Τα εν δυνάμει χαρακτηριστικά...

Πότε θα αποκτήσω μία δική μου (ξεχωριστή από εκείνη του MasterJp) ταυτότητα σε αυτό το forum;

 

Εγώ ΜάστερJP ως γνήσιος αλογομούρης είμαι υπέρ των κορακίων που τα πιάνουνε, Όμως το να μην έχεις πάρει μία, να μη δώσεις το οφθαλμοφανές πέναλτι, να δώσεις και κόκκινη κι όλη η εξέδρα να σε κράζει, «που-λη-μέ-νε! Που-λη-μένε!» δεν λέει.

 

Θα φέρω γω τον μόνο αρμόδιο να λύσει την διαφορά.
Γιώργος Γεωργίου


[YT]cgyhsF53484[/YT]

 

Νομίζω πως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός Κυρίαρχου ατόμου είναι η ανικανότητά του να υπερβεί τον εαυτό του.

 

Θα μπορούσες να αναλύσεις τον συλλογισμό σου;

 

Εαν εκλαμβανω σωστα αυτο που εννοεις, τοτε να πω οτι ετσι μονο νοειται Κυριαρχο ατομο κατ'εμε. Καθε δυσκολο ειναι μια ευχαριστη προκληση, ενω καθε αδυνατο ειναι μια ενδιαφερουσα δοκιμασια. Ενας βασικος λογος που καποτε απο την απλη οπτικη του bdsm το προχωρησα στην μεσω της gorean φιλοσοφιας οπτικης του και η αιτια επιλογης του μεχρι σημερα nickname μου. Αλλα αυτο εννοειται οτι απαιτει χαρακτηριστικα Κυριαρχου και εξω απο την κρεββατοκαμαρα.

Αναρωτιεμαι τι ειναι αυτο που σε κανει να μιλας στον συλλογισμο σου για ανικανοτητα και οχι τουλαχιστον για δυσκολια. Μπορεις να το αναλυσεις περισσοτερο?

 

Για να απαντήσω πρέπει να γίνω γλαφυρή. Συγχωρήστε με.

«Πιο πρώτα στις Σειρήνες φεύγοντας θα φτάσεις, που πλανεύουν τους θνητούς όλους, όποιος έτυχε να φτάσει στο νησί τους…Τον έχουν οι Σειρήνες με το γλυκό μαθές τραγούδι τους πλανέψει. Το λιβάδι που κάθουνται το ζώνουν κόκαλα σωρός, από κουφάρια, που γύρω εσκέβρωσε το δέρμα τους κι η σάρκα έχει σαπίσει.»

(Οδύσσεια, Ραψωδία 12.)

Πόσοι ταξιδιώτες της ηδονής πέρασαν από τούτο δω το νησί! Όχι, δεν ήταν η Ιθάκη, γελάστηκαν. Το πιο γλυκό τραγούδι ακούγοντας, ένα τραγούδι γιομάτο υποσχέσεις, γι ανομολόγητες ηδονές, στην αγκαλιά μιας γυναίκας – παιδιού, που λαχταρούσε όσο τίποτε άλλο να δώσει την απόλαυση σε αντρικά κορμιά. Δίχως κανόνες, δίχως όρια. Ποιος τολμάει να βάλει όρια στην επιθυμία; Ποιος είναι τόσο παράλογος ώστε να ψάχνει προφάσεις; Ποιος δεν παραδίδεται με την ψυχή και το σώμα;

Είναι ένα τραγούδι γλυκό και σκληρό, ταιριάζει μόνο σε ανδρείους της ηδονής. Ένα τραγούδι που καλεί τον Άντρα, τον Πατέρα, τον Κυνηγό, τον Ταξιδιώτη, να έρθει σιμά, να μη φοβηθεί τον εαυτό του, να γευτεί τα ηδονικά υγρά της γυναίκας – παιδιού, να απολαύσει το απαλό της δέρμα, να το μαλάξει, να το χαράξει με την λυσσασμένη επιθυμία του αρσενικού. Ο Άντρας γίνεται ζώο, ένστικτο, θέλει να σβήσει την κάψα του, την εσωτερική του φλόγα μέσα στη δροσιά του μικρού της στόματος. Αυτή τον γλύφει και με τα άσπρα αδέξια δόντια της τον δαγκώνει απαλά. Τον χουφτώνει στα μικρά της δάχτυλα. Δεν τον αφήνει πριν πάρει αυτό που θέλει. Αγαπάει το κορμί του με ασίγαστο πάθος. Θέλει να το καταβροχθίσει. Να νιώσει τα κρυφά υγρά του να αρχίζουν το μυστικό ταξίδι τους ψηλά στο σβέρκο του, ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό προς τα κάτω, προς το φως. Γλυκά τον κατατρώγει από μέσα. Με ηδονικούς σπασμούς αυτός λιώνει, δεν αντέχει άλλο, ξεχύνεται πάνω στην ζεστή της γλώσσα. Λυγίζει, χάνεται, πέφτει πάνω της. Κρατιέται με τα δυο του χέρια από το ξανθό κεφάλι της μην καταρρεύσει. Ο Γίγαντας Άντρας σβήνει.

