Τα αίτια της ανειλικρίνειας

Για αυτό ήταν και σε εισαγωγικά, για να τονίσει ακριβώς αυτό, αλλά ήταν
απλά αναγκαίος ρόλος για να επιχειρηματολογήσω.

Όσο για τις απαντήσεις, δεν σημαίνει πως τάσομαι υπέρ του ψέμματος.
Απλά το αιτιολογώ, δεν το δικαιολογώ. Προσπαθώ, απλά να το δω σφαιρικά.

 

Την / τον βανίλα σύντροφο στο σπίτι δεν βλέπω να αναφέρουμε και το θεωρώ μεγάλη παράλειψη.
Έχει αναφερθεί πάντως ουκ ολίγες φορές στο forum.

 

Αν κάποιος επιστρατεύει ψέματα ή παραμύθια ή υπερβάλλει, προφανώς αυτό έχει να κάνει με το πώς αυτός βλέπει τον εαυτό του και όχι με τον οποιονδήποτε απέναντι.
Ίσως νιώθει πως είναι λίγος ή υστερεί ή πως δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια ώστε να πλησιάσει τον άλλον με την αλήθεια του ή ακόμα και την αδυναμία να αποδεχθεί την έλλειψη συμβατότητας και να στραφεί αλλού.
Συνήθως φαίνεται από την αρχή, αλλά ακόμα κι αν δεν φανεί, αργά ή γρήγορα, ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον.

 

εννοείς πως ο παραμυθάς (η παραμυθατζού) δεν είναι διαθέσιμος (διαθέσιμη) για συσχέτιση γιατί ήδη υπάρχει μία βανίλα σχέση back home;
αν ναι, αυτό ανήκει στο ευρύτερο φάσμα της ανειλικρίνειας και εκεί νομίζω είναι ξεκάθαρα τα αίτια: επειδή ο χώρος χαρακτηρίζεται από ελευθεριότητα και η πολυγαμία είναι αποδεκτή, θεωρούν ότι μπορούν να κρύψουν το ψέμα τους πίσω από αυτό το προπέτασμα... ξεσκεπάζονται όμως γρήγορα και εύκολα

 

Αναζητήστε τα εντός.
Τα αίτια...
Της ανειλικρίνειας.

 

Αυτά είναι τα φιλοσοφικά προβλήματα που προκύπτουν.
Εάν υπάρχει αυτογνωσία, τότε αναγκαία η αυτοπεποίθηση
θα μετριάζεται. Φτάνω μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι μου.

 

Συμφωνώ λέξη προς λέξη. Και ναι, αυτό εννοούσα. Θα ήθελα όμως να προσθέσω πως αν κάποιος /α μπορεί να ελέγξει αν και πότε θα επικοινωνήσεις, αν θα βρεθείτε ή όχι και άλλα πολλά, ευκολότερα θα κρύψει (για όσο καιρό αυτό είναι δυνατόν) την ανειλικρίνειά του /της. Και για να προλάβω τον ξεσηκωμό των Κ... και υ μπορεί να βρεθούν που παραμυθιάζουν για όσο τα παίρνει.

 

Ερώτηση: αν τα Κ που ανέφερα παραπάνω είναι "κ"....
Τα υ πως τα γράφουμε για να συνενοούμαστε; "Υ";;;
   
Πάντα το είχα απορία  

(Μήπως: " υ " ) ;

 

σαφέστατα!
το ανέφερα εξ αρχής  

απλώς είναι μεγάλο πλήγμα για έναν Κ να παραδεχτεί ότι εξαπατήθηκε... αλλά ναι, έχει συμβεί

 

στις ιστορίες με «κακούς» η συντριπτική πλειοψηφία αφορά αποκλειστικά σε αυτοεπιβεβαιώσεις. σε κάπως αγωνιώδεις προσπάθειες αποποίησης ευθύνης. σε αυτοεξαπάτηση.
κατά κανόνα σημαίνει «δεν κατάφερα να χειραγωγήσω τον απέναντι με τις δικές μου προσδοκίες που είναι καλές, ενώ του απέναντι κακές»
την ειλικρίνεια και την έλλειψή της την επικαλούμεθα ολίγον(!) επιλεκτικά, κατά κανόνα.

 

Δεν μπορείς να γνωρίζεις μέχρι που φτάνει το χέρι σου σε κάθε γνωριμία.

Όπως και να έχει, το πρόβλημα με την προσποίηση είναι ότι επιβεβαιώνει την αντίληψη που μπορεί να έχει κάποιος ότι εάν είναι ο εαυτός του δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός. Ακόμη και όταν κάνει σεξ, ή βρεθεί σε σχέση, θα γνωρίζει πάντα ότι ο άλλος άνθρωπος δεν τον αποδέχτηκε ποτέ.Ο υποκριτής δεν το κάνει από θέση ισχύος για να πετύχει κάποιον σκοπό αλλά από αδυναμία. Δεν είναι ευχάριστο να ζεις τη ζωή σου με ένα συνεχόμενο αίσθημα ανεπάρκειας και την εντύπωση ότι εσύ σαν άνθρωπος δεν είσαι αποδεκτός.

 

συμβαίνει
και εδώ έρχεται η ευθύνη του καλύτερου παίκτη να επαναφέρει τις ισορροπίες