Τι ΔΕΝ σας αρέσει σε μια βανιλα σχέση;

Που εγώ την λέω βανίλα και οι βανίλες την λένε νορμάλ.

 

Βανιλα = ανοργασμικη...ξενετωτη..βαρετη!θα επρεπε να αλλαξουν ονομα στο βανιλα..να λεγεται "καμια σχεση με bdsm"!

 

Στάκα ωρέ παλικάρι. Πολύ τα μπέρδεψες.

 

ναι καλά...τόσες σχέσεις και τόσες γυναίκες βανίλιες θα τις κρίνεις εσύ...το μάθαμε και αυτό

 

Η ερωτηση δεν ηταν αν υπαρχουν σχεσεις βανιλα...καλημερα!

 

Αλήθεια???? Δεν το πιστεύω.απαπα

 

Το διπλανό του Χ  

 

Έχω τόσα χρόνια να κάνω vanilla σχέση που δε θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι μία αίσθηση που είχα όμως, σε όλες μου τις σχέσεις, μία αγωνία για να εκφράσω τον εαυτό μου. Ένιωθα σαν συμπιεσμένο ελατήριο, που δεν μπορούσε να εκτονωθεί. Είναι παρόμοια με αυτή την αίσθηση που είχα πάλι σχετικά πρόσφατα όταν συνέβη κάτι πολύ δυσάρεστο και ήθελα να κλάψω, αλλά δεν μπορούσα. Μου ήταν τόσο δύσκολο να εκφραστώ συναισθηματικά και σεξουαλικά στις σχέσεις μου, που οι περισσότεροι vanilla πρώην μου με αποκαλούσαν περιπαικτικά «ρομπότ»!

Ε, δεν είμαι ρομπότ, απλά τρέχω άλλο λειτουργικό και δεν είμαι compatible...

Να τι δε μου άρεσε λοιπόν στις vanilla σχέσεις μου: ο καταπιεσμένος εαυτός μου

 

Αν πετας τετοια, πως μετα να μην σε περασουν για ρομποτ?

 

Καταρχάς να πω ότι όσο μεγαλώνω παρατηρώ ότι γενικά με δυσκολεύουν πολύ οι 'βανίλα' άνθρωποι γενικά, οποιαδήποτε και αν είναι η 'σχέση'. Δηλαδή μπορεί να είναι και φιλική σχέση και πάλι να με δυσκολεύει. Δεν είναι ότι δεν αγαπάω τους βανίλα φίλους μου, ούτε ότι έχω φίλους μόνο bdsmers, σε καμία περίπτωση, απλά η επικοινωνία με τους πρώτους έχει πάντα για εμένα έναν αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Είναι ένα σωρό θέματα που "δεν πρέπει να πεις" ή "πρέπει να πεις *κάπως*" και αυτό μου φαίνεται σαν χαμένος χρόνος και ενέργεια και αυτό δεν το μπορώ, υποφέρω.Ειδικά όταν ακούω πράγματα του στύλ "α αυτό δεν είναι σωστό/σοβαρό/καλό" και όλο το φάσμα του "α αυτό δεν το κάνουν τα καλά κορίτσια (ή τα καλά παιδιά γενικότερα)" θέλω να αρχίσω να γρυλίζω.

Νομίζω παλιότερα θα έλεγα ότι αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ στις βανίλα ερωτικές σχέσεις είναι ότι δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, αλλά κάπως, με τον καιρό, - δεν είμαι απόλυτα σίγουρη πως έγινε αυτό, μάλλον επειδή είμαι κάφρος θεωρώ - έμαθα να είμαι ο εαυτός μου και μέσα στις βανίλα σχέσεις, ακόμα και σε σχέση με την πολυγαμία ή την σεξουαλικότητά μου και να είμαι ανοιχτή να τα εκθέσω αυτά στη βανίλα σχέση (πάντα σεβόμενη το "πλαίσιο" και την αρχική συμφωνία της σχέσης φυσικά).

Οπότε πιστεύω ότι αυτό που ισχύει τώρα είναι απλά ότι βαριέμαι? Ακόμα και ένα αθώο φλερτ με κάποιον/α βανίλα είναι ανυπολόγιστα... πως να το πω... soul draining? Για εμένα πάντα φυσικά. Κάποιος μου είπε πρόσφατα, ενώ ξεκάθαρα υπήρχε ένα έτσι μικρό φλερτ/τσαχπινιά στην ατμόσφαιρα "ε χαχα μην νομίζεις ότι κάνω γύπινγκ". Δεν ξέρω αφενός με έπιασαν τα γέλια γιατί ήθελα να γράψω "και αν είμαι εγώ ο γύπας δηλαδή τι?", και αφετέρου το αναφέρω σαν πολύ πολύ μικρό, χαζό παράδειγμα του πόσος χρόνος χάνεται και μέσα από πόσες λούπες άρνησης της κάβλας και εκλογίκευσης της κάβλας και appropriate types of communication πρέπει να περάσεις μέχρι να του πεις του άλλου "φίλε ψήνεσαι να δεθούμε από κάνα πολυελαιο μέχρι να σβήσουν τα λοκντάουν?". Και δεν μπορώ. Είναι πολύ μικρή η ζωή να την περάσουμε να συζητάμε "τι έκανες το ΣΚ" και "αχ εμένα να δεις τι έπαθε η κουμπάρα μου" (δεν τα αναφέρω κυριολεκτικά αυτά).

 

Εάν ενοχλεί στις βανιλα σχέσεις, θα πρέπει να εφευρεθεί νέος βαθμός συγκρίσεως , υπέρτερος του υπερθετικού, ώστε να περιγραφή η θέση της ανοργασμικής αυτής κυρίας εντός βδσμ.