Τι διαβάζεις τώρα, τώρα-τώρα και γιατί?

Μια αθάνατη ελπίδα (αποσπασμα)

Πόσες χιλιάδες, αμέτρητες λέξεις, ανούσιες, άσκοπες, τόσο φτωχές.
Πως να αποδώσουν το συναίσθημα, το καρδιοχτύπι, εκείνο το σφίξιμο το οικείο όταν χάνεται μια ανάσα καθώς κλειδώνεται βαθιά μέσα να πονά.
Όταν τα πέταλα πέφτουν πόσο εύκολα πετάμε όλη τη γλάστρα χωρίς να ελέγξουμε τις ρίζες, ότι δεν αποδίδει δεν αξίζει να ζει.

μηπως θυμηθω γιατι σιωπησαν οι λεξεις

 

Δαιμονικό πορτραίτο Masterton

 

Μα αυτός δεν είναι κι ο πραγματικός σκοπός του ανθρώπου είτε τον έχει βρει εξ αρχής είτε τον ψάχνει? Ακόμη κι αν δεν είναι ακόμη έτοιμος ?
Να γίνει ένας πολεμιστής του Φωτός?  

 

“H Μεταμόρφωση της Οɩκεɩότηταςˮ
Άντονι Γκίντενς

.... ˮH καθαρή σχέσηˮ λέει ο Γκίντενς “συνεχίζεται μόνον εφόσον και τα δύο μέρη πιστεύουν ότι αποφέρει αρκετή ικανοποίηση στο κάθε άτομο χωριστά ώστε να μείνει σε αυτήˮ.....

........
... Το σεξ ως το μόνο σημείο επαφής δύο ανθρώπων υπερφορτώνεται με προσδοκίες ικανοποίησης πολύ ευρύτερες από τη σαρκική ηδονή. Είναι ουσιαστικά η μόνη πύλη εξόδου από την ψυχική μόνωση του μεταμοντέρνου ανθρώπου και ως εκ τούτου αντί να είναι ένα πεδίο χαλάρωσης και απόλαυσης με μια γενικότερη έννοια, μετατρέπεται σε χωματερή της απελπισίας. Έτσι, αντί να γεμίζει με θετικά συναισθήματα το συντροφεύουν παράλογοι φόβοι, ανεδαφικές προσδοκίες, ενοχές. Το κυριότερο: Τείνει να υποκαταστήσει όλες τις πτυχές και τον πλούτο μιας ανθρώπινης σχέσης βυθίζοντας το άτομο σε βαθειά υπαρξιακή φτώχεια!

H εξάρτηση στο σεξ προκύπτει όταν κανείς στερημένος από αυτόν τον πλούτο της διανθρώπινης σχέσης καταφεύγει στο σεξ σαν υποκατάστατο, το οποίο αδυνατώντας να καλύψει αυτήν την ανάγκη παγιδεύει το άτομο σε αναζήτηση όλο και μεγαλύτερων δόσεων.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε “καθαρή σχέσηˮ ισορροπούν στην κόψη του ξυραφιού καθώς ανά πάσα στιγμή της συνδιαλλαγής με τον άλλον θα πρέπει να απαντούν στο ερώτημα: Ποιο είναι το όριο που μπορώ να αφεθώ έτσι ώστε η σχέση αυτή να μην είναι σχέση; Έτσι, όταν κάποιοι τρελαίνονται σʼ αυτό το πλαίσιο αυτό δεν συμβαίνει λόγω έρωτα αλλά εξαιτίας του αδιεξόδου στο οποίο οδηγεί το εξαιρετικά φθοροποιό παιχνίδι της σχέσης που δεν είναι σχέση.

Το άτομο καταλήγει να παραλύει συνθλιβόμενο ανάμεσα στην λαχτάρα για εγγύτητα και στον φόβο γιʼ αυτήν εκδηλώνοντας δύο βασικές ομάδες συμπτωματολογίας. Μια στάση που “παγώνειˮ τα συναισθήματα με ύφος “ψευδοελέγχουˮ αλλά και μια γενικότερη συμπεριφορά εκρηκτικής, αλλοπρόσαλλης συναισθηματικότητας χωρίς αρχή και τέλος με στυλ “απώλειας ελέγχουˮ. Συνήθως οι πρώτοι είναι άνδρες και οι δεύτερες γυναίκες αν και πολύ συχνά ανταλλάσουν ρόλους. ......

 

Όχι αγάπη, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο προορισμό.

 

Κάποια στιγμή ... όχι απαραίτητα σε αυτή τη ζωή  

 

"Το αφήσαμε γι'αύριο " κείμενο Χρόνης Μίσιος
«μ” αυτήν την ….εφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μας είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε… κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό».

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.

Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…

Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ” αφήσαμε, γι” αυτό το αύριο,που δεν θα “ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:

Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.


Όμως, τ” αφήσαμε για αύριο».

 

"Το δώρο του θυμού". Για την απόλαυσή μου.

 

Στοργή, Τερζάκης 2η φορά

 

Psychomagic
Alejandro Hodorowski
Enchanting alchemy...

 

ξαναματαξεκινησα τ αρρωστημενα μυαλα... μικρα ποιηματα διεστραμμενα αφιερωμενα στον barker...
γιατι μου θυμιζει ωραιες εποχες

 

Από τις λίγες φορές που χειροκρότησα Χαριτόπουλο:

http://www.lifo.gr/articles/guest_editors/185830/i-apomythopoiisi-toy-21

Πηγή:www.lifo.gr