολικό σύνδρομο, υποθυρεοειδισμός, διαβήτης κ.τ.λ.)

Μιλάμε πλέον για εθισμό.
Τι σπρώχνει κάποιον στον αλκοολισμό, στα ναρκωτικά, στην υπερκατανάλωση φαγητού?

Είναι αρκετό το θέλω (είτε επειδή εγώ θέλω είτε επειδή Εκείνος θέλει) να ξεπεράσω έναν εθισμό «με κάποιο λογικό ρυθμό»?
Πως μπορείς καν να ορίσεις τον λογικό ρυθμό, όταν είναι αδύνατο να γνωρίζεις απόλυτα τι κουβαλά πίσω της μια ανάλογη κατάσταση?

Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που θα με οδηγήσουν στην μετατροπή, μπορεί να χρειάζονται χρόνο, ανάλυση και κόντρα ανάλυση, ξεπέρασμα καθοδόν πολλών άλλων καταστάσεων και συγκρούσεων και εμποδίων και συμπεριφορών που από μόνη της μια διαταγή και η ειλικρινής βαθειά επιθυμία εκπλήρωσης αυτής της διαταγής δεν είναι αρκετή.

Δεν είναι πανάκεια το Ds.

Δεν μπορεί από μόνη της η ανάγκη της σκλάβας για υποταγή και υπακοή σε μια διαταγή Του, να θεραπεύσει κάθε σύμπλεγμα, κάθε απωθημένη εσωτερική σύγκρουση, κάθε εξάρτηση «με κάποιο λογικό ρυθμό» και δεν είναι ο Αφέντης πάντα εκείνος που μπορεί να τροποποιήσει τους όποιους ασυνείδητους μηχανισμούς, οι οποίοι καλύπτουν κάποιους ασυνείδητους – το επαναλαμβάνω- στόχους μέσω της υπερφαγίας.

Σε ένα καταπληκτικό κατά την άποψη μου άρθρο «Η Ψυχολογία της παχυσαρκίας» αναφέρονται μερικοί πιθανοί ασυνείδητοι λόγοι που σπρώχνουν τον παχύσαρκο να φάει υπερβολικά οι οποίοι πάντα υπερισχύουν της συνειδητής του προσπάθειας και της αποφασιστικότητάς του να αποβάλει κιλά.

Όσο υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο συνειδητό και το ασυνείδητό κομμάτι του ψυχισμού μας, κάθε απόπειρα βασισμένη στη συνειδητή μας θέληση κι αποφασιστικότητα (στην τεράστια αυτοπειθαρχία θα αναφερθώ στη συνέχεια) να ικανοποιήσουμε Τον Αφέντη μας, δεν μπορεί να υπερισχύσει έτσι ώστε να έχουμε μόνιμα αποτελέσματα.
Χρειάζεται να τροποποιηθεί ο ασυνείδητος μηχανισμός στην ίδια του τη ρίζα.
Χρειάζεται να επιλυθούν οι συγκρούσεις ανάμεσα στο συνειδητό και ασυνείδητο.

Πολλοί μιλάνε για αυτοσεβασμό, δύναμη θέλησης, για αυτοπειθαρχία, για επιβολή κ.τ.λ.

Και πως θα την στηρίξει θα ρωτούσα επίσης?

Κι αν μιλάμε για διατροφική διαταραχή, μια δίαιτα είναι ικανή να δημιουργήσει όξυνση της ασθένειας, φέρνοντας τα αντίθετα αποτελέσματα.
Μπορεί ο κάθε Αφέντης να έχει εκείνες τις γνώσεις που χρειάζονται να στηρίξει τη σκλάβα του, όταν οι αιτίες της υπερφαγίας της δεν είναι τόσο επιφανειακές όπως η έλλειψη αυτοσεβασμού που αναφέρθηκε τόσο απόλυτα πιο πάνω, αλλά μπορούν να έχουν τις ρίζες τους τόσο βαθειά και να είναι τόσο μπλεγμένες μεταξύ τους που και η ίδια να μην έχει γνώση, με αποτέλεσμα παρά την ειλικρινή επιθυμία της να τον ευχαριστήσει (και να ευχαριστηθεί και η ίδια, ας μην γελιόμαστε οι πλείστες χοντρές επιθυμούν να λεπτύνουν), παρά τις προσπάθειες τις, τα θεμιτά αποτελέσματα να μην έρχονται σε οποιαδήποτε χρονικά λογικά πλαίσια.

