Τι διαβάζεις τώρα, τώρα-τώρα και γιατί?

Το διήγημα ''Ιστορία μιας χωρισμένης'', χιλιόμετρα μπροστά απ' την εποχή του ο Ξενόπουλος. Τολμηρός και προκλητικός.

 

Δεν φταίνε οι άνθρωποι σήμερα όταν δεν μπορούν να ερωτευτούν.

Όταν ταυτίζουν τὸν ἔρωτα μόνο μὲ τὴ χρήση τοῦ άλλου. Δὲν φταῖνε...γιατὶ δὲν ἀσκήθηκαν ποτὲ στὴ σχέση.
Δὲν ξέρουν νὰ σχετίζονται. Κάθε ἐπιθυμία τους ἐκπληρώνεται πατώντας ἕνα κουμπί.
Δὲν ἔμαθαν νὰ μοιράζονται τὸ θέλημά τους. Νὰ βγαίνουν ἀπὸ τὸ ἐγώ τους.
Ξέρουν μόνο τὴ χρήση. Οχι τὴ σχέση. Μόνο τὰ χρήματα ...
Όχι τὰ πράγματα.

Ὁ ἔρωτας εἶναι ἢ ἀμοιβαῖα θυσιαστικός, ἢ σπαραγμὸς καὶ ρήξη - συμβιβασμὸς δὲν ὑπαρχει. Ἡ συμβατικὴ ἀνοχὴ δὲν συντηρεῖ τὸν ἔρωτα, οὔτε ὁ μαζοχισμὸς τῆς καρτερίας. Ὁ συμβιβασμὸς εἶναι μόνο ἀνελπιστία. Ἀντίθετα, ἡ ρήξη τρέφει τὴν ἐλπίδα γιὰ ἕνα ἑπόμενο θαῦμα ποὺ θὰ διαρκέσει. Ὁ ἑπόμενος Ἄλλος θὰ μὲ ἀποδεχθεῖ δίχως κρατούμενα, θὰ μὲ ἐρωτευθεῖ δίχως ὅρια. Γι᾿ αὐτὸ χρειάζομαι τὴ ρήξη, βίαιη καὶ ἀνυποχώρητη. Γιὰ νὰ μὲ ἀποκαταστήσει ἀκέραιον στὴν παρθενία τῆς ἀναμονῆς. Κι ὅταν ὁ ἑπόμενος Ἄλλος ἐμφανιστεῖ, τὸ παιχνίδι ξαναρχίζει παγιδευμένο στὰ ἴδια γρανάζια τῆς ἀδυσώπητης φύσης μας.

Συχνὰ δὲν ἔχει τελειώσει ὁ ἕνας «δεσμός», ὅταν ἀρχίζει ὁ πειραματισμὸς γιὰ τὸν ἑπόμενο. Μὲ εἰλικρίνεια ἀναζήτησης - ὄχι γιὰ ἐπιπόλαια παιχνίδια ἐφήμερων ἱκανοποιήσεων. Ποντάρω γιὰ τὴ ζωή, δὲν γίνεται νὰ παραιτηθῶ. Ἔστω καὶ μὲ τὴ γεύση τοῦ ἀνέφικτου, προχωρῶ στὴν ἑπόμενη δοκιμή, μὲ ἀνοιχτὴ καὶ αἱμάσσουσα τὴν προηγούμενη ρήξη. Τὴν χρειάζομαι αὐτὴ τὴ ρήξη γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν συντηρῶ μὲ ἀμείωτη ἐπιθετικότητα. Πρέπει νὰ φταίει ὁπωσδήποτε ὁ Ἄλλος ποὺ ἐγὼ ἀρχίζω καινούργιους πειραματισμούς, αὐτὸς πρέπει νὰ ἔχει τὴν εὐθύνη, ἀλλιῶς δὲν δικαιώνονται οἱ πειραματισμοί μου. Ἡ ἐπιθετικότητα, ἡ συντήρηση τῆς ρήξης, μοῦ προσπορίζει βεβαιότητες παρθενικῆς ἑτοιμότητας γιὰ τὴν ἑπόμενη ἀπόπειρα «δεσμοῦ».

