Τα φοιτητικά μας χρόνια.

Φιλες, φίλοι και αγαπητά παιδιά. Σκέφτηκα να ρωτήσω πώς ήταν τα φοιτητικά σας χρόνια όσον αφορά το σεξ. Είτε βανιλοσεξ είτε στον χώρο, αν το είχατε ανακαλύψει τότε.

Υπάρχει το κλισέ ότι στα φοιτητικά μας χρόνια αφηνομαστε, πρώτοι φορά μόνοι μας κλπ. Συνέβη αυτό με εσας; Ήσασταν περισσότερο ή λιγότερο ενεργοί σε σχέση με την υπόλοιπη ζωή σας; Είχατε ανακαλύψει το BDSM ή ακομα;

Επίσης ανάλογα την εποχή που τα ζησατε πώς βρίσκατε παρτενέρ; Μέσω ίντερνετ ή από κοντά; Ποια ήταν τα καλύτερα σκηνικά που θυμάστε; Έπαιξε ποτέ κανείς σας με καθηγητή / καθηγήτρια; Θα αλλάζατε τίποτα αν ξαναησασταν φοιτητές;

 

Εγώ του έπαιξα λαούτο.

 

Αυτός; Σου έπαιξε κάτι;

 

Μπααα

 

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το bdsm και αργότερα να το έχω σχεδόν σε όλες τις σχέσεις μου εφήμερες ή μεγαλύτερου μήκους.

 

Πέρασα ιχθυοκαλλιέργειες στο Μεσολλόγγι για να κάνω ζωάρα άλλα έφτυσα.αίμα.να.τελειώσω  

τι σεξ μου λέτε

 

Έμαθες να καλλιεργείς λούτσους δηλαδή;

 

Πως εκατσε η ολη φάση;

 

Έφερε το λαούτο του στην τάξη για επίδειξη στο διάλειμμα το πήρα και έπαιξα

 

Φαίνεται παιδι μου ο ιχθυοκαλλιεργημενος ο άνθρωπος, τι να λέμε τώρα.

 

Όντας φοιτητής (στα τελειώματα) απλώς πριν γίνει ότι γίνει με την εκάστοτε κοπέλα πήγαινα την συζήτηση στο συγκεκριμένο θέμα ( το bdsm και συνεπώς διαφορά φετίχ) ώστε να ψυχολογησω... Θεωρώ άκομψο να μην ξέρει με ποιον έχει να κάνει επομένως έπαιρνα το ρίσκο απλά να μην παιχτεί τπτ ή να ψηθεί και να παιχτεί το λαούτο που είπε και ο προλαλησαντας χαχα... Με καθηγητρια όχι όλες είναι άσε... Και όσο αφορά το ίντερνετ, θεωρώ σε μια σχολή με τόσα άτομα και τόσες άλλες σχολές είναι πιο ωραίες οι προσεγγίσεις από κοντά... Αυτααα

 

Ήμουν 3ο έτος, χειμώνας και τότε είχα δει μια ταινία "Η γραμματέας". Την είχα επιλέξει για προφανείς λόγους, να ρίξω μια ματιά ίσως στο bdsm που είχα αρχίσει πριν 2-3 χρόνια και ψαχούλευα, θεωρητικώς. Στο μάθημα την επόμενη μέρα, παρατήρησα μια μακρινής συγγένειας ομοιότητα με τον καθηγητή, (λίγο το γουρλωτό, προσηλωμένο βλέμμα, λίγο τα χαρακτηριστικά του, λιγότερο το ντύσιμο) και άρχισα να κλώθω τα αγαπημένα (ιδίως τότε) σενάρια του ανείπωτου, φαντασιακού πόθου κλπ.
Το ζούσα πολύ στην φαντασία μου, φορούσα θυμάμαι και επιλεγμένα ρούχα στο μάθημά του (τζιν μη ελαστικά και αρβυλάκια) που να μην ήταν τα κλασικά άνετα (φόρμες και φαρδιά) που φορούσα συνήθως, έτσι να νιώσω λίγο- το σκηνοθετημένο μου restrain, να μπω στο ρόλο.

Τεσπα, κάποια στιγμή έφτασε και η εξεταστική του χειμερινού, ήρθε ο ανείπωτος έρωτας καθηγητής που έμοιαζε στον τάδε της ταινίας στην φαντασία μου, και αφού έδωσε τα θέματα (τρεις ερωτήσεις), έδωσε και την εντολή, να τις απαντήσουμε στα χωρικά όρια μιας σελιδας Α4.
Εγώ τότε ήταν που ένιωσα μια απογείωση στο κονσεπτ του Κυρίαρχου που έπαιζε στο σενάριό μου.
Έδινε εντολές και πλαίσια και έπρεπε να υπακούσω. wow
Εννοείται και έτσι όπως είχα παθιαστεί, φτάνοντας στο τέλος της σελίδας, ήθελα άλλες τρεις περίπου σειρούλες για να ολοκληρώσω. Εκείνος όμως, μου έθετε περιορισμό στην ολοκλήρωσή μου, κι εγώ, έκανα ελαφρώς πιο μικρή την γραμματοσειρά μου  

Όλα καβλά, πέρασε και πάλι ο καιρός (όπως κι απο τότε μέχρι σήμερα), βγήκαν τα αποτελέσματα και πήρα 9. Μια μέρα, λίγο μετά, τον πετυχαίνω στο ισόγειο της σχολής, με κοιτάζει (με το γουρλωτό το βλέμμα, τα μαλλιά του να πέφτουν ελαφρώς στο μέτωπο) και μου ζητάει να τον ακολουθήσω στο γραφείο του.
Χτυποκάρδι εγώ στο ασανσερ, οι δυό μας, φτάνουμε στον 5ο, αναμονή, χτυποκάρδι, "κάθισε" μου λέει, και μου ανακοινώνει με ύφος σοβαρό :

"το γραπτό σου ήταν για 10, αλλά παρατήρησα πως προς το τέλος, μίκρυνες τα γράμματά σου, για να χωρέσουν στην σελίδα"
Χαμόγελο διαρκείας εγώ, του απαντώ "δεν πειράζει" για το 9 που μου βαλε, δλδ τύπου μεγαλόψυχη "σε συγχωρώ Κ της φαντασίας μου αυστηρέ" να μην νιώθει τύψεις δλδ.

Και ούτε καν σκέφτηκα κάτι άλλο τότε πέρα απ το οτι η σκηνή ήταν τελείως για γέλια, μαζί και το "δεν πειράζει" μου, το συγχωρητικό : P
Ούτε καν μ ενδιέφερε τότε το πόσο κουλό είναι να κόβεις μια μονάδα λόγω μικρότερης γραμματοσειράς στις τρείς τελευταίες σειρούλες μάλιστα, ή το να ζητάς περιορισμό της μιας σελίδας.
Το φοκους μου ήταν στον ρόλο που εκείνος ο κύριος έπαιζε στην φαντασία μου, και μάλιστα τον υποστήριζε κιόλας έτσι φυσικά κι αβίαστα, συμβάλλοντας στο mood στο οποίο βρισκόμουν τότε