Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Σίγουρα κάτι προσπαθεί να προστατέψει. Εδώ δεν διαφωνώ καθόλου.
Το θέμα είναι τι και απο ποιόν.
Θα σου απαντήσω τελείως ειλικρινά, προσπαθώ να γράψω μια απάντηση και το μυαλό μου έχει μπλοκάρει μεταξύ γενικών αναφορών και παραδειγμάτων επι του θέματος και προσωπικών εμπειριών.
Οπότε σκέφτομαι να πω και τα δύο.
Αρχικά να σου πω ότι δεν συμφωνώ με το να αφήνουμε τις προσωπικές μας εμπειρίες και τα γενικότερα baggage να βαραίνουν ή να αλλοιώνουν τις απόψεις μας.
Πες το φετίχ αλλά μου τι δίνει.
Δεν μου αρέσει να είμαι βάζελος και επειδή ο παπάρας γκόμενος ήταν και αυτός βάζελος εγώ μετά να γίνω γαύρος. Καλώς ή κακώς δεν το δέχομαι αυτό για τον εαυτό μου.
Έχει το ζόρι του, sure. Αλλά έτσι είμαι.

Μετά απο μία οποιαδήποτε τραυματική εμπειρία οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κάνουμε ένα withdraw εσωτερικό και να απομονωθούμε. Αυτό δεν είνα ούτε κακό ούτε τίποτα.
Επίσης έχουμε την τάση να θέλουμε να εκλογικεύσουμε αυτό που μας συνέβη και για να το καταφέρουμε συνήθως καταφεύγουμε στις εξής επιλογές.
Ή φταίει ο άλλος, ή φταίγαμε εμεις.

Στην περιπτωση που καταλήξουμε στο ότι έφταιγε ο άλλος τα πράγματα είναι ομολογουμένως πιο έυκολα αφού απλά θα τον αποκαλέσουμε αρχίδι μια δυο φορές θα πάμε και ένα βέρτη βρε αδερφέ και όλα θα είναι καλά evetually.

Εαν όμως καταλήξουμε στο ότι φταίγαμε εμείς τότε η επόμενη σχεδόν αυτόματη αντίδραση μας είναι να βεβαιωθούμε ότι δεν θα επαναλάβουμε τις συμπεριφορές που κατά τη γνώμη μας είναι υπαίτιες για το πόσο πληγωθήκαμε.

Και εδώ είναι που βρίσκεται η μεγάλη παγίδα.

Εαν εγώ πχ, όντας πληγωμένη αποφασίσω ότι κακώς ανοίχτηκα στον προαναφερθέντα παπάρα και κακώς του έδωσα τον έλεγχο του εαυτού μου τότε αυτό που θα αποτυπωθεί στο μυαλό μου θα είναι οτι "εαν εγώ δεν έδινα τον ελεγχο του εαυτού μου στον παπάρα δεν θα ήμουν τώρα πληγωμένη, άρα δεν θα ξαναδώσω τον έλεγχο για να μην ξαναπληγωθώ"

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι το εξής.

Εαν αυτό που δεν θέλεις να κάνεις, δεν το θέλεις γιατί προσπαθείς να προστατέψεις κομμάτι αυτού που στα αγγλικά αποκαλούμε core self. Παει καλά.

Αλλά αυτό που προσπαθείς να προστατέψεις είναι εκείνο το κομμάτι σου που το τσαλαπάτησε κάποιος, ( ή εσύ δίνοντας το σε κάποιον) τότε αυτό είναι εντελώς άλλο και έχει να κάνει με τα θεματάκια που έλεγα στο πρώτο ποστ.

Το ξέρω ότι άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις (οχι εσυ ο οποιοσδήποτε).
Αλλά επιμένω ότι ο καλύτερος τρόπος να είσαι σιγουρη σε αυτό το ζήτημα είναι να είσαι ειλικρινής first and foremost με τον εαυτό σου.

Επίσης πάντα υπάρχει η πιθανότητα να καταλήξεις στο "ξέρεις κάτι φίλε, εγω την τελευταία φορά που το έκανα αυτό πληγώθηκα και μπερδέυτηκα και ζορίστηκα τόσο, και μου προκάλεσε τόση συγχυση που αι σιχτιρ και εσυ και ο γρύλος σου".
Και αυτό ενδεχόμενο είναι σαφώς.

Νομίζω ότι τελικά τον μεγαλύτερο ρόλο τον παίζει η συμβατότητα.
Και επανερχόμενη στο Θέλω(t,partner) θα σου πω ότι δεδομένης της συμβατότητας, και κατάληλου συντρόφου και αρκετού χρόνου τα περισσότερα "ανειλικρινή" δεν θέλω αλλάζουν γιατί υπεσέρχεται το "θέλω" του άλλου. (και μου χαλαεί την τόσο geeky απεικόνιση του θέλω!)

Αυτά προς το παρόν.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Σε σωματικο εππιπεδο το ξεπερναςαν και προσωπικα προσπαθω να μην κανω κατι που δεν αρεσει..Σε ψυχικο...δυσκολα εχεις τον ελεγχο...

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

με βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνη αυτή η άποψη Eleni.

το πιο δύσκολο θέμα από όλα ίσως να προκύπτει όταν αυτό που προσπαθούμε να προστατεύσουμε είναι κομμάτι του core self μας που αφήσαμε να το τσαλαπατήσει ο άλλος. Γιατί τότε, πρέπει από κάπου να βρούμε τα κότσια και την εσωτερική δύναμη, πρώτον να το παραδεχτούμε, δεύτερον να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να κοιτάξουμε με πραγματική ματιά και όχι ροζ γυαλάκια αυτό που βλέπουμε και τρίτον να πάρουμε το χρόνο μας να κλείσουν οι όποιες πληγές.

