Τελικά το βδσμ αφορά πάντα στην κυριαρχία και την υποταγή;

Από αυτά που έχω καταλάβει έως τώρα:

Στην περίπτωση που το όχημα είναι ο άνθρωπος, το καύσιμο η καύλα, τότε τα είδη οχήματος είναι βδσμ, φετιχ, κίνκι, βανίλα κτλ και το ταξίδι είναι η πορεία μας η απόλαυσή μας, το εκάστοτε ζητούμενο του κάθε ένα από εμάς.

Όλα τα οχήματα απόλυτα ικανά να μας ταξιδέψουν και να μας πάνε σε χώρες μαγικές, ανάλογα την ποιότητα κατασκευής (μάρκα) του εκάστοτε οχήματος και την ποιότητα / ποσότητα καυσίμου.

Μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει κανένα ποστ που να λέει ότι το αυτοκίνητο (βδσμ) έχει την αποκλειστικότητα στο προνόμιο του ταξιδιού. Το αντίθετο μάλιστα! Και η μόνη ένσταση βρίσκεται στις ονομασίες οχημάτων.. για παράδειγμα,η Harley δεν είναι αυτοκίνητο ( και καμιά Harley δεν καταδέχεται να λέγεται οτιδήποτε άλλο εκτός από Harley).

Στην περίπτωση όπου το όχημα είναι το βδσμ, τότε το καύσιμο είναι ο άνθρωπος, τα είδη οχημάτων είναι το D/s,kinky, φετιχ, βανίλα κτλ το ταξίδι παραμένει ως έχει, τότε όλα τα οχήματα είναι βδσμ, ακόμα και το βανιλοτραίνακι. Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι οι βανίλα δεν ταξιδεύουν

Με λίγα λόγια αν καθορίσουμε ΤΙ είναι το όχημα και ΤΙ το καύσιμο τα υπόλοιπα είναι απλά μαθηματικά.

 

Σίγουρα έκανα λάθος στο παράδειγμα. Γιατί εννοούσα δυο ανθρώπους σαν όχημα και καύσιμο. Το "πρόβλημα" είναι στους ορισμούς και κατά πόσο θέλει ο χ, ψ, ω να τους ακολουθεί ή όχι πιστά. Αν μη τι άλλο για να υπάρχει ένα μίνιμουμ επικοινωνίας με τον οποιονδήποτε άλλο ( Δηλαδή, όχι αναγκαστικά μόνο με όσους θα "κουβάλαγαν" τα ίδια με κείνον μυαλά ).

Επειδή αρέσει και σε μένα να λεπτολογώ, κάποιες φορές να συνθλίβω και τον κώνωπα μέχρι να βγάλει την τελευταία ρανίδα του όποιου υγρού του.
Αποφάσισα να διαλέγω, που και πότε να το κάνω. Γιατί, πια λόγω γήρατος και κούρασης δεν έχω την ενέργεια/διάθεση που είχα νεότερος.
Το λοιπόν, για κάποιους/ες οτιδήποτε το bdsmικό θα περιείχε λιγότερο ή περισσότερο τις έννοιες της Κυριαρχίας και της υποταγής.
Για κείνους/ες μάλλον ο βουλητικός ( ή ψυχολογικός ή εσωτερικός ) παράγοντας του ενός ή του άλλου μέρους δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Μάλλον δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία ούτε ο σκοπός. Κάποιος "χτυπάει" και κάποιος τις "τρώει"? Κάποιος κραδαίνει μαστίγιο και κάποιος μαστιγώνεται?
Είναι de facto περισσότερο ή λιγότερο Κ και υ. Περαιτέρω αναλύσεις/σκέψεις είναι για τον κάλαθο. Γούστο και καπέλο τους, ειλικρινά.
Σε κείνη όμως την περίπτωση, μάλλον θα ήταν καλύτερο αν βγάζαμε απ' τα "λεξικά" τους όρους σαδισμός, μαζοχισμός και switch ( ίσως και κάποιους άλλους ).
Γιατί απλούστατα θα ήταν ανύπαρκτοι. Ως προς το T/b κάποιες φορές είναι status, άλλες είναι απλά συμπεριφορά.

Κατάληξη? Για μένα πάντα, κατάληξη κάποιες φορές για τον καθένα μας τ' οτιδήποτε. Αν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δίχως να προσπαθεί ο ένας να καβαλήσει τον άλλο ( όχι πάντα, που και που ), ίσως και κάτι να μας μένει. Άλλως? Μάλλον μια τρυπούλα στο νερό κάνουμε και τίποτ' άλλο.