Κάθε καινούργιο ἐρωτικὸ ξεκίνημα, καὶ μιὰ καινούργια εὐφροσύνη αὐταπάτης. Ὅλα μεταμορφώνονται καὶ πάλι, ἡ καθημερινότητα μοιάζει καὶ πάλι γιορτή. Μοιάζει, γιατὶ ἀπὸ κάποια ἀδιόρατη γωνιὰ μορφάζει τώρα ἡ πείρα τοῦ ἀνέφικτου. Ὅλα ξαναγίνονται ρίγος γιορτῆς, μὰ ἡ γιορτὴ δὲν εἶναι πιὰ ἔκπληξη, εἶναι τέντωμα ἀναμονῆς. Πόσο θὰ ἀντέξει ὁ καινούργιος Ἄλλος νὰ εἶναι «συνοδός μου καὶ θεός μου», πόσο θὰ κρατήσει ἡ γιορτὴ πάνω στὸ τεντωμένο σχοινί. Κι ὅταν ἡ ἔνταση σπάσει καὶ πάλι, καὶ γίνει ὁ ἔρωτας ἄλλη μιὰ φορὰ ἀντιδικία γιὰ τὸ δίκιο μου καὶ τὸ δίκιο σου, γιὰ τὸ φταίξιμό σου καὶ τὴν ὀδύνη μου, τότε μιὰ ἀκόμα φυγὴ σὲ καινούργια ἐρωτικὴ σχέση θὰ δώσει καὶ πάλι τὴν ἐλπίδα, πὼς ὅλα μποροῦν αὐτὴ τὴ φορὰ νὰ εἶναι μόνιμα καὶ ἀμετάθετα. Σισύφεια σταύρωση στὸν πόθο τῆς ζωῆς.

-Χρήστος Γιανναράς-

 

Σε τι κοσμο ζουμε πια στο ψυχιατρο
γρηγορα κ αυτη...

https://www.gazzetta.gr/plus/diethn...roi-gia-na-ftiaxei-proino-ston-antra-tis-pics

 

(...)
...Με κοιτάς, με κοιτάς από κοντά, κάθε φορά κι από πιο κοντά και τότε παίζουμε τον κύκλωπα, κοιταζόμαστε όλο κι από πιο κοντά και τα μάτια μεγαλώνουνε, πλησιάζουνε το ένα το άλλο, κολλάνε το ένα στο άλλο κι οι κύκλωπες κοιτιούνται, οι ανάσες τους μπλέκουνε, τα στόματα συναντιούνται και παλεύουν ανόρεχτα, δαγκώνονται με τα χείλια, ακουμπώντας μόλις τη γλώσσα πάνω στα δόντια, παίζουν μες στον περίβολό τους όπου πηγαινοέρχεται ένας βαρύς αέρας με ένα παλιό άρωμα και μια σιωπή. Τότε τα χέρια μου θέλουν να βυθιστούνε στα μαλλιά σου, να χαϊδέψουν αργά τα βάθη των μαλλιών σου ενώ φιλιόμαστε σαν το στόμα μας να είναι γεμάτο λουλούδια ή ψάρια, ζωηρές κινήσεις, σκοτεινή ευωδιά. Κι όταν δαγκωνόμαστε ο πόνος είναι γλυκός κι όταν πνιγόμαστε μ' ένα σύντομο και τρομερό ταυτόχρονα ρούφηγμα της αναπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι όμορφος. Κι υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μια και μόνη γεύση από ώριμο φρούτο κι εγώ σε νιώθω ν' ανατριχιάζεις επάνω μου όπως η σελήνη στο νερό. (...)

Το Κουτσό
Χούλιο Κορτασάρ

Γιατί έτσι...

 

https://tetartopress.gr/ntario-fo-mono-etsi-tha-boresoume-na-ftiaxoume-ena-kalytero-kosmo/

 

Σύμφωνα με τον ιστορικό Mark Honigsbaum, το σλόγκαν «carry on» προέρχεται από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι από τον Δεύτερο και ευθύνεται για τον θάνατο 250.000 Βρετανών από την ισπανική γρίπη. Το 1918 μας βρίσκει στο τέλος του πολέμου και η κυβέρνηση σκέφτηκε ότι μερικοί θάνατοι ακόμα δεν θα κάνουν διαφορά, προτάσσοντας το πατριωτικό καθήκον για να κάνει τα γρανάζια της οικονομίας να γυρίζουν. Δημιούργησαν το τέλειο περιβάλλον για τη μαζική διάδοση του ιού. Οι υπουργοί γνώριζαν καλά ότι η γρίπη έκανε τα σώματα των θυμάτων μαύρα ή μπλε πριν από τον θάνατο και ετοίμασαν ένα διάγγελμα για να συμβουλέψουν τον κόσμο να κλειστεί στο σπίτι του. Το διάγγελμα θάφτηκε, η ανάγκη της χώρας να ορθοποδήσει οικονομικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο υπερτέρησε. Βγήκαν και είπαν το γνωστό, ολέθρια μακάβριο «carry on».

https://www.kathimerini.gr/1070645/gallery/periodiko-k/reportaz/to-megalo-peirama-toy-mporis

Is Britain prepared for a possible pandemic? The signs aren’t all that good…
Mark Honigsbaum is a lecturer at City University of London and the author of The Pandemic Century: One Hundred Years of Panic, Hysteria and Hubris.

https://www.theguardian.com/comment...e-coronavirus-pandemic-the-signs-are-not-good