Τα αίτια της ανειλικρίνειας

όσοι εξαπατήθηκαν από απατεώνες, κι όσοι είδαν τις προσδοκίες τους να διαψεύδονται από ανειλικρινείς κι από ειλικρινείς, προχώρησαν στο επόμενο βήμα τους, ή διάλεξαν να μην προχωρήσουν.

 

Συνήθως το ένστικτο τα ξέρει όλα εξ' αρχής, όταν πρόκειται να εξαπατηθείς... Τι είναι αυτό το γαμημένο το κάτι ή τα κάτι, που σε κάνουν να μην το ακούς είναι το ερώτημα που για Εμένα έχει περισσότερο ενδιαφέρον και δίνει προοπτική -απαντώντας το και συμφιλιωνόμενος με τον εαυτό που δεν το άκουσε τη δεδομένη στιγμή που βάρεσε η καμπάνα εντός και αγνοήθηκε - να μην εξαπατάσαι... 'Ετσι και για μία άλλη διάσταση στο όλο ζήτημα...

Α.

 

Μια ακόμα πιο άλλη διάσταση στο ζήτημα είναι το ακριβώς, ντιπ καταντίπ, ανάποδο.
Η ειλικρίνεια φόρα-παρτίδα άνευ συναισθήματου και παραφερναλίων, άνευ μέθεξη λέμε, η σκέτη "τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι κλπ", ξαναλέμε.
Εκεί να δεις πως γίνεται η μανέστρα από μάσα, σοβάς.
Με λίγα λόγια και απλά, όταν δηλαδή δεν υπάρχει, από την altera pars, αντι-κάτι ή απέναντι ή κόντρα ή κρυφτό ή δόλος ή "κάτι εκλεκτόν" ή χειρισμός ή τα "μάλα υποσχόμενον" ή σκηνικο ή ζητούμενο ή έστω "φόρμα" κάτι τεσπά από την "άλλη pars", που ούτε θέλει(ς) ούτε δεν θέλει(ς) -το τρίτο πρόσωπο της altera, το δεύτερο δικό σου- σκέτο είναι (το άνευ θείου και φωσφόρου, όχι το πλουμιστολουθηρανικό) ένα πράμα, ραντεβού δυο οκτάβες κάτω με το κατώφλι ακουστότητας και που ποσώς ενδιαφέρεται να πάρει/πουλήσει/τραμπάρει...
Θα κάνει κρύο, μη πάρεις ζακέτα(ες), θα είναι εντελώς άχρηστη(ες).
Όταν κρυώσεις θ' αρχίσεις να ζεσταίνεσαι, για πόσο, άγνωστο.
Ααα, αυτή η ειλικρίνεια δεν έχει καμιά σχέση επί της ουσίας με την "ειλικρίνεια", είν' άλλη, παντελώς ξιτσίπουτη η π'τάνα...

 

Από όλα όσα έγραψα σε αυτό το θέμα, δεν υπάρχει τρόπος να καταλάβεις ότι θα μπορούσα να λέω κάτι τέτοιο.
Καταλαβαίνεις πόσο απαράδεκτη είναι η ερώτηση σου?
Καταλαβαίνεις επί της ουσίας τι με ρωτάς?

 

Τίποτα στη ζωή δεν γίνεται χωρίς ρίσκο. Αυτό το ξέρουμε από παιδιά. Ο ποκαδόρος ας πούμε ξέρει πως στο τέλος θα βγει χαμένος, πάει όμως και κάθεται στο τραπέζι. Όχι επειδή υπάρχουν ελπίδες – που αυτός πάντα ελπίζει – για το παιγνίδι πάει, γιατι χωρίς αυτή τη μαγεία δεν ανασαίνει. Το ένστικτό της αυτοσυντήρησης του έχει αντικατασταθεί από το συναίσθημα που εδώ είναι το πάθος του τζόγου. Κάπως έτσι και στις σχέσεις. Το «αλάνθαστο» ένστικτο μας έχει αλλοιωθεί, πλέον δεν επιβιώνουμε μόνο μαζί του, μεσολαβεί η λογική, το συναίσθημα και η μαγεία σε ότι αφορά τον έρωτα, που την έχουμε ανάγκη στη ζωή μας όπως τα χέρια του χαρτοπαίκτη την τράπουλα. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα κι αν ξέρουμε ή ψυλλιαζόμαστε τα «ιερά ψεύδη» του Άλλου, έχουμε τόση ανάγκη να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι - κυρίως το δικό μας παραμύθι - που μερικές φορές είναι μεγαλύτερο από αυτό που μας πουλά ο Άλλος, μάλιστα αν δεν μας φτάνει, το συμπληρώνουμε εμείς οι ίδιοι με δικά στοιχεία.

