Τι Σ/σας αρέσει σε αυτό που ΔΕΝ είστε;

σαν πολυ αοριστα πραγματα περιγραφετε και μου φαινεται πως ειστε ποιο εγωιστες απο μενα τελικα .....  

 

Το να μιλάμε για τον Κυρίαρχό μας και τί μας αρέσει σε Εκείνον δεν νομίζω ότι σμαίνει και τίποτα. Λογικό είναι να Τον θαυμάζουμε να Τον σεβόμαστε και να υγραινόμαστε σε κάθε Του θέληση και κίνηση. Δεν θα έλεγα λοιπόν ότι μου αρέσει κάτι που θα το ήθελα να το χω δικό μου χαρακτηριστικό αλλά ίσως με την κοινή ζωή να υπάρχει τέτοια εκπαίδευση που να κάνω κάποια πράγματα με τον δικό Του τρόπο, όχι σαν κυριαρχική απλά με τον τρόπο Του.

 

Υπάρχουν πολλά είδη θαυμασμού. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί που χρησιμοποιώ συνήθως (και μάλιστα όχι εν αγνοία του) είναι: ο Μπαγάσας, το Καθίκι, το Μέγα Κάθαρμα (M/K) κλπ. Δεν θα μπορούσα να θαυμάζω έναν Υπέροχο, θα γλιστρούσα σιγά σιγά από το κάθισμά μου, θα γονάτιζα μουρμουρίζοντας «Μάλιστα Κύριε, μάλιστα, μάλιστα…», θα ακουμπούσα το μέτωπο στο πάτωμα και θα κοιμόμουν, όπως ο Mr. Bean στην εκκλησία. Όσο για τον Κύριό μου, έχοντας περάσει μια ζωή ολόκληρη κυριαρχώντας στο περιβάλλον του και σε πολύ αντίξοες συνθήκες, έχει μαζί μου την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει αποθέματα δυνάμεων και ικανοτήτων, ευρηματικότητας, υπομονής, μεγαλοθυμίας, γνώσεις γουνοποιίας και άλλα, που ίσως ούτε καν ήξερε ότι έχει μέσα του. (Αν και σήμερα άκουσα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο όπου ο τραγουδιστής ξελαρυγγιάστηκε να φωνάζει «Δεν θα τ’ ανεχθούμε άλλο πια, όχι, όχι, κωλόπαιδα» κλπ. Και ίδρωσε τ’ αυτάκι μου) 

Κι εγώ...

Α ναι, φυσικά. Κι εγώ έτσι το βλέπω. Νομίζω πως η υποταγή είναι κάτι πολύ βαθύτερο από τα μάλιστα και από τις άδειες οργασμών, εξόδου ή βανιλοπηδήματος, ή από την τάχαμου δήθεν υποτακτική στάση του στυλ «είμαι ένα τίποτα μπροστά σας» και λοιπά φαιδρά βάσει στερεοτύπων. Άλλο ο σεβασμός και άλλο οι παπαριές. Αχρείαστες εντελώς όταν ξέρεις πως όσες πανκιές και να κάνεις δεν ωφελεί σε τίποτα όταν ο σύντροφός σου είναι η μετενσάρκωση του Iggy Pop  Οπότε σκύβεις το κεφάλι και λουφάζεις, χωρίς κλαπατσίμπαλα και φωνές, ήρεμα και γλυκά και τελειώνει η φασαρία. (Πάντως το φχαριστήθηκα όσο κράτησε.)

Γλυκιά μου σουτζουκ λουκουμ, ακόμη και αυτά που απέκτησα ως τώρα, δεν ήξερα ότι μου έλειπαν μέχρι που τα απέκτησα. Πού να ξέρω λοιπόν εκ των προτέρων αν θα ήθελα ή όχι κάτι που δεν γνωρίζω πώς είναι αν δεν το έχω;

Χάριν της συζήτησης, πιστεύω ότι ο έλεγχος των συναισθημάτων είναι κομβικής σημασίας για την αυτοδιαχείρισή μας. Αν τον είχα όμως, ίσως δεν θα ήμουν «υ». Τον έχω εν μέρει αλλά τον χάνω κιόλας και τότε γίνεται το έλα να δεις…Δεν πολυθέλω να αλλάξω. Αλλά μάλλον δεν εξαρτάται από μένα αυτό πλέον. Με ενοχλεί λίγο που δεν χειρίζομαι καλά τον θυμό μου, ενώ εκείνος σπάνια θυμώνει, και όταν θυμώνει γίνεται καλύτερος.

