Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Με αφορμή το σχόλιο του MasterPerris, ότι "πολλές φορές κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, από έρωτα" αναρωτήθηκα πώς χειρίζονται άλλες υποτακτικές αυτά που δεν θέλουν.

Για μένα είναι αλήθεια, όταν έχω δεχτεί κάτι που δεν ήθελα και μάλιστα διώχνοντας πέρα το γεγονός ότι δεν το ήθελα με μια απλή εσωτερική διεργασία, ήταν από έρωτα και όχι από υποταγή και τελικά δεν με βοήθησε σε αυτό που προσδοκούσα. Αν και κάτι απλό ως περιστατικό, είναι η πιο πικρή ερωτική μου εμπειρία, το πιο λάθος πράγμα που έχω κάνει ποτέ στον έρωτα. Παρακαλούσα γι αυτό, παρακαλούσα να μου γίνει και όμως δεν το ήθελα διόλου!

Στην υποταγή, είτε με καλό χειρισμό είτε - συνήθως - με κακό, δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που πραγματικά δεν ήθελα.

Δέχτηκα και μάλιστα με χαρά αδικαιολόγητη, μεγάλες δόσεις κακοβολέματος και εξαναγκασμού καθημερινού, μόνο που με τόνωναν, με διέγειραν, κινητοποιούσαν δυνάμεις μέσα μου, με έναν λόγο μου άρεσαν πολύ και ένιωθα ότι μου έκαναν καλό γιατί με εστίαζαν στη θέση μου και σε αυτό που ήμουν. Όταν αυτά τα δύο έγιναν απλή παραμέληση δεν τα ήθελα πια και έπαψα να τα κάνω, με λεπτότητα. Η καταγραφή των σχετικών ενοχών μου υπάρχει σε τούτο το φόρουμ  

Αποζήτησα και απόλαυσα την ταπείνωση, εφόσον δεν την ζούσα ως προσβολή. Αλλιώς είχα πρόβλημα μαζί της γιατί την ταπείνωση που δεν θέλει κάποια, δεν βλέπω πώς μπορεί να την αποφύγει, ιδίως αν είναι ηθική μαζοχίστρια και πάει και τρίβεται πάνω της ακόμα και αν έχει πάψει να την θέλει.

Τον πόνο πέρα από τα όριά μου τον δέχτηκα και δεν θυμάμαι να ένιωσα κάποιο δίλημμα αν τον ήθελα ή δεν τον ήθελα, δεν ξέρω γιατί, νομίζω πως περισσότερο με ένοιαζε να δώσω ευχαρίστηση ή ίσως περισσότερο με ένοιαζε να νιώσω πράγματα, δεν ξέρω. Όμως ο πόνος για μένα έχει και αυτά τα δύο χαρακτηριστικά το ένα είναι ότι τον δέχομαι σε συνθήκες απόλυτης εμπιστοσύνης και το άλλο ότι έχω απόλυτη συναίσθηση πως κάποτε θα τελειώσει χρονικά. Πόσο πια μπορεί να κρατήσει ένα session με τέντωμα ορίων στον πόνο;

Υπάρχουν και όλα αυτά που γίνονται εντός πλαισίου σχέσης Κυριαρχίας - υποταγής και που μια υποτακτική αλλιώς δεν θα ήθελε να τα κάνει, τα θέλει όμως και τα απολαμβάνει επειδή είναι ένας τρόπος να εκφράσει την υποταγή της, αυτά δεν τα καταχωρίζω στη στήλη με τα "δεν θέλει" απλά είναι αλλιώτικη η αιτία που τα θέλει.

Υπάρχει ακόμα ο μαζοχισμός που χρειάζεται ένα είδος καταναγκασμού για να βγει στην επιφάνεια η πολύ βαθιά θαμμένη επιθυμία του πόνου και της κακομεταχείρισης, ούτε αυτά όλα που γίνονται γι αυτόν τον λόγο τα καταχωρίζω στα "δεν θέλει".

