Τιμωρια....Κυρίαρχου. Επιτρέπεται?

Προσωπικα δεν μπορω να φανταστω πως ενα ατομο που νιωθει και ειναι υπο, ζει και αναπτυσσεται/διαμορφωνεται μεσα σε μια D/s ή M/s σχεση, βρισκει το σθενος να τιμωρησει εναν ανθρωπο στον οποιο εχει παραδωσει τον ελεγχο του μυαλου και του σωματος του...
Μου φαινεται τοσο αντικρουομενο που με βραχυκυκλωνει...

Οπως καλως εχει αναφερθει απο πολλους μεχρι τωρα κανεις δεν ειναι αλαθητος, ακομα και ενας Κ, και σιγουρα δεν μας ταιριαζουν ολοι. Αυτο ομως δεν δινει το ελευθερο σε ενα υ να "τιμωρει" ενα Κ. Για μενα οταν κατι παει στραβα, η ενδεδειγμενη οδος που πρεπει να ακολουθειται ειναι ειλικρινεια, διαλογος και παλι διαλογος. Αν μεσα απο τη συζητηση δεν επελθει καμια συμπνοια και επομενως λυση, τοτε μου φαινεται οτι υπαρχει θεμα συμβατοτητας και καλο ειναι να ζητειται αποδεσμευση και ο καθενας να τραβαει το δρομο του ομορφα και αξιοπρεπως. Αν μη τι αλλο, εχει ζησει και καλες στιγμες με αυτον τον ανθρωπο και δεν ειναι αναγκη να ισοπεδωνονται ολα.

Στο σημειο αυτο να πω πως προσωπικα δεν με ενδιαφερει η υποταγη και δεν την αποζηταω. Το ενδιαφερον μου κινειται μεσα στα πλαισια του s/m και αν επρεπε να με χαρακτηρισω με βδσμικους ορους θα ελεγα οτι ειμαι μαζοχιστρια.
Επειδη παλαιοτερα, πριν ανακαλυψω τον ερωτικο σαδομαζοχισμο, ειχα λανθανουσες/κακες μαζοχιστικες τασεις, τις ειχα εξομολογηθει σε εναν φιλο μου. Για να γινω και πιο συγκεκριμενη, του ειπα οτι συνηθιζα να χαραζω τον εαυτο μου με ξυραφι. Ακουγοντας το αυτο, εκεινος μου ζητησε να τον χαραξω. Οπως ηταν φυσικο για μενα, μου κοπηκαν τα ποδια και μονο στη σκεψη να κανω κατι τετοιο σε καποιον αλλον.

Που θελω να καταληξω με το παραδειγμα μου; Οπως για εναν καθαρα μαζοχιστη η προκληση εντονου σωματικου πονου σε αλλον ειναι σχεδον αποστροφικη, ετσι πιστευω οτι ειναι και για εναν υπο η αντιστροφη ρολων και συνεπως η τιμωρια ενας Κ απο τον ιδιο.
*Φυσικα και δεν αναφερομαι σε role play εναλλαγης ρολων οπου φανταζομαι η ψυχολογια των "παιχτων" μπορει ειναι εντελως διαφορετικη.*

 

στο καλυτερο μας εκοψες!!! τελικα τι εγινε???

 

Ο τίτλος και μόνο αυτοακυρώνει το όλο.
Οι απανταχού σκλάβες ντέρτιχάρηδες να φάνε μια τσανάκα φασολάδα πριν πάρουν οκδίκηση.

 

Νομιζω οτι ειναι αυτονοητο απο αυτα που εγραψα οτι δεν προχωρησα σε μια τετοια πραξη.

 

παντως περα απ την πλακα, πριν χρονια ειχα γνωρισει καποιον στην αγγλια που εκανε εργασια για το self-mutilation και μου ειναι πει οτι ειναι highly addictive, ακομα και σε ατομα που δεν εχουν τασεις αρχικα, και οτι αν το κανεις δυο-τρεις φορες κολας.

δεν ξερω αν ειναι τραβηγμενο...

 

Εξαρταται απο τη ψυχολογικη φαση που περνας εκεινο το διαστημα. Θα μπορουσες να πεις οτι ναι ειναι εθιστικο, παρολο που εχεις πληρη συνειδηση οτι δεν ειναι "σωστο". Αν και το self-mutilation ειναι ενα "ακραιο" παραδειγμα για το οποιο δεν εχω αποψη...
Ας μη βγουμε ομως αλλο εκτος θεματος...

 

Ομορφο thread... Ολα τα ερωτηματα μπορούν να απαντηθούν σχετικά εύκολα αν απαντησουμε στην ερωτηση : "Από πού αντλεί ικανοποίηση ο Κ ; ".

 

Σε γενικές γραμμές καταλαβαίνω και συμφωνώ με τον συλλογισμό σου.
Έρχομαι να συμπληρώσω, με την ψυχολογία και το σκεπτικό που έχω εγώ ως υ ότι δεν είναι τόσο θέμα σθένους, το αν μπορώ η όχι να τιμωρήσω τον Κ όσο θέμα συνειδητοποίησης και αποδοχής κάποιων βασικών, για εμένα, αρχών.

- Ασυμμετρία.
Όταν μιλώ για ασυμμετρία σε μια d/s σχέση την αντιλαμβάνομαι ως μη ισότητα στον τρόπο έκφρασης.
Η τιμωρία είναι τρόπος έκφρασης του Κ να συνετίσει το υ.
Λάθη γίνονται και θα γίνουν και απο τις δύο πλευρές, η αντιμετώπιση του υ προς ενα λάθος του Κ πρέπει, για εμένα, να εκφραστεί με τον τρόπο που αρμόζει σε ένα υ.
Οι "κανόνες" ή αλλιώς η " μεθοδολογία" που θα ακολουθήσει ακριβώς το υ, διαφέρει απο ζευγάρι σε ζευγάρι αλλά ο γενικός μπούσουλας που κατανοώ εγώ, και συμφωνώ και μαζί σου είναι η ειλικρίνια και ο διάλογος χωρίς περιττά υφάκια, νευράκια κτλ κτλ

- Ανταλλαγή δύναμης.
Με βάση το πως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα ο Κ είναι η έναρξη, η δράση. Θα "στείλει" την δύναμη, το υ θα την δεχτεί και θα απαντήσει με δύναμη. Αντίδραση.

Είναι λάθος στα μάτια μου, να ταυτίζουμε την δύναμη με τη δράση μόνο. Η τιμωρία είναι δράση, η αποδοχή της και η εκτέλεση της απο το υ είναι αντίδραση. Δυναμη, απαιτούν και τα δυο. Δεν αποδεικνυω λοιπόν τη δύναμη μου με το να τιμωρήσω τον Κ, το μόνο που θα καταφέρω είναι να γίνω εγώ η "δράση" κατι που αν επιθυμούσα, δεν θα επέλεγα να είμαι υ εξ αρχής.

-Ψυχραιμία και Κατανόηση.
Με τις παραπάνω λέξεις εννοώ την ψυχραιμία που είναι απαραίτητη και απο τις δυο πλευρές οταν έρχονται αντιμέτωπες με σφάλματα και την κατανόηση του εαυτού μας και των επιλογών μας που γενικά ειναι βασική αλλα ειδικά οταν μιλάμε για τέτοιου είδους σχέσεις ειναι αδιαπραγμάτευτη.

