Τι είναι για εσάς η υποταγή

Στον δρόμο του "ο/η σύντροφος ζωής, ο εραστής, ο αγαπημένος, ο Έρωτας (μπορεί και να) είναι εντελώς διαφορετικά από τον Κυρίαρχο, το σκέτο "ο/η σύντροφος ζωής, ο εραστής, ο αγαπημένος, ο Έρωτας είναι εντελώς διαφορετικά από τον Κυρίαρχο" είναι μια καταρχάς έλλογη επιλογή/θέση, το δεύτερο συνιστά ιδεαλισμό per se (διάβαζε: άστα να πάν σταδιάλα, ένεκα και για πολλά και διάφορα, αλλά και για απελπιστικά λίγα άτομα, και όχι κατ' ανάγκη στο προδιαγεγραμμένο πλαίσιο του ευρύτερα αντιληπτού βουδουσουμού κι εδώ κι αλλαχού)...

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κατά νου απαραίτητα διαφορετικά πρόσωπα αλλά δυναμικές μέσα στις σχέσεις. Ωστόσο, θα κρατήσω την πορτοκαλί προσθήκη ως πιο ευρεία  

 

Η υποταγή για μένα είναι ένα συναίσθημα μέσο του οποίου αντλεί και το Κ άτομο αλλά και το υ άτομο ηδονή ευχαρίστηση ικανοποίηση.

 

Δεν είναι θέμα επιθυμίας ή βολέματος ο χαρακτηρισμός μιας σχέσης, αλλά η αίσθηση που σου αφήνει στο σύνολο της.
Ο καθένας κάνει της επιλογές που τον κάνουν να νιώθει καλά για τους δικούς του λόγους. Για μένα και για άλλες υ που ξέρω, δεν μπορεί να είναι το ίδιο ο κάθε Κ μετά από τους ανθρώπους που πέρασαν και άφησαν τόσο έντονα και βαθιά το στίγμα τους, χωρίς καν να έχει σημασία αν το πρόσημο της σχέσης ήταν θετικό ή αρνητικό. Φυσικά και θα επιλέξουμε να ζήσουμε και θα το επιλέξουμε με γνώμονα την ευημερία και την ευτυχία μας, χωρίς αγκυλώσεις και ψυχαναγκασμούς.

Το αναντικατάστατο προϋποθέτει ιδανικό. Είναι σαν να πρέπει να πάρεις αντιβίωση και παίρνεις ασπιρίνη..

Άλλη θέαση είχα στα 19, άλλη στα 29, άλλη έχω στα 39, έχει εξελιχθεί με το χρόνο και τις εμπειρίες. Όμως παρ' όλα αυτά, άλλη θέαση έχω εγώ και άλλη θέαση κάποια συνομήλικη γιατί έχουμε και διαφορετικές εμπειρίες και διαφορετικό χαρακτήρα. Το να μην μπορείς να ξανανιώσεις σε τέτοιο βάθος και τόση ένταση με κάποιον άλλον, όχι, δεν είναι επιλογή, μακάρι να ήταν...

Και ξαναλέω, αν πάλι η ζωή έχει άλλα σχέδια και τα φέρει αλλιώς...καλώς να φέρει τα δώρα της!

 

Αναφερθηκες σε μια "πολύ κακή εμπειρία" και σε αυτό απάντησα.

Ο χαρακτηρισμός μιας σχέσης, σχεδόν πάντα, γίνεται εκ των υστέρων και με διάθεση βολέματος και δικαιολογησης επιλογων. Αν ήταν "πολύ κακή εμπειρία " για ποιο λόγο ακριβώς έμενε το υ;
But OK....

Ήδη έχω πει. Αυτά προϋποθέτουν συγκρίσεις και εξιδανικευσεις. Το ίδιο δεν νιώθεις ούτε με τον ίδιο αφέντη τον πρώτο μήνα και τον τρίτο χρόνο σχέσης. Δεν ξέρω τι ακριβώς συγκρίνουν τα υ που γνωρίζεις. Γνωρίζω αλλα υ.  

