Τι διαβάζεις τώρα, τώρα-τώρα και γιατί?

Κωστής Παπαγιώργης

Ίμερος και Κλινοπάλη

Γυμνοί επί της κλίνης, άνδρας και γυναίκα μιμούνται όλες τις κραυγές της ζούγκλας, όλες τις κινήσεις των αιλουροειδών, τα τιτιβίσματα των πτηνών, την πολύπτυχη βία του ζωικού βασιλείου. Μόνο που ο άνθρωπος είναι κένταυρος. Αφήνει πατημασιές αλόγου, αλλά τις κοιτάζει από το ύψος του νου και της καρδιάς. Ο έρωτας πάσχει από ιλίγγους – εξ ου η άνοδος και η πτώση.
Ωστόσο, η βασκανία του ζωώδους δεν εγκαταλείπει ποτέ τη σωστή κλινοπάλη. Ο ίμερος ωθεί στην παραφορά, στην ηδονοχαρή αποχαλίνωση, στην πλήρη ακράτεια, στην παράφορη λαγνεία. Όταν η τύχη θέλει όντως να «παίξει» με ένα ζεύγος, το οδηγεί στα μη περαιτέρω. Επί της κλίνης θεραπεύονται και ωριμάζουν παλεύοντας. Έτσι βρίσκουν τον νέο τους εαυτό. Πρόκειται για μια αμοιβαία μεταμόρφωση, που προϋποθέτει ατμόσφαιρα αλαφιασμένης κατάπληξης. Πάνω στο κορμί της γυναίκας δοκιμάζονται όλοι οι αταβισμοί, όλες οι αφαιμάξεις της ηδονής, όλο το αρχαϊκό βάθος του πόθου και του πόνου.
Άνθρωπος που ωρύεται, άνθρωπος που ξαναφέρνει τη χαρά στον κόσμο, άνθρωπος που θρηνεί και ουρλιάζει, άνθρωπος που σωπαίνει και επιστρέφει στη νηπιότητα, άνθρωπος που πάσχει από σαρκική διψομανία και αποστραγγισμένες αισθήσεις, ο εραστής περνάει τις μεταμορφώσεις που θα γεννήσουν τη μεγάλη οικειότητα. Και φυσικά τη μείζονα ψευδαίσθηση της θεραπευμένης αρχαϊκής πληγής. Γιατί η γυναίκα (όπως το φεγγάρι που κατεβαίνει συχνά ως την κορφή του βουνού) μπορεί να αφεθεί – κατέχεται. Μέχρι τα μύχια βάθη της. Παίρνει το θάρρος να παραδώσει κάτι που δεν της ανήκει – τη φύση της.

 

Τίποτα. Γυμναστήριο

 

Διανύω περίοδο που διαβάζω θριλεροβιβλία και τα διαβάζω στα αγγλικά. Το προτελευταίο που διαβασα ειναι το "The last house on needless street" και μου άρεσε πάρα πολύ!
Το τελευταίο που δεν θυμάμαι καν τον τίτλο του με απογοήτευσε τόσο πολύ που σχεδόν με εκνεύρισε που έχασα τον χρόνο μου μαζί του και για αυτό το λόγο αποφάσισα να ξαναδιαβάσω το "η λεία" της Yrsa Sigurdardóttir για να στανιαρω και να μην απογοητευτώ σίγουρα ξανα.

 

Για πολλοστή φορά την Δίκη... του Κάφκα

 

Οι δυνατοί άνθρωποι δεν θα σου ζητήσουν
Οι δυνατοί άνθρωποι μέσα στο πλήθος περπατούνε μόνοι.

Κανείς δεν τους ρωτάει αν χρειάζονται κάτι.
Στέλνουν υποσυνείδητα μηνύματα που δεν μπορούν πάντα να ερμηνευτούν..γιατί είναι αυτοί που δεν χρειάζονται τίποτα.

Όταν πεινάνε καταβροχθίζουν την θλίψη τους και όταν διψάνε πίνουν τα δάκρυα τους.

Οι δυνατοί άνθρωποι κουράζονται.
Κουράζονται πολύ

Οι δυνατοί άνθρωποι περνούν την ζωή τους
περιμένοντας καποιος να τους αγκαλιάσει χωρίς να το ζητήσουν.

 

Χμμμμ νομίζω διαφωνώ.
Νομίζω αυτό περιγράφει περισσότερο τους ανθρώπους με μεγάλο εγωισμό.

Νομίζω ο δυνατός άνθρωπος δεν φοβάται να ζητήσει βοήθεια και δεν φοβάται να είναι ευάλωτος.
Και δεν φοβάται να ζητήσει μια αγκαλιά όταν την έχει ανάγκη.

 

Τελικά αγόρασα καινούργιο θριλεροβιβλιο!