Φυσικά και τη στιγμή που θα σφάλει πόσο μάλλον εις βάρος μου ο Κ, θα νιώσω και θυμό και στεναχώρια και απογοήτευση, δεν ειμαι ρομπότ. Η ψυχραιμία λοιπόν, τη δεδομένη στιγμή ειναι ο,τι καλύτερο καθώς σου προσφέρει χρόνο.
Χρόνο, λοιπόν, ώστε να μπεί η κατανόηση. Κατανόηση και απο τη δική μου πλευρά (τι με πείραξε στα αλήθεια, θίχτηκε απλα ο εγωισμός μου; ή ηταν κατι ακόμη πιο βαθύ; χωρίς τις πρώτες πρώτες εκρήξεις, πόσο σοβαρό ηταν τελικά το λάθος; ) αλλά και απο την πλευρά του (εσφαλα; μπορω να αφησω τον εγωισμό μου να το παραδεχτεί; εχω διάθεση να το αντιμετωπίσω τώρα; η ίσως αργότερα που θα είμαι πιο ανοιχτός και πιο ήρεμος; κτλ..) .

Με όλα τα παραπάνω θέλω να κάνω κατανοητό το εξής.
Αν με γοήτευε υπο κανονικές συνθήκες η τιμωρια του Κ θα το είχα ζητήσει, συζητήσει μαζί του ως κατι που επιθυμώ, θέλω και θεωρώ σωστό ως τρόπο εκφρασης μου, οπως δηλαδή εχει ξεκαθαρίσει και εκείνος.
Αν η τιμωρία με ελκύει, την επιθυμώ και την θεωρώ σωστή την στιγμή που είμαι εν βρασμώ τότε απλά σημαίνει οτι δεν μπορώ να διαχειριστώ τον εαυτό μου στην προκειμενη φάση, πως λοιπόν ενω δεν μπορώ να διαχειριστώ εμένα να μπω σε διαδικασία να διαχειριστώ εκείνον; (να τον τιμωρήσω δλδ)

 

@golden slave
Συμφωνω στα περισσοτερα που γραφεις και τα κατανοω απολυτως αν και δεν ειμαι υ.

Μια "ενσταση" εχω μονο ως προς το κομματι του εν βρασμω ψυχης που γραφεις. Για μενα αυτο αποτελει εκδικηση και οχι τιμωρια. Την τιμωρια την αντιλαμβανομαι ως μια πραξη που προκυπτει μετα απο μια λογικη επεξεργασια δεδομενων. Ενω η εκδικηση ειναι για μενα ειναι αποτελεσμα καθαρα συναισθηματικων ή και εγωιστικων κωλυματων.

Οπως λεει και ο @Seirios_79 αν ενα υπο μπει στη διαδικασια να τιμωρησει το Κ αυτοαναιρειται. Τουλαχιστον ετσι το βλεπω εγω...

 

Κατα την ταπεινη μου αποψη κι οσο φυσικα μπορω να εκφέρω αποψη εξω απο τον χορό, οτι στους δυο τριτος δε χωραει. Και οχι δε μιλαω για ενα τριτο προσωπο αλλα για τον "εγωισμο". Δεν νομιζω μια υ ή σ να θελει ή να χρειάζεται ή να σκεφτεται οτι πρεπει να τιμωρησει τον Κ/Μ της.
Αν οντως το σκεφτεται τοτε ο τριτος δεν εχει φυγει απο τη μεση.
Και στο φιναλε δεν χωράει τιμωρια στην υποθεση αυτη διοτι οι ρολοι για αυτο υπαρχουν κι αν τους πηδαμε σε καθε ευκαιρια αστο...αντι για βουδουσουμου παμε για κανενα τάβλι

 

Αυτό προσπάθησα και εγώ να εξηγήσω, αν η τιμωρια ηταν τρόπος έκφρασης μιας προσωπικότητας δεν θα ήταν υ ( για τους λόγους βασικών αρχών που εξήγησα παραπάνω).

Οταν λοιπόν το υ φτάνει σε σημείο να θέλει να τιμωρήσει τότε έχουμε να κάνουμε με συναισθηματική η ψυχολογική φόρτιση και μη ικανότητα διαχείρησης της. Αυτόματα αυτό που ονομάζεται τιμωρία γίνεται εκδίκηση και γι αυτό το λόγο δηλώνω ξεκάθαρα πως δεν θεωρώ οτι υπάρχει τιμωρία Κ οταν αναφερόμαστε σε συνειδητοποιημένα υ.
 

 

Αυτό.