Τα συναισθήματα μιας σφαλιάρας

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο τέτοιο νήμα αλλά οσο και αν έψαξα δεν βρήκα κάτι.

Είσαι στα γόνατα με το κεφάλι ανασηκωμένο για να μπορείς να τον κοιτάς στα μάτια…βλέπεις το χέρι του να σηκώνεται και να παίρνει φόρα, μετά από δευτερόλεπτα νιώθεις την παλάμη του να σκάει στο μάγουλο σου και μετά να απομακρύνεται.

(Το πιο πάνω σκηνικό στα πλαίσια σεξουαλικού παιχνιδιού)

Θα ήθελα να περιγράψετε όσο πιο λεπτομερώς γίνεται όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις της κατά τη διάρκεια της σκηνής που περιέγραψα πιο πάνω.

Ποια τα συναισθήματα και οι σκέψεις όταν βλέπεις το χέρι να κινείται και συνειδητοποιείς τι θα ακολουθήσει.

Ποια τα συναισθήματα και οι σκέψεις όταν αυτό καταλήγει στο μάγουλο σου και ποια όταν απομακρύνεται από αυτό.

Ενδιαφέρον θα ήταν να περιγράψουν αντίστοιχα και αυτοί που δίνουν τη σφαλιάρα.

Θα παρακαλέσω τους επίδοξους τρολαριστές να απέχουν από αυτό το νήμα.

 

Καλη τυχη για την τελευταια φραση. Θα χρειαστει.

Προσωπικα λατρευω να χαστουκιζω κι αναλογα με την συνθηκη (προς διεγερση ή τιμωρια) τοσο ο τροπος οσο και η εκφραση (βλεμμα, μορφασμοι) φροντιζω να βρισκονται σε αρμονια.

Ειναι διαφορετικο το συναισθημα οταν χτυπας το υποτακτικο μελος για να το δεις να ερεθιζεται (αρκετα εντονα ωστε να γινει αισθητο χωρις να προκαλεσει δυσφορια) κι αλλο οταν χρειαζεται να... καταλαβει.

Στην δευτερη περιπτωση επιστρατευεται περισσοτερο το σαδιστικο ενστικτο. Ανεκτιμητη η στιγμη που παρατηρειται η ανησυχια στο βλεμμα μετα απο καποια ατιθαση δηλωση, απο μια λαθος πρακτικη. Το χαστουκι ειναι κυριως φετιχιστικο εργαλειο ομως απο το καταλληλο χερι μπορει καλλιστα να πειθαρχησει.

Οπως περιεγραψες κι εσυ, το εικαστικο συνολο του γονατισμενου υ σε συνδιασμο με την ποινη και μετα την υποβολη σε καποια πρακτικη προτιμησης του Κ ειναι φανταστικο.

Προκειται ισως για το πιο πολυχρειστικο εργαλειο, αυτη η παλαμη που εχουμε παντα στην διαθεση μας. Αρκει να χρησιμοποιειται σωστα - και με μετρο εναρμονισμενο με το κινητρο.

 

ς: Το υπόγειο του, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
«Μιλάω σοβαρά. Θα μπορούσα, χωρίς άλλο, να βρώ έναν τρόπο ηδονής, απολαμβάνοντας την απελπισία. Είναι αναμφισβήτητο οτι η απελπισία μας προσφέρει τις πιο δυνατές ηδονές, προπάντων όταν δεν ξέρει κανείς τι να κάνει μετά απο μια τέτοια προσβολή. Αυτή είναι η περίπτωση όταν δέχεται κανείς το χαστούκι: τον συντρίβει η σκέψη του απόλυτου εξεφτελισμού. Μα όσο και να προσπαθήσω, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, νιώθω πάντα πως είμαι εγώ ο πρώτος ένοχος, και εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο, ειναι οτι είμαι ένοχος όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί τέτοιος είναι ο φυσικός νόμος. Και πρώτα πρώτα είμαι ένοχος, γιατί είμαι εξυπνότερος από όλους εκείνους που με τριγυρίζουν. (Φανταζόμουν πάντοτε τον εαυτό μου εξυπνότερο από εκείνους που με γυρόφερναν, και πότε πότε θα το πιστέψετε; κοκκίνιζα για αυτό

 

Εγω μόνο ένα θα πώ.. Κ@υλα  

 

Cute as always.

 

Προσπάθησε να δωσεις μια πιο λεπτομερή περιγραφή

 

Μια τέτοια σκηνή για εμένα είναι άκρως ερεθιστική. Όπως είπα κ@υλα. Δεν υπάρχει λόγος για πιο λεπτομερή περιγραφη  

 

Απλα κλεινεις τα ματια..