‘Ένα άλλο προβληματάκι είναι αυτό της «χαύνωσης» που είναι μάλλον αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας. Δεν γνωρίζω κατά πόσον ο Κ μου επιθυμεί πράγματα (πέραν της Χερτζίκοβα ασφαλώς). Σίγουρα θα επιθυμεί, τι, χαζός είναι; Εγώ όμως όχι, δεν επιθυμώ τίποτε πλέον εκτός από τον ίδιο. Θα ήθελα να μπορούσα να πω, «Θέλω να θέλω». Θα ήταν ίσως πιο λειτουργικό αν ήθελα και άλλα πράγματα (εννοώ να τα ΘΕΛΩ πραγματικά και πολύ και έντονα), όπως την συντροφιά των άλλων, το σεξ (με κανένα λουκουμάκι), εκδρομές, ταξίδια, να ασχολούμαι με το γράψιμο πέραν της τσόντας και να μελετώ το πιάνο μου. Δυστυχώς ότι κάνω στην καθημερινότητα που δεν έχει σχέση μαζί του το κάνω επειδή ξέρω ότι θα αρρωστήσω αν δεν προσποιηθώ ότι ζω κανονικά, όπως όλοι. Το κάνω με μισή καρδιά, σχεδόν με το ζόρι. Δεν ξέρω ο ίδιος πώς αισθάνεται για την ζωή. Δεν λέει. Ίσως να βλέπει την ζωή σαν Μέγα Κάθαρμα. Αμφιβάλλω όμως.

Οπότε απλά θέλω ότι θέλει και τελειώνει και αυτή η ιστορία. Πολύ βαθιά όμως αυτά τα νερά βρε παιδί μου 

Αλλά μάλλον ξεφεύγω από το θέμα.

Ναι, βέβαια. Ήδη αλλοιώθηκε αρκετά. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η υπόθεση της Κυριαρχίας στο περιβάλλον. Η αλήθεια είναι ότι πειραματίστηκα και πειραματίζομαι και δεν θα μπορούσα να το κάνω αν δεν του είχα μοιάσει λίγο σε κάποια στοιχεία που συνήθως συνδέονται με Κυριαρχικά άτομα. Μάλλον τα είχα και από πριν αλλά ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Δεν θα τα απαριθμήσω, όλοι τα ξέρουμε λίγο πολύ, και δεν τα θαυμάζω σε αυτόν. Θαυμάζω μόνο το γεγονός ότι είναι Άντρας κανονικός, όπως τον έψαχνα όλη μου την ζωή.

Θεωρώ ότι η βελτίωση της αυτοδιαχείρισης του «υ» δεν μπορεί να επηρεάσει την ίδια την σχέση, δεν θα μπορούσα ποτέ να ανταγωνιστώ τον Κύριο, αυτό δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται να αυτοκτονήσουμε κρατώντας την αναπνοή μας. Έτσι κι αλλιώς δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Ναι, διδάσκει και με το παράδειγμα. Πιστεύω πως το κάνει και συνειδητά αλλά γίνεται συχνά και άθελά του. Μου έχει τύχει πολλές φορές και του το είπα: «Ένα νομίζετε ότι μου μαθαίνετε, δέκα ξεκλέβω.» Άσε που το κάθε τι που γίνεται κτήμα σου βιωματικά, μπορείς να το αναλύσεις ως διαδικασία και ως αποτέλεσμα και ως οτιδήποτε μπορείς να σκεφτείς, να το ξεζουμίσεις δηλαδή ώστε να καταλάβεις πώς λειτουργεί η φάση και γιατί. Ας πούμε την πρώτη φορά που ένιωσα την διαφορά ανάμεσα στην υπακοή και στην υποταγή. Ήταν σαν να μου κάνανε το καλύτερο δώρο, ούτε καν μπορούσα να φανταστώ πριν ότι υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Ήταν σαν ένας πολύ γλυκός θάνατος. Ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί τέτοια γλύκα. Επειδή όμως ξέρω πώς με οδήγησε εκεί, ξέκλεψα και την γνώση. Ίσως δεν έπρεπε. Δεν το έκανα επίτηδες.

Θα μπορούσε η αυτοβελτίωση να επηρεάσει το ερωτικό status αν κάποιος αντλούσε απόλαυση από αυτό που πλέον έχει την δυνατότητα να κάνει. Αν ας πούμε κάποια σκλάβα αποκτήσει κάποιες από τις ικανότητες του Κυρίαρχου, όπως πχ. την αυτοπειθαρχία, την σταθερότητα, το αίσθημα της ευθύνης και της δέσμευσης κλπ. θα μπορούσε ενδεχομένως να δρα κυριαρχικά προς το περιβάλλον της ή προς κάποια άτομα. Προσωπικά, ιεραρχώ τις απολαύσεις μου και γι αυτό ανέφερα και τα παραπάνω περί μισής καρδιάς. Εντάξει είναι όλες οι απολαύσεις, αλλά μέσα μας ο καθένας είναι κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα. Από την στιγμή που γνωρίζει και αποδέχεται την ερωτική του ταυτότητα, η αυτοβελτίωση δεν μπορεί να το επηρεάσει αυτό. Η Αφεντοσκλάβα, η πλασμένη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, είναι η κατ’ εξοχήν σκλάβα από συνειδητή επιλογή (το όνειρο δηλαδή του κάθε Κυρίαρχου με αρχές που δεν θέλει τα εύκολα, όπως πχ. να χειρίζεται μία σκλάβα μέσα από αυτό που ή ίδια δεν μπορεί να χειριστεί – namely τα συναισθήματά της γι αυτόν). Είναι αυτό που λέγαμε και πέρσι το Καλοκαίρι (I know what you did last summer). Ανάμεσα στην γκαύλα της υποταγής και την αγάπη του Κυρίαρχου, το μικρό κάθαρμα επιλέγει την υποταγή, όπως ίσως το Μέγα Κάθαρμα επιλέγει την Κυριαρχία. Αν τυχαίνει να υπάρχει και αγάπη, ακόμα καλύτερα. Δεν αποκλείεται.

Nota bene: Νομίζω πως η υποταγή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα είδος υπέρτατης αγάπης, θρησκευτικής σχεδόν λατρείας προς τον Κ. Νομίζω πως η υποταγή έρχεται πρώτη και μετά αναγκαστικά ακολουθεί η αγάπη. (We've come a long way since the summer).

Δεν θα απαντήσει οπότε παίρνω το θάρρος (όχι που δεν θα τόπαιρνα). Πρόσφατα παρατήρησα ότι η διαβρωτική μου επιρροή δεν είναι μύθος. Ο συγχρωτισμός λειτουργεί both ways. Προσοχή λοιπόν: το Punk είναι μεταδοτικό… 

 

Επανέρχομαι λοιπόν και, κατόπιν σκέψης αυτή τη φορά, θα απαντήσω πάνω κάτω τα ίδια με αυτά που είχα γράψει στο προηγούμενο (self-deleted) post μου (είπα να το ξανασκεφτώ καλύτερα μήπως και αλλάξω γνώμη... αλλά μπααα...).

Δεν υπάρχει κάτι που να μου αρέσει ειδικά σε κάποιο άλλο status.
Υπάρχουν, κατά καιρούς, στοιχεία που μου αρέσουν στο χαρακτήρα/συμπεριφορά/αντίδραση ανθρώπων, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με bdsm status.
Είμαι αυτή που είμαι, όπως είμαι, and I like me for (and just like) that.

