Την ανάγκη φιλοτιμίαν; Ή αλλιώς: Γιατί "ανεχόμαστε"

Μετά το κλασικό μου "παραμυθάκι/παραβολή" ας γράψω και κάτι λίγο πιο σοβαρό.
Το λοιπόν, πάω κατευθείαν στο ερώτημα.
Γιατί σχέσεις συμβιβασμού :

- Δεν έχουν τα κότσια να μείνουν μόνοι/ες.
- Δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να βρουν, εκείνο που θα ήθελαν.
- Έχουν θέματα "παραμορφωμένης" αυτοεκτίμησης ( υπερτιμούν ή υποτιμούν εαυτούς ).
- Είναι άπληστοι/ες και θέλουν και τον σκύλο ολάκερο και την πίτα χορτάτη.
Αφού αρκετές φορές ο/η γκόμενος/α/σύντροφος "συμβιβασμού" δεν είναι η μοναδική παρουσία που θα είχαν στην ζωή τους ( αλλά που δεν "πετούν", γιατί θα τους έδινε κάτι, που δεν θα έπαιρναν από "αλλού" ).

Λίγο πιο λιανά, - πάλι αρκετές φορές - το εγώ μας ( αυτό το γαμιόλικο ) είναι σαν ένα κακομαθημένο ή παραμελημένο παιδάκι.
Που οι γονείς του-εμείς, αντί να του δώσουμε όλες τις θρεπτικές ουσίες ( αυτοκριτική, κατανόηση, μέτρο, κουράγιο, τόλμη ), το σαπίζουμε μόνο στο junk food ( αλαζονεία, απληστία, οκνηρία, υπέρμετρος εγωισμός κτλ. )
Βάζουμε μπροστά τα θέλω μας και τα βαπτίζουμε σταθερά ανάγκες. Ακόμη και όταν ανάγκες δεν θα ήταν.
Για να δικαιολογήθουμε στον ίδιο μας τον εαυτό για τις δικές μας ελλείψεις, για τις δικά μας "κατασκευαστικά κενά".
Για ν' αποποιηθούμε των ευθυνών μας για τα λάθη και τις δειλίες μας.
Εμείς και ο εαυτός μας είμαστε σύμμαχοι όταν έχουμε "απέναντι" τους άλλους, ότι και αν νιώθουμε ή νιώθουν εκείνοι για μας ( πολύ/λίγο/τίποτα ).
Όταν όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι μαζί του ( με τον εαυτό μας ) συχνά του φερόμαστε, σαν να ήταν ο μεγαλύτερος μας αντίπαλος ( όχι κριτής ).
Και τον αποφεύγουμε σαν ο διάολος το λιβάνι, δεν "συζητούμε" αληθινά μαζί του, δεν τον "ακούμε" παρά σπανίως.

Με τα χρόνια και τις εμπειρίες ( θετικές κι αρνητικές ) υποθετικά έρχεται η συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων ( δεν λέω ωρίμανση, μου κάνει πολύ φρουταγορά ).
Και κείνη - υποθετικά πάντα - μας υπενθυμίζει κάτι που στην πορεία - ξανά υποθετικά - θα είχαμε μάθει.
Δηλαδή ότι κανείς δεν αλλάζει ούτε με το ζόρι, ούτε επειδή του το ζητάμε ευγενικά, ούτε από έρωτες και αγάπες, ούτε από ανάγκη.
Και ότι κανείς δεν μπορεί να μας αλλάξει, όσο κι αν το προσδοκούμε ή το ζητούμε.
Αλλαγές ψυχοσύνθεσης/χαρακτήρα δι' αντιπροσώπου δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί - και που να το ήθελε - να πολεμήσει τις μάχες μας στη θέση μας.
Κάποιος/α θα μπορούσε να συνδράμει στην όποια προσπάθεια μας. Αλλά αυτή η τελευταία θα ξεκινούσε και θα τελείωνε από εμάς για μας.
Τα όποια οφέλη θα είχε ο/η άλλος/η, θα ήταν δευτερεύοντα και παράπλευρα.
Τώρα, αν κάποιος/α ψάχνει 10 πραγματάκια, βρίσκει σε κάποιον/α το 1 ή τα 2 και ελπίζει ότι με την πάροδο του χρόνου θα εμφανιστούν δια μαγείας και τα υπόλοιπα.
Ή ας περιμένει ν' ανοίξει στα δυο η Ερυθρά Θάλασσα, ή ας παραμένει κλαίγοντας την μοίρα του/της και κάνοντας μαζί του/της μίζερο/η τον/την άλλο/η.
Εγώ ξέρω ότι τις αποφάσεις, όσο δύσκολες κι αν είναι αυτές, ή τις παίρνεις εσύ για τον εαυτό σου ή τις παίρνει κάποιος άλλος για σένα.
Και δεν μου άρεσε ποτέ, ν' αποφασίζουν οι άλλοι για μένα. Πόσο μάλλον αν θα περνούσε έστω και στο ελάχιστο απ' το χέρι μου.
Το να μένουμε ή όχι με κάποιον/α, περνάει απ' το δικό μας χέρι. Τα υπόλοιπα, με κάθε συμπάθειο, ακόμη και η πιο ευγενής δικαιολογία είναι ακριβώς αυτό, δικαιολογία.
Εκτός και αν κάποιος/α πιστεύει, ότι η δυστυχία που θα του προκαλούσε μια σχέση, που δεν θα τον/την κάλυπτε.
Δεν θα "μόλυνε" ποτέ και στο παραμικρό και τους υπόλοιπους τομείς της ζωή του/της.
Όσο αναπνέω ελπίζω, που λέγαν και τα φιλαράκια μας οι λατίνοι. Αλλά κάποτε παύουμε όλοι/ες ν' αναπνέουμε και τότε είναι ήδη αργά.
Η ζωή άπαξ και αφήσει το σαρκίο μας, δεν έχει επανεξέταση.
Επιλογές->συνέπειες, όλες αποκλειστικά δικές μας. Και όποιος/α θέλει να πιστεύει στην ύπαρξη του Yeti, στους Ε, στα ξωτικά κλπ. ελεύθερος/η.  