Η άποψή μου είναι ότι αυτά που πραγματικά δεν θέλει ένα άτομο, έστω υποτακτικό, να μην τα κάνει γιατί ο λόγος που δεν τα θέλει στην ουσία είναι ότι δεν μπορεί να τα διαχειριστεί.

[Για σκλάβα είναι αλλιώς ίσως το πράγμα γιατί δεν τίθεται πια θέμα διαχείρισης και γιατί - ευκταία - έχει φτάσει εκεί, στη μη διαχείριση δηλαδή, με τρόπο που της άρεσε και τον επέλεξε συναινώντας.

Άλλωστε, ακόμα και σκλάβα να είναι κάποια εξαρχής, παίρνει χρόνο για να γίνει πραγματικά σκλάβα ενός συγκεκριμένου Κυρίαρχου, ο χρόνος φέρνει συναισθηματική ασφάλεια και η συναισθηματική ασφάλεια είναι πρόσφορη για να βγουν στην επιφάνεια οι πραγματικές συναισθηματικές της ανάγκες, αν είναι υποταγή - προφανώς σε πρόσωπο αγαπημένο πια - ή αν είναι κυρίως ο έρωτας. Που - επιμένω   - είναι μια ισοτιμική κατάσταση, από τη φύση του, τουλάχιστον για μένα.]

Η ερώτησή μου είναι, εσείς πώς χειρίζεστε αυτά τα επιμέρους που δεν θέλετε; Τα δέχεστε, αποδεχόμενη ότι δεν τα θέλετε, κάνετε την ανάγκη φιλοτιμία, τα απορρίπτετε; Και αν ισχύει το τελευταίο, πώς τα απορρίπτετε;

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Υπέροχο θέμα , και δοσμένο πολύ ωραία, μέσα απο την πορεία της ζωής σου.
Πιστεύω πως όλοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε πράγματα που δεν θέλουμε να κάνουμε , σε επαγγελματικό, οικογενιακό , φιλικό , προσωπικό επίπεδο , όμως φαντάζομαι δε μιλάς γιαυτό.
Περιμένω τοποθετήσεις .

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια  

Δεν μιλώ γι αυτά, αν και τελικά ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς τα πράγματα είναι - σε κάποιο βαθμό - κοινός. Είναι, πιστεύω, κεντρικό στοιχείο της προσωπικότητας του καθένα. Στη δουλειά αλλάζει το πράγμα κάπως, αλλά στ αλήθεια αλλάζει; Αν κάποιος χρεώνει αρκετά ακριβά για τους άλλους αυτό που δεν θέλει, πράγμα που σημαίνει ότι αξιολογεί ακριβά την ενασχόλησή του με αυτό, τότε οι άλλοι παύουν να τον επιφορτίζουν με αυτό  

 

Κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, tender lilly! Διότι νομίζαμε ότι θέλαμε, κι όταν ήρθε η στιγμή και διαπιστώσαμε πως καθόλου δεν θέλουμε, μας έπιασε το ηρωικό! Μη χαρακτηριστούμε και ασυνεπείς...

Μιλώ για τον εαυτό μου σε αντίστοιχες περιπτώσεις φυσικά.

Δεν έχει τύχει ποτέ να απορρίψω κάτι που δεν θέλω, μέσα σε σχέση ελέγχου.
Ομως, εκ των υστέρων πιστεύω, πως αυτή η κάπως ψυχαναγκαστική προθυμία, ενώ φαινομενικά δείχνει ανασφάλεια και ίσως ανωριμότητα, στην πραγματικότητα υποδηλώνει την επιθυμία για γνώση και διεύρυνση του εαυτού και των δυνατοτήτων του, όπως και για ακόμα βαθύτερη ένωση με τον 'Ετερο.

Επομένως δεν μετανιώνω για κάτι που δεν έχω απορρίψει ενώ δεν το ήθελα.
Μετανιώνω όμως για όσες φορές δεν το έκανα με όλη μου την καρδιά, αλλά μόνο με τη μισή...

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Υπαρχουν καποια που ναι δεν τα θελω, δεν τα επιθυμω, με πονανε,με ενοχλουν.
Οσα εχουν να κανουν με "πρακτικα" θεματα, τιμωριες κλπ τα υπομενω και καποιες στιγμες καταφερνω να τα απολαμβανω κιολας!
Εκεινα που με πονανε ομως και με κανουν να χανω την ισορροπια μου, να με πιανει το παραπονο και να σκεφτομαι με τις ωρες , ειναι οσα εχουν να κανουν με την ψυχη μου.
Εκει.....χανω την μπαλα!
Απλως προσπαθω να του τα λεω με ηρεμια και ευγενεια και να ζηταω την βοηθεια του.
Αλλα παντα τα αποδεχομαι για χαρη του.
Ειναι μεγαλη η χαρα μου να τον βλεπω να γελαει ευτυχισμενος,ικανοποιημενος απο μενα.
Δεν ξερω αν τα "δεν θελω" τα πραττω απο φιλοτιμο......μπα δεν νομιζω.
Μαλλον απο ερωτα.....αυτος με κυβερναει χρονια τωρα.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Aυτά που δεν θέλω τα εξομολογούμαι σε Εκείνον. Του λέω γιατί νομίζω πως δεν τα θέλω, τι φοβάμαι, τις σκέψεις μου, τα προβλήματα με τα οποία με φέρνουν αντιμέτωπη. Του δίνω το υλικό μου για να μπορέσει να τα (και επομένως) να με, διαχειριστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.Δεν υπάρχει κάτι που δέχομαι ή που δεν δέχομαι. Υπάρχει η υπακοή. Και σε αυτά που δεν θέλω η πιθανότητα της ανυπακοής. Προσπαθώ για το πρώτο. Το δεύτερο εχει χειρότερα για μένα αποτελέσματα από το να κάνω κάτι που δεν θέλω.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Τόσο απλά, τόσο σωστά κι εύστοχα δοσμένη άποψη!
Ποιά καλύτερη συνταγή για την επιτυχία μιας σχέσης υπάρχει?
Πόσο πιο επιτυχημένα μπορούν να οριοθετηθούν τα θέλω και τα μπορώ της κάθε πλευράς? Εκεί έγκειται ο σεβασμός κι η ορθή διαχείρηση της σχέσης!

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Σ'ευχαριστώ  

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Παρότι έχει αμφισβητηθεί λίγο η αξία του "συμβολαίου" πρόσφατα, εμένα μου έχει φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο ως προς το θέμα που θίγεις ακριβώς tender lilly. Σε κάποιο σχήμα μου, το συμβόλαιο είχε πάρει την μορφή ενός λεπτομερέστατου checklist, στο οποίο όμως ο Κ μου είχε τροποποιήσει λίγο, όχι τις περιγραφές των ιδεών, αλλά τις περιγραφές των στάσεών μου απέναντί τους. Φυσικά υπήρχαν τα "απολύτως ρητά και αμετάκλητα όχι" δηλ. τα σκληρά μου όρια, αλλά υπήρχαν και τα "νομίζω ότι δεν θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρη", "πιστεύω ότι μπορεί να θέλω μία φορά για να δοκιμάσω αλλά όχι ξανά" αλλά και το ενδιαφέρον για μένα τότε "δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να παραδεχτώ ότι το θέλω".

Ακούγεται θεωρητικό ίσως. Αλλά είναι μεγάλη εσωτερική διαδικασία να κάτσεις και να σκεφτείς τόσα πράγματα. Να τα "δεις" μέσα στο μυαλό σου αλλά κυρίως να φανείς ειλικρινής, με σένα και με Εκείνον. Το πόσο συχνά άλλαξε το "x" θέση την πρώτη φορά που το συμπλήρωσα το checklist άκόμα το θυμάμαι.

Ένα από τα τασκς μου ήταν να κρατάω up to date το checklist αυτό και εντυπωσιάστηκα το πόσο άλλαζε. Το πόσο κάποια "δεν είμαι σίγουρη" γίνανε "ναι, θέλω" υπό την καθοδήγησή Του. Κάποια αλλάξανε γρήγορα, κάποια καθόλου γρήγορα (σε σημείο ανέκδοτου πια λολ). Κάποια μεμονομένα πήγανε και προς την αντίθετη κατεύθυνση αλλά ήταν λίγα. Η κινητήρια δύναμη ήταν όχι μόνο Εκείνος, αλλά και η θέληση γενικά να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Και τα κίνητρα αυτά φρόντιζε να μου τα υπενθυμίζει τακτικά  

Σε αυτά που ήταν τα θέλω μου διαφορετικά από τα θέλω Του, υπερίσχυσαν τα δικά Του εκεί όπου είχα αφήσει το περιθώριο να πειραματιστεί μαζί μου. Και το λέω αυτό γιατί, όπως έγραψες και εσύ, εκεί που πραγματικά δεν ήθελα και ήταν σκληρό μου όριο, ήταν και παρέμεινε αδιαπραγμάτευτο.

Πόσο πολύ τεντώσανε τα μαλακά όρια όμως και πόση περηφάνια ένιωσα και εσωτερικά και ως προς Εκείνον...είναι από τα συναισθήματα που πολύ δύσκολα ξεπερνιώνται ή ξεχνιώνται  

crimson moon

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Εξαιρετικές τοποθετήσεις , απο κατασταλαγμένα άτομα που έχουν πλήρη συναίσθηση του τι κάνουν και γιατί είναι στο χώρο, σε ένα θέμα πολύ ζόρικο.

Μπράβο , χαίρομαι να διαβάζω. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι , με ειλικρίνια και απο καρδιάς.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

αυτό είναι σπουδαίο. Σ εμένα δεν λειτουργεί.

Ενδιαφέρον, μου ανοίγεις δρόμους...  

Σε καταλαβαίνω καλότατα  

Κι εγώ  
 
_________
Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, ελπίζω και σε άλλες.

Ποιες είναι οι ρίζες της αυτόνομης επιθυμίας και της αρνητικής επιθυμίας, δηλαδή της αποστροφής;

Για μένα είναι η διαίσθησή μου και η αισθητική μου.

Αν για κάτι διαισθάνομαι ότι είναι πολύ πολύ κακό για μένα, δεν το θέλω. Αν κάτι μου φαίνεται ιδιαίτερα άσκημο, ένας βιασμός π.χ. δεν θα το ήθελα.

Όμως, δεν γνωρίζω από πριν ποια θα είναι η έκβαση της βούλησής μου ως προς αυτά που δεν θέλω. Γνωρίζω ότι μπορώ να κάμπτομαι και να ενδίδω, χωρίς λόγο, μόνον επειδή ο τρόπος που πιέστηκα ταίριαξε με την αισθητική μου και υπερκάλυψε τη διαίσθησή μου.

Αυτό που θυμάμαι από τις εποχές που ανήκα είναι πως ήταν απίστευτα δύσκολο για μένα να πω, ακόμα και να δείξω πως δεν θέλω κάτι, ότι ήταν κάπως σαν αναίρεση του είναι μου σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής και το κυριότερο, ότι ήταν κάτι το απολύτως μη ανεκτό και παραβατικό από έναν Κυρίαρχο. Προσπαθούσα, από τη στιγμή που πήρα την πρώτη απάντηση, να καταλάβω γιατί μου ήταν τόσο πολύ δύσκολο να παραδεχτώ ότι δεν ήθελα κάτι και απορούσα μ εμένα. Λίγο λίγο θυμήθηκα πόσο αδιανόητο το είχα.

Οι Κυρίαρχοι τι κάνουν ότι η υποτακτική τους δεν θέλει κάτι; Δέχονται πως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί;

Θα με ενδιέφεραν πολύ σχετικές απαντήσεις.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Απο την αρχή που είδα το θέμα μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον και παρακολόυθώ τις απαντήσεις ,
προσπαθώντας να δώ την απέναντι οπτική γωνία .

Αυτό που διαπιστώνω είναι πως τα συναισθήματα είναι πολλές φορές αντίστοιχα.Οταν π.χ. η Astrovroxi
λέει " Είναι χαρά μου να Τον βλέπω να γελάει ευτυχισμένος ικανοποιημένο απο μένα " ή η crimson moon
" Πόσο πολυ τεντώσανε τα μαλακά όρια όμως και πόση περηφάνια ένιωσα και εσωτερικά και ως προς
Εκείνον..." τη στιγμή εκείνη και ο Κ αισθάνεται υπερηφάνια για την υ Του.

Τότε νομίζω υπάρχει η απόλυτη συναισθηματική ταυτότητα μεταξύ των δύο. Εκεί ο ένας συμπληρώνει τις
ανάγκες του άλλου

Στην περίπτωση ανυπακοής η sklavina θεωρεί βαρύτερο το να απογοητεύσει τον Κ της απο το να κάνει
κάτι που δεν θέλει, και η Anchor έχει ενοχές γιατι ναι μεν το έκανε αλλά με μισή καρδιά.Τις ίδιες ενοχές
έχω νοιώσει και εγώ πολλές φορές , ψάχνοντας να βρώ που έκανα το λάθος και δεν μπόρεσα να δημιουρ-
γήσω τέτοιες συνθήκες ώστε να μη σκεφτεί η υ να αρνηθεί κάτι που της ζητάω να κάνει.

Όλο αυτό βέβαια είναι ένα υπέροχο ταξίδι που κάθε μέρα ανακαλύπτεις την ψυχή σου και την ψυχή της υ
και τεντώνεις μαλακά και σκληρά όρια και με το χρόνο κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν.

Υπάρχουν θέματα που με λίγη πίεση ξεπερνιόνται και τα οποία δεν διαπραγματεύομαι.Π.χ. ο σωματικός
πόνος και η καταπόνιση με σκοπό να σπάσουν οι αρχικές αντιστάσεις που πάντα υπάρχουν.
Εκεί δεν δέχομαι την ανυπακοή. Μια συστηματική άρνηση υπακοής στο στάδιο αυτό , μετά απο κουβέντα
δείχνει μια υ που δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του ρόλου της. Οπότε πρέπει να αποφασίσει αν θέλει
να συνεχίσει ή όχι.

Σε επόμενο στάδιο , η ψυχολογική πίεση ασκείται σταδιακά και μεθοδικά , σε συνδιασμό με πολύ κουβέ-
ντα, και καθορισμό των ορίων και απο τα δύο μέρη, ώστε το ένα μετά το άλλο τα βήματα να έρχονται σαν
φυσική συνέχεια . Άρνηση υπακοής σε αυτό το στάδιο δείχνει Κ που δεν έχει δουλέψει πάνω στην εμπισ-
τοσύνη που πρέπει να του έχει η υ. Οπότε τη δέχομαι προσπαθώντας παράλληλα να αντιστρέψω το κλίμα.

Υπάρχουν και θέματα αρχών ή θεώρησης της ζωής στα οποία προσωπικά δεν προσπαθώ να επιβάλλω
τρόπο συμπεριφοράς θεωρώντας ότι έτσι αλλοιώνεται η προσωπικότητα της υ , κάτι που πραγματικά
δεν μου είναι καθόλου ενδιαφέρον. Απλά τα δέχομαι ή τα απορρίπτω.

Σε κάθε περίπτωση απαιτείται πολύ δουλειά , και σίγουρα είναι πιο γοητευτικό να τιθασεύσεις μια ανυπά-
κοη υ, απο ένα άβουλο πλάσμα που εκτελεί σα ρομποτάκι εντολές .