Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

RE: RE: RE: Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

* κοκκινίζει...

Ναι Κονσταντίνος...Όντος κατάλαβα καλύτερα...

 

RE: RE: Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

Αγαπητή lara [E-p],
Από όσο ξέρω η γελοιοποίηση (ridiculism) ,με τη στενή έννοια, δεν περιλαμβάνεται σε κανένα γλωσσάρι η κανόνες του BDSM(Αν κάνω λάθος συγχώρησε την αμάθειά/ημιμαθειά μου).Πάντα μιλάω γιά τη στενή έννοια του
όρου δηλαδη σκοπός μιάς σχέσης δεν νομίζω ότι είναι η διασκέδαση του
περίγυρου με τη καταρράκωση της προσωπικότητας κάποιου ατόμου σε οποιαδήποτε βαθμίδα υποτακτικότητας και αν είναι.

 

Δεν αμφιβάλλω πως ο εξευτελισμός μπορεί να οδηγήσει ΚΑΙ στην ταπείνωση, όμως αμφιβάλλω για το αν οδηγεί ΠΑΝΤΑ ή ΜΟΝΟ σε αυτήν.

Προσωπικά αντιλαμβάνομαι την ταπείνωση ως πράξη (ή λόγο) η οποία κάνει στον/στην υποτακτικό/η αντιληπτό ή ξεκάθαρο το γεγονός ότι είναι ή ότι θα πρέπει να είναι ταπεινός, δηλαδή τρόπον τινά κατώτερος εξ ού και υποτακτικός (και φυσικά δεν εννοώ πως είναι κατώτερο όν, αλλά σε αυτό θα αναφερθώ σχετικά στο thread που έθεσε η carissa[L_T] που αφορά στην ανωτερότητα των Doms/Dommes). Σε ανάλογη κουβέντα που είχα εχθές με τον gallant (σύντροφο και σκλάβο μου) μου έφερε το εξής εξαιρετικό παράδειγμα: Στο μεσαίωνα οι αυτοκράτορες κατά την τελετή στέψης τους προσέρχονταν πεζοί κρατώντας τα ινία και οδηγώντας το άλογο στο οποίο επέβαινε ο Πάπας καθώς και κρατούσαν το πόδι του για να ανέβει στο άλογο και όλα αυτά σε ένδειξη ταπεινοφροσύνης απέναντι στο πρόσωπο του σαν εκπρόσωπο του Θεού.

Ο εξευτελισμός εν αντιθέσει θεωρώ πως ήδη σαν όρος έχει μεγάλη διαφορά. Εξευτελίζω σημαίνει πως ευτελίζω κάτι, το κάνω ευτελές, δηλαδή φτηνό, λίγο. Όμως και με την ευρεία έννοια του, όπως χρησιμοποιείται σήμερα πιστεύω πως βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον όρο “γελοιοποιώ” από ότι στον όρο “ταπεινώνω”.

Σε γενικές γραμμές οι απόψεις μου συμπίπτουν κατά πολύ με αυτές της tender lilly σε αυτό το thread. Η οποία αναφέρει πως θέλει να παραμένει γυναίκα μέσα στην υποταγή της και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε μένα, προσωπικά μου κάνει πολύ περισσότερο κέφι να υποτάσσω έναν άντρα από ένα “σκυλάκι”. Κατ’ επέκταση λοιπόν επιτρέψτε μου να πω πως δεν θεωρώ το dog training (σαν παράδειγμα απλά και μόνο) σαν κάτι που θα συμβάλει στην ταπεινότητα του/της υποτακτικού παρ’ όλο που είναι τρόπον τινά εξευτελιστικό και δεν το λέω με την κακή έννοια μια και σαν παιχνίδι απλά και μόνο μου αρέσει κι έμενα, όμως δεν θεωρώ πως μέσα από αυτό ο σκλάβος μου μαθαίνει, καταλαβαίνει ή συνειδητοποιεί κάτι που θα συμβάλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του είτε ως υποτακτικού είτε γενικότερα. Δεν περιορίζω βέβαια όλα τα ανωτέρω αναφερόμενα στο dog training, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, το χρησιμοποίησα απλώς σαν παράδειγμα.