Αν μπορούσα χωρίς εξωτερικό κέντρο ελέγχου να αυτοπειθαρχούμαι σε τέτοιο βαθμό, δεν θα ήμουν σκλάβα.
Που σημαίνει πρέπει να βρω άλλους τρόπους να μετατρέψω το θέλω αλλά δυσκολεύομαι φρικτά και δεν μπορώ, σε θέλω και μπορώ να υπακούσω στη διαταγή Του.
Δουλεύοντας με τις συγκρούσεις, με τους λόγους, τις αιτίες, ίσως και αφορμές που έφερα τα επιπλέον κιλά στο σώμα μου.
Ακυρώνοντας τους μηχανισμούς εκείνους που εκπληρώνουν οποιουσδήποτε στόχους μέσα από το φαγητό, ξεπερνώντας τις συγκρούσεις μεταξύ του συνειδητού και ασυνειδήτου, έτσι ώστε να επέλθει η απώλεια βάρους επειδή οι ψυχολογικές ανάγκες συμβαδίζουν και βρίσκονται σε αρμονία με ένα φυσιολογικό βάρος.

Κι αυτό χρειάζεται τύχη να μπορέσει να βρει κάποιος έναν αξιόλογο ψυχαναλυτή, κίνητρο να μην παραδώσει τα όπλα ότι κι αν βρει μπροστά του (εδώ η στηριξη Του είναι ανεκτίμητη πιστεύω) και κότσια να μπει στη διαδικασία της ψυχανάλυσης, να βγάλει τα σώψυχα του, να πονέσει, να κλάψει να δουλέψει σκληρά, ελπίζοντας πως κάποτε θα ξετυλιχθούν τα κουβάρια και θα κατορθώσει εκτός οποιωνδήποτε «λογικών πλαισίων» (τα οποία επιμένω μόνο αντίθετα αποτελέσματα μπορούν να φέρουν σε κάποιες περιπτώσεις με το άγχος το οποίο επιφέρουν και τις ενοχές τις οποίες κάθε αποτυχία γεννά), να μετατρέψει το θέλω αλλά δεν μπορώ, σε θέλω και μπορώ.

 

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη "Θεοποίηση" του/της Κ. Αν γινόταν μέσω της D/s σχέσης να λύνονται τα όσα "προβλήματα" έχει ένας άνθρωπος, τότε οι ψυχολόγοι, τα διάφορα κέντρα αποτοξίνωσης, κτλ κτλ θα είχαν κλείσει, καθώς όλοι και όλες θα έβρισκαν έναν/μια Κ για να λύσουν αυτά τους τα προβλήματα χωρίς να πληρώνουν κιόλας.
Είμαι απόλυτα της άποψης ότι για να έχει πιθανότητες να επιτύχει μια σχέση πρέπει τα άτομα που μπαίνουν σε αυτή να είναι "ολόκληρα". Δεν νομίζω ότι μπορεί να δουλέψει μια σχέση αν ο ένας είναι 1 κι ο άλλος 1/2 ή αν είναι και οι δύο 1/2 ο καθένας. Αν δεν ξέρεις λοιπόν (μεταξύ άλλων) τί είναι καλό για σένα και αν δεν έχεις τη θέληση να το καταφέρεις, τότε δεν είσαι "ολόκληρο". Ο μόνος ρόλος του Κ θα έπρεπε να είναι υποστηρικτικός, όπως ενός καλού φίλου ή συγγενή. Δεν θα έπρεπε να είναι το κίνητρο. Καθώς στην περίπτωση που αυτός ο Κ έφευγε, το κίνητρο θα χανόταν και το άτομο θα επέστρεφε στην αρχική του κατάσταση.
Χώρια που αυτός ο Κ που σε "κινητοποιεί" για "να μπορείς" θα πρέπει να είναι "τέλειος" ο ίδιος και ό,τι λέει/θέλει για τον εαυτό του να το καταφέρνει (σε σωματικό/ψυχικό/κοινωνικό/κτλ επίπεδο) χωρίς καμία βοήθεια κιόλας (εκτός αν χρειάζεται κι αυτός κάποιον Κ), ειδάλλως πώς ακριβώς θα σεβαστείς και θα "υπακούσεις" και θα θελήσεις να κάνεις αυτά που σου λέει, ενώ ο ίδιος δεν τα κάνει για τον εαυτό του; Αναφέρθηκαν διάφορα παραδείγματα, αλλά ας πάρουμε ως πιό απλό το κάπνισμα: λέει ο/η Η στον/η υ να κόψει το κάπνισμα επειδή είναι κακό για αυτόν/η, αλλά ο ίδιος συνεχίζει να καπνίζει σαν καμινάδα. Αντιφατικό, no; Εκτός αν τον ενδιαφέρει πιο πολύ το καλό του υ, απ' ότι το δικό του, πράγμα το οποίο δεν με πείθει.