Θεωρώ όμως αναπόφευκτο κάποια "δεν θέλω" να έχουν πάντα μυρωδιά παρελθόντως γιατί σε κάθε σχέση που κάνεις με άλλον άνθρωπο αφήνεις ένα κομματάκι του εαυτού σου και παίρνεις ένα δικό του. Προσωπικά βρίσκω λοιπόν "μάγκα" τον Κ που θα μπορέσει να διακρίνει ποια "δεν θέλω" είναι αυτά που μυρίζουν παρελθόν και να τα λυγίσει.

cm

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Όλοι έχομεν κάνουμε πράματα που δεν θέλουμε. Λίγο φταίει ο έρωτας, λίγο η στιγμή ή απλά δεν θές να του/της χαλάσεις το χατίρι. Αυτό βέβαια με τη σειρά του θα φέρει άλλα προβλήματα, που θα είναι αργά να τα διορθώσεις, και παίζει να βρείς και το μπελά σου το τέλος.

Δεν νομίζω οτι είναι κακό να πείς, τι δεν θές στα σίγουρα, δηλαδή, ούτε καν να μπεί στο κόπο να κάνει την προσπάθεια. Τι γίνεται άμα το θέλει πολύ ο άλλος ; ε, τότε το κάνεις μία, άντε δύο. Άμα συνεχίσει να το ζητάει, είναι μαλάκας και του ρίχνεις και ένα βρίσιμο.

Απλά.

 

Απάντηση: Τι γίνεται με αυτά που δεν θέλετε;

Σκέφτηκα πολύ πάνω σε αυτά που μου είπατε. Σας ευχαριστώ για τις απόψεις που καταθέσατε, ήταν χρήσιμες και διαβάζονταν ευχάριστα.

Οι παράμετροι (χρόνος, σύντροφος) ως διαμορφωτές της επιθυμίας, όπως λέει πιο πάνω η Eleni. Πολύ όμορφη σκέψη, για όσους είναι υπό διαμόρφωση. Από ένα σημείο και έπειτα (ηλικιακό ή εμπειρίας) το ανοιχτό σύνολο των επιθυμιών τείνει να κλείνει και μάλλον να περιορίζεται, αν και αυξάνει η ένταση και το βάθος των επιμέρους στοιχείων της επιθυμίας που το απαρτίζουν. Η απόλαυση του αναμενόμενου αυξάνει, σε βάρος της έξαψης που κάποτε δημιουργούσε το απροσδόκητο. Λίγο λίγο μπορεί κάποιος να επιδιώκει να ζει με αυτά που θέλει. Αν π.χ. η στέρηση τον ικανοποιεί (δεν λέω μόνον "καβλώνει"), αυτό το ξέρει για τον εαυτό του και το επιδιώκει, δεν το απολαμβάνει επειδή προέκυψε.

Κανείς - παρατηρώ - δεν είχε τη γνώμη ότι είμαστε αυτά που θέλουμε και κατ' επέκταση αυτά που δεν θέλουμε είναι πράγματα που δεν μας αντιπροσωπεύουν.

Δεν προσφερόταν το νήμα γι αυτή την σκέψη, όμως αν θέλει ο οποιοσδήποτε να τιμήσει τις επιλογές του είναι αναγκασμένος να πει πολλά "όχι" δεξιά και αριστερά, μερικά από αυτά ακριβά. Σκέπτομαι πόσα "όχι" έχει πει μια σκλάβα για να τιμήσει την επιλογή της να είναι σκλάβα. Εννοώ εκτός σχέσης και πριν σχετιστεί με τον τρόπο που επιθυμεί, δεν εννοώ στον Αφέντη της  

Με λίγα λόγια, και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αναστολές μιας σκλάβας, ως προς αυτά που επιθυμεί αλλά και μπορεί να κάνει, είναι αρκετά περιορισμένες ήδη χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι τελείως ανύπαρκτες, νομίζω ότι τώρα πια θα ακολουθούσα το ένστικτό μου και αυτά που διόλου δεν ήθελα να κάνω δεν θα τα έκανα.

Κάνω κάτι, μετέχω σε κάτι είτε επειδή το επιθυμώ καθ' εαυτό είτε επειδή με εκφράζει ως σκλάβα και ας μην είναι στα "θέλω μου". Με εκφράζει όμως, το θέλω επειδή είναι κομμάτι της ζωής μου και αγαπώ τη ζωή που κάνω.

Αν θέλω να ευχαριστώ τον Κύριό μου; Ασφαλώς, όταν Τον υπηρετώ είναι η κατάλληλη στιγμή, αυτή είναι η γνώμη μου τουλάχιστον. Αν εξαιρέσουμε κάποια ιδιαίτερα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια που συνδυάζουν πολύ πόνο με πολύ mind game, συνήθως, λέω εγώ τώρα, στη σεξουαλική επικοινωνία η ηδονή είναι δίπλευρη, αλλιώς νομίζω ότι σε μόνιμη βάση το "το κάνω επειδή Τον ευχαριστεί" μάλλον θα ξενέρωνε, χώρια που δεν είναι όλοι οι Κυρίαρχοι σαδιστές ή τουλάχιστον όχι μόνον σαδιστές.

"Τα δικά μας βίτσια είναι μια χαρά και υπέροχα, τα δικά σας απαράδεκτα." Προφανώς, έτσι είναι, αλλιώς θα είχαμε κι εμείς τα βίτσια των αλλωνών και όχι τα δικά μας. Το θέμα είναι, πώς το χειριζόμαστε αυτό, αλλιώς η θέση μας μια χαρά είναι, αφού δεν οφείλεται στην αντίδραση  

Και πάλι σας ευχαριστώ, από πλευράς μου τελειωμένο το νήμα.