Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

οτι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό

 

Crave

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Το να λαχταράς να είσαι κοντά του
απλά για να είσαι κοντά του
Το να είναι στο μυαλό μου

 

Χημικες αντιδρασεις και κοινωνικο/ψυχολογικο "παιχνιδι" μαζι. Στην πλειονοτητα τουλαχιστον. Υπαρχουν και ορισμενες 'φωτεινες' εξαιρεσεις αλλα ειναι σπανιες.

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Διαβασα μονο τον τιτλο του thread κι αποφασισα να απαντησω.

Ειναι η χαρα της ζωης.....

 

Φυσικά!!! Γιατί αν βρεθείς στον δρόμο του σε τουυυυυυυυυυυυυτ....

 

De profundis - Oscar Wilde

[...]Το πρώτο μεγάλο κάλεσμα μέσ’ απ’ το οποίο ο εαυτός μου φανερώθηκε πρώτα στα ίδια μου τα μάτια κι έπειτα στον κόσμο.

([...]το μεγάλο πάθος της ζωής μου, ο έρωτας που μπροστά του όλοι άλλοι έρωτες έμοιαζαν βόρβορος πλάι σε κόκκινο κρασί, πυγολαμπίδες μπρος στο μαγικό καθρέπτη της σελήνης.)

 

Robert Fulghum

When we find someone whose weirdness is compatible with ours,we join up with them and fall into mutually satisfying weirdness,and call it love..TRUE LOVE.
​

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

;έρωτας..εχει περάσει καιρός....γλιστράω πάνω στη πίστα rigid body η φυσική χάρη του ανθρώπινου σώματος και ο νόμος της αδράνειας σε μια κοινή παρουσίαση «σχεδόν» χωρίς καθόλου τριβή, γλιστράω και πάλι πάνω στην παγωμένη πίστα, σε κάθε μου πόδι η αιχμηρή βάση του πατινιού δημιουργεί πολύ μεγάλη πίεση και χαράσσει ρωγμές.
Ήταν μόλις συνδύασα στο νου μου, το κοινό τους πρόγραμμα, με τον Έρωτα κι εν γένει την ερωτοτροπία και τις σχέσεις μεταξύ των δυό φύλων. Μπορεί να πει κανείς πως δε στέκει και ίσως να μαντεύω γιατί θα διαχωρίσει τη θέση του. Ο Έρωτας δεν επιδέχεται προγραμματισμό Αν προσέξουμε πολύ καλά, το πρόγραμμα ζευγαριών καλλιτεχνικου πατινάζ, θα δούμε πως δρουν τα δυό φύλα, ανάλογα των δυνατοτήτων και των δεξιοτήτων τους. Πότε είναι κοντά κολλητά, κυρίως, πότε μακριά, αλλά για λίγο. Όταν ξανακολλάνε, θα 'λεγε κανείς, πως το κάνουν με νέα ζέση κι ενδιαφέρον, με νέες φιγούρες κι ένταση.
Έπειτα, είναι κι οι ρόλοι τους σαφώς ξεχωρισμένοι και τούτο οφείλεται στο ότι, άλλα πράγματα μπορεί να κάνει καλύτερα 'κείνος κι άλλα 'κείνη. Λόγω της φυσικής δύναμης, του σωματότυπου αλλά και της χάρης, που 'ναι διαφορετική στο καθένα. Όταν είναι χωριστά, κάνουν τις δικές του φιγούρες, αλλά πάντα ξανασμίγουν. Εκεί, ο άντρας σα πιο δυνατός, υποστηρίζει, διασφαλίζει, πως εκείνη μπορεί ν' αναπτύξει τη χάρη της και να προσδώσει την ομορφιά που μπορεί. Εκείνη πάλι στηρίζεται μ' εμπιστοσύνη πάνω του και πετά. Αφήνεται να τη σηκώσει, να τη στριφογυρίσει, να τη τυλίξει να τη πετάξει ψηλά κι ύστερα να τη ξαναφέρει πίσω στη πίστα!
κι επιτήδευση στις κινήσεις, αλλ' αντίθετα, είναι κάτι αυθόρμητο κι ανεξέλεγκτο.
Ένα ντουέττο δράσης, ένα έξοχο σύνολο -σαν ένας άνθρωπος- με προκαθορισμένους ρόλους και κινήσεις. Κλείνοντας το συμπέρασμα που αφορά στο πατινάζ, θα τονίσω πως ενώ στον Έρωτα, η παρουσία προγράμματος και ρουτίνας ειν' απευκταία, στο πατινάζ, ειν' επιθυμητό κι επιβεβλημένο.
Αλληλοκάλυψη, αλληλοστήριξη, συγχρονισμός κινήσεων εν αρμονία και φανταιζί φιγούρες μεμονωμένες ή ομού, είναι που επίσης προσδίδουν σε μια σχέση ερωτική, αυτό το κάτι παραπάνω. Αλλά όχι με πρόγραμμα, ας προσθέσουμε. Υπάρχει και μια ακόμα διαφορά μεταξύ αυτών των δυό: Στο πατινάζ, και να μη πετύχει το πρόγραμμα, το πολύ-πολύ να μη πάρουμε ένα μετάλλιο, ενώ στη σχέση, αν δε πετύχει, συχνά έχουμε πίκρα και πολύ κλάμα.
Να ακόμα ένας τρόπος έκφρασης της διαφοράς μεταξύ ερωτικής σχέσης και καλλιτεχνικού πατινάζ: Μια λάθος πιρουέτα, στερεί από τους αθλητές, ένα μετάλλιο. Από τους ερωτευμένους, απείρως περισσότερα!
στη ταινία ice-castle τριαντάφυλλα στον πάγο:η αθλήτρια τυφλή απο ατύχημα στον πάγο συμμετέχει στους τελικούς κρύβοντας την αναπηρία της...αν δεν είνια αυτο έρωτας τί άλλο θα μπορέι να είναι;πατινάρει χωρις όραση μονο κ μονο απο έρωτα για το πατινάζ.