Το ιδιο λέμε. Ιδανικά.  

Μόνο που ο τρόπος που βλέπει κανείς τα πράγματα σχετίζεται με την θέαση. Και η θέαση δεν σχετίζεται με την ηλικία. Ούτε ο χαρακτήρας.

 

Δεν αναφέρθηκα στην πολυγαμικοτητα εντός της σχέσης.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει συχνά. Ξέρω όμως ότι δεν δύναται να συμβεί μια και μόνη φορα.

Αυτό προϋποθέτει μια από πριν απόφαση. Ο,τι αποφασίζεται από πριν, κατ' εμε, οδηγεί σε ουτοπία.

 

Υπάρχουν στη ζωή και οι πολύ κακές σχέσεις, sad but true...
Δεν λειτουργούν όλοι με διάθεση βολέματος και δικαιολόγησης των επιλογών τους  
Πιθανολογώ ό,τι ο καθένας μένει για κάποιους λόγους, ας τους ρωτήσουμε..!!  

Θα απαντήσω από προσωπική εμπειρία και θα σε εκπλήξω!! Ένιωθα ακριβώς το ίδιο από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία!!!  
Δεν είναι θέμα σύγκρισης, καλή μου, έχει να κάνει με τον τρόπο που το βιώνουμε, το νιώθουμε, το αντιλαμβανόμαστε, τον τρόπο που η σχέση ορίζει τη ζωή μας και μας αλλάζει. Ίσως είναι δική μας αδυναμία, μη ικανότητα να γινόμαστε λευκή σελίδα για τον καθένα.
Το ξέρω ότι ξέρεις άλλες υ, κι εγώ ξέρω και άλλες, και άλλες ακόμα πιο διαφορετικές. Το ανέφερα και στο πρώτο ποστ ότι ξέρω πως υπάρχουν κι άλλες που σκέφτονται ή το βιώνουν αλλιώς. Δεν υπάρχει καλό ή κακό, σωστό ή λάθος, υπάρχει ο τρόπος που το ζει ο καθένας. Το μόνο σωστό είναι να ζει ο καθένας με τον τρόπο που τον κάνει να νιώθει καλά.
Δεν είμαστε όλες ίδιες κι αυτό είναι όμορφο, αν ήμασταν θα ήταν τόσο βαρετό...

Είπες...

Εξιδανίκευση είναι όταν προσδίδεις σε κάποιον ή κάτι, ιδανικά χαρακτηριστικά που δεν έχει.
Ιδανικό είναι κάποιος ή κάτι που έχει που έχει ιδανικά χαρακτηριστικά.
Άρα όχι, δεν λέμε το ίδιο.  

Με τι σχετίζεται η θέαση; Είναι κάτι αμετάβλητο; Ποιοι παράγοντες την καθορίζουν;

 

Αφήνω στην άκρη τις όποιες διαφωνίες μου γιατί είναι πραγματικά ανούσιες μπροστά σε αυτό το κείμενο, κατάθεση ψυχής, που διάβασα.
Και εκφράζω τις απορίες μου:

Ποιος είναι ο λόγος, που, κατά τη γνώμη σου, συμβαίνει μια φορά στη ζωή σου;
Είναι ότι έχεις δει την "ταινία" μια φορά και κάθε επόμενη "προβολή" είναι βαρετή; Ότι έχεις περάσει από το δρόμο οπότε ο κάθε επόμενος δεν είναι παρά μια επανάληψη του περιπάτου;
Τι είναι αυτό που είναι διαφορετικό την πρώτη φορά;
Είναι το διογκωμένο, λόγω απειρίας και άγνοιας ίσως, δέος που νιώθεις για αυτόν το άνθρωπο;
Απειρίας που δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει ποτέ ξανά;