Ίσως βέβαια να "έπιασα" λάθος το όλο θέμα, καθώς ομολογώ ότι δεν διάβασα όλες τις απαντήσεις, αλλά στο πώς το κατάλαβα, η προσωπική μου άποψη είναι η παραπάνω.

 

Απάντηση: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

@Emma: ό,τι δεν καταλαβαίνουμε δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και ούτε είναι σώφρον να το μεμφόμαστε

@Syrah: αν θεωρείς πως τούτο το σχόλιο διαταράσσει τη ροή του νήματος, μη διστάσεις να το σβήσεις

 

Καμία μομφή. Επίσης, δεν είπα ότι δεν υπάρχει. Είπα ότι "δεν καταλαβαίνω γιατί υπάρχει". Συζητάμε και είναι λογικό να ακούγονται όλες οι απόψεις καθώς να λύνονται και απορίες, αν δεν κάνω λάθος.  

 

Απάντηση: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Δεν μπορώ σημάνει δεν έχω Λόγο να το κάνω…θα αναφερθώ στη γνωστή σε όλους φράση << Ότι Κάνεις Πρέπει να το Κάνεις για τον Εαυτό Σου και όχι για τους Άλλους >>..μπορεί να είναι και σωστό αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι για έναν υποτακτικό…ο υποτακτικός έχει την ανάγκη της επιβεβαίωσης και της αποδοχής από τον Κυρίαρχο του…και κάνει τα πάντα για να την λάβει….όταν λέει δεν μπορώ και επιμένει σε αυτό σημαίνει ότι δεν το Θέλει…δεν θέλει να το προσφέρει στον Κυρίαρχο του ….άρα κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη είναι με τον λάθος Κυρίαρχο….δεν υπάρχει δεν Μπορώ αλλά μόνο δεν Θέλω…όταν Θέλουμε Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα (φυσικά στα όρια των δυνατοτήτων μας)…. !!!!!!

 

Απάντηση: Re: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Mόλις με γνωρίσεις θα καταλάβεις..  

 

Re: Απάντηση: Re: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Όπως είπα, δεν έχω σκοπό να θίξω κανέναν. Αυτή είναι απλώς η άποψη μου κι ο καθένας - με βάση την κρίση του - μπορεί να κρατήσει κάτι ή τίποτα απ' αυτήν. Όμως, γι' αυτόν που - ενδεχομένως - να κρατήσει κάτι (χρήσιμο), ένοιωσα την υποχρέωση να την αναφέρω και το ξανακάνω παρακάτω, πιο αναλυτικά:

Για την παχυσαρκία ως πάθηση, δεν είναι ποτέ δυνατόν να καταλογίζω σε κάποιον/α το οτιδήποτε. Όμως, οι περισσότεροι παχύσαρκοι/υπέρβαροι που βλέπουμε γύρω μας είναι - κυρίως - αποτέλεσμα του ανεξέλεγκτου τρόπου διατροφής τους. Αυτά τ' άτομα έχουν τις εξής 2 επιλογές: α) να κάνουν κάτι για να το πολεμήσουν και β) να μην κάνουν τίποτα! Οι περισσότεροι επιλέγουν πρώτα το α και κατά 99% καταλήγουν στο β. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν το θέλουν πραγματικά και γι' αυτό δεν εμμένουν στην προσπάθεια όσο θα έπρεπε. Είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, καταλήγουν να συμβιβάζονται με την εικόνα τους (σε πολλές περιπτώσεις την ωραιοποιούν κιόλας!), όπως και με το επίπεδο της φυσικής τους κατάστασης/υγείας. Επιλέγουν ν' αφήνονται έρμαιο στη βουλιμία τους και να ξεχειλώνουν, από το να κάνουν αυτοσκοπό την ψυχική και σωματική τους υγεία. Καλώς ή κακώς, για μένα αυτό σημαίνει - πρωτίστως - έλλειψη αυτοσεβασμού, σ' εγκληματικό βαθμό μάλιστα! Άλλωστε, η παχυσαρκία (και τα παρελκόμενα της) ευθύνεται για περισσότερους θανάτους απ' ότι αλκοόλ, τσιγάρο και ναρκωτικά μαζί, παρότι - συγκριτικά - έχει περισσότερους και πιο ανώδυνους τρόπους αντιμετώπισης. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που σέβεται πραγματικά τον εαυτό του και του επιτρέπει να λειτουργεί τόσο αυτοκαταστροφικά;
Η έλλειψη αυτοσεβασμού λοιπόν, μπορεί να μην αποτελεί το αίτιο για την ίδια την παχυσαρκία, αλλά φαίνεται πως είναι το κύριο εμπόδιο για την καταπολέμησή της. Η μη αποτελεσματική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας έχει να κάνει αποκλειστικά με την έλλειψη της απαιτούμενης θέλησης κι όχι με κάποια "εκ φύσεως αδυναμία" όπως προβάλλεται ως συνηθέστερη δικαιολογία. Κι αυτό πιστεύω πως είναι κάτι το οποίο το γνωρίζουν όλοι οι παχύσαρκοι/υπέρβαροι, ασχέτως αν στους περισσότερους αυτό δεν αρκεί ως κίνητρο για δράση. Αρκετοί από αυτούς λοιπόν, απλά κατηγορούν τον εαυτό τους κι εντελώς παθητικά τείνουν ν' αναζητούν τη λύτρωση μέσω διαφόρων ειδών αυτό-τιμωρίας, προκειμένου να εξισορροπήσουν και να συμβιώσουν όσο πιο αρμονικά γίνεται με τη συγκεκριμένη τους ενοχή. Εννοείται, πως τα είδη της τιμωρίας αυτής έχουν συχνά και σεξουαλική έκφραση. Υπό αυτό το πρίσμα και μόνο συσχέτισα τη σεξουαλική υποτακτικότητα με την παχυσαρκία και δη τους "πλήρως συνειδητοποιημένους" υποτακτικούς/σκλάβους, οι οποίοι ακόμη δυσκολότερα θα καταφέρουν ν' αφοσιωθούν - επιτυχώς - στην αυτό-βελτίωσή τους, κι ειδικά μ' έναν τόσο απόλυτο τρόπο. Φαντάζομαι πως 1000 φορές θα προτιμήσουν να υποστούν τις οποιεσδήποτε συνέπειες της ανυπακοής τους, ικανοποιώντας παράλληλα κι αυτή την ανάγκη τους για "λύτρωση"..

Εκτός από μένα, την παραπάνω άποψη συμμερίζεται και μια πολύ καλή μου φίλη, καταξιωμένη ψυχολόγος που ειδικεύεται στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας και κυρίως των πολύπλοκων ψυχολογικών επιπτώσεων που έχει σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτου φύλλου και ηλικίας.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

αυτή το ξέρει;;;


 

 

Τι θεωρείς "ολόκληρο"?

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Τί σημαίνει "Δεν μπορώ";

Σόρυ υπέρβαρη δεν είμαι, μάλλον ελλιποβαρής Α! και υποτακτική. Αλλά κάτι τέτοιες ανοησίες λένε οι "καταξιωμένοι ψυχολόγοι" και χαντακώνουν το επάγγελμά τους. Θύμισέ μου να σου αναφέρω δέκα άλλους καταξιωμένους ιατρούς, που λένε άλλα.  