Καθώς - επίσης προς αποφυγήν παρεξηγήσεων - να αναφέρω πως δεν είμαι πολέμιος του εξευτελισμού, απλά πιστεύω πως διαφέρει από την ταπείνωση.

Δεν πιστεύω τέλος πως ο εξευτελισμός έχει σαν αποτέλεσμα – εν αντιθέσει με την ταπείνωση – την επίγνωση του/της υποτακτικού/ης σχετικά με τη θέση του/της απέναντι στον/στην Κυρίαρχο.

 

eros hermes! Εμένα με συγχωρείς που τόλμησα να υποθέσω πως είναι δυνατό να γίνονται κάποια πράγματα από Τους Κυρίαρχους που -προς Θεού- δεν είναι γραμμένα κάπου!!!!!

* γελά με την καρδιά της

Σοβαρά τώρα με συγχωρείς αλλά δεν κρατήθηκα  
Γενικά οι τυποποιήσεις και προσπάθεια δημιουργίας κάποιου δόγματος βασισμένου στα διάφορα γραπτά και πρωτοκόλλα εις βάρος της ουσίας μου προξενούν αντίδραση.

Το είπες λες και για να γίνει και να είναι Κάποιος Κυρίαρχος πρέπει να κρατά ένα γλωσσάριο και κάθε φορά που κάνει ένα βήμα ή παίρνει μια απόφαση να το ξεφυλλίζει για να είναι σίγουρος πως πράττει σωστά και βάση βιβλίου. λολ

Και σίγουρα δεν προσπαθούσα να αποδείξω πως σου διέφυγε κάτι που θα έπρεπε να ξέρεις, απλά ήθελα να μάθω τη δική σου άποψη για χάρη της συζήτησης.  

Θα κάνω την ερώτηση κάπως διαφορετικά.

Θα μπορούσε π.χ. ο σκλάβος να έχει τρομερό εγωισμό και να θεωρεί γελοιοποίηση οτιδήποτε μειώνει τον υπέρμετρο εγωισμό του, να θεωρεί τον εαυτό του σε θέση να ορίσει το πώς, τα κίνητρα και ακριβώς με ποιους τρόπους επιθυμεί και θεωρεί πως «πρέπει» να Συμπεριφέρεται ο Αφέντης και κάποια πράξη Του Αφέντη να την εκλάβει ως γελοιοποίηση και προσπάθεια καταρράκωσης της προσωπικότητας του, ενώ στην πραγματικότητα να είναι μέρος της εκπαίδευσης, και της διόρθωσης συμπεριφοράς του σκλάβου από Τον Αφέντη?

 

RE: RE: Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

Αγαπητή lara[E-p],
Δεν παρεξήγησα την ερώτησή σου και είναι πάντα καλοδεχούμενες ερωτήσεις
όπως και επικρίσεις καλοπροαιρετες η με χιούμορ .
Σχετικά με το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου θα ήθελα να πώ ότι πρέπει
ο/η "D" να σταθμίζει,ξέροντας τη ψυχοσύνθεση του/της "s",πως μπορεί να τα-
πεινώσει και τι θα πρέπει να κάνει γιά να μην γελοιοποιήσει τον/την "s" Του/Της.Ακόμα και το που θα γίνει η πράξη μπορεί να καταστήσει τη ταπείνωση σε γελοιοποίηση.
Ενα μικρό παράδειγμα:Μία Αφέντρα ζητάει από τον υποτακτικό Της να γονα-
τίσει και να προσκυνήσει. Τελείως φυσιολογικό σε μία σχέση BDSM και απο-
δεκτό πιστεύω από το σύνολο των "s"σν πράξη ταπείνωσης. Αν αυτό όμως ζητηθεί να γίνει στη μέση της Πλατείας Συντάγματος να είσαι σίγουρη ότι οι Ιάπωνες,και όχι μόνο,που θα φωτογράφιζαν την αλλαγή φρουράς θα έστρεφαν το ενδιαφέρον τους στη σκηνή που θα εξελίσονταν.Αυτή η πράξη
αυτόματα θα ήταν πράξη εξευτελισμού της προσωπικότητας του/της "s".
Aν πάλι η ίδια πράξη γίνοταν σε κάποιο χώρο με παρουσία ΜΟΝΟ ατόμων που ενστερνίζονται τις ιδέες του BDSM τότε η ίδια πράξη θα μπορούσε να εκ-
ληφθεί σαν τιμωρία,απόδειξη αφοσίωσης,διόρθωση συμπεριφοράς κλπ.
Με λίγα λόγια ο διαχωρισμός της ταπείνωσης και γελοιοποίησης γίνεται πάντα
από τον/τη "D" αφού έχει κατανοήσει πλήρως τον/τη "s" Toυ/Της.

 

Αχ! Μόλις περιέγραψες μια έντονη φαντασίωσή μου, με τη διαφορά πως στη φαντασίωσή μου είμαι γυμνή με μια αλυσίδα περασμένη από κρικάκια στο μουνί μου και τα χέρια δεμένα πίσω απ΄την πλάτη!!! Γιατί δεν το νιώθω να με γελιοποιεί όμως?  

 

RE: RE: Ταπείνωση - Εξευτελισμός (Humiliation)

Και εγώ έχω διάφορες φαντασιώσεις αλλά είναι στα όρια του εφικτού;
Για σκέψου εκατοντάδες,μη πώ χιλιάδες,μάτια καρφωμένα πάνω σου και τα διάφορα σχόλια ,κατά βάση αρνητικά,(μή ξεχνάς ότι είμαστε Βαλκάνια ακόμα και όχι Ολλανδία).Θα ένοιωθες άνετα;?
Θα ήσουν τόσο  ; η  ;

 

Ποιός είπε πως απαγορεύεται να το κάνω Ολλανδία?  
Και αναμφισβήτητα θα ήμουν   και θα ένιωθα εκτεθιμένη και ταπεινωμένη αλλά ακριβώς για όλα και πολλά άλλα απλά και σύνθετα συναισθήματα θα το απολάμβανα...  

 

Μπράβο σε χαίρομαι αλλά στο εξωτερικό είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και εγώ έχω κάνει κάποια που δεν θα τα έκανα στην Ελλάδα. Σε αυτό που πιστεύω ότι συμφωνούμε είναι ότι ακόμα και ο τόπος μπορεί να κατα-
στήσει μία πράξη από ταπεινωτική σε εξευτελιστική, όπως επίσης και η σύνθεση του panel των συμμετεχόντων.

 

Γεια σε όλους,

Υπάρχουν πολλοί τρόποι και είδη κυριαρχίας ή απόπειρας κυριαρχίας και άρα εξευτελισμού του χαμένου, (εκούσια και ακούσια...) σε κάθε είδος σχέσης (φιλία, οικογένεια, έρωτας, δουλειά κτλ. ) Και όλοι έχουν να κάνουν με το μυαλό και με όλα αυτά που είναι «εγγεγραμμένα» σε αυτό (εμπειρίες, βιώματα παιδικά, απωθημένα). Ακόμα και σε έναν απλό διάλογο μεταξύ 2 αγνώστων (πωλητή-πελάτη, ενοικιαστή-ιδιοκτήτη) μπορεί κανείς μέσα από μια προσεκτική ανάλυση να ανακαλύψει ψίγματα και ίχνη κυριαρχίας-ταπείνωσης/εξευτελισμού. Σχεδόν ποτέ όμως το πραγματικό αποτέλεσμα (σκορ) αυτής της «πάλης» δεν είναι αυτό που φαίνεται αμέσως... Η επεξεργασία και η σωστή αξιολόγησή του έχει να κάνει με την διανοητική ικανότητα και τα κίνητρα (bottom line) των «διαγωνιζομένων». Παράδειγμα: το να αναγνωρίσει κάποιος την ξιπασιά ή αυθάδεια ενός νεαρού και άπειρου σε μια συζήτηση και να «του δώσει τόπο» - μην υποστηρίζοντας την άποψή του με φωνές και εντυπωσιακά λόγια, όπως ο νεαρός την δικιά του που είναι λανθασμένη ή ημιτελής, πολύ συχνά καταλήγει στο να πέφτει σε αντιφάσεις λίγα λεπτά αργότερα και να βάζει «αυτογκόλ», να αυτοακυρώνεται και πολλές φορές να εξευτελίζεται στην προσπάθειά του να «κυριαρχήσει» επί της ομήγυρης...
Ετσι σε αναλογία μπορεί κανείς να αναλογιστεί την πληθώρα και την πολυπλοκότητα των «battlefields». Και κατά την γνώμη μου οι ρόλοι κρίνονται σε αυτά τα επίπεδα πολύ νωρίτερα της κύριας σύγκρουσης, όποια κι αν είναι αυτή.

