Την ανάγκη φιλοτιμίαν; Ή αλλιώς: Γιατί "ανεχόμαστε"

Η ανάγκη και η αδυναμία δεν είναι υποχρεωτικά αρνητικά προσημασμένες ως έννοιες...
Να λοιπόν που η αδιασαφήνιστη χρήση λέξεων δημιουργεί ασαφή αντιλήματα...
(Τι είπα ρε , το άτομο...)?

 

Εσωτερικός διάλογος χωρίς ουρά και κώλο, δε γίνεται.

 

Γι αυτό δεν τους έβαλα πρόσημο.

 

Φανταστείτε τον άνθρωπο σαν ενα κομμάτι απο ενα πάζλ .
Φανταστείτε τώρα το ίδιο το πάζλ σαν την φαντασματική ιδανική εικόνα που έχει σχηματίσει αυτός ο άνθρωπος για την ζωή του ,μέσα στην οποία θα αισθανόταν καλά.Πλήρης.Ευτυχής.
Πόσο πιθανό θεωρείτε να υπάρχουν στην πραγματικότητα τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ που θα συνάρμοζαν ιδανικά στις δικές του γωνίες , στις δικές του εσοχές, στα δικά του εξογκώματα;
Eστω όμως πως υπάρχουν, πόσο πιθανό είναι να τα βρεί ,όλα, και την κατάλληλη χρονική στιγμή ,στην ροή του βίου του;
Πόσο πιθανό είναι να βρεί εκείνο το κομματάκι του παζλ που θα ταιριάξει απόλυτα στην προσωπική του ζωή ;
Ποιό πιθανό δεν είναι να βρεί ένα κομμάτι που να μοιάζει μεν, αλλά να μην είναι ακριβώς συμπληρωματικό του;
Ποιό πιθανό δεν είναι να αρχίσει να λειαίνει τα σημεία τριβής, να καλύπτει τα κενά με ανοχή , η να τα κλείνει αλλάζοντας λίγο το σχήμα του;
(...καλώντας παράλληλα και το συμπληρωματικό του κομμάτι να κάνει το ίδιο; )
Ποιό πιθανό δεν είναι να σχηματίσει τελικά μια εικόνα αλλοιωμένη μεν σε σχέση με την φαντασιακή , αλλά πραγματική ωστόσο, όσο κι αν δεν τον ικανοποιεί πλήρως;

...Ποιό πιθανό δεν είναι να προχωρήσει σε σχέση συμβιβασμού παρά να μείνει μόνος του ;...

 

Επιτρεψε μου να συμπληρωσω το ομορφο σχολιο σου με μια ερωτηση. Ποιος ειναι τελικα ο ευτυχισμενος, ο συμβιβασμενος με μια κατασταση στην οποια νοιωθει κατα μεγαλο ποσοστο καλυμμενος ή ο ασυμβιβαστος που κυνηγα διαρκως φαντασματα;

 

Προσωπικά θα απαντούσα το πρώτο, σε ο,τι με αφορά, αν και το "ευτυχισμένος" είναι μια βαριά λέξη, δύσκολα τη λές, γιατι δύσκολα τη νοιώθεις , σε διάρκεια.
Για τους άλλους δεν νομίζω πως έχει νόημα να απαντούμε οι απ΄εξω , ο καθένας όπως το νοιώθει για τον εαυτό του...

 

Συμφωνω μαζι σου λοιπον. Κατα την προσωπικη μου αποψη ολοι αυτο θελουμε. Αλλοι το καταφερνουμε αλλοι οχι.
Σε οτι αφορα τους αλλους δεν μπηκα καν στη σκεψη ν απαντησω γι αυτους. Απλως το νομισμα εχει παντα δυο οψεις. Οφειλουμε ωςτοςο να τις δουμε, μετα διαλεγουμε κ παιρνουμε.