Έτσι όσο υπάρχει ανάγκη για συναισθηματικό παραμύθι – που πάντα υπάρχει – δεν μένουμε στο αλάνθαστο ένστικτο, ακούμε τις καμπάνες αλλά ακολουθούμε το συναίσθημα που έχει τις δικές του ανάγκες. Όμως για να μην δραματοποιούμε, κατά βάθος ξέρει κι αυτό τι κάνει, σπάνια πέφτει έξω, απλά ρισκάρει σχεδόν πάντα γιατί έτσι είναι η ζωή, γιατί έτσι είναι το σχετίζεσθαι . Αυτό το γαμημένο το κάτι που επιτρέπει την εξαπάτηση μας είναι η ανάγκη μας για μαγεία, έρχεται στιγμή που μόνο με αυτήν ανασαίνουμε, και τότε δεν ακούγεται καν η καμπάνα της λογικής, και ξανά από την αρχή. Με τα χρόνια μειώνονται οι ανάγκες μας για μαγεία, έχουμε κι εμπειρίες, δεν αποτελούμε και προϊόν εύκολης εξαπάτησης πια   κι έτσι έρχεται μια κάποια ισορροπία. (Αρκεί από ποκαδόροι να μην το γυρίσουμε στις πασιέντζες)

 

Οι συναισθηματικές ή όποιες άλλες ανάγκες ή κενά, η ανάγκη ενίοτε αυτόπαραμυθιάσματος, ή ακόμα, και η εν γνώση μας επίπλαστη πραγματικότητα, ουκ ολίγες φορές, μεταθέτει εξ απαλών ονύχων την ευθύνη πάντα ( και μόνον ) στον άλλον.

Πάραυτα, το ένστικτο, ως αδιάψευστη εσωτερική «φωνή» εκάστου , μας δείχνει πάντα την αλήθεια. Ή το ψέμα αντίστοιχα.

Το θέμα είναι, πότε τελικά είμαστε έτοιμοι ψυχικά, πνευματικά και συναισθηματικά, να ακούσουμε αυτή τη φωνή με κάθε συνέπεια.
Και εκεί ακριβώς, η ευθύνη επιμερίζεται εξίσου ανάμεσα στον «θύτη» και στο «θύμα» πλέον.
Εκεί ακριβώς βαραίνει και τις δικές μας πλάτες.
Αυτό λέγεται ωριμότητα και εμπειρία.
Και ως γνωστόν,
« Η εμπειρία είναι εξαίρετο σχολείο, αλλά έχει ακριβά δίδακτρα»..

 

"Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια."
Ζίγκμουντ Φρόιντ.

Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά, επειδή επίσης:
"Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού."
Μένανδρος, αρχαίος Έλληνας ποιητής.

 

Αυτό που νομίζω ότι προσπαθεί να πει η @rea.. είναι ότι ακόμα και αν το θύμα της εξαπάτησης δεν είναι υπεύθυνο για την εξαπάτησή του είναι υπεύθυνο για την αντίδρασή του.

Όπου υπάρχει αγοραστής υπάρχει και πωλητής και μπορεί το τι σου πουλάει να μην είναι στο χέρι σου, είναι ωστόσο στο χέρι σου τι θα αγοράσεις.

 

Αν για να σχετιστείς με κάποιον θέλεις «ταξίματα», θα σχετιστείς με αυτόν που τάζει και όχι με αυτόν που ίσως σου ταιριάζει.

 

αν αυτός που τάζει κρατάει το λόγο του, δε βλέπω πού είναι το πρόβλημα

 

Συμφωνώ τα μάλλα.

Αν και.. υπάρχουν περιπτώσεις που χωρίς να έχεις καμία «απαίτηση» και θέλω ever, τα «ταξίματα» είναι πιο πολλά και από τα τάματα στην Παναγία της Τήνου.

Και αν δεν δηλώνεις «ο μοναδικός Υιός του Θεού», και δεν μπορείς (ή δεν γουσταρεις )να κάνεις το ψάρι κοπάδι και τον άρτο καρβέλια αμέτρητα, τότε θα ήταν έντιμο αν μη τι άλλο, να δηλώνεις ειλικρινής.
Και οποίος γουστάρει.
Κι όποιοι «πιστοί» προσέλθετε.
Αλλιώς, άσε καλύτερα τα «ταξίματα» στους εφήβους και τα τάματα στους πιστούς.

Ελέηcoν...

 

Πολύ σωστά.
Σε τέτοια περίπτωση
Αν δεν είσαι η Παναγιά της Τήνου, ούτε «απολωλός», τότε φεύγεις τρέχοντας.
Αν είσαι κάτι από τα δύο, μένεις.  

«Ευλογία Κυρίου και έλεος έλθοι εφ' υμάς τη αυτού θεία χάριτι και φιλανθρωπία πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων»