Ταπείνωση

Επειδή ξαναδιάβασα το ποστ μου, και δεν κατόρθωσα να βρω που αντιφάσκω θα είχες την καλοσύνη να με βοηθήσεις να το εντοπίσω?

Σ ευχαριστώ λινα. απλά αναρωτιεμαι γενικά ποια είναι η σχέση μεταξύ ταπείνωσης-μαζοχισμού.

 

Έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ νομίζω ότι ο μαζοχισμός μπορεί να μην έχει καθόλου ταπείνωση όταν π.χ. μαστιγώνεσαι την ώρα που τελειωνεις ή με σκοπό το να τελειώσεις. Αλλά η ταπέινωση είναι κάτι που έρχεται και που θα με κάνει να τελειώσω ακαριαία, θα με κάνει να νιώσω όλες μου τις κλειδώσεις να διαλύονται σαν να μην έχω καθόλου κόκαλα στο σώμα και θα αποζητώ την πιο μεγάλη τιμωρία σαν απόδειξη της αγάπης του Κυρίου μου.

 

Το ξαναδιάβασα κι εγώ και μάλλον το κατάλαβα λάθος την πρώτη φορά.
"Επειδή το να δυναμώσει τον χαρακτήρα και να δυναμώσει το "εγώ" δεν είναι ένα και το αυτό?
Επειδή το "εγώ" μόνο υποσκάπτει την υποταγή?"

Εξέλαβα και τις δύο φράσεις ως ρητορικές ερωτήσεις που τυγχάνουν και οι δύο καταφατικής απαντήσεως. Mea culpa.

Έπρεπε να διαβάσω την πρώτη ως "το να δυναμώσει τον χαρακτήρα και...το "εγώ" ΔΕΝ είναι ένα και το αυτό."

Δεν υπάρχει αντίφαση. Και ουσιαστικά δεν υπάρχει ούτε διαφωνία παρά μόνο ως προς τους όρους που χρησιμοποιούμε. Εσύ το ονομάζεις "χαρακτήρα" ενώ εγώ..."εγώ", το οποίο απαρτίζεται από στοιχεία άλλα εκ των οποίων δρουν θετικά και άλλα αρνητικά στη σχέση υποταγής.

 

Αν μαζοχισμός είναι γενικότερα η αναγκη για πόνο, τόσο ψυχικό όσο και σωματικό, μήπως εκείνο που νιώθουμε και μας εξιτάρει στο βαθμό που όπως καταλήγουμε εξιτάρει εσένα και εμένα στην ταπείνωση, να είναι κάποιας μορφής συναισθηματικού πόνου?
Δηλαδή μήπως η απόλαυση του εξευτελισμού να είναι παράγωγο και αποτέλεσμα της γένικότερης μαζοχιστικής μας φύσης? Να μην είναι δηλαδή μια ξεχωριστή κατηγορία από τον μαζοχισμό αλλά μια επέκταση του?
Και αν ναι, τότε μήπως για να απολαύσεις την ταπείνωση είναι απαραίτητος όρος να είσαι συναισθηματικά μαζοχιστής?

 

πως ορίζεται ο φυσικός πόνος και ποιά η διαφορά του απο τον σωματικό?

η ταπείνωση έχει ως σκοπό να μας "χτυπήσει" στο συναίσθημα,και αυτό κάνει.οπότε ενας συναισθηματικά μαζοχιστής,την απολαμβάνει.
αρα σαφώς και η απόλαυση του εξευτελισμού,απορρέει απο την μαζοχιστική μας φύση.

ενας συναισθηματικά μαζοχιστής,σίγουρα απολαμβάνει την ταπείνωση,
για το αντίθετο (δηλ. αν ενας που απολαμβάνει την ταπείνωση είναι και συναισθηματικά μαζοχιστής)
,αν και απο μια πρώτη ματιά μου φαίνεται οτι το πιο λογικό θα ήταν να ισχύει κάτι τέτοιο,έχω κάποιες αμφιβολίες...
σκέφτομαι δλδ οτι σε έναν συναισθηματικά μαζοχιστή αρέσουν και άλλες τεχνικές,που μπορεί σε αυτόν(^) να μην αρέσουν.μπορεί δλδ ενας που απολαμβάνει μόνο(αν γίνεται αυτό) την ταπείνωση και οχι κάποιο άλλου είδους συναισθηματικό(ή σωματικό) πόνο,να χαρακτηριστεί μαζοχιστής(έστω συναισθηματικά)?