 

Aυτό που εκφράζετε είναι μια πολύ λογική θέση που όμως έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία, ειδικά του τι κάνουμε συνήθως εμείς οι γυναίκες  

 

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είναι κάτι σαν... πακέτα κινητής τηλεφωνίας  
Έχουν προνόμια (προσφορές ή όπως αλλιώς το λέμε ο καθείς   ) αλλά και αρνητικά (ελαττώματα κ.ό.κ.). Κανένας δεν είναι τέλειος. Επιλέγεις κατά τη γνώμη μου κάποιον για τα προτερήματα και όχι τα αρνητικά του (όπως και το πακέτο κινητού σου, αυτό που έχει τις μεγαλύτερες προσφορές για τη χρήση που κάνεις εσύ, για τις ανάγκες σου σε επικοινωνία).
Ζυγίζεις λοιπόν και επιλέγεις. Κάποιες φορές, 1 θετικό μπορεί να ισοφαρίζει 20 αρνητικά ( το τι είναι σημαντικό για τον καθένα είναι πολύ προσωπική επιλογή).
Όμως τα αρνητικά για μένα δεν τα ανέχεσαι. Ξέρεις ότι είναι μέρος του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου και προχωράς, με focus στα θετικά στοιχεία, γιατί αυτά σε ενδιαφέρουν.
Το να ανέχομαι, μου βγάζει προσωπικά μια μεγάλη δυσφορία σαν λέξη και σαν έννοια. Και θεωρώ ότι όταν ανεχόμαστε, συχνά τα αρνητικά "φλερτάρουν" σε πολύ κοντινό κορτέ με τα θετικά.
Αυτό που ερωτώ κατά βάσει είναι γιατί κάποιες φορές βλέπουμε ανθρώπους να ασφυκτιούν, να πνίγονται προσπαθώντας να αποδεχτούν κάτι που θεωρούν αρνητικό στον άλλο, και αυτό το κάτι είναι πολύ μεγάλο (για αυτούς πάντα), είναι ένα φάντασμα που βλέπουν συνεχώς μπροστά τους να τους καλύπτει το οπτικό πεδίο  

 

Ποιοι λοιπόν;;  
Πολύ ωραία απάντηση, ευχαριστώ  

 

     
Ναι θα μπορούσε να ιδωθεί από αυτό το πρίσμα.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Φυσικά φταίω κι εγώ που τα περιέγραψα αρκετά επιγραμματικά και βέβαια από επιλογή γιατί δεν μου αρέσει να φωτογραφίζω πρόσωπα και θα το έκανα ίσως αν περιέγραφα πιο λεπτομερώς.
Λοιπόν αυτή τη σχέση τη χάλασε ακριβώς αυτό: ότι μπήκε ο έρωτας στη "μέση". Το πρόβλημα ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ιδεολογική διαφωνία με τον εαυτό του όταν άρχισε να μπαίνει αυτό στη σχέση. Και εκεί είναι το "κρίμα" για μένα.
Το να μη με θέλουν... ε... bad luck για μένα. Αλλά μπορεί να γίνει βέβαια και η ζωή συνεχίζεται.
Το "μαράζι" για μένα είναι πάντα αν υπάρχει κάτι και το πετάς στα σκουπίδια.  

Το συμπέρασμα πάντως ότι τουλάχιστον τώρα ξέρω τι δεν θέλω είναι το πιο βασικό  

 

Ναι δοκιμή ήταν   Και ευχάριστη βεβαίως.
Το ανέχομαι πήγαινε ακριβώς σε αυτό που λες: είδα ότι ο οργανισμός μου αντιδρούσε και όμως επέμεινα.
Αυτό το μεσοδιάστημα ανοχής προσπαθώ να αναλύσω.

Στο ερώτημα του υστερόγραφου κι εγώ δεν έχω ακόμη απάντηση. Το να σε εμπνέει πάντως ο Ά/άλλος υπήρξε πάντα το Α και το Ω για μένα. Και μέχρι τώρα έτσι πάω, στο μέλλον δεν ξέρω  
Ευχαριστώ για την απάντηση.