Τα post των Dom/me, Master/Misterss και των sub/slave

RE: RE: RE: Τα post των Dom/me, Master/Misterss και των sub/slave

Κύριοι, ομολογώ την αμαρτία μου ότι συνεισφέρω στο να ξεφύγουμε κι άλλο από το βασικό ερώτημα του thread   αλλά υπάρχει ένα ερώτημα που με απασχολεί από το μεσημέρι:

Πόσες τρυφερές ψυχές άραγε να αντέχουν ψυχικά να καταρρέει, προς στιγμήν, συναισθηματικά πάνω τους ο σημαντικότερος άντρας της ζωής τους; vanilla ή Κυρίαρχος, δεν το αξιολογώ εδώ αυτό τώρα.

Εγώ ομολογώ ότι με πολύ μεγάλη δυσκολία αντέχω να βλέπω άντρες που σημαίνουν κάτι για μένα να κλαίνε. Και δεν κλαίνε τόσο σπάνια όσο κανείς θα πίστευε.

Τα συναισθήματα του Δεσπότη των λογισμών μίας τρυφερής ψυχής, δεν έπεται ότι θα είναι αγάπες και λουλούδια, επειδή έχουν την ταμπέλα "συναισθηματα". Θα είναι και αγωνίες, και πάθη, και εσωτερικές συγκρούσεις, και καημοί, και..και...και...

 

RE: RE: RE: RE: Τα post των Dom/me, Master/Misterss και των sub/slave

Ένας καλός μου φίλος κυρίαρχος που ανήκει στο χώρο του D/s χρόνια, λέει :Ζηλεύω εκείνους που καταφέρνουν και κλαίνε ασταμάτητα, με μαύρο δάκρυ και τους άλλους που γελάνε απ' την καρδιά τους, δυνατά, σπαρακτικά μέχρι δακρύων.

 

RE: RE: RE: RE: Τα post των Dom/me, Master/Misterss και των sub/slave

Όταν βλέπεις έναν Άντρα να κλαίει δεν είναι πάντα από αδυναμία.
Μπορεί να είναι παράπονο, θυμός. Να είναι θρήνος.
Πόσο λυτρωτικός μπορεί να είναι ο θρήνος, έχετε αναλογιστεί;
Πόση δύναμη δείχνει η βουτιά στα εσώψυχα σου για να ξεριζώσεις αυτό που σε "πλακώνει" την καρδιά; Μάγκας για μένα ο Άντρας που κλαίει μπροστά μου. Για χάρη του θα γίνω πέτρα να χτυπήσω, θα γίνω δυνατή.

Και δεν μιλώ για μυξοκλάματα. Όσοι ψυχοπονούν θα με καταλάβουν.

Αστάρτη

 

<πολύ λυπάται που δεν κατάφερε να εξηγήσει τι εννοούσε>

Δεν ήταν το "και οι άντρες κλαίνε" που με απασχόλησε.

Ήταν το ότι δεν είναι πάντα εύκολο σε μία γυναίκα, που αντιμετωπίζει τον Κυρίαρχο ως το στοιχείο εκείνο που δίνει ενέργεια και κίνηση στη σχέση, να αντέξει την ένταση των συναισθημάτων Του, όταν αυτά εκφράζονται.

Και ότι τα συναισθήματα μπορεί να μην είναι πάντα τα αναμενόμενα, ούτε να έχουν ως επίκεντρο την υποτακτική ή την σκλάβα.

Αν μου Ε/επιτρέπετε, θα δώσω ένα απλό παράδειγμα.

Στο έργο "Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι", όσο ο Μπράντο ήταν η λοκομοτίβα που όριζε την πορεία των ερωτικών επαφών, η κοπέλλα τον δεχόταν, ουσιαστικά παθητικά. Αυτός κανόνιζε αν θα κάνανε έρωτα, πού, πώς, πόσο, με ποιό τρόπο.

Ο Μπράντο όμως, είχε και συναισθήματα. Τα μοιράζεται με τους θεατές, σε έναν εκπληκτικό μεταμεσονύκτιο μονόλογο, όπου μας λέει ποιός είναι και γιατί έτσι.

Όταν προσπάθησε να μοιραστεί και συναισθήματα με την κοπέλλα, να ζητήσει μία σχέση μαζί της, τί έγινε; Η κοπέλλα τον αποτέλειωσε με ένα απλό τίναγμα των χεριών.

Οπότε; Ήταν καλός όσο ενεργούσε, αλλά όταν αισθανόταν και ήθελε να μοιραστεί, αδιέξοδο;