Γιατί είναι σκληρό να βγεις από τα όρια σου;
Δεν είναι ζητούμενο;
Μήπως αυτό είναι ένας βασικός παράγοντας για να υπάρξει και κάποιος άλλος; Κάποιος που θα σου δείξει ότι έχεις και αλλά όρια και όχι αυτά που πίστευες;

 

Δεν είναι θέμα συγκρίσεων και προσκόλλησης στο παρελθόν. Απλώς ήταν τόσο έντονο και απόλυτο που δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί, είναι από εκείνες τις καταστάσεις που μένουν ορόσημα στη ζωή μας.
Άπειρη θεωρικά δεν ήμουν, είχα και πριν αφέντες και κυρίους, υποταγή δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά, όχι την υποταγή της καύλα, αλλά την άλλη που να νιώθεις δεμένη χειροπόδαρα...
Επίσης να σου πω ότι δεν νιώθω κανένα δέος γι' αυτόν, στην αρχή μάλιστα δεν τον είχα καν σε εκτίμηση  

Δεν είναι όλα τα όρια τέτοια που να θέλουμε να τα ξεπεράσουμε, ενίοτε είναι όρια λόγω κινδύνου σωματικού και ψυχικού, είναι απέχθεια, είναι αποστροφή, είναι ηθικά όρια...
Δεν επιζητώ να τα σπάσω, φοβάμαι την αντίδραση μου αν κάποιος επιχειρήσει να τα σπάσει και καλά θα κάνει να τη φοβάται κι αυτός!!!  
Εκείνος, παρ' όλα αυτά, με είχε βγάλει από κάποια όρια, με είχε βάλει σε διαδικασία να δουλεύω στο μυαλό μου κάποια άλλα και ήταν ένα κλικ πριν ξεκλειδώσει πολλές πόρτες.

Αυτή η τόσο οριακά, χωρίς όρους και όρια δοτικότητα, δεν μπορεί να επαναληφθεί.. 

Ελπίζω να σε κάλυψα  

 

Οπως τα λες prodigal sub μου, όπως τα λες..Από άνθρωπος γίνεσαι σκυλί που έχει ανάγκη έναν αφέντη για να υπάρχει.. Και το ερώτημα που εγείρεται πόσο υπερβατικό και πολύ ηρωικό είναι όλο αυτό..; Και από αυτό το 1ο ερώτημα συνεπακόλουθα εγείρεται και το 2ο.. Πόσο δύσκολο είναι να παραμείνεις άνθρωπος ή πόσο δύσκολο είναι να είναι κανείς άνθρωπος; (ξέρεις τι εννοώ, δίποδο όρθιο λογικό ον κλπ ενώ το σκυλί 4ποδο, λουρί, δεμένο, εξαρτώμενο κλπ)

 

Είτε ως τρόπος ζωής είτε ως παιχνίδι είναι ένα εξαιρετικό "μονοπάτι" για να αδειάσει το μυαλό και να γεμίσει το κορμί.... μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.

Μπορεί να προσφέρει απίστευτες στιγμές, όταν 2 άνθρωποι ταιριάζουν πραγματικά και θέλουν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.

Ταυτόχρονα είναι και μία πρόκληση για το υποτακτικό μέλος πόσο μπορεί να αφήσει στην άκρη την αξιοπρέπειά του και να "τσαλακωθεί" όσο αντέχει (αλλά και λίγο παραπάνω θα πω εγώ), στα πλαίσια της υπέρτατης ηδονής και των δύο πλευρών.

 

Υποταγή είναι για μένα η πλήρης και ολοκληρωτική ανάληψη της ευθύνης του υποτακτικού ατόμου να ακολουθεί.Η τάση να << υπαχθεί>> σε κάποιον/α που θέλει να ασκήσει εξουσία και δύναμη ....Ενσωματώνεται με τον/την ισχυρό/ή!Ζεί κάτω απο τη σκέπη του/της.Νιώθει όμορφα σε μία σχέση προσάρτησης στον άλλο/η.