 

Δεν πιστεύω στους συμβιβασμούς και στις θυσίες. Όταν είμαι σε μια σχέση, είμαι είτε από ανάγκη, είτε από αδυναμία.
Και στις δύο περιπτώσεις το αποδέχομαι, το παραδέχομαι και στηρίζω την επιλογή μου χωρίς το άλλοθι του μεγάλου αλτρουιστή ή τη δικαιολογία του θύματος.
Υπάρχει μόνον η ανάγκη και η δικαιολογία. Η φιλοτιμία είναι μπάλωμα σε σχισμένο ρούχο.

Η διαφορά του λάθους από το σωστό, είναι στο άφημα. Αν αφεθώ να απολαύσω το λάθος μου μέχρι τέλους, αυτόματα το μεταμορφώνω σε σωστό.

 

Οι σχέσεις δε μπαίνουν στο ζύγι. Όταν θεωρώ πως κάνω συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, όταν νιώθω ότι "ανέχομαι" τα κουσούρια του άλλου, αρχίζω να υποσκάπτω ο ίδιος τη σχέση. Δεν ανέχομαι, αποδέχομαι. Η διαφορά είναι τεράστια. "Ανέχομαι" σημαίνει απορρίπτω ένα κομμάτι του άλλου, κάνω πως δεν το βλέπω. Ως γνωστό, ότι απορρίπτουμε το τρώμε στη μάπα μεγεθυμένο. Ότι αποδεχόμαστε, το εξημερώνουμε, το κάνουμε δικό μας. Οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί οδηγούν στη θυματοποίηση. Όταν φτάσουμε στο σημείο να πούμε "βλέπεις τι θυσία κάνω για σένα...", δημιουργούμε απέναντί μας ένα θύτη με ενοχές. Δηλαδή, μετατρέπουμε τη σχέση σε ωρολογιακή βόμβα...

 

Κατ' εμέ υπάρχει και διαφορά ανάμεσα σε συμβιβασμό και υποχώρηση.
Ο συμβιβασμός γίνεται όταν - για μένα - πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε άλλος δρόμος. Τότε ναι, ανέχομαι. ( μιλάω γενικά, αφού καλώς ή κακώς δεν ανέχτηκα ποτέ )
Η υποχώρηση είναι θέμα λογικού αλισβερισίου, είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης.
Αν βέβαια θεωρώ ότι ο άλλος θα είχε κάτι να μου προσφέρει, που θ' άξιζε κάποιας υποχωρήσεως από μέρους μου.

Δεν μπορούμε ν' αποδεχόμαστε τα πάντα. Έχουμε όλοι/ες κάποια σημεία, που δεν θα τα καταπίναμε για κανένα λόγο.
Όλα μπαίνουν στο ζύγι, δημιουργούμε μια σχέση με κύριο γνώμονα το τι θα πάρουμε, όχι το τι θα δώσουμε.
Αρκεί να μην ξεχνούμε, ότι δεν υπάρχει το τσάμπα και ότι και ο άλλος στην σχέση μπαίνει για την ακριβώς ίδια αιτία.

Τώρα τι και πόσο δίνει ο ένας και τι και πόσο δίνει ο άλλος, είναι θέμα "δύναμης"=ενδιαφέροντος.
Εκείνος που ενδιαφέρεται λιγότερο, νομοτελειακά παίρνει περισσότερο και τούμπαλιν.
Εγώ τουλάχιστον σχέση με ισοκατανομή "δύναμης" δεν την έχω ούτε ζήσει, ούτε συναντήσει.
Σε μια σχέση κανείς δεν είναι ούτε θύμα, ούτε θύτης, bdsmική ή vanillιάρικη που να ήταν.
Και η ασυμμετρία υπάρχει πάντα και πέρα του όποιου πλαισίου ή της ελλείψεως του.

 

Y.Γ.

Να είναι εξίσου ικανοποιημένα και τα δυο/τρία/ν μέλη της όποιας σχέσεως σε μένα τουλάχιστον κάνει ουτοπία.
Όπως μου κάνει ουτοπία και να είναι ένα οποιοδήποτε μέλος μιας σχέσεως απόλυτα "καλυμμένο" απ' το έτερο/α του ήμισυ.
Υπάρχει και κάτι που λέγεται ιεράρχηση προτεραιοτήτων.

Νοιάζομαι πολύ κάποιον/α ( ας πω ακόμη και αγαπώ κάποιον/α για όσους/ες πιστεύουν σ' εκείνη ), δεν ισοδυναμεί ότι τον/την αποδέχομαι σε κάθε του/της λεπτομέρεια.
Ακόμη και η αποδοχή έχει της διαβαθμίσεις της και δεν είναι να συγχέεται με την ανοχή.
Η ανοχή είναι ή ένα είδος ελεημοσύνης ή ένα είδος ξεπουλήματος ( κάποιες φορές κι ένα μείγμα των δυο σε διαφορετικές βέβαια ποσότητες )
Τώρα αν κάποιος/α δεν θα είχε πρόβλημα, να μένουν μαζί του/της, επειδή τον/την ανέχονται ( a.k.a τον/την λυπούνται ή μαζί του/της ξεπουλιούνται ),
χαρούμενος/η εκείνος/η χαρούμενοι και οι υπόλοιποι/ες.

 

Οι λέξεις κουβαλάνε το φορτίο τους, όπως λένε οι ειδικοί του NLP. To γνώριζε καλά ο Όργουελ, γι αυτό στο βιβλίο του "1984" αφιέρωσε ολόκληρο τμήμα στο θέμα της νέας γλώσσας του καθεστώτος.

Όταν σε "ανέχομαι", μου αρέσουν κάποιες ιδιότητές σου και απορρίπτω κάποιες άλλες. Αυτό το ονομάζω "συμβιβασμό". Τι σημαίνει αυτό? Πως πάντα θα σκοντάφτω στην πλευρά σου που απορρίπτω. Η πλευρά αυτή θα είναι μονίμως το αγκάθι στη σχέση. Και το αγκάθι πονά, και θα πονά συνεχώς περισσότερο, γιατί άθελά μου θα εστιάζω σε αυτό.

Όταν σε "αποδέχομαι", εξακολουθώ να βλέπω την πλευρά σου που με ενοχλεί, εξακολουθεί αυτή να είναι ένα αγκάθι, αλλά βλέπω πιά εσένα ως ολότητα. Δεν εστιάζω στο αγκάθι. Έτσι, ο πόνος ελαττώνεται, συνηθίζεται.

Ελπίζω να έγινα κατανοητός...

 

Κάτι παραπάνω από κατανοητός. Αν διάβασες και το Υ.Γ. που πρόσθεσα, ίσως να έγινα κι εγώ πιο ξεκάθαρος.
Γνωρίζεις ότι με τις λέξεις και τις έννοιες έχω - ευτυχώς ή δυστυχώς - το "σκαλωματάκι"μου.  

 

Ως φετιχιστής λεξιλάγνος, δείχνω κατανόηση  . Έτσι κι αλλιώς εμείς οι δύο αλληλοσυμπληρωνόμαστε  

 

Σ' ευχαριστώ για την κατανοήση, αυτό το φετίχ ( της λεξιλαγνείας ) το έχω κι εγώ.
Αν δεν αλληλοσυμπληρωνόμασταν, θα σκοτωνόμασταν εγώ κι εσύ. 
Και ας μας χάλασες το τρίο του "κουραμπιέ" με την απουσία σου προχθές, τρισκατάρατε χαχαχα.  

 

force majeure, που λέτε κι εσείς  . Πάντα υπάρχει "επόμενη φορά" για ότι αξίζει...
Να μπαγιατέψει ακόμα λίγο ο κουραμπιές, όπως το καλό ουίσκι. Κουραμπιές black label...χχαχαχα

 

Θεός, δεν πειράζει, εσύ να είσαι καλά.
Εμείς οι δυο σ' αγαπάμε πάντα, σαν τους παλιούς κακούς μπαγιάτικους single malt κουραμπιέδες χαχαχα...
Εδώ σταματώ το εκτός θέματος και ζητώ συγνώμη στη νηματοθέτρια, αλλά ήταν κάτι το επετειακό και εύχομαι να μου χαρίσει την αποδοχή της για μια φορά ( όχι την ανοχή χαχαχα ).