Κλείνοντας, θυμάμαι μια συμπαθέστατη "συγκάτοικο" ( και αυτό το παράδειγμα το έχω ξαναγράψει ), που σε κάποιο νήμα ήθελε σώνει και ντε να με πείσει, ότι θα ήμουν μαζοχιστής. Επειδή είχα την "φαεινή ιδέα" να γράψω, ότι κάποτε απ' τα νεύρα μου είχα πάρει ένα τοίχο στα "κουτουλίδια" και ότι δεν σταμάτησα μέχρι να πονέσω. Δεν είναι όμως ότι αποζητούσα τον πόνο, απλά ξέσπασα δίχως να σκέφτομαι, ότι αργά ή γρήγορα θα πονούσα αν συνέχιζα να κουτουλάω τον τοίχο.

Επειδή "ξέφυγα" στην απάντηση μου ( και δίχως να έχω καμία διάθεση, να φέρω κανέναν στα "νερά" μου ), επειδή έχω διαβάσει τα - για μένα πάντα - πιο απίθανα.
Που για το δικό μου το μυαλό, απλά δεν στέκουν - εκτός κι αν αναποδογυρίσουμε μια πλειάδα εννοιών και όχι απλά βουδουσουμικών -. Συνεχίζω να μένω "κολλημένος" στον βουλητικό παράγοντα, για μένα εκείνος είναι το "κέντρο", εκείνο που κάνει την ειδοποιό διαφορά.

* Όλα τα παραπάνω δεν ήταν σε καμία περίπτωση σπόντα, ούτε σε σένα, ούτε σε κανέναν άλλο. Είναι απλά ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα.
Και ένα "κερασάκι", καταλαβαίνω ότι κάποιοι/ες έχουν μικρή ή μεγάλη ανάγκη ν' ανήκουν κάπου ( πες με υποσύνολο ). Καταλαβαίνω, ότι η όποια ετικέτα ή η όποια "σταθερά" είναι για κείνους/ες πολύ σημαντικές. Καταλαβαίνω, ότι αν θέλουν να βλέπουν ελέφαντες να ψαρεύουν στα βραχάκια - για μένα ελέφαντες -, είναι δικαίωμα τους και σίγουρα γι' αυτό, δεν θα τους χλευάσω - όχι εγώ, τουλάχιστον το προσπαθώ -. Αλλά το ίδιο θα ίσχυε και για το πως θα έβλεπα εγώ κάποια πράγματα.
Έτσι, θα ζούσαν εκείνοι καλά κι εγώ καλύτερα. Σ' αντίθετη περίπτωση, υπάρχει πάντα και η δυνατότητα, ν' αλλάζουμε "κανάλι" δίχως να δίνουμε την παραμικρή σημασία οι μεν στους δε.  

 

"έναντι"; Δεν νομίζω ότι χωράει αντιπαλότητα στην ασυμμετρία. Εκτός αν μιλάμε για άλλο, συμφωνία, παιχνίδι, θα-κάνεις-αυτό-που-σου-λέω-χα-χα και δεν-θέλω-αλλά-μου-αρέσει-να-με-ζορίζεις-χα-χα.

Η ύπαρξη της ίδιας της επιβολής/υποταγής είναι το ζύγι. Το ποσοστό εξαρτάται από τους συμμετέχοντες, το σημείο εξέλιξης της σχέσης, από τι μπορεί να παίρνει το κυριαρχικό και τι μπορεί να δίνει (συνήθως αυξανόμενο) το υποτακτικό μέλος, πολλοί οι παράγοντες. Διαφορά κάνει η ποιότητα της ασυμμετρίας και όχι η ποσότητα.

Κυριαρχική πράξη θα είναι αν επιβεβαιώνει με οποιονδήποτε τρόπο την ασυμμετρία, αλλιώς μπορεί να είναι παιχνίδι ή και ανερμάτιστη πράξη, και ως εκ τούτου αμήχανη και άστοχη. Η κρίση "σωστό ή λάθος" θεωρώ ότι είναι κενή σημασίας.
Να προσθέσω ότι αν της αρέσουν πολύ και τα ρεβίθια, ίσως και να πάει περίπατο η όποια κυριαρχική πράξη - αν αυτό ήταν το νόημα της.
Που σημαίνει ότι μια πράξη από μόνη της δεν είναι απαραίτητα κυριαρχική, μπορεί να εκπροσωπεί και μια αυθαίρετη σχηματοποίηση, αυτοαναφορική. Η κυριαρχία δεν επιβεβαιώνεται από μόνη της.

Αν έτρωγε τα ρεβίθια θυμωμένη θα είχε υπακούσει, όχι υποταχθεί απαραίτητα.

Τίθεται επίσης ένα θέμα: με ποιον είναι πραγματικά θυμωμένη, με σένα που της επέβαλες τα ρεβίθια ή με το εαυτό της που δεν είπε όχι; Και σε αυτήν την περίπτωση, για ποιό λόγο είναι θυμωμένη με τον εαυτό της; Γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς (παράδειγμα, στην αρχικές φάσεις αποδοχής μιας ασυμμετρίας) ή γιατί κάνοντας την σύγκριση "εγώ και αυτός" θεωρεί ότι έπρεπε να επιβάλει την επιθυμία της (σε ανύπαρκτη, μη εγκατεστημένη ή διασαφηνισμένη ασυμμετρία);

Δεν καταλαβαίνω πως συνδυάζεται η πρώτη διατύπωση με την δεύτερη. Το υποτακτικό μέλος υποτάσσεται χωρίς safeword (που είναι ένα όριο, για όποιον το χρειάζεται) αλλά έχει σεβαστά όρια/κόκκινες γραμμές; Πως συνυπάρχουν αυτά τα δυο;

 

Ξεκαθαρίζω:
Σε καμία περίπτωση δεν τοποθετήθηκα πάνω στο θέμα, σε εσένα ή στην σχέση σου. Απλά και ΜΟΝΟ ακολούθησα τον συλλογισμό σου, έτσι όπως τέθηκε αρχικά.

Προσωπικά το βρίσκω εντελώς παράλογο να κρίνω μια συγκεκριμένη σχέση συγκεκριμένων ανθρώπων δημοσίως, ακόμα και αν ζητηθεί (για κάποιο λόγο).

Το σημείο με τον παράγοντα βούληση, αδυνατώ να το καταλάβω. Εφόσον μιλάμε για σεξουαλικές προτιμήσεις και φυσικές επιλογές..η βούληση σε κάθε είδος σχέσης δεν είναι αυτονόητη?
Ελπίζω πραγματικά να μην έρχομαι ξανά αντιμέτωπη με την ίδια σαχλαμάρα, ότι οι υποτακτικοί είναι άβουλα πλάσματα.

 

@rea.. αν δεν απατώμαι, δεν ανάφερα πουθενά την σχέση μου. Ως προς εμένα, απ' την στιγμή που εκφέρω μια σκέψη/συλλογισμό, θεωρώ αυτονόητο ότι θα ήταν δική/ος μου και κανενός άλλου. Για ν' ακριβολογούμε, δεν ακολούθησες τον αρχικό συλλογισμό μου αλλά απομόνωσες ένα σημείο του και συγκεκριμένα το Υ.Γ.

Δεν έγραψα πουθενά, ότι οι υποτακτικοί θα ήταν άβουλα πλάσματα, ούτε το πιστεύω. Ξανά υποθετικά, το νήμα θ' αναφερόταν σε οτιδήποτε το βουδουσουμικό ( πες με status ή πλαίσιο ή σχέση ) και αν θα νοούταν σαν βουδουσουμικό οτιδήποτε άλλο έξω από το Κ/υ ή τις φιγούρες των Κ και υ.
Ως προς τον παράγοντα βούληση σε κείνον υπάρχουν και διαβαθμίσεις και εξωτερίκευση ή όχι. Ο παράγοντας βούληση έχει και κείνος τα επιμέρους του στοιχεία, δεν είναι αυτονόητος. Μετά, αν θέλουμε να φτάσουμε σ' ένα όσο γίνεται πιο ασφαλές συμπέρασμα, πρέπει να το κάνουμε λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο την "ξερή" έννοια αλλά τόσο τόσο την ψυχική/νοητική κατάσταση των "συμμετεχόντων", όσο και τις περιστάσεις στις οποίες η έννοια παρουσιάστηκε.
Δεν θέλω να πλατιάσω ακόμη περισσότερο, γιατί ίσως και να γίνω ακόμη πιο δυσνόητος ( όχι ότι δεν πιστεύω, ότι θα ήσουν ικανή να με καταλάβεις. Αλλά θα "νομίκιζα" και δεν πιστεύω, ότι θα ενδιέφερε τόσο εσένα, όσο και οποιονδήποτε άλλο. Όποιος θα ήταν εκείνου του κλάδου, είμαι σίγουρος ότι θα κατάλαβε ήδη τι θα εννοούσε ο "ποιητής" ). Ως προς την βούληση ή καλύτερα τον ψυχολογικό έλεγχο σαν βάση του Κ/υ ή την έλλειψη παράδοσης του ψυχολογικού ελέγχου ( που θα χαρακτήριζε το s/m ), από "λεξικά" που αναλύουν και τα δυο, άπειρα...