 

Τεινω να συμφωνησω με τον MiB για το θεμα της παχυσαρκιας,ωστοσω θεωρω οτι ειναι λαθος να επικεντρωνεστε εκει.
Το ουσιωδες κατα την γνωμη μου ειναι η αποπειρα διατρησης απο τον "κ" του πυρηνα της ατομικοτητας,του Εγω του "υ".Ενος πυρηνας που περιλαμβανει τις αξιες του,τις συνηθειες του,τα παθη του,τις εξαρτησεις του ,ειτε αυτες αφορουν την νικοτινη ειτε την σοκολατα,ειτε τον Ολυμπιακο.
Απεναντι σ'αυτην την "επιθεση" ο υ βρισκει ευκολη ασπιδα:"δεν μπορω".Ολοι ,οσοι εξεφρασαν αποψη θεωρουν το "δεν μπορω" λανθασμενη αντιδραση.Θα συμφωνησω.
Αν ομως ειλικρινως επιδιωξει να περιφρουρησει το αβατο του και πει , "δεν θελω" , η "δεν σε αφορα το θεμα για να επεμβεις" η "ειναι καποια πραγματα καθαρα προσωπικα που δεν τα αντιμετωπιζω με την οπτικη του D/s κι'ας ειμαι σε μια τετοια σχεση ,αν θελεις να με βοηθησεις να αντιμετωπισω το προβλημα μου εισαι ευπροσδεκτος" , πως θα πρεπει να αντιμετωπιστει;
Θα βλεπατε διαφορετικη αντιμετωπιση για καθε μια απο τις τρεις εναλλακτικες απαντησεις;


Θα ηθελα να σχολιασω και την αποψη της Συρα περι συμβατοτητας αντιληψεων.Περαν του γεγονοτος οτι "οπως η ιδια η ζωη δειχνει" - μου'χει μεινει αυτο,απο παλια - υπαρχουν ενα σωρο ζευγαρια με σημαντικες ιδεολογικες η αλλης φυσεως διαφορες αποψεων,που τα πανε μια χαρα , νομιζω οτι δεν μπορεις ποτε να προγραμματισεις τον εαυτο σου ωστε να αντισταθει στην ελξη,στη χημεια που θα νοιωσει για καποιον ,τον οποιον υπο Κ.Σ μπορει οντως ουτε ως κοινωνικη συναναστροφη να επιθυμουσες.Μπορει - ενιοτε - να ερωτευθεις και καποιον που δεν εχει καν συμπληρωματικη ως προς εσε ερωτικη συμπεριφορα.
Προσωπικα δε,θα μπορουσα να πω οτι η ιδεολογια ειδικα ουδεποτε σταθηκε εμποδιο οχι μονο στη συναψη σχεσεων ,αλλα και στη λειτουργικοτητα τους.Εχω συνυπαρξει ωραιοτατα με Κνιτισα, Ρηγας ων, τον περασμενο αιωνα βεβαιως, σε εποχες που οι σχεσεις μεταξυ γαυρων και βαζελων θα μπορουσαν να χαρακτηρισθουν ανετα σαν σχεσεις αγαπης και αδελφοσυνης, συγκρινομενες με αυτες μεταξυ ΚΝΕ και Ρηγα Φεραιου.
Αν εξ αρχης αποκλειουμε τους Ολυμπιακους ,τους πασοκους ,τους ρεμπετοφιλους κλπ ως τετοιους ,διοτι δεν μας ταιριαζουν , αντιμετωπιζουμε δηλαδη την προοπτικη συναψης σχεσης με την λογικη προσληψης υπαλληλου απο μια εταιρεια,φοβουμαι οτι αυτη η σχεση εξ ορισμου δεν θα μπορεσει ποτε να ξεφυγει απο τις ωφελιμιστικες βασεις ,πανω στις οποιες εχει χτιστει.
Ενδεχομενως αυτο ακριβως να επιζητουν καποιοι ,κατανοητο και σεβαστο, απλα εμενα δεν μου ταιριαζει ...