Έτσι τους κατασπαράζει όλους. Ρουφά τη δύναμή τους. Σβήνει την επιθυμία τους, δέχεται την οργή τους, τα όνειρά τους, τους εφιάλτες τους, πάνω στο κορμί της και στην ψυχή της. Μετρά και ξαναμετρά τα σημάδια της σε δημόσια θέα. Μα είναι τιμή της, περηφάνια της. Σωρός οι ξοδεμένες σάρκες γύρω της. Οι γενναίοι της, που όλους τους αγάπησε. Το γέλιο της γάργαρο, χορτάτο, μα πάντα πεινασμένο, μπερδεύεται με το κλάμα του ανικανοποίητου παιδιού μέσα της. Λυγμοί απόγνωσης.

«Κι άλλο….Θέλω κι άλλο….,» λέει και ξαναλέει κι ο αγέρας παίρνει τα λόγια της. Τα πλοία τσακίζονται στα βράχια της παραφοράς της, οι ταξιδιώτες πνίγονται εντός της και εντός τους. Όλοι δικοί της. Δεν γλίτωσε κανείς. Κανείς.

Ακόμη τραγουδάει τα βράδια, γελώντας και κλαίγοντας, δοσμένη στην θάλασσα της απελπισίας της, δέσμια της ίδιας της επιθυμίας της, της μυστήριας ηδονής της, της λατρείας της. Ιέρεια του Έρωτα. Και ταυτόχρονα σκλάβα του.

«Θέλω κι άλλο….»

(Και αυτός, που δέθηκε στο κατάρτι της αυτοκυριαρχίας του, δεν κατάλαβε τίποτα, ο δειλός. Ο δειλός της ηδονής. Γιατί η αξία του τραγουδιού, δεν είναι το ίδιο το τραγούδι, όσο γλυκό και σκληρό και να είναι, όχι. Η αξία του τραγουδιού έγκειται στο να ΥΠΟΚΥΠΤΕΙΣ….)

Αφιερωμένο σε όσους και όσες αρνούνται να γνωρίσουν τον εαυτό τους….

 

Ταυτίζεται άραγε η γνωριμία με τον εαυτό για όλους με την έλλειψη αυτοκυριαρχίας ή με την αυτοκαταστροφικότητα?


Συμφωνώ πως "το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός Κυρίαρχου ατόμου είναι η ανικανότητά του να υπερβεί τον εαυτό του." με την έννοια πως είναι ανίκανος να πάψει να είναι κυρίαρχος που δεν υποτάσσεται με οποιοδήποτε τρόπο στις όποιες προσπάθειες παθιασμένων αυτοκαταστροφικών και ελαφρόμυαλων υποτακτικών στην προσπαθεια των δευτέρων να αποκτησουν εξουσία μέσα από την αταξία και απόλυτη παράδοση στα ένστικτα που οι ίδιες ακολουθούν (και καλά κάνουν) ξεχνώντας πως ακριβώς τα δικά τους εκείνα ένστικτα -των κυριαρχικών , είναι αυτά που τους διαχωρίζουν ακριβώς από τις ίδιες. Η προσπάθεια να φέρουμε τον άλλο στα μέτρα μας, να τον αλλοτριώσουμε, να τον αποκαθηλώσουμε να τον μετατρεψουμε σε καποιο έρμαιο των παθών του ανίκανο να αντιδράσει στα τραγούδια των σειρήνων, δεν είναι παρά μια προσπάθεια να μην απώλέσουμε εμείς τον έλεγχο.

Προσωπικά δεν θα ανεχόμουνα να είμαι δίπλα από ένα Κυρίαρχο που δεν ορίζει ο Ιδιος πως επιθυμεί και με ποιους τρόπους και πότε να γνωρίσει τον εαυτό του και αφήνεται να παρασυρθεί έρμαιο στο οτιδήποτε και στην οποιαδήποτε.