Επίσης, πέρα απ τη θεωρία και τα "καλούπια" είναι, πιστεύω, καθαρά στον άνθρωπο το πώς είναι και τί στοιχεία έχει ως χαρακτήρας/συμπεριφορά. Υπάρχουν, φαντάζομαι, πολλοί υποτακτικοί που έχουν μεγαλύτερη αυτοκυριαρχία από πολλούς Κυρίαρχους ή πολλοί Κυρίαρχοι που έχουν πολύ πιο πολύ ανοχή/αντοχή από αρκετούς υποτακτικούς, κ.ο.κ.

 

Η ικανότητα των υποτακτικών να αφήνονται και να χαλαρώνουν.

 

Με ελκύει ανυπόφορα πολύ και μου αρέσει η ισχύς του Έτερου, ακόμα και η έκτροπη μορφή της, η κακιά αδελφή της, η βία.

Σε τούτα δεν θα ήθελα να μοιάζω με κανέναν Κυρίαρχο, αν και μια ιδιαζόντως απολαυστική αίσθηση απίστευτης δύναμης με βαράει (για λίγο) στο κεφάλι σε κάποιες πολύ ιδιαίτερες στιγμές, όταν βρίσκομαι στην κορυφή της μέθης της αντίδρασης, λίγο πριν το hangover της ενοχικότητας.

Θα ήθελα γενικά να μοιάζω με Κυρίαρχους στην αυτοπειθαρχία, που μου λείπει, ενώ την χρειάζομαι.

Όσον αφορά τα ειδικά, σε κάθε σχέση υπάρχει ένα ή περισσότερα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έτερου, που τείνουμε να προσεταιριζόμαστε. Τα καλά ζευγάρια πολλών χρόνων, συνήθως μοιάζουν μεταξύ τους  

 

Θα ήθελα για μια μέρα να ήμουν σκλάβα  

 

Απάντηση: Τι Σ/σας αρέσει σε αυτό που ΔΕΝ είστε;

Η ικανότητα να παίρνει πάνω Του τις καταστάσεις και να τις ρυθμίζει έτσι ώστε -στο τέλος- να εξασφαλίζει το δικό μου οργασμό. Αυτό το συναίσθημα είναι όλα τα λεφτά!

 

Το "letting go" των υ.

 

Κατ' εμέ, η σεξουαλικότητα εκάστου δεν καθορίζεται από την προσωπικότητα του αλλά από τα θέλω του.
Ισορροπημένα και ανισόρροπα ατομα βρίσκεις παντού, ανεξαρτήτως status και orientation.
Στη θέση του ισορροπημένα/ ανισόρροπα ας βάλει ο καθένας όποια λέξη νομίζει

 

Ευτυχώς ξέθαψες το νήμα εσύ @Nickname αυτή τη φορά !
Η καθημερινότητα ενός Κυρίαρχου μπορεί να μη διαφέρει σε τίποτα από την καθημερινότητα μιας σκλάβας ή υποτακτικής. Δεν αντιλαμβανομαι για ποιον λόγο τα υποτακτικά να θεωρούνται a priori προβληματικά. Υιοθετώ πράγματα που θαυμάζω και προσπαθώ για την αυτοβελτίωση μου καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Άλλοτε με μικρά και άλλοτε με μεγαλύτερα βήματα. Είμαι ακριβώς αυτή που προσπαθώ καθημερινά να είμαι. Πέφτω; Ξανασηκώνομαι. Τόσο απλά. Το αν υποταχθώ σε Κάποιον δεν με κάνει σε τίποτα υποταγμένη στη ζωή για να θέλω να "κλέψω" κάτι από Αυτόν.

 

Είναι η μέρα της απορίας μάλλον:

@Nickname, από περιέργεια: με ποιόν τρόπο αυτό που γράψατε απαντάει στις ερωτήσεις της @soutzoukakia;
και
@snoopy: πού είδατε σε αυτό το νήμα να χαρακτηρίζονται γενικά ως εκ των προτέρων προβληματικά τα υποτακτικά; Διάβασα ξανά όλο το νήμα αλλά δεν βρήκα αναφορές.

Ευχαριστώ!