 

 

Συμφωνώ..αλλά ο δυνατός άνθρωπος συνήθως δεν έχει κάπου να ζητήσει βοήθεια.. συνήθως δεν έχει καν αυτήν την επιλογή.. γι'αυτό και πορεύεται μόνος συνήθως..
Όσο για την αγκαλιά που τόσο πολύ έχει ανάγκη, το νόημα είναι να μή χρειαστεί να φτάσεις στο σημείο να τη ζητήσεις..να καταλάβει ο άλλος, παρ'όλο το προσωπείο του δυνατού που αναγκάζεσαι (πολλές φορές) να φοράς ότι έχεις απόλυτη ανάγκη από μια ειλικρινή αγκαλιά που θα αφεθείς και θα νιώσεις ευάλωτος.
Ο δυνατός άνθρωπος έχει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ να νιώσει ευάλωτος..είναι κάτι που το έχει στερηθεί δυστυχώς..

 

Είναι άλλο το προσωπείο του δυνατού και άλλο ο δυνατός άνθρωπος.
Μπορεί να κάθεσαι καταχαμα, να μην σε βαστούν τα πόδια σου να σηκωθείς από το βάρος της θλίψης, τα μάτια σου να είναι γεμάτα δάκρυα κι όμως να ξέρεις αυτό που είσαι, να ξέρεις πού θέλεις να πας και κυρίως να κρατάς ανοιχτούς δρόμους για τους άλλους γιατί κι αν ακόμη είσαι έτσι, μπορείς να γυρίσεις να τους πάρεις μια αγκαλιά που αμοιβαία έχετε ανάγκη και οι δύο. Και ακόμα και σε αυτές τις στιγμές να μπορεί η αγκαλιά σου να δώσει και σε αυτούς...

 

Δυστυχώς δεν δίνεται σε όλους τους ανθρώπους Η ΕΠΙΛΟΓΗ να μπορούν να "πέσουν" κάτω με δάκρυα γιατί τους επιβάλλεται (από τους άλλους) εκείνες τις στιγμές να το καταπιούν όλο αυτό και να σφίξουν τα δόντια, γιατί κάποιος εκείνη τη στιγμή πρέπει να φανεί δυνατός και ψύχραιμος και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης γιατί όλοι οι υπόλοιποι επιλέγουν την λύση του να δείξουν την ευαλωτότητά τους και να καταρρεύσουν.

Όταν δε σου δίνεται καν η επιλογή (από τους υπόλοιπους) να μπορείς να φανείς ευάλωτος και να καταρρεύσεις, αναγκάζεσαι να καταπιείς τον πόνο και τα δάκρυα σου και ναι αυτό σε κάνει να κλείνεσαι αναγκαστικά, ώστε να προστατέψεις τον εαυτό σου ΟΣΟ είναι εφικτό.

Εκείνη τη στιγμή χρειάζεσαι ΑΠΟΛΥΤΑ μια αγκαλιά αλλά δεν αναλαμβάνει ΚΑΝΕΝΑΣ να στη δώσει δυστυχώς. Αν αναλάμβανε δε θα αναγκαζόσουν να πάρεις όλο το φορτίο πάνω σου, θα το μοιραζόσασταν αν υπήρχε ή καλή πρόθεση..

Οπότε εσύ τί να πας να αγκαλιάσεις? Τον άλλο που έχει καταρρεύσει όταν μέσα σου έχεις γίνει κομμάτια και προσπαθείς να το συγκρατήσεις γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει εκείνη τη στιγμή?

Δύσκολο, μπαίνουν οι αμυντικοί μηχανισμοί αυτόματα μπροστά εκείνη τη στιγμή για να μπορέσεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων (γιατί κάποιος πρέπει να το κάνει..) και ταυτόχρονα να προστατέψεις και τον ψυχισμό σου γιατί μόνο ΕΣΕΝΑ έχεις εκείνη τη στιγμή. Ζεις την απόλυτη μοναξιά.
Αυτός που έχει καταρρεύσει, έχει κάνει shut down. Άρα είσαι μόνος σου να παλέψεις την όποια δύσκολη κατάσταση..

Και σκέψου αυτό να γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ..
Μεγάλο μανίκι.. διδακτικό βέβαια πολύ αλλά επίπονο..
Για 'μενα αυτοί είναι οι δυνατοί άνθρωποι, αλλά δεν ξέρω αν το εξηγώ καλά..

 

Εγώ από το παραπάνω κείμενο το οποίο δεν μου ανήκει (αλλά δεν έγραφε και σε ποιόν ανήκει αλλιώς θα το έκανα mention), διαφωνώ στη φράση " ..γιατί είναι αυτοί που δε χρειάζονται τίποτα.." και εξήγησα το γιατί.
Αλλά δεν μπορούσα να το αλλοιώσω, το έβαλα όπως το βρήκα..

 

Ακούγεται πολύ δύσκολο όλο αυτό.
Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση και να νιώσεις καλύτερα.
Δεν ξέρω αν έχεις καλούς φίλους,ένα υποστηρικτικό δίκτυο να σε βοηθήσει λίγο με όλο αυτό το βάρος, εύχομαι να έχεις.