Τα πάντα εν Σοφία....

Ήταν το τρίτο τσιγάρο στη σειρά που άναβα απ’ την καύτρα του προηγούμενου και σε κάθε τζούρα η πεποίθηση ότι είχα κάνει χοντρή μαλακία μεγάλωνε. Ακούμπαγα στο στύλο μιας λάμπας του δρόμου, ελπίζοντας ότι το φως της θα με ζεστάνει και θα κόψει λίγο το αγιάζι, κοντά μεσάνυχτα. Τα μάτια καρφωμένα απέναντι, στο φωτισμένο παράθυρο του τρίτου ορόφου μιας κομμουνιστικής πολυκατοικίας. Είχα αποφασίσει να περιμένω 15 λεπτά και θα περίμενα 15 λεπτά. Αρκετές φορές είχα αλλάξει γνώμη για εκείνη την ημέρα.

Εκείνο το μεσημέρι στη Σόφια είχα τελειώσει νωρίς το ρόλο μου ως «δυτικός ειδικός» και για καλή μου τύχη αυτοί που με προσκάλεσαν είχαν αποφασίσει να μην με βγάλουν έξω για δείπνο, αλλά να τσεπώσουν τα λεφτά της κοινότητας που αντιστοιχούσαν σε αυτό. Οι απογευματινές πουτάνες στο μπαρ του ξενοδοχείου μου ήταν θέαμα πιο άθλιο κι από Αγγλίδα της Oxfam κι έτσι αφού αηδίασα με έναν «βουλγάρικο» καφέ – ούτε αυτοί τον λένε τούρκικο, βγήκα στην πόλη και το ψιλόχιονο. Είχα ντυθεί όσο πιο φτωχικά μπορούσα γιατί είχα έρθει κατευθείαν από το Παρίσι και κουβάλαγα ένα σκασμό λεφτά, με όρους Σόφιας, και σίγουρα δεν θα τα άφηνα στο ξενοδοχείο. Σκεφτόμουν περπατώντας ότι μ΄ αυτά τα λεφτά θα μπορούσα να αγοράσω ένα μικρό διαμέρισμα για το απόγευμα, ή τουλάχιστον δύο Lada, να παίξω μισή ώρα συγκρουόμενα κοπανώντας το ένα πάνω στο άλλο κι ύστερα να τα ξαναπουλήσω, έτσι κι αλλιώς όλοι με τρακαρισμένα Lada κυκλοφορούσαν. Αντ’ αυτού, θυμήθηκα το Ζεράρ. Ο Ζεράρ είναι καλό παιδί, παλαιογράφος, λίγο ψώνιο με τα χειρόγραφα. Δούλευε τότε σε ένα βυζαντινό χειρόγραφο και με είχε πρήξει στο δείπνο το βράδυ πριν φύγω απ΄ το Παρίσι να πάω να του βρω κάτι αναφορές στην βιβλιοθήκη της Σόφιας. Ρώτησα, και χοντρικά με κατηύθυναν.

Μπήκα στη βιβλιοθήκη της Σόφιας κατά τις 14:30 αποφασισμένος να βρω αυτές τις μπαρούφες του Ζεράρ και να ΄χω φύγει ως τις 15:00. Πλησίασα το γκισέ κι εκεί με περίμενε η Γκαλίνα, αν πιστεύει κανείς τα καρτελάκια με τα ονόματα που φορούν οι άλλοι. Σήκωσε το κεφάλι από τα χαρτιά της και μου είπε κάτι στα Βουλγάρικα. Φαντάσου να καταλάβαινα, πόσο θα είχε αλλάξει η μέρα μου. Εξήγησα σε στρωτά Αγγλικά ότι ψάχνω κάτι και θα ήθελα την βοήθειά της. “What can I do to you?” - αποστομωτική η απάντησή της. Υπάρχει κάτι –δεν ξέρω τί - που μου τη δίνει με τις βιβλιοθηκονόμους. Ο κότσος; Το άσπρο πουκάμισο που τεντώνει απ΄ το μυτερό στήθος; Τα γυαλιά με το λεπτό σκελετό, φορεμένα πάντα ψηλά στη βάση της μύτης; Το ύφος «μην κοιτάς που δεν τ΄ αποφασίζω, αν αποφάσιζα να γαμηθώ θα αναστενάζαν οι σουμιέδες»; Όλα αυτά μαζί; Ποιός ξέρει... Σημασία για μας έχει ότι μόλις είδα την Γκαλίνα, έχασα κάθε ενδιαφέρον για τις μαλακίες του Ζεράρ. Ζήτησα κατευθείαν την Ιστορία της Πορνογραφίας της Ιζαμπέλ Τανγκ. Στα Αγγλικά, τα Γαλλικά ή έστω στα Βουλγάρικα. Φυσικά και δεν την είχαν. Εντυπωσιακό το ότι ήταν σίγουρη, χωρίς να ελέγξει τίποτα κιτάπια αν και ήταν ολοκάθαρα σχολαστική. Λες να το ΄ξερε το βιβλίο; Άλλη μια ντρίπλα, ζητώντας το section για τον ερωτισμό και την ερωτική λογοτεχνία. Βγήκε έξω και μου έγνεψε να την ακολουθήσω. “Come - I take you to erotic”. Να, κάτι τέτοια ποτίζουν το θράσος μου και γίνεται κισσός. Βρεθήκαμε στην άκρη ενός διαδρόμου, “Here, erotic books”. Δεν έφυγε. Έριξα μια ματιά. Μπατάιγ, παπαριές αμερικάνων σεξολόγων, Φρόιντ(!) αλλά και Μπωβουάρ(!!). Μια χώρα σε ερωτική σύγχυση. Ούτε μια μονογραφία για τα κωλάδικα της ελληνικής επαρχίας – πού τα μαθαίναν άραγε όλα οι Βουλγάρες κι ερχόντουσαν καρφί; Γύρισα στην Γκαλίνα κι έσπασα το θρασόμετρο. Όπου άρχισα να της εξηγώ ότι είμαι από την ευρωπαϊκή κοινότητα και εργάζομαι σε μια μελέτη για τη σεξουαλικότητα των νεαρών Βούλγαρων πριν και μετά την πτώση του κομμουνισμού κλπ. κλπ. κι ότι βέβαια αυτή ήταν πολύ νέα για να θυμάται (“not so young, twenty-four!” αγριεμένα – τί παγκόσμιο είναι αυτό με τις γυναίκες, μην πεις την νέα, νέα και τη γριά, γριά!) αλλά αν θα μπορούσε να με καθοδηγήσει, πού να απευθυνθώ, κλπ. κλπ. Σάστισε, και βρήκα χρόνο να σκεφτώ τη συνέχεια της μπαλαφούρας μου. Α, ναι. Ίσως το καλύτερο θα ήταν να μιλήσω με πραγματικούς νέους ανθρώπους (“Of course, always best”). Θα ΄χε χρόνο να μιλούσα απόψε μαζί της και αύριο να έκανα συνεντεύξεις σε κάποιους φίλους της; Θα ‘χε. Παρέλειψα να της αναφέρω ότι πετούσα με την πρωινή για Παρίσι, αλλά μην μένουμε στα επουσιώδη. Στις 8, λοιπόν, σ΄ ένα καφενεδάκι απέναντι από το ξενοδοχείο μου. Άψογα. Σόρι Ζεράρ, τα βυζαντινά χειρόγραφα είναι λίγο ντεκαβλέ, όπως και να το κάνεις.