 

Στέκεσαι στην άκρη του μπαλκονιού,ενα μουντό φθινοπωρινό πρωϊνό,χαζεύοντας τη θάλασσα. Απο μακρυά ακούγεται ο θόρυβος της πόλης.. κόρνες,φασαρία,κόσμος πάει και έρχεται..
Ξαφνικά,η πόλη ησυχάζει..σιγή.Αρχίζεις να ακούς τον αέρα,η θάλασσα έρχεται πιο κοντά σε σενα.. ακούς τα κύματα ξεκάθαρα πια. Το μυαλό σου γεμίζει από εκείνον..
Στο στομάχι σου χιλιάδες πεταλούδες..στο μυαλό σου εκείνος..
Ο αέρας..
Η θάλασσα..κύματα..
Εκείνος..Πεταλούδες..Εκείνος..


Έβαλε κρύο..μπαίνω μέσα.

 
​

 

Απάντηση: Τι είναι για εσάς ο έρωτας;



Ακουμπισμένος στα κάγκελα του μπαλκονιού που καίνε τόσο που μόλις που τ’ αντέχεις, βλέπεις τα πάντα γύρω σου να τρεμουλιάζουν, απ’ τον αέρα που σηκώνεται απ’ την άσφαλτο που λειώνει κάτω απ’ το λιοπύρι.

Η αλήθεια είναι πως δεν κοιτάζεις τίποτε, δεν υπάρχει τίποτε που θά ’θελες να δεις, τίποτε εκεί γύρω δεν σ’ ενδιαφέρει. Ούτε ακούς. Θα έπρεπε ν’ ακούς τουλάχιστον τζιτζίκια, μα φαίνεται ούτε κι αυτά δεν έχουν λόγο ύπαρξης εδώ, μάλλον θα τράβηξαν κι αυτά γι’ αλλού. Δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχει κανείς, γιατί να μένει πιά κανείς σ’ αυτή την πόλη; Γιατί να μένει κάποιος σ’ ένα μέρος που ο αέρας μπορεί να είναι ορατός, μα έχει φύγει η ανάσα από καιρό, κι όπου θ’ αργήσει ακόμη, γιά να ξαναγυρίσει;

Κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι τη θάλασσα, που αυτή την ώρα θα να την έχει μέσ’ στην αγκαλιά της... Βλέπεις έναν άλλον ήλιο, τυχερό, που αντί να καίει το μπετόν χαϊδεύει το κορμί της και κάνει τις σταγονίτσες αλατόνερου ν’ αχνίζουν στο λακάκι του λαιμού της και να λάμπουν σαν πετράδια... Νοιώθεις την άμμο από κάτω της να παίρνει το σχήμα του κορμιού της και τη ζηλεύεις, αυτή την άμμο, σαν τρελλός...

Μπαίνεις στο σπίτι, κλείνεις πόρτες και παράθυρα, ξαπλώνεις ανάσκελα στο πάτωμα, καρφώνεις το βλέμμα στο λευκό ταβάνι, κι αποφασίζεις να μην κουνηθείς, να μείνεις εκεί όσο χρειαστεί είτε γιά ν’ αρχίσεις να βλέπεις, σαν σε σινεμά, εικόνες της, είτε γιά να περάσει ο καιρός, μέχρι που νά ’ρθει ή ώρα που θα την ξαναδείς πραγματικά...

 ​