Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Re: Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Για μένα τα εναύσματα για αποστροφή είναι πάντα ο βαθμός δυνατότητάς μου να διαχειριστώ καταστάσεις και η ασφάλεια της συνοχής της οικογένειάς μου.

Αν μου φανεί αδύνατο να διαχειριστώ κάποια επώδυνη κατάσταση, περνάω αμέσως σε αντίσταση.

Συνήθως η αντίστασή μου σε αυτές τις περιπτώσεις συνίσταται σε κλείσιμο στον εαυτό μου και αποστασιοποίηση. Παγώνω, απομακρύνομαι, γίνομαι ένα ξένο άτομο που ο άλλος δεν μπορεί εύκολα να προσεγγίσει. Με λίγα λόγια η τάση μου είναι να "σηκωθώ και να φύγω" μεταφορικά, αλλά ενίοτε και κυριολεκτικά.

Στην περίπτωση που υποθέσω πως απειλείται η συνοχή της οικογένειάς μου, ενδέχεται να συμπεριφερθώ έως και επιθετικά, σε φραστικό επίπεδο πάντα.

Κάτι παρόμοιο θυμάμαι κι εγώ. Δηλαδή ότι κι εμένα μου φαινόταν πάντα αδιανόητο να αρνηθώ κάτι. Ωστόσο εξακολουθώ να πιστεύω πως ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο δεν ήθελα να αρνηθώ κάτι που μπορεί να φοβήθηκα ή να μου φάνηκε απειλητικό για τον α ή β λόγο, είναι η εσωτερική διάθεση για γνώση και διεύρυνση.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Άντε βρε tender lilly…υπερδιέγερση στο μυαλό προκαλείς με τα νήματά σου  

Αν μου επιτρέπεις, θα διαχωρίσω πάλι στην δική μου περίπτωση σκληρά και μαλακά όρια: στα σκληρά όρια οι λόγοι ήταν πολλοί και μου ήταν ξεκάθαροι από την αρχή (και 6 χρόνια μετά τα πρώτα βήματά μου στο χώρο, εξακολουθώ να έχω τους ίδιους λόγους και τα ίδια σκληρά όρια): δεν διαπραγματεύομαι μόνιμα σημάδια, κινδύνους στην σωματική μου υγεία, οτιδήποτε θα μου επιφέρει ψυχολογική σύγχυση ή κίνδυνο στην κοινωνική μου ζωή και οτιδήποτε με κάνει να νιώσω την ζυγαριά συνολικά αρνητική ως προς το σχήμα. Είτε αυτές είναι πραγματικές φοβίες είτε όχι, είτε τις μοιράζεται ο απέναντι είτε όχι, ειλικρινά δεν με απασχολεί. Εκεί τραβάω την δική μου κόκκινη γραμμή και τολμώ να πω «σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε».

Εκεί όμως που προσγειώθηκα απότομα στο ταξίδι αυτό-γνωσίας που για μένα είναι μεταξύ άλλων το bdsm είναι στα μαλακά όρια: πολλές ώρες σκέψης αλλά και κουβέντας μου δείξανε ότι οι αντιστάσεις μου είχαν/έχουν ρίζες εγωκεντρικές, επιφανειακές και με αφετηρία πολλές φορές την βανίλλα αντίληψη των πραγμάτων ή/και τον φόβο. Γιατί το petplay π.χ. μου φαινότανε εξωφρενικό? Γιατί πίστευα ότι θα τσαλακωνότανε η εικόνα μου, στα δικά μου μάτια αλλά και στα δικά Του. Πώς θα σεβόμουν τον εαυτό μου και πώς θα με σεβότανε Εκείνος μετά από γαυγίσματα και μπολάκια με νερό? Πώς θα ένιωθα πολύτιμη για Εκείνον μετά από βόλτες στα 4 με λουρί και ουρά? Πώς θα μπορούσα να σταθώ δίπλα Του σε κοινωνικές εξόδους αν το απόγευμα καθόμουν στα πόδια Του με ένα κόκαλο στο στόμα? Και πώς θα αισθανόμουν καθρέφτης Του αν δεν σεβόμουν καν τον εαυτό μου, αν δεν μπορούσα να ανακάμψω της ταπείνωσης? Πολλά «εγώ»…Και φυσικά, σιγά μην αυτά τα πράγματα Του τα έλεγα   – ντρεπόμουν και μόνο που τα σκεφτόμουν και ένιωθα «κατώτερη υ».

Όμως έμαθα ότι ο σεβασμός έχει πολλά πρόσωπα, όπως και η εκτίμηση και η περηφάνια…έχουν πολλούς τρόπους έκφρασης. Έμαθα (και δεν ήταν πάντα εύκολα μαθήματα) ότι η υπέρβαση του εαυτού σου, η ικανοποίηση του Άλλου, η επίτευξη μικρών, σταθερών και συνεχόμενων βημάτων μπορούν να σε πάνε πολύ μακριά. Έμαθα επίσης ότι τα μαλακά όρια τεντώνουν με κάποιον, δεν σημαίνει ότι μετά παραμένουν τεντωμένα όταν ο κάποιος παύει να υπάρχει. Και πάνω από όλα έμαθα ότι πρέπει να είσαι διατεθειμένος να γκρεμίσεις κάποια «ξέρω», κάποια «πιστεύω» και πρέπει να αναγνωρίζουν και οι δύο πλευρές την σημασία της επικοινωνίας, της εμπιστοσύνης, και κυρίως του after care και της υπομονής…δεν είμαι των φούρνων μικρο-κυμάτων, είμαι του σιγανού ψησίματος, τι να κάνουμε…  

cm

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Και το παράδειγμά σου πολύ εύστοχο, και για τον τρόπο επικοινωνίας και "χτισίματος μιας σχέσης" σωστά μιλάς.
Τι θα συνέβαινε όμως αν έπεφτες σε Κάποιον που [εξ αιτίας της αδυναμίας και των συναισθημάτων σου γι' αυτόν] θα σου έκανε παρανάλωμα κάθε όριο που έχεις θέσει κι όχι σταδιακά, αλλά απότομα και χωρίς οίκτο?
Διότι δεν είναι πάντα κι όλες οι σχέσεις ελεγχόμενες....

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Μιλώντας προσωπικά, θεωρώ ότι δεν ξέρω τι μπορώ να θέλω, αν δεν το ξέρω... Αν δεν το δοκιμάσω. Αν ξέρω ότι κάτι είναι έτσι ή είναι αυτό ή δεν είναι αυτό που περίμενα, τότε μπορώ να πω ότι δεν το θέλω. Αλλά πρέπει να το ξέρω...

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Θα δοκιμάσω ενα μαθηματικό aproach έτσι για την αλλαγή.

Τα θέλω και τα δεν θέλω είναι πάντα συνάρτηση του χρόνου. Ένα εύκολο παράδειγμα είναι ότι όταν είμαστε μικροί λέμε "δεν θα το έκανα ποτέ αυτό" και όταν μεγαλώσουμε όχι μόνο το κάνουμε αυτό , αλλά δεν θυμόμασταν και ότι είχαμε ορκιστεί να μην το κάνουμε.

Επίσης τα θέλω είναι συνάρτηση του συντρόφου μας.

Πολλές φορές κάνουμε απλά πράγματα για τον σύντροφό μας παρόλου που δεν θέλουμε, ή που δεν θα τα κάναμε ποτέ μόνοι μας. Ενα εύκολο παράδειγμα είναι κάποιος που πάει στην κοκκίνου για χιλιοστή φορά ενώ ακούει Opeth.

Άρα έχουμε μέχρι στιγμής τα Θέλω(t,partner).

Δεν έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους με τόσο παγιωμένα θέλω που να μην έχουν θελήσει να τα αλλάξουν ή να εξερευνήσουν ή ακόμα και να τα αλλάξουν.Ειναι τόσο ρευστά που είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο.

Νομίζω το πραγματικό ερώτημα στις περισσσότερες περιπτώσεις είναι ο λόγος πίσω απο το θέλω ή το δεν θέλω.

Δεν είναι εύκολη ερώτηση... "Γιατί δεν θέλω να με χαστουκίσει", "Γιατί δεν θέλω να με αποκαλεί έτσι ή αλλιώς"
Και ο λόγος που δεν είναι εύκολη η ερώτηση είναι γιατι η απάντηση έχει συνήθως να κάνει με πτυχές του ψυχισμού μας τόσο βαθιές και καλά προστατευμένες που τις περισσότερες φορές δεν είμαστε ούτε εμείς οι ίδιοι έτοιμοι να δώσουμε την απάντηση απο φόβο ότι θα την ακούσουμε...
Και αν κάτι το πεις φωναχτά...ίσως να είναι αλήθεια....

Τώρα σε προσωπικό επίπεδο... Πολλές φορές έχω κάνει πράγματα που δεν θέλω και είχαν κάθε φορά διαφορετική κατάληξη. Άλλες σιχτίρισα.. άλλες περασα υπέροχα και όλα τα ενδιάμεσα.

Όταν όμως κάθησα και πραγματικά σκέφτηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να πω "δεν θέλω" αυτό ήταν άλλου παπα ευαγγέλιο....

Κάποια πράγματα που δεν θέλω ξέρω ότι δεν θα τα κάνω ποτέ,ενώ κάποια άλλα που δεν θέλω να κάνω ανυπομονώ να κάνω για να καταλάβω για ποιον λόγο με απωθούν ή τουλάχιστον για να μάθω αν είναι κάτι που όντως δεν θέλω ή αν κρύβετε κάποιο θεματάκι πίσω απο αυτό το *δεν θέλω* μια που περνάμε και κρίση και δεν είναι καιρός για ψυχιάτρους....

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Δεν θα σου απαντήσω υποθετικά. Στα πρώτα βήματά μου στον χώρο, ήμουν τόσο διψασμένη (ή αφυδατωμένη, όπως το πάρει κανείς) που άφησα τον εαυτό μου να γοητευτεί από έναν άνδρα που χειριζότανε εξαιρετικά τον λόγο. Μπλα μπλα μπλα πω πω ένα υπέροχο μπλα μπλα! Υπέθεσα δε, ότι το μπλα μπλα θα μεταφραζότανε σε αντίστοιχες πράξεις. Τι ήξερα? Την τύφλα μου. Ο συγκεκριμένος είχε καταλάβει πολύ καλά την δίψα μου (ονειρευόταν και λίγο ότι τον είχα ερωτευτεί, αλλά αυτό είναι για άλλο νήμα λολ) και με έπαιζε κανονικά. Έκανα πράγματα που δεν ήθελα να κάνω, και που άργησα πολύ να θελήσω να ξανακάνω με άλλον και …έκλαιγα πολύ. Κάποια στιγμή, μου ζήτησε να ξαναδιαβάσω όλες μου τις ημερήσιες αναφορές και να επιλέξω τις 2 που θεωρούσα τις καλύτερες. Και εκεί πλέον δεν μπορούσα να παριστάνω ότι δεν έβλεπα ότι σε κάθε "καλή" στιγμή αναλογούσαν 100 "κακές".

Πήγα λοιπόν και του εξέφρασα αυτές τις σκέψεις και η απάντηση ήταν ότι οι υ θέλουν να είναι δυστυχισμένες και ότι εν πάση περιπτώσει έπρεπε να μεγαλώσω κάποια στιγμή και να καταλάβω ότι οι υ κάνουν πράγματα που δεν θέλουν τελεία και παύλα. Και συνήλθα πλήρως. Μπήκα σε φάση ανασκόπησης και αυτο-αμφισβήτησης των επιλογών μου. Και όπως κάθε μικρή και άβγαλτη που κάνει λάθος κινήσεις / κρίσεις, έπαθα κακό γιατί μείνανε κάποιες πληγές, αλλά έπαθα και καλό γιατί έβαλα μυαλό…Τα παθήματα μαθήματα σε όλο τους το μεγαλείο. Κ που δεν σέβεται τα όριά μου και με θέλει ρομποτάκι, Κ μου δεν μπορεί να είναι. Δεν μετανιώνω, ούτε ρίχνω μονόπλευρο φταίξιμο. Είμαι ιδιαίτερα περήφανη όμως που παρά τις φοβέρες και τις αγριάδες, τον έστειλα πίσω από εκεί που ήρθε…

ελπίζω να σε κάλυψα
cm

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Όπως λέει και η crimson moon αντίσταση και προσθέτω ακόμα και άθελα της σκλάβας, υπεκφυγή και κολασμένες ενοχές που υποσκάπτουν την υπακοή της. Και μετά, απίστευτος φόβος για τον Αφέντη της. Από τον διόλου καλό φόβο, από αυτόν που αλλοιώνει ψυχές.

Δεν είναι μόνον "εξ αιτίας της αδυναμίας και των συναισθημάτων" της προς τον Αφέντη της, μπορεί να είναι επειδή όλο αυτό της αρέσει πάρα πολύ, το θέμα είναι αν μπορεί να το αντέξει.

Υπάρχουν και οι υποτακτικές εκείνες που το βρήκαν μια τεράστια υπερβολή όλο αυτό, όσο και να τις συγκλόνισε.

Δε νομίζω να έχει καμία σχέση με το "μη ελεγχόμενο"...

Συμφωνώ απολύτως με αυτά που λες.

Μπορεί αυτό που ασυναίσθητα προσπαθεί να προστατέψει η υποτακτική να είναι ο τρόπος και η στάση ζωής της;

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

έχεις απόλυτο δίκιο tender lilly...αυτό το είχα βολικά ξεχάσει.... 

cm

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Ετσι πληροφοριακά.
Αγαπητή crimson moon, να ξέρεις ότι ενα μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μας, (αρσενικά και θηλυκά) φαντασιόνωνται πολλά πράγματα τα οποία ομως αδυνατούν να τα κάνουν πράξη ή λένε πολλά αποσκοπώντας σε άλλο όφελος από αυτο που γράφουν ή δηλώνουν ότι θέλουν.

Για να γίνουν όλα αυτά και γνωρίζοντας ότι αδυνατούν στο πρακτικό κομμάτι, αναπτύσουν σε μεγάλο βαθμό τον γραπτό λόγο και το μπλα μπλα, είναι κάτι παρόμοιο με τους τυφλούς που έχοντας χάσει την όραση, αναπτύσουν την αφή!

Δυστυχώς ομως, τα περισσότερα θηλυκά τσιμπάνε στο μπλα μπλα και το παραμύθι και μετά γκρινιάζουν ότι φταίνε οι παραμυθάδες!

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Ναι. Με κάλυψες και μου επιβεβαίωσες περίτρανα ότι τελικά η κάθε σχέση έχει τη μοναδικότητά της κι η ίδια η εξέλιξή της καθιερώνει τα ελαστικά ή ανελαστικά όρια που τίθενται από τους εμπλεκόμενους!

Η παρουσία τέτοιου φόβου [κάτι αδιαννόητο για κάποιον σαν κι εμένα που οι φιλελεύθερες και δημοκρατικές μου αντιλήψεις αντικατοπτρίζονται πρωταρχικά και στην προσωπική μου ζωή], προκαλείται μόνο από ανισόρροπα ψυχικά άτομα και με φασιστικές αντιλήψεις, αλλά μπορεί να μεταμορφώσει το αντικείμενο του φόβου [δεν είναι πια πρόσωπο] σε φυτό, ή και να το οδηγήσει στην αυτοκτονία.
Ελπίζω κανείς εδώ μέσα να μην έχει ζήσει αυτή την ακρότητα του φόβου στις σχέσεις του!