Το καφενεδάκι ψιλογέμιζε όταν μπήκε η Γκαλίνα ντυμένη με ενδιαφέρουσες απομιμήσεις επώνυμων young casual. Είχα τελειώσει τον καφέ (φίλτρου) που έπινα και της πρότεινα να ανεβούμε στο πατάρι. Ωραία ιδέα είχα, ήταν και μια παρέα Βούλγαροι μαντραχαλάδες μπροστά σε 15 μπύρες, μου χάρισαν ένα βλέμμα όλο στοργή: ο δυτικός που ήρθε να γαμήσει. Μου ‘ρθε να πω, όχι ρε παιδιά, από δω παρά κάτω είμαι. Δε μίλησα. Τί πίνουμε; Βότκα. Ζήτησα μπουκάλι, δείχνοντας ένα εύλογο μέγεθος με τα χέρια μου. Λοιπόν; Α, ναι. Το θέμα μας.. Πώς άλλαξε λοιπόν η σεξουαλικότητα μετά την αλλαγή; Η Γκαλίνα ξεκίνησε σε κάποια ασύντακτα Αγγλικά να προσπαθεί να μου πει κάτι. Σημαντικό; Ισως. Ούτε παρακολουθούσα, ούτε καταλάβαινα. Οταν κόλλαγαν τα Αγγλικά της πέταγα μισή λέξη ρώσικα (επιπέδου “σπασίμπα”), αυτή απαντούσε σε γρήγορα ρώσικα, πάλι δεν καταλάβαινα. Η σερβιτόρα ήρθε και έφερε ένα μπουκάλι νερό. Με κοίταζε. Την κοίταζα. Η Γκαλίνα ξελιγώθηκε στα γέλια. Όσο χάλια και να είναι τα Βουλγάρικά μου ξεχωρίζει νομίζω το βότκα από το βόντα (νερό). Μάλλον δεν της φάνηκα για μπρούκλης της σερβιτόρας – γιατί εξήγησε ότι το μπουκάλι βότκα είχε 20 Λέβα (3 Λέβα στο δολάριο στο ανταλλακτήριο του ξενοδοχείου εκείνα τα χρόνια). Ασε μας κυρά μου και φερ’ τη βότκα. Ήρθε τελικά μια πατατόβοτκα σε μπουκάλι για ρετσίνα Κουρτάκη. Απ΄ το τίποτα... Την πλήρωσα επί τόπου, έκανα πως ψαχνόμουν, μοστράροντας στο τέλος από την μπροστινή τσέπη τα περίπου 80 λέβα που είχα εκεί, σαν να ήταν τα μόνα λεφτά που είχα πάνω μου. Μαλακίες που μαθαίνεις ταξιδεύοντας μόνος.

Αρχίσαμε να πίνουμε. Άκουσα τα κλασσικά που λένε οι Βουλγάρες στους Έλληνες, για τη Ρίλα , το Μπάνσκο κλπ. “So, when you have more sex? Βefore or now?”, η βότκα απλοποιεί πάντα τα Αγγλικά μου. “Me? I have more sex all the time!” - σωστό κι αυτό... - και δώστου γέλια. Την κοίταζα. Καστανό μαλλί με τελείως λάθος ξανθές ανταύγειες. Τεντωμένα ζυγωματικά, σκαφτά μάγουλα, λακούβες δίπλα στα χείλη όταν γελούσε, λίγες τρίχες που είχαν ξεφύγει από τον κότσο και κρέμονταν μπροστά στα αυτιά. Δυο μεγάλα καστανά μάτια. Ουδέν κακό πίσω τους κι ενώπιον τους. Κοιτούσα τα μακριά της δάχτυλα. Τα χέρια της είχαν «αρπάξει» λίγο από πάνω, από το κρύο και έμοιαζαν μεγαλύτερης γυναίκας. Πιο έμπειρα απ΄όσο ήταν. Πώς θα ‘ταν όταν θα μ΄άγγιζαν; Διστακτικά; Αποφασιστικά; Διερευνητικά; Δεν χόρταινα να την βλέπω. Natural born Σλάβα. Τί κρίμα να μην είμαι Βυζαντινός αξιωματούχος, να την τυλίξω στην πορφύρα μου και να την πάρω μαζί μου στη Βασιλεύουσα, να τους πω έχω μια νέα λέξη για το «δούλα», θα λέμε «Σλάβα» και τη λέξη αυτή θα την πάρουν οι Λατίνοι να την μπολιάσουν στις γλώσσες τους... Σκεπτόμενος αυτά, συνειδητοποίησα ότι είχε αρχίσει να με βαράει η βότκα.

