Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα

Ο σκηνοθέτης μελέτησε τη μετατροπή των κοινωνικών αξιών, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα μιας ομάδας πέντε φίλων που συναντιούνται μετά από ένα μακροχρόνιο διαχωρισμό και μοιράζονται μεταξύ τους τις λεπτομέρειες της δύσκολης ζωή τους. Η ταινία έγινε το σύμβολο της γενιάς του 1950 και αντανακλούσε τις προσωπικές του απόψεις σχετικά με το πρόβλημα της αλλοτρίωσης στο σύγχρονο κόσμο. Η ταινία γυρίστηκε με ένα σουρεαλιστικό τρόπο με προτίμηση για την αισθητική του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Σε αυτήν την ταινία, για πρώτη φορά στη φιλμογραφία του Νικολαΐδη, μπορεί κανείς να δει τα χαρακτηριστικά στοιχεία του κινηματογραφικού νουάρ που έγιναν μέρος της μοναδικής προσέγγισης του Νικολαϊδη στην πλειοψηφία των ταινιών που ακολούθησαν. Η ταινία ακολουθεί τέσσερις άνδρες που ήταν έφηβοι στη δεκαετία του 1950 και τώρα είναι στα σαράντα τους. Εμφανίζεται επίσης ένα πέμπτο πρόσωπο, μια γυναίκα, η οποία εισέρχεται και εξέρχεται από ψυχιατρικά νοσοκομεία εξαιτίας μη καθορισμένων διαταραχών. Η Έφη Παπαζαχαρίου, που έγραψε ένα άρθρο για το θέμα στο World Film Locations: Athens, δήλωσε ότι είναι "μία από τις πιο πρωτότυπες ελληνικές ταινίες"


Απόσπασμα από https://el.wikipedia.org/wiki/Τα_Κουρέλια_Τραγουδάνε_Ακόμα

 

Ο Νικολαΐδης είναι από τους ελάχιστους σύγχρονους Έλληνες auteur... δυστυχώς μας άφησε νωρίς... αγαπώ όλες του τις ταινίες, αλλά μες την καρδιά μου είναι το Singapore Sling

 

Όμορφη παρέμβαση. Ευχαριστώ @espimain .
Δεν μεταφέρθηκε στην οθόνη, αλλά ο "Οργισμένος Βαλκάνιος" είναι το έργο του που προτιμώ.
Η ατάκα από τη "Γλυκιά Συμμορία" ισχύει ακόμη και σήμερα.

 

Μεγάλο κεφάλαιο ο Νικολαίδης. Τα Κουρέλια δεν τα πρόλαβα, η γνωριμία μου μαζί του έγινε με τη Γλυκειά Συμμορία.
Το σύμπαν του Νικολαίδη θα το χαρακτήριζα "ιντεκλεκτούελ χαμαιτυπείο/σφαγείο",
Το Singapore Sling ήταν ένα σοκ για τους κριτικούς. Ένα ασπρόμαυρο υπαρξιακό splatter υψηλής μαεστρίας.
Ο ελληνικός κιννηματογράφος είχε ανάγκη από την "δυτική" εμμονική ματιά του...

 

Η ατάκα της δεκαετίας του 80 στον Ελληνικό κινηματογράφο!

 

Ποτέ δεν είναι αργά.
Έχω ανεβάσει όλη την ταινία.

 

η αγοραφοβία του ευφυέστατου εστετ νικολαΐδη εκφράστηκε ήδη στην ευρυδίκη. δύσκολα τον λες "δυτικό".

 

Έχει μια αμερικάνικη αισθητική σε πολλές ταινίες του, σε αντίθεση με την αριστερίστικη μετεμφυλιακή εσωστρέφεια του Ελληνικού κινηματογράφου του 70, με την έννοια της αφήγησης, του μοντάζ και και της θεματολογίας.

Η ευριδικη ήταν το πρωτόλειό του. Ασπρόμαυρο και κλειστοφοβικό. Διαμόρφωνε το προσωπικό του στυλ μέχρι τέλους