Και η εσωτερικη σου φωνη ουρλιαζει :

" δικιά / δικός Σου για πάντα "

 

Ένα παρεμφερές νήμα από τα παλιά https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/χαστούκι-ή-μαστίγωμα.8249/

Υπάρχει πίεση στον αυχένα σε αυτή τη στάση, ιδίως αν νιώθει η υποτακτική άγχος εκείνη την ώρα. Καλύτερα να είναι το κεφάλι της ευθεία αντί να κοιτάζει προς τα πάνω. Άποψή μου πάντα  

Πολύ θερμή επικοινωνία, μπορεί να γίνεται αντιληπτό ως "είσαι δική μου" μέχρι και ως "χάσου απ τα μάτια μου τώρα δα" Μπορεί να είναι καβλωτικό, ανάλογα με την κάβλα αυτού που το δίνει, μπορεί να είναι "πρόσεχε", μπορεί να είναι πολλά πράγματα.

Μιλάμε για κλάσματα του δευτερολέπτου ή έστω για δύο - τρία δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνω να συνειδητοποιήσω τίποτα, πολύ μετά αρχίζω να συνειδητοποιώ.

Την πρώτη φορά ήταν σα να είχα πιάσει πυρωμένο σίδερο με γυμνά χέρια και μετά όλα ήταν ίδια γύρω μου και τίποτα δεν ήταν ίδιο. Μια άλλη φορά, μια σειρά από ξανάστροφα χαστούκια με έκαναν να κλαίω για μήνες. Τώρα είναι αγαπημένος διάλογος. Πάντα είμαι ευάλωτη στα χαστούκια, δεν είναι πάντα η μέρα μου για αυτά, ούτε έχω στάνταρ αντιδράσεις. Πάντα έρχονται ως έκπληξη.

 

Το χαστούκι δεν ήταν ποτέ για μένα μέσο τιμωρίας αλλά καθαρά μια πράξη εκδήλωσης και εκτόνωσης συναισθημάτων.

Είναι μπροστά σου γονατισμένη…με το κεφάλι ψηλά να σε κοιτάει και να την διαπερνάς με τα μάτια σου και να βλέπεις στα δικά της και στις εκφράσεις του προσώπου της την αγωνία και την προσμονή για το ποια θα είναι και πότε η επόμενή σου κίνηση…να σηκώνεις το χέρι σου και να νιώθεις την ανατριχίλα που σου δημιουργούν τα σχεδόν δακρυσμένα μάτια της από την «παράδοση» να ξεκινάει από το στήθος σου και να διατρέχει το χέρι σου μέχρι τις άκρες των δαχτύλων…και η στιγμή της επαφής, το τσούξιμο στην παλάμη και τα χιλιάδες τσιμπήματα σαν να διαγράφουν τα πάντα γύρω σου από τον υλικό κόσμο εκτός από εσένα και αυτή και να κάνουν την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά με μια ένταση που σε ζαλίζει και το μόνο που να μένει καθαρό στο οπτικό σου πεδίο να είναι η έκφραση του προσώπου της και τα δάκρυα στα μάτια της τα οποία σε γεμίζουν έξαψη που την «ελευθέρωσες»….

 

απαλά χτυπήματα για ώρα (και λιγότερα μέτρια ή πιο δυνατά) με κλειστά ή δεμένα μάτια, χάνομαι πιο εύκολα και δεν κάνω απότομες κινήσεις που μπορεί να τραυματιστώ κατά λάθος

για μένα έχουν λίγο απ όλα απόλαυση, διέγερση, εξευτελισμό, ξάφνιασμα, τιμωρία ...ανάλογα τον τρόπο, την ένταση και το πώς εμπλουτίζονται (με λέξεις ή άλλες πράξεις)

η πρώτη φορά με απαλά συνεχόμενα χαστούκια ήταν εθιστική, δεν ήθελα να σταματήσει.. τα δυνατά και μεμονωμένα, επίσης, τα θυμάμαι για πάντα (ωραία παραλλαγή και το χαστούκι με το πόδι)

με παραπέμπουν και σε σχολείο και γενικά σε πρόσωπα εξουσίας απ το παρελθόν και την παιδική ηλικία (και μου λείπει όταν δεν τα προσφέρω κ γω, έστω κ λίγο)

 

Πολύ θα ηθελα να περιγράψω τη δικιά μου εμπειρια αλλα δεν το χω ζήσει... απ'οτι καταλαβαινω απ'τους προηγούμενους ομως πρεπει να 'ναι εκπληκτικό...