Η Γκαλίνα είχε διπλώσει λίγο τα μανίκια από το άσπρο πουκάμισο στο τρίτο ποτήρι, και στο δεξί χέρι φαινόταν λίγο πάνω από τον καρπό ένα άσχημο σημάδι, σα διπλή χαρακιά. Πρέπει να κοιτούσα επίμονα. “This? My stupid dog...” Πάλι γέλια. Το ξανακοίταξα. Δε θα ‘βαζα το χέρι μου στη φωτιά. Το άπλωσα όμως, και τη χάιδεψα απαλά στην ουλή. Με κοίταξε. Χωρίς γέλια. Κατέβασε πάλι τα μάτια. Κόντευε εννιάμιση και το “επιστημονικό” μου έργο είχε μείνει πίσω. Έδειξα τη βότκα. “So, we finish this in my hotel?” (όλο με το “so” μιλάω όταν είμαι πιωμένος). “Yes… but, better my house.. No?” Για να το λες... Έβαλε το μπουκάλι τη βότκα στην τσάντα της με πολύ φυσική κίνηση και σηκωθήκαμε.

Ο καιρός που μας περίμενε έξω δεν ήταν ευγενής. Πιάστηκε από το μπράτσο μου, έγειρε λίγο στον ώμο μου και περπατήσαμε αφηρημένα στην πλατεία που χώριζε το καφενεδάκι από το ξενοδοχείο μου. Θα ‘τανε λίγο πάνω από 1.70, με τις μπότες. Λεπτή. Πολύ λεπτή, σχεδόν εύθραυστη. Παρόλο το γλωσσικό τείχος που μας χώριζε (ή εξαιτίας αυτού  είχαμε συνεννοηθεί περίφημα. Εξάλλου γελούσε υπέροχα. Ένιωθα άραγε τύψεις για τη μπαλαφούρα; Μπα.. Είχα νομίζω δώσει μια καλή αφορμή για να εκφράσουμε δύο ενήλικοι άνθρωποι αυτό που θέλαμε. Ήθελε να ακούσει κάτι, να πιαστεί από κάπου, και της έδωσα μια αφορμή. Κι αυγά γαιδάρου να έλεγα ότι κουρεύω στη χώρα μου, πάλι εκεί θα ήμασταν. Και την πραγματική μου δουλειά στη χώρα της να είχα αναφέρει, χειρότερη μυθοποίηση θα είχαμε. Καμμία τύψη. Καμμία ενοχή.

Χαιρόμουν το ότι ξεκινούσε μια υπέροχη βραδιά. Ήμουν πολύ κουρασμένος από την πρωινή δουλειά. Ήταν κοντά 21:30, στις 22:00 θα ήμασταν έτοιμοι για ζεστό, ευαίσθητο και τρυφερό σεξ, στη 01:00 η ώρα το πολύ θα ήμουν στο κρεβάτι μου, στο ξενοδοχείο μου. Μ΄ αρέσει γενικότερα να κοιμάμαι μόνος μετά το σεξ. Ζήτημα να έχω κοιμηθεί τρεις φορές δίπλα σε one-night-stand τόσα χρόνια, πριν τα κόψω. Υπήρξε βέβαια και μία στην Αθήνα, φέτος. Αλλά, δε μετράει, γιατί δεν το ήξερα ότι ήταν one-night-stand - το κατάλαβα την επόμενη μέρα. Και συγχύστηκα. Τέλος πάντων. Στην άκρη της πλατείας είχε πιάτσα. Να πάρουμε ταξί; “No, with foot”. Ετσι που περπατάν οι Βούλγαροι κατάλαβα ότι το σπίτι της θα ήταν στου διαόλου τη μάνα. Την έσπρωξα σε ένα ταξί. Μπήκε γελώντας.

Πέντε λεπτά και δύο λέβα αργότερα ήμασταν εκεί. Σκέφτηκα ότι το ταξί της επιστροφής θα μου πάρει 20 λέβα και θα κάνει τουλάχιστον 15 λεπτά να με πάει πίσω, σβουρνώντας με γύρω-γύρω... Κάθε χώρα και τα χόμπι της...

Ανεβήκαμε τις σκάλες στον τρίτο σε μια πολυκατοικία που έμοιαζε πολύ πιο γερή και ανθεκτική από τον κομμουνισμό που την έχτισε. Είχε κι αυτή τα ξέφτια της βέβαια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε θυμάμαι σχεδόν καθόλου εκείνο το διαμέρισμα, ένα μικρό δυαράκι. Θυμάμαι ολοκάθαρα το κρεβάτι, ψευτοσουηδικό ξύλο με μια κουρβωτή ξύλινη μπάρα πάνω από το κεφαλάρι - το κρεβάτι ήταν φάτσα κάρτα στην πόρτα, ντέξιον στα αριστερά, σκασμένα από βιβλία που δεν πήγα ούτε καν να κοιτάξω (!) και μια κόκκινη φλοκάτη στο πάτωμα. Αυτά μόνο. Η Γκαλίνα έβγαλε τη βότκα από την τσάντα και έφερε δυό ποτήρια “If finish, I have red wine..”, με καθησύχασε...