Κλείνοντας, το s/m κάποιοι πολύ πιο σοφοί από μένα λένε πως είναι μέρος του BDSM. Πάντα για κείνους στο s/m δεν υπάρχει καμία παράδοση ελέγχου ( πόσο μάλλον ψυχολογικού ). To s/m μπορεί να είναι μέρος D/s αλλά για κάποιους - σίγουρα και για μένα ανάμεσα τους - μπορεί να υπάρχει και δίχως Κ/υ.

Κλείνοντας ακόμη περισσότερο, ηθική ή νομιμότητα στην άκρη - και για χάρη της συζητήσεως - η Κυριαρχία εδραιώνεται κόντρα στη θέληση του υποταγμένου. Κάτι, που το ξαναλέω, ευτυχώς δεν συμβαίνει στο BDSM. Άρα, ή η BDSMική Κυριαρχία και υποταγή είναι κάτι διαφορετικό απ' την "αληθινή/στενή" Κυριαρχία και υποταγή. Ή απλά μας καϋλώνει/αρέσει/πες το όπως θες, να πιστεύουμε ότι Κυριαρχούμε αληθινά σε κάποιον/α - κατόπιν συναινέσεως του/της. Άρα μέχρι του σημείου, χρονικού ή άλλου, θα ήθελε κείνος/η -. Πράγμα που δεν θα ήταν κακό ούτε και κείνο.

 

Έναντι.
Όχι με την έννοια της αντιπαλότητας, αλλά με την έννοια του ότι όταν για το ίδιο θέμα πράσινο είναι η προοπτική του κου και κίτρινο η προοπτική του ου, green will be the new black.
Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός.

Ποιότητα χωρίς κάποια ποσότητα έστω και υποτυπώδης δεν νοείται. Ποσότητα από την άλλη χωρίς καμία ποιότητα δύναται να υπάρξει.
Η ποσότητα της επιβολής γνωστοποιεί την ύπαρξη κυριαρχίας και η ποιότητα πιστοποιεί το πόσο καλή είναι αυτή.
Αν ενδιαφερόμαστε για την ύπαρξη κυριαρχίας αρκεί μία κάποια ποσότητα επιβολής.
Αν ενδιαφερόμαστε και για το πόσο καλή είναι αυτή τότε μετράει η ποιότητα της επιβολής.
Για να εδραιώσω το σκεπτικό μου στην συζήτηση με την elfcat αρκούσε η ποσότητα.
Για όλα τα άλλα εμ ποσότητα, εμ ποιότητα θα έπρεπε να είναι το μότο.

Με ποίον άλλο τρόπο για παράδειγμα πέραν της επιβολής ?

Κενή σημασίας είναι σίγουρα για τα μέλη μιας τέτοιας σχέσης, κενή υλοποίησης ωστόσο δεν είναι για έναν χώρο όπως το greekbdsmcommunity όπου σύμφωνα με τα χρηστά ήθη είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί κάποιος να γράψει "Ντροπή σου που θα βάλεις την υποτακτική σου να μαγειρέψει μοσχαράκι κοκκινιστό με μελιτζάνες για την πάρτι σου και εκείνη θα φάει ροβίθια. Τι είναι οι υποτακτικές ? παιχνίδια για να επιβεβαιώνει την κυριαρχία και τον εγωισμό του ο κάθε μάστερ ??".

Για αυτό το έγραψα, για να αποφύγω κάτι τέτοιο.

Πως γίνεται σε κάποια που αρέσει το μοσχαράκι κοκκινιστό με μελιτζάνες να αρέσουν και τα ρεβίθια ? Αδυνατώ να φανταστώ κάτι τέτοιο για αυτό και χρησιμοποίησα το συγκεκριμένο παράδειγμα.