(μπορεί να είναι χαζές απορίες,αλλά κάποιες φορές με πιάνει...είναι και αργά...)

 

ψυχικό εννοούσα, σ ευχαριστώ που το πρόσεξες   το διόρθωσα.

Δεν έχω απαντήσεις, όλα αυτά είναι και δικά μου ερωτήματα, τα οποία ψάχνω συζητώντας τα με σας  
Οπότε θα σκεφτώ και θα επανέλθω  

 

Από το Κυρίαρχοι και Τιμωρία

Θα μπορούσε η ταπείνωση να θεωρηθεί σε κάποιες της μορφές ψυχολογική τιμωρία, πέρα από τεχνική εκπαίδευσης για το σπάσιμο μιας σκλάβας *? Και αν ναι τότε απαραίτητα "μυρίζει vanilla"?

Υ.Γ. * Από το ίδιο νήμα που παράθεσα πιο πάνω, τι ορίζω ανάμεσα σε άλλα σαν σπασιμο σκλάβας.

Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας επ΄ αυτού  

 

"Έπρεπε να Γκρεμίσει, για να Μπορέσει να Κτίσει…."




πω πω ... κατι τετοιο ειπα κι εγω (σ αλλο νημα) μ αλλες λεξεις, χωρις καν να εχω δει τι εγραψες - παράθεσες λαρα..  

Η καταβύθιση στην ουσία μας μέσω των άλλων..

 

Απάντηση: Ταπείνωση

ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία εδώ μέσα

 

αναθεώρηση παλιότερου post...ήμουν μικρή και δεν ήξερα

να μου δείξει οτι πλέον δεν είμαι ξεχωριστή για αυτόν, οτι δεν είμαι σημαντική, οτι είμαι αναλώσιμη...

χμ...το "δέχομαι" δεν μου ακούγεται καλά...ποιός είπε οτι θα με ρωτήσει πριν κάνει κάτι, ώστε να έχω την ευκαιρία να δεχτώ?
θα προτιμούσα να πω οτι, απο την στιγμή που τον αναγνωρίζω ως Κύριό μου, έχω συναινέσει προκαταβολικά στα πάντα, γνωρίζοντας βέβαια τα πλαίσια στα οποία κινείται και ποιά είναι τα όρια Του (πέρα απο το κλασικό SSC)

ακόμα δεν έχω κάνει κάτι που να μπορώ να πω οτι με ταπείνωσε και να είναι άξιο
αναφοράς...επιφυλάσσομαι για το μέλλον(σαφώς )

λατρεύω και τα δυο είδη πόνου,αντέχω πιο εύκολα τον σωματικό,αλλά κάποιες φορές προτιμώ τον συναισθηματικό(για να μην ξεχνιόμαστε)

 

θεωρώ πως είναι υποκειμενικό για τον καθένα πόσο ταπεινωτική είναι μια πράξη ανάλογα με τα όρια του.Για κάποιον πχ που του αρέσει ο δημόσιος εξευτελισμός και την βρίσκει κάπως με αυτό είναι πολύ λιγότερο ταπεινωτικό γι αυτόν, σε αντίθεση με κάποιον που δεν του αρέσει αλλά αναγκάζεται να το δεχτεί.Γενικά πιστέυω όταν αναγκάζεται κάποιος να κάνει όσο λιγότερο του αρέσει τόσο πιο ταπεινωτικό είναι.

 

Απάντηση: Ταπείνωση

Όταν κάποτε ο Κύριός μου, σε μια αδυναμία ανταπόκρισης σε κάποιο "θέλω" του,
έκανε ένα "Τς" σχεδόν απαυδισμένος..
Πράγματι ένιωσα πως απέτυχα, ένιωσα ένα τίποτα..

Η γνώση του οτι ο Κύριός μου με νοιαζόταν και με αγαπούσε,
ήταν αρκετή να σπάσει κάθε προσωπικό μου όριο.

Δημόσια διαπόμπευση...
Τα τι και πως δεν δύναμαι να τα αποκαλύψω, αλλά εκείνη τη στιγμή,
έκλαιγα από ντροπή, τώρα όμως το σκέφτομαι με νοσταλγία..

Η έλλειψη πόνου που βιώνω εδώ και έναν χρόνο που είμαι σε vanilla σχέση, είναι πράγματι αβάσταχτη.