Πίναμε αμίλητοι για κανά πεντάλεπτο. Την κοιτούσα. Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα.. Πολύ νευρική, πάρα πολύ νευρική, άλλαζε χέρι στο ποτήρι κάθε δύο δευτερόλεπτα. Σηκώθηκε, το άφησε κάπου και ήρθε κοντά μου: “ΟΚ, you want start?” – “Sorry??” έκανα με γνήσιο βλέμμα ηλίθιου... Τράβηξε το πουκάμισο της έξω από τη τζιν φούστα, κι έδειξε πως θα γδυθεί “You want start???” με κοίταζε επίμονα – επιτέλους, κατάλαβα... “Yes, Ι want to start!” και στην τελευταία λέξη μού φύγανε και γέλια, έτσι δεν μου το έχουν ξαναπεί!

Έβγαλε το πουκάμισο, το σουτιέν και έπιασε τη φούστα – ως εδώ! Πετάχτηκα πάνω και την αγκάλιασα, φιλώντας τη στο λαιμό. Με έσφιξε λίγο ξέπνοα. Παραπατήσαμε ως το κρεβάτι, στο οποίο βρέθηκε ανάσκελα, και γω γονατιστός να την κοιτάω μισόγυμνη. Τα στήθη της, πολύ μικρά, ήταν σχεδόν ανύπαρκτα σε αυτή τη στάση. Τα πλευρά της μετριόντουσαν. Πολύ λευκό δέρμα για καστανή.

Έσκυψα και ξεκίνησα τις σαρκοδρομίες της γλώσσας μου από το σημείο εκείνο που τελειώνουν τα πλευρά και με λίγη τύχη, και προσεκτική επιλογή συντρόφου, βρίσκω σχεδόν πάντα να αρχίζουν οι πλάγιοι κοιλιακοί. Είχε μια πολύ ωραία μυρωδιά το δέρμα της, μυρωδιά αρκετών ωρών, που σημαίνει πως δεν είχε κάνει απογευματινό ντους, τουλάχιστον όχι ακριβώς πριν έρθει να με συναντήσει, και αυτό με γέμισε οικειότητα, σαν να ‘μασταν πολυκαιρισμένο ζευγάρι που χαλαρώνει την εικόνα του για χάρη της ουσίας - και της συνουσίας του.

Στεκόταν ακίνητη, ανέπνεε αργά. Φαντάστηκα ότι κοιτούσε το ταβάνι καθώς πλησίαζα τον αφαλό. Ανάσα σταθερή και απαράλλακτη. Κατέβασα το πλαϊνό φερμουάρ, μάγκωσα τη φούστα κάτω από το πηγούνι μου και την τράβηξα προς τα κάτω, στέλνοντας τη γλώσσα και τα δόντια μου μου να αναζητήσουν τα κόκαλα της λεκάνης της πάνω από το λευκό βαμβακερό σλιπ. Ταλαντευόταν. Δεν συμμετείχε πλήρως, αλλά δεν ήταν και σε κώμα! Μπορούσα πάνω από το σλιπάκι να νιώσω και να μυρίσω την υγρασία της που με προσκαλούσε. Όμορφα και απλά. Ανακάθησα, της τράβηξα την φούστα και το σλιπάκι, ένα σχεδόν εφηβικό αξύριστο εφηβαίο μου παρουσιάστηκε χωρίς να ντραπεί – η Γκαλίνα δεν με έβλεπε που την κοιτούσα, είχε όντως τα μάτια στο ταβάνι, γιατί να ντραπεί; Έβγαλα το παντελόνι μου, ξεφορτώθηκα το πουλόβερ και το λεπτό ζιβάγκο και βρέθηκα ανάμεσα στα ανοιγμένα πόδια της. Δεν με κοίταζε καθόλου. Επεσα πάνω της και άρχισα να την φιλώ στο λαιμό που μου γύρισε σχεδόν πρόσχαρα. Τρίφτηκα λίγο στην είσοδό της, οι λαγώνες της με ακολουθούσαν, κι ύστερα μπήκα μέσα της με μια πολύ αργή και προσεκτική κίνηση. Η Γκαλίνα τράβηξε αέρα απότομα, μουρμούρισε “ok…ok..” και πέρασε τα χέρια της πίσω από την πλάτη μου – κι όμως κινείται! Μπαινόβγαινα μέσα της αργά, η Γκαλίνα με ακολουθούσε μηχανικά. Έχω περάσει και καλύτερα. Θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι αν είναι να κάνω σεξ με μια γυναίκα απούσα, καλύτερα άλλη φορά να το κάνω μόνος μου στο ξενοδοχείο. Έψαξα τα χείλη της, ήταν σφιχτά. Κοντοστάθηκα να της μιλήσω και αναγκάστηκε να με κοιτάξει. Ρώτησα: “You want us to stop?” – “No, no…”. Συνέχισα. Και κάπου εκεί η Γκαλίνα φρένιασε. Από τη σχεδόν απόλυτη ακινησία, πέρασε στην φρενήρη κίνηση! Με έσφιγγε πάνω της, σηκωνόταν στους αγκώνες, έπιανε τα μαλλιά μου, τιναζόταν προς το μέρος μου και μουρμούριζε συνέχεια, “You like, like this? Eh? You like?...” Όχι αγριεμένα, αλλά με ύφος γνήσιας απορίας. Σε λίγο στριφογύριζε σαν παλαβή. Μια με έσπρωχνε στο πλάι, μια με τράβαγε πάνω της, και συνέχεια με ρώταγε αν μ΄αρέσει, “yes, ok.. it’s ok.. I like it..” προσπαθούσα να ψελλίσω κάτι μπας και καταφέρουμε να γαμηθούμε επί τέλους! Η Γκαλίνα μουρμούριζε συνέχεια “yes.. yes… you like?” και κουνιόταν ασταμάτητα και ασύνδετα, κανένας ρυθμός. Ξαφνικά τα στήλωσε και με κοίταξε στα μάτια: “You like from behind?” Συγκατένευσα. Άντε να δούμε, μήπως from behind έχουμε καλύτερη τύχη. Ξέρω ότι μερικές γυναίκες ιδίως την πρώτη φορά συγκεντρώνονται πιο εύκολα έτσι, όταν παραιτηθούν λίγο από την εικόνα της εικόνας τους την ώρα του σεξ. Στάθηκε στα τέσσερα, ένιωσα ότι η στύση μου μετρούσε λεπτά ανάποδα έτσι που το πηγαίναμε, αλλά έκανα άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια. Μόλις μπήκα μέσα της, έσκυψε λίγο το κεφάλι και κούρβωσε το σώμα, μετά γύρισε και με κοίταξε, και πάλι τα ίδια. “You like, like this? Eh? You like?...” Και δώστου να κουνιέται ασυνάρτητα. Μου ήταν πλέον φανερό ότι δεν έκανα σεξ, έπαιζα σε τσόντα τρίτης διαλογής. Δεν είχα τέτοια προσόντα, ούτε σωματικά, ούτε ψυχικά, αλλιώς θα είχα ακολουθήσει μια τέτοια καριέρα. Το σταμάτησα, πριν σταματήσει μόνο του και ξεφτιλιστώ, και τραβήχτηκα προς τα πίσω. Έκατσα στις φτέρνες μου, με τα νεύρα ατσαλόσυρμα. Η Γκαλίνα γύρισε και με κοίταξε με τα τεράστια μάτια της γεμάτα τεράστια απορία. “What? You don’t like??? Τell me what you like… I do what you like…” Και όρμηξε προς το μέρος μου σκύβοντας για να με πάρει στο στόμα. “It’s ok, relax, it’s ok…” την σταμάτησα και προσπάθησα να την ηρεμήσω μήπως ηρεμήσω και γω. Την οδήγησα να ξαπλώσει ανάσκελα και ξανακάθισα στις φτέρνες μου να την κοιτώ. Τώρα πια, δεν έπαιρνε τα μάτια της από πάνω μου... “really, what you like?.. I do what you like…” - άρχιζε πάλι. Δεν απαντούσα. Συνέχιζε. Αν δεν σταματούσε θα το ξανασκεφτόμουν το στοματικό, τουλάχιστον να το βούλωνε! Τέντωσε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι, άγγιξε την ξύλινη μπάρα στο κεφαλάρι, τα μάτια στο ταβάνι κι έβγαλε ένα «ουφφφφ» πιο βροντώδες κι από «τα σκάτωσα πάλι».

Ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Ετσι κι αλλιώς είχε πάει κατά διαβόλου το τρυφερό σεξ που ονειρεύτηκα. Αρπαξα το σουτιέν της και ανέβηκα στο κεφαλάρι. Πέρασα τον αριστερό καρπό της στη μια θηλειά του σουτιέν, το σταύρωσα ψευτοσφιχτά – η Γκαλίνα τινάχτηκε και κοίταζε τί κάνω - πέρασμα του σουτιέν πάνω από την ξύλινη μπάρα και αντίστοιχο σταύρωμα της άλλης θηλειάς στο δεξί χέρι. Αστεία πράγματα, με ένα μέτριο τράβηγμα μπορούσε να ελευθερώσει τα χέρια της. Διαστολή των ματιών: “This, what you like? OK!!! Νο problem! I do it… yes, no problem ... I like also, no problem… ”

Τραβήχτηκα πίσω και την κοιτούσα, απλωμένη μπροστά μου με τα χέρια ψηλά, στο ψευτοδέσιμο... “Ok, come.. we do like this.. I like.. no problem”… Εδειχνε να το πιστεύει. Τέντωνε και τη μέση της πλέον, και σήκωνε τη λεκάνη της προς το μέρος μου. “ok, I like … no problem..” Φωτιές βγάζαν τα μάτια της. Αλλά γιατί; Και κυρίως, για τι;

Στο σημείο αυτό, ένιωσα αυτό που πρέπει να έχει νιώσει ο καθένας που έχει κάνει έστω και μισό session. Οταν αγγίζεις τα όρια του γελοίου, σου επιτίθεται η σοβαρότητα. Τα γόνατα παραλύουν, ο αυχένας βαραίνει, τα χέρια από μολύβι. Είχα τη συναίνεσή της; Για ποιό ακριβώς πράγμα είχα την συναίνεσή της; Εντάξει, ήθελε να κάνουμε ότι θέλω, ήθελε αυτό το βράδυ να πάνε όλα καλά... Τί θα πει όμως “like this” στη δική της γλώσσα, στο δικό της μυαλό, στην δική της κοσμοαντίληψη; Σε τί ακριβώς διέφερα από ένα τσογλάνι με γραβάτα; Στο ότι δε φόραγα γραβάτα; Να μιλούσαμε τουλάχιστον μια γλώσσα εξίσου καλά και οι δυό... Μπα, δεν είμαι σίγουρος πως θα μας έσωζε. Μπορούσα βέβαια να αρχίσω, και βλέποντας και κάνοντας. Αυτό όμως δεν θα το άντεχα να το περάσω. Ήθελα χρόνο. Και κρύο αέρα. Ιδανικά, θα ήθελα να περάσω λίγο κρύο νερό πάνω από τα μάτια μου, να φύγει η βότκα. Αλλά η ζωή μου απέχει συχνά από το ιδανικό. Τινάχτηκα όρθιος και πήρα παντελόνι, ζιβάγκο και μπουφάν στο ένα χέρι. Αφησα το πουλόβερ, ασυναίσθητα. “I go for smokes” - έδειξα με το χέρι στο στόμα ότι εννοώ «πάω για τσιγάρα». Εδειξα και ότι θέλω κλειδιά. Έγνεψε με τα μάτια προς στο τραπέζι. Τα είδα. Τα πήρα. Ντύθηκα ίσα πριν ανοίξω την πόρτα και κουτρουβάλησα τις σκάλες.

Κι έτσι βρέθηκα να καπνίζω το τρίτο τσιγάρο κάτω από τον στύλο, τουρτουρίζοντας. Φυσικά τα περί τσιγάρων ήταν μπαλαφούρα, δεν βγαίνω ποτέ για βράδυ χωρίς δεύτερο πακέτο. Αέρα ήθελα, και χρόνο να σκεφτώ. Τί σκατά μου μάθαιναν τόσα χρόνια... «Αν δε βλέπεις τη λύση, είναι που δεν κοιτάς σωστά το πρόβλημα. Αποστασιοποιήσου... Συγκεντρώσου... και θα τη δεις... Μπροστά σου είναι, πού αλλού θα ‘ταν;» - έτσι λέγανε οι δάσκαλοί μου, σα γέροι από ταινία Κουνγκ Φου. Οι μαλάκες...

Ανακεφαλαίωση λοιπόν. Τί να κάνω; Να φύγω; Ζημιά θα κάνω. Να ξανανέβω; Δύο τα τινά. Θα έχει λύσει το σουτιέν, θα είναι ντυμένη, ίσως πίνει κάτι. Ισως είναι τσαντισμένη. Ή θα είναι στο κρεββάτι και θα με περιμένει. Θα ανησυχεί που αργώ. Μήπως έπαθα κάτι; Τόσα συμβαινουν κάθε βράδυ στη Σόφια. Ενας ξένος μόνος, σ΄αυτή τη γειτονιά (Γιατί, τί έχει η γειτονιά; Παραλογίζομαι...) Όπως και να χει, θα έχει προλάβει να το σκεφτεί αρκετά. Και εν πάσει περιπτώσει, δεν ήταν και σοβαρό το δέσιμο, μπορούσε να λυθεί όποτε ήθελε. Το φως, μια φορά, δεν είχε σβήσει. Να ανέβω, λοιπόν. Αλλά πώς να λειτουργήσουμε; Αν αρχίσει πάλι τα “you like, like this?”

Στη ζωή μου σπάνια κάνω μια μαλακία. Συνήθως τις κάνω δύο ή τρεις, μαζεμένες. Βλακώδης επιφοίτηση: πρέπει αυτή να συγκεντρωθεί, όχι εγώ. Είδα μια μουριά δίπλα μου, με πεσμένα φύλλα, αλλά ακλάδευτη. Να ένας τρόπος να συγκεντρωθεί η Γκαλίνα! Ορμάω λοιπόν στο πρώτο κλαδί που έφτανα. Λυγάει, τσακίζει, αλλά δεν κόβεται. Ανάθεμα τα καλοκαίρια στο χωριό που διάβαζα Βερν και έψαχνα τρόπο να δω το βρακί της ξαδέρφης μου αντί να μαθαίνω για τα δέντρα! Βάζω όλη μου τη δύναμη, κρεμιέμαι, το κόβω. Φυσικά, γδέρνω και το χέρι μου. Ωραία. Τώρα, ενώ έχω πάει, και καλά, για τσιγάρα, θα μπω στο σπίτι της με μια βίτσα και το χέρι μου να στάζει αίμα. Καλά πήγαινε η βραδιά... Και τα Detol στο ξενοδοχείο, αφού είχα βγει για μια βραδιά με ζεστό και τρυφερό σεξ, τρομάρα μου... Ανέβηκα πάλι τα σκαλιά. Καλύτερα από ότι τα ΄χα κατέβει. Είχα ξεθολώσει και με το αγιάζι. Κλειδί στην πόρτα και αναπνοή αποφασιστικότητας.

Λοιπόν, τσάμπα πήγαν οι αναλύσεις. Η Γκαλίνα δεν ήταν τσαντισμένη. Επίσης δεν ήταν ανήσυχη. Η Γκαλίνα κοιμόταν! Δεν είχε λυθεί, αντίθετα είχε ανοίξει τα πόδια φαρδιά πλατιά και με τα χέρια δεμένα στη μπάρα πάνω από το κεφαλάρι την είχε πάρει ο ύπνος και μου πρόσφερε έτσι ένα μεθυστικό θέαμα. Η στύση μου επανήλθε αστραπιαία - το ότι δεν μίλαγε σίγουρα έπαιξε το ρόλο του. Γδύθηκα και γονάτισα προσεκτικά στο κρεββάτι. Πλησίασα. Τη μύρισα – το αλκοόλ έβγαινε νωχελικά από το δέρμα της. Παρατηρούσα την κοιλιά της να ανεβοκατεβαίνει. Κάθε δυο-τρεις ανάσες ένα μικρό σπάσιμο στο ρυθμό. Χαμπάρι δεν έπαιρνε. Αποφάσισα να την «ξυπνήσω» ηδονικά. Αυτό είναι κάτι που μ΄αρέσει πολύ, να μπαίνω σε μια γυναίκα ενώ κοιμάται. Και ίσως ονειρεύεται. Οι εκφράσεις που παίρνουν οι γυναίκες με αυτό το ξύπνημα είναι εκπληκτικές. Η Γκαλίνα δεν με απογοήτευσε, άνοιξε λίγο τα μάτια μόλις σήκωσα τους γοφούς της και μετά, όταν άρχισα να μπαίνω μέσα της τα άνοιξε για τα καλά, τράβηξε όσο αέρα χωράγαν τα πνευμόνια της, τεντώθηκε ασυναίσθητα και τα χέρια της κόλλησαν στο δέσιμο. Κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της που είχαν τη στιφάδα του ύπνου και άρχισα να τη γαμώ με δύναμη. Τώρα δε μιλούσε - μούγγριζε σε κάθε μου κίνηση.. “It pains.. it pains..” ψέλλισε - έτσι μπράβο! Τώρα λοιπόν δεν την απασχολούσε η «υστεροφημία» της και το τί και πώς μου αρέσει στο κρεβάτι. Τώρα η επαφή μας είχε την αμέριστη προσοχή της. Τώρα, επιτέλους, γαμιόμασταν μαζί, και όχι κατά μόνας. Αλλά είχε δίκιο, πονούσα και γω. Ήταν στεγνή. Αυτό όμως ήταν κάτι που μπορούσα να το διορθώσω πολύ εύκολα, τώρα που ήξερα πώς να της «μιλάω» και να με «ακούει» χωρίς να χάνει την συγκέντρωσή της στο εδώ και τώρα.

Τραβήχτηκα, γύρισα τη Γκαλίνα μπρούμυτα, τα χέρια ψιλοζορίζονταν με τις στροφές του σουτιέν, και την έστησα στα τέσσερα. Δεν την είχα προσέξει καλά πριν. Είχε πολύ παράξενους γλουτιαίους που διαγράφονταν πλήρως. Σαν να ξεχώριζε ο μυς κάτω από το δέρμα. Πολύ λεπτός πισινός. Πήρα τη βίτσα. Και ξεκίνησα. Άλλα περίμενε, και τραντάχτηκε. Αλλά δε βόγγηξε. Δεν διαμαρτυρήθηκε. Δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Και κυρίως, δεν μίλησε.

Για το ραβδισμό, ξέρω ότι πολλοί αρέσκονται να ανακοινώνουν στην αρχή έναν αριθμό. Και να τον τηρούν. Ή να τον παραβιάζουν. Άλλοι πάλι θέλουν να ακούν μια αντίστροφη μέτρηση. Εγώ ανέπτυξα την συνήθεια να μην ανακοινώνω τίποτα και να μην θέλω να ακούω καμμία καταμέτρηση. Ξέρω ότι αυτές μετρούν από μέσα τους, στην αρχή τουλάχιστον. Απολαμβάνω σαδιστικά το κουράγιο που μαζεύεται και την προσμονή που χτίζεται όταν πλησιάζουμε σε στρογγυλό αριθμό (πεντάδα, δεκάδα) αλλά και την απόγνωση όταν τον ξεπερνάμε. Ξανά και ξανά, ώσπου να χάσει το μέτρημα. Μου αρέσει αυτή ακριβώς η απώλεια του μέτρου – ιδανικά θέλω να σταματήσει να μετρά από μέσα της και να αποδεχτεί ότι είναι σε μια κατάσταση πέρα από κάθε ελπίδα και από την οποία θα την βγάλω εγώ όποτε και όπως το θελήσω. Δεν θέλω να αναλώνει δυνάμεις για να αντέξει. Θέλω να αφήσει εμένα να πώ πόσο θα αντέξει.

Κάθε λίγα χτυπήματα σταματούσα για λίγο, περνούσα το χέρι μου στο μουνί της για να βεβαιωθώ ότι μουσκεύει. Τριβόταν απάνω μου και έψαχνε να με μαγγώσει όταν ένιωθε πως το τραβάω και θα ξαναρχίσω τις βιτσιές. Έσταζε, από τα πρώτα χτυπήματα. Εβαζα το αριστερό χέρι γιατί από το σφίξιμο στη βίτσα το δεξί είχε ματώσει πάλι στο κόψιμο και έσταζε πάνω στα σεντόνια. Σκεφτόμουνα ότι το πρωί θα φρικάρει μόλις δει τα αίματα και θα ψάχνει να δει από πού μάτωσε... Η μουριά πάντως έκανε καλή δουλειά και είχε ωραίο ήχο – το κράτησα στα υπόψη. Η Γκαλίνα βογγούσε πνιχτά σε κάθε χτύπημα. Θα χα κάνει κάμποσα, πάνω από 20 και κάτω από 50, όταν σταμάτησα. Έτρεμε ολόκληρη, με δυσκολία κρατούσε τα γόνατά της, αλλά μου έκανε εντύπωση που δεν έπεσε αμέσως μπρούμυτα, όπως κάνουν οι περισσότερες. Είχε κοκκινήσει όλος της ο πισινός και υπήρχαν εκδορές, όχι σημαντικές, εκτός από κανά δυό σημεία που φαινόταν πως τα ‘χα βρει δυό και τρεις φορές, κατά λάθος. Εσκυψα και πέρασα τη γλώσσα μου πάνω από τους γλουτούς της για να γευτώ όλη αυτή την αψάδα. Δεν άντεξε και έπεσε μπρούμυτα τσιρίζοντας. Την ξανασήκωσα προσεκτικά στα τέσσερα και μπήκα μέσα της πολύ απαλά, αν και ήταν αδύνατον να μην την αγγίξω στη φλόγωση. Μούγκριζε και τεντωνόταν προς τα πέρα, μακριά μου, την ξαναγυρνούσα τραβώντας την από τη μέση. Ετσι λεπτοί που ήταν οι γλουτοί της, κατάλαβα ότι μπορούσα να κουνιέμαι λίγο στην άκρη της χωρίς καλά-καλά να την ακουμπάω. Και αυτό έκανα. Άρχισε να μουρμουρίζει κάτι στα Βουλγάρικα. Αναγνώρισα αυτό που έχω μάθει εδώ και χρόνια: γλώσσα σου είναι η γλώσσα στην οποία χύνεις. Οπως τριβόμουν αναγκαστικά στην κλειτορίδα της δε χρειάστηκε ούτε μισό λεπτό για να τελειώσει. Ξανατραβήχτηκα πολύ απαλά. Επεσε μπρούμυτα, σβησμένη. Της απελευθέρωσα τα χέρια και ξάπλωσα ανάσκελα δίπλα της. Είχε ένα τόσο βαθύ, βουρκωμένο βλέμμα που δε μου πέρασε από το μυαλό να την ταλαιπωρήσω ούτε στιγμή παραπάνω. Άπλωσα το χέρι μου να πιάσω το μπουφάν να κάνω ένα τσιγάρο και σαν αιλουροειδές τινάχτηκε και έπεσε μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου. Με κάρφωσε κάτω, ανάσκελα, με το βάρος της, γραπώθηκε από πάνω μου και δεν θυμάμαι να κούνησε καθόλου, ώσπου την πήρε ο ύπνος σε κανά δεκάλεπτο. Με κόπο ξεμάγκωσα τα χέρια της από τις κλείδες μου για να σηκωθώ.

Ντύθηκα και κατέβηκα στο δρόμο. Κόντευε μία. Ήθελα να περπατήσω. Σίγουρα δεν πήρα τον πιο γρήγορο δρόμο και αρνήθηκα όλα τα πειρατικά ταξί, αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί όταν έφτασα στο ξενοδοχείο είχε ξημερώσει και έπρεπε απλώς να μαζέψω τα πράγματά μου και να πάω στο αεροδρόμιο.




“Regrets? I had a few, but then again - too few to mention…”

My way - Πρώτη εκτέλεση Paul Anka, “τελευταία” Sid Vicious, κάπου ανάμεσα το είπε και ο Φράνκι.

 

Πολυ ωραια εμπειρία φιλε DreamMaster...απολαυστικη..

 

ότσιν χαρόshο κολέγκα. ντομπρε.

Παραστατικότατη περιγραφή της Σόφιας, των ταξί, του προκατ μπλόκ με τις αθλιες σκάλες του, των perdiems, των αγγλικών, του δωματίου, της Γκαλίνας, του δέντρου, του κρύου. Σαν να τα' βλεπα όπως ταχω ζήσει. Οχι, δε θυμάμαι να γνώρισα τη Γκαλίνα.

Και σκεφτομαι εδω που ειμαι (βορειοανατολικά) να πάω μια βόλτα απ' τις βιβλιοθήκες.

Ποιό ακριβως χειρόγραφο έψαχνε ο Ζεραρ?

 

Ευχαριστώ Maley και KyriosG, σίγουρα φαίνονται όλα καλύτερα όταν τα θυμάσαι, παρά όταν τα ζεις!

"Άϊντε" KyriosG, μπορεί και να την γνωρίσατε την Γκαλίνα με άλλο όνομα...

Καλά να περνάτε εκεί που είστε και .. να μας τα πείτε όλα όταν έρθετε 

Dream

ΥΓ. Αλοίμονό μου, άλλος ένας λόγος να σας συναντήσω όλους στο μεγάλο μπάρμπεκιου, όταν έρθει η ώρα: το χειρόγραφο που έψαχνε ο Ζεράρ είναι μια συγκεκριμένη αναπαραγωγή των Εκκλησιαστών, που λένε οι Βούλγαροι ότι την έγραψε και τους την έφερε ο ίδιος ο Κύριλλος. Είναι ένα βιβλίο της Π. Διαθήκης, που αναφέρει μεταξύ άλλων πως "όποιος κοιτάει τον άνεμο δε σπέρνει, κι όποιος φοβάται τα σύννεφα δε θερίζει" (11:4).

 

Κύριε DreamMaster εγώ πάντως όσο απουσιάζει Ο Κύριος μου δεν το διαβάζω... Αύριο δεν θα έχω τέτοιο αυτοπεριορισμό λολ

 

Η αισθηση που παντα μου δημιουργουν τα γραπτα του DreamMaster ειναι, πως ακομα κι αν μιλουσε για τον καιρο, παλι ερωτισμο θα απεπνεαν τα κειμενα του .. 

 

Ωρα της καλή της Γκαλίνας για τη χαρά που Σας έδωσε στη Σόφια DreamMaster...

Δεμένη απαλά, άνοιξε τα πόδια και κοιμήθηκε σε ήρεμη αναμονή, αν μη και πρόκληση, της όποιας πράξης νομής επιλέξει ο Έλληνας κατακτητής να εκτελέσει πάνω της. Γνήσια αντίδραση ερωτικά υπόδουλης, νομίζω, αυτή η βασική της αντίδραση.

Απολαυστικότατο - να μην επεκταθώ σ αυτό το σημείο - και όπως πάντα χρήσιμο και το κείμενό Σας. μας δείχνει, μεταξύ άλλων, και τί παθαίνει όποια δεν είναι όσο επιθυμεί ο Κυρίαρχος αυθόρμητη και αφημένη, την ώρα που είναι δεμένη στο κρεββάτι  

 

Θα έλεγα πως έχει το ψεγάδι του άψογου, του τέλειου, του ονειρικού.

Αστάρτη

 

Πάρα πολύ καλό!! Νομίζω ότι Έχετε ταλέντο στο να γράφετε λογοτεχνικά. Αξιοπρόσεχτος ο ρυθμός του κειμένου (εκτός και εντός της κύριας αφήγησης) όπως επίσης η προσμονή που δημιουργεί τον ερωτισμό και τον αυξάνει κατά κύματα. Πιστεύω ότι όλοι όσοι το διαβάσαμε ζήσαμε την ιστορία σαν να είμαστε ή η Γκολίνα ή Εσείς. Να Είστε καλά!

 

Απλα τέλειο!!!! O τίτλος μονο θα μπορουσε να ηταν : Τα παντα εν Σόφια εποιησες (μια αλλαγη στον τόνο δηλαδη).

Ευχαριστουμε DreamMaster!!!!!!

 

Καλά μιλάμε, όλα τα λεφτά! Λογοτεχνικό κείμενο, ακριβώς στο στυλ που γουστάρω να διαβάζω. θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κομμάτι από βιβλίο και όχι ιστορία σε ερωτικό σάιτ.

ΕΓΡΑΨΕΣ!