Όχι ίσως. Θα πάει περίπατο και θα χαθεί και στον δρόμο. Αυτό ακριβώς λέω.

Η διαφορά μεταξύ του υπακούω και υποτάσσομαι είναι ότι το πρώτο μπορεί να οφείλεται και σε βίαιο εξαναγκασμό ?

Άβυσσος η ψυχή της υποτακτικής, άκρη δεν βγάζεις σε κάτι τέτοια.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο για μένα το θέμα που τίθεται είναι το πως κάνεις την υποτακτική σου να επικοινωνήσει ανοιχτά και ειλικρινά τον θυμό της.

Στην πορεία ενός sm σέσσιον ένας bdsmer σαδιστής, μιλώντας πάντα με γνώμονα τα κριτήρια μου, δεν θα αγγίξει ποτέ τις κόκκινες γραμμές μια μαζοχίστριας και θα παραμείνει εντός των ορίων όσο αφορά τον πόνο ή πολύ κοντά στο threshold στο τσακίρ κέφι. Παρόλα λοιπόν που δεν θα παραβιάσει τα προσυμφωνημένα, αν για κάποιο λόγο κάτι δεν αρέσει στην μαζοχίστρια, κάτι την ενοχλεί ή κάτι για κάποιο διάστημα δεν της προκαλεί την επιδιωκόμενη ευχαρίστηση μπορεί να χρησιμοποιήσει το safe word της και να σταματήσει το σέσσιον ακόμη και να ζητήσει τροποποίηση του προγράμματος.

Σε μία D/s σχέση μπορεί μία υποτακτική να αρνηθεί την εκτέλεση μίας εντολής όταν αυτό που της ζητούν δεν της αρέσει αλλά επίσης δεν εμπίπτει στα προσυμφωνημένα όρια και κόκκινες γραμμές ?

 

Διαπιστωμένο ότι συχνά παραγνωρίζεται η σημασία των ρόλων, καθαυτών, στο πλαίσιο της σεξουαλικής δραστηριότητας. «Α !», λέει, «αυτό δεν είναι bdsm, αυτό είναι role play” (βλ. και λήμμα «παιχνίδι»).

Προφανώς υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ μιας 24/7 D/s σχέσης και ενός «παιγνίου», σύμφωνα με τους όρους του οποίου η ευειδής (και διόλου ευήθης) Τζοάννα αποδέχεται να καταπιεί αμάσητη μισή κατσαρόλα ρεβύθια (παρεμπιπτόντως : μπλιάξ !), την ίδια στιγμή που ο –κατά περίσταση και βραχυπρόθεσμα- αφέντης του τραπεζιού Αουρόρας ο Αχόρταγος θα καταβροχθίζει το μόσχο το σιτευτό, συνοδευόμενο από ένα ταψί μελιτζάνες (στο λαιμό να του κάτσουν) και ίσαμε επτά έως οκτώ παγωμένες μπύρες, απ’ αυτές με το αλκοόλ μέσα (δηλαδή, σκέτη κυτταρίτιδα).

Συνέβη όντως και η Τζοάννα, αμέσως εν συνεχεία, ανακάλυψε τις ισχυρότατες αφροδισιακές ιδιότητες των ρεβυθιών, δια τούτο και το ίδιο βράδυ ζήτησε να επαναληφθεί το παίγνιο, ώστε να μην πάει χαμένη η υπόλοιπη μισή κατσαρόλα –αμαρτία θα ήτο, άλλωστε, σε καιρούς κρίσης ζούμε.

Κοντολογής, όπως και μέσ’ απ’ τα ταπεινά και παρεξηγημένα ρεβύθια, έτσι και μέσ’ από τους ταπεινούς και παρεξηγημένους «ρόλους», όλο και κάτι καλό μπορεί να βγει και δεδομένου ότι συζήτηση για το αν το ρεβύθι είναι ή δεν είναι όσπριο δεν χωρεί, το μόνο που, ίσως, σηκώνει λίγη κουβέντα είναι εάν η βρώση ρεβυθιών στα πλαίσια της υπόδυσης συμφωνημένων, ορισμένης βραχείας διαρκείας ρόλων -ήτοι εντελώς εκτός πεδίου D/s-M/s- αποτελεί εκδήλωση με bdsm-ικό χαρακτήρα. Οπότε, επανερχόμαστε στο κεντρικό ερώτημα του ποστ («-τελικά το βδσμ αφορά πάντα στην κυριαρχία και την υποταγή;»).

Νομίζω αναφέρθηκε ήδη –και ορθά, λέω και ΄γω- ότι η ασυμμετρία δεν ταυτίζεται εννοιολογικά με το bdsm, ούτε και το αντίστροφο. Δεν αποτελεί, λοιπόν, προϋπόθεση του bdsm η ασυμμετρία. Κι ούτε χρειάζεται να αναζητείται κάθε φορά επισταμένως (η ασυμμετρία), προκειμένου να καταγνωσθεί ο χαρακτήρας μιας άλφα δραστηριότητας ως bdsmικής.

Γενικά, στις απαντήσεις που δίνονται, σε θέματα όπως αυτό εδώ, μετράει πολύ η οπτική γωνία του καθενός, της καθεμίας. Είναι πως «βλέπει» κάποιος το bdsm. Αν το βλέπεις στενά, προσηλωμένα, σαν τρόπο σχετίζεσθαι ή αν πχ το αντιμετωπίζεις σαν ρεύμα, με ορισμένη κουλτούρα, σύμβολα, «φιλοσοφία» ενδεχομένως. Σωστά λέγεται ότι δεν είναι για όλους –συμπληρώνω ότι δεν είναι όλο για τον καθέναν. Ξεφοντάρω λοιπόν τα στοιχεία εκείνα που μ’ ενδιαφέρουν, τα υπόλοιπα ναι μεν υπάρχουν, αλλά δεν με αφορούν, είν’ εκτός του δικού μου kinκ. Καθώς δε αυτά τα «υπόλοιπα» είναι κάμποσα, αυτοπροσδιορίζομαι σαν kinskter, πράγμα που ουδόλως μ’ εμποδίζει από το ν’ αναγνωρίζω το χαρακτήρα συγκεκριμένων πρακτικών και γούστων (δικών μου ή και όχι) ως bdsm-ικών.

Επαναλαμβάνω λοιπόν, οι περισσότερες απαντήσεις εξαρτώνται από το πως βλέπει κανείς το bdsm. Ο άλλος την έχει δει modus vivendi (μαγκιά του), η άλλη ορκίζεται στο πρωτόκολλο (καλά κάνει), ο δίπλα γεννήθηκε Κ και δεν μπορεί άλλως να πράξει (γούστο του), η τάδε είναι φύσει ασύμμετρη (εύγε της), η φόλα η Ι-Ελ Τζεϊμς μυρίστηκε ψητό και το ‘ριξε στη συγγραφή, ο Dior και ο Louis Vuitton «εμπνεύστηκαν» από το trend και γέμισαν φέτος τις πασαρέλες με μοντέλους ντυμένους (ή γδυμένους) στα λουριά και η Τζοάννα, μ’ αυτά και μ’ αυτά, το γύρισε για τα καλά στο όσπριο και πληρώνει το τίμημα υπό τη μορφή ήπιων εντερικών διαταραχών, ενώ δεν κάνει πλέον βήμα χωρίς το τσόκερ της. Βήμα, λέμε.

 

Μαθηματικά, πολιτική, μοσχαράκι και ρεβύθια.

Κάθως, επίσης, και η πρώτη παράγραφος από το ποστ του @tithon.(το διάβασα 7 φορές).

Με εξαντλήσατε.

 

Έτσι όπως διατυπώνεται, χωρίς στόχο, είναι αναμέτρηση, επιβολή, όχι κυριαρχία.

Δεν μιλάω για καλή-κακή ποιότητα. Μιλάω για ποιότητα ως καθοριστικό σύνολο ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών.
Παράδειγμα, επιβολή και κυριαρχία μπορεί να είναι συγγενείς έννοιες, αλλά έχουν διαφορετική ποιότητα, διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Η απομόνωση μιας φράσης μέρους ευρύτερης διατύπωσης διαστρεβλώνει το νόημα, αλλά στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα: μια κυριαρχική πράξη λοιπόν επιβεβαιώνει την ασυμμετρία με οποιονδήποτε τρόπο δεν είναι παιχνίδι ή και ανερμάτιστη πράξη, που ως εκ τούτου είναι αμήχανη και άστοχη. Παραδείγματα στο παραδειγματοπωλείο.

Δεν ξέρω σε τι μπορεί να οφείλεται, σίγουρο είναι ότι έχουν άλλη ποιότητα.