Κάτι δλδ. σαν human food chain (μεταφορικά και κυριολεκτικά)- όπου food φαγητό, λεφτά, δόξα, φήμη, εγωισμός, ηδονή- το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, the winner takes it all, νόμοι της ζούγκλας αξιοκρατία ίσως(?)...
Ολοι μα όλοι έχουμε ένα ρόλο m/s σε κάθε πράξη της ζωής μας. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό είναι συνειδητό και εκούσιο, σε κάποιους γίνεται switch, και σε κάποιους γίνεται εσωτερικά (αγώνας κυριαρχίας του εαυτού τους με σκοπό τί;; ). Τα κίνητρα όμως και ο αποσκοπός μέσα μας κρίνουν το αποτέλεσμα αλλά και αν θα υπάρξει αποτέλεσμα(!). Υπάρχουν και κάποιοι από μας που έχουν τελματώσει κάπου, αδιάφορο το πως, και δεν ενδιαφέρονται για τους δικούς τους λόγους να ξεφύγουν.

Τέλος πάντων για να μην σας κουράζω άλλο, αυτό που χρήζει έρευνας στον οποιοδήποτε ρόλο είναι το κίνητρο και ο σκοπός. Για παράδειγμα δεν έχει νόημα να δίνω ή να λαμβάνω εντολές αν δεν το αξίζω, αν δλδ. δεν έχω αποδείξει την υπεροχή ή την κατωτερότητα σε κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μου πρώτα στον εαυτό μου και μετά στον/στους άλλους.
Πού μας βγάζει αυτό; Τί λαμβάνουμε από αυτό που κάνουμε; Μήπως απλά ταϊζουμε κι οι δύο μας κάποια τερατάκια τα οποία κάποτε θα μεγαλώσουν; Και τότε ποιος θα έχει τον έλεγχο ποιού;

Να θέσω και ένα ερώτημα προς απάντηση: Ποιος εξευτελίζεται κατ'ουσία περισσότερο, αυτός που εξευτελίζει ή αυτός που εξευτελίζεται; Γιατί ξέρω (δεν νομίζω) πως αυτός που εξευτελίζεται εκούσια έχει τον ουσιαστικό έλεγχο και χρησιμοποιεί τον/την κύριό του με μια βουλιμία και έναν σχεδόν σαδιστικό τρόπο...

Μόλις απέκτησες τον έλεγχο του παιχνιδιού «λάρα Του» και αντλείς όλο περισσότερη ηδονή. Κάθε φορά που καταφέρνεις κάτι δύσκολο ξέρεις ενδόμυχα πως κέρδισες μια μάχη (μάχη με τον εαυτό σου μόνο ή και ενάντια στον Κύριό σου?) και έκανες περήφανο τον Κύριό σου... Ευθύνεσαι για την περηφάνεια του δλδ; Σκέψου το λίγο...

Έπεται συνέχεια...