 

Πολύ σωστό. Αυτό ακριβώς εννοούσα.

Παρόλα αυτά, αυτό ακριβώς είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Κυρίαρχου. Και όποιος έχει βιώσει έστω και για μία φορά την μαγεία του να υποκύπτεις, της επιλογής να υποκύπτεις, ξέρει ακριβώς την διαφορά από το να είσαι δεμένος στο κατάρτι. Bondage, indeed.

Το λέω επειδή αγαπώ τους Κυρίαρχους, όχι επειδή τους οικτίρω (ένα μικρό κομμάτι μέσα μου ίσως, αλλά στιγμιαία. Μετά γίνεται θαυμασμός.)

 

επειδή ταυτίζομαι με όσα έγραψες

"Είναι ένα τραγούδι γλυκό και σκληρό, ταιριάζει μόνο σε ανδρείους της ηδονής. Ένα τραγούδι που καλεί τον Άντρα, τον Πατέρα, τον Κυνηγό, τον Ταξιδιώτη, να έρθει σιμά, να μη φοβηθεί τον εαυτό του, να γευτεί τα ηδονικά υγρά της γυναίκας – παιδιού, να απολαύσει το απαλό της δέρμα, να το μαλάξει, να το χαράξει με την λυσσασμένη επιθυμία του αρσενικού. Ο Άντρας γίνεται ζώο, ένστικτο, θέλει να σβήσει την κάψα του, την εσωτερική του φλόγα μέσα στη δροσιά του μικρού της στόματος. Αυτή τον γλύφει και με τα άσπρα αδέξια δόντια της τον δαγκώνει απαλά. Τον χουφτώνει στα μικρά της δάχτυλα. Δεν τον αφήνει πριν πάρει αυτό που θέλει. Αγαπάει το κορμί του με ασίγαστο πάθος. Θέλει να το καταβροχθίσει. Να νιώσει τα κρυφά υγρά του να αρχίζουν το μυστικό ταξίδι τους ψηλά στο σβέρκο του, ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό προς τα κάτω, προς το φως. Γλυκά τον κατατρώγει από μέσα. Με ηδονικούς σπασμούς αυτός λιώνει, δεν αντέχει άλλο, ξεχύνεται πάνω στην ζεστή της γλώσσα. Λυγίζει, χάνεται, πέφτει πάνω της. Κρατιέται με τα δυο του χέρια από το ξανθό κεφάλι της μην καταρρεύσει. Ο Γίγαντας Άντρας σβήνει."

επειδή αυτή η πείνα, που μοιάζει με επιθυμία βρυκόλακα μου είναι απίστευτα οικία, επειδή όποιον άντρα συναντούσα στο δρόμο μου ένιωθα σαν δική μου αποστολή να τον λατρέψω και να τον ρουφήξω απόλυτα διαλύοντας τον μέσα στην τρυκιμία του απόλυτου πάθους και παράδοσης στην ηδονή, και πάντα μόλις το κατόρθωνα έφευγα, ίσως γι αυτό το ότι δεν κατορθώνω να το κάνω αυτό Στον Κύριο μου να είναι και ο λόγος που είμαι ακόμη εδώ.

ειλικρινά δεν ξέρω.
Αλλά συνέχισε να εκφράζεσαι σε παρακαλώ με βοηθάς να με δω μέσα από σένα καθαρότερα  

 

Απάντηση: Τα εν δυνάμει χαρακτηριστικά...

Θα έλεγα πως εν δυνάμει χαρακτηριστικό ενός Κυρίαρχου ατόμου είναι να ξέρει να κερδίζει.
Να ξέρει να πως, ότι του χαρίζετε για χ ή ψ λόγους, δεν είναι αποτέλεσμα Κυριαρχίας.

Είναι να ξέρει να σαγηνεύει το άτομο που επιθυμεί όχι γιατί αποκλειστικά, φέρει status Dom/Domme ή γιατί μιλάει με αυστηρή και λιτή γλώσσα ή κτλ κτλ.

Είναι δύναμη να ξέρει κανείς, να κερδίζει (είναι δύναμη να ξέρει και να χάνει).... Μια/Ένας Κυρίαρχος για εμένα , δεν αποζητά, απλά κερδίζει αυτό που θέλει ...
Αυτό θα έλεγα, εν κατακλείδι είναι ένα , "εν δυνάμει χαρακτηριστικό" του/της Κυρίαρχου.