Χρειάζεται άλλη παραδοχή, γιατί με αυτήν, άκρη δεν βγαίνει.

Δεν μπορώ να απαντήσω σε περιπτωσιολογική ερώτηση. Μια ολοκληρωμένη διαπροσωπική σχέση, ασύμμετρη ή συμμετρική, θεωρώ ότι δεν λειτουργεί με κουτάκια, με check list, με λίστα επιθυμιών και απαγορεύσεων. Η απάντηση δεν είναι ντετερμινιστική, ναι/όχι. Λείπουν αμέτρητοι παράγοντες.

Δεν νομίζω ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα γενικά.

 

Θα έλεγα ότι μάλλον δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα καθόλου.

 

το κ-υ υπάρχει ως σχέση, συνειδητή και όχι εξαναγκαστική και χωρίς το bdsm.

 

Από όσο έχω ζήσει εγώ μέσα σε τέτοιες σχέσεις, σκοπός της κυριαρχίας είναι τα θέλω του Κ να γίνουν θέλω του υ. Να μην μένουν δηλαδή τα θέλω του υ και να έρχονται τα θέλω του Κ και να τα Κ-απελώνουν (τώρα μόλις μου ήρθε αυτή η εξυπνάδα με τη λέξη καπελώνω  ).

Αν θα υπάρξει περίοδος που θα συμβεί αυτό, δηλαδή το καπέλωμα; Ναι θα υπάρξει φυσικά και αναπόφευκτα. Και θα είναι και μακρά (δίνω 5 χρόνια μίνιμουμ). Το καπέλωμα μπορεί να λειτουργήσει σαν εργαλείο, σαν μέσο και δεν ξέρω αν θα μπορούσε να υπάρξει και άλλο. Αλλά δεν είναι ο σκοπός, κατά τη γνώμη μου.

Το ποσοστό της αλλαγής κρίνει (πάλι για μένα) την ύπαρξη της Κυριαρχίας. Γιατί αυτό σημαίνει αναγνώριση της πραγματικής κυριαρχίας του Άλλου. Το ποσοστό επιβολής μπορεί να επηρεάζεται από άλλα πράγματα, όπως το φόβο της απόρριψης, το πείσμα, τον ανταγωνισμό με έναν φανταστικό αντίπαλο κ.ά.

Επειδή το παράδειγμα με τα ρεβύθια το έχω ζήσει στο πετσί μου: Όχι με ρεβύθια αλλά με δυο άλλα φαγητά, τις ελιές και το ψάρι.
Οι ελιές δεν μου άρεσαν, με ενοχλούσε ένα πίκρισμα που μου άφηναν. Στην πρώτη εκείνη σχέση (που νομίζω έχουμε συζητήσει), το τότε Αφεντικό με έβαζε πάντα να τρώω ελιές. Κάθε μέρα με χάλαγαν το ίδιο, μέχρι που μια μέρα που δεν είχε πάρει και εγώ έκοβα σαλάτα, σχεδόν μανούριασα που ξέχασε τις ελιές. Όχι γιατί τις συνήθισα και μου άρεσαν, εξάλλου δεν σου αρέσει κάτι από τη μια μέρα στην άλλη λόγω συνήθειας αλλά γιατί πραγματικά αποφάσισα να αλλάξει το γούστο μου, κατά μίμηση εννοείται αυτού που θεωρούσα προτιμότερου εμού και ήταν.

Περίπτωση β: ίσως το πιο σκληρό σέσσιον που μου είχε κάνει ήταν που με τάιζε ψάρι. Με έβαζε δίπλα του στο τραπέζι, όχι στην καρέκλα, κάτω, καθάριζε το ψάρι από τα κόκκαλα (γιατί ήξερε ότι ΦΡΙΚΑΡΩ) και με έβαζε να το τρώω.
Ακόμη και σήμερα το ψαροκόκκαλο με ΦΡΙΚΑΡΕΙ. Όταν όμως είναι να φάω ψάρι το τρώω, περιμένοντας ότι πιθανότατα θα βρω κόκκαλο αλλά οκ, δεν θα πάθω υστερία όταν το βρω. Και επιλέγω να τρώω ψάρι, τουλάχιστον 1 φορά την εβδομάδα. Και το τότε Αφεντικό δεν είναι πια εδώ. Αλλά η κυριαρχία του, όσο όντως πέρασε σε μένα είναι και θα είναι.