Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

"ο έρωτας είναι γνώση, είναι ευγένεια και αρχοντιά,
είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου άσωτου..."
Δ.Λιαντινης

 

Αυτο:

 

 
..Υποθέτοντας τους εαυτούς μας αγαπιόμαστε
Για τον τρόμο και τον ίλιγγο του αγνώστου μας
Για τη μοναχική συνάντησή μας πέρ’ απ’ το χνούδι του Κόσμου.
Αγάπη μου
Σεισμέ του νου μου.

Πάνος Θασίτης
''Νυχτερινό''

 

..εκείνο το κόκκινο που τις νύχτες έρχεσαι και μου δίνεις
εκείνο το κόκκινο του πάθους

Στάζει πάνω σ' αυτή την αόρατη κλωστή
που με δένει μαζί σου
Και νομίζω πως το συνήθισα πια
Ίσως αυτή η 'λείπη' να είναι η κλωστή μας

 

 

 

"My hair from sleeping this morning
I will not comb out the beauty you made of it
Making a pillow with your hand"

 

οτι και να πουμε ποτε δεν καλυπτει αυτο το θεμα γιατι απλα ειναι ανυπερβλητο.μας οριζει δεν το οριζουμε ,μας παει οπου θελει αυτος εχει το τιμονι κι εμεις απλα θεατες στο καθισμα που επιλεξαμε χωρις να μπορουμε να κανουμε τιποτα.ταινια του κουστουριτσα στο καποτε παλλας που δεν μπορουσες να σηκωθεις απο την θεση σου,παντα σε μαγευε η συναιχεια το τι θα δεις.το ενα εφερνε το αλλο κι εσυ καθηλωμενος εκει χαμενος στο θεαμα στις σκεψεις σου.Αν ζεις χωρις να μπορεις να νοιωθεις αυτο το συναισθημα η ζωη σου ειναι απλα ενα ρολοι που μετραει απλα το χρονο

 

Παρελθόν

 

 

End of (a love) Story.

wolf.

 

Αυτο που αργουμε να δουμε στον αλλον,αλλα μολις το δουμε δεν το αφηνουμε να φυγει ποτε απ τη ζωη μας......

 

..είναι το βλέμμα - χάδι του αγαπημένου όταν κουρνιάζει στο στέρνο μου
μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη σούρουπα,
όμορφα βράχια,
μίσχους αγριολούλουδων,
ήχους κυμάτων που σιγοτραγουδάνε
παραμύθια..

 

 

"Μετά την διχοτόμηση λοιπόν του οργανισμού μας αναζητούσε το καθένα το άλλο ήμισυ και πήγαιναν μαζί. Τύλιγαν τότε τα χέρια τους ο ένας γύρω από τον άλλον, και έτσι σφιχταγκαλιασμένοι, γεμάτοι πόθο να κολλήσουν μαζί, έβρισκαν τον θάνατο από την πείνα και γενικά από την ανικανότητα προς οποιανδήποτε ενέργεια. Χωρισμένοι ο ένας από τον άλλον δεν δέχονταν να κάμουν τίποτα. Όποτε δε το ένα ήμισυ πέθαινε και έμενε το άλλο, αυτό που έμενε, ζητούσε ένα άλλο ν' αγκαλιάσει, είτε το ήμισυ γυναικός πλήρους ήταν (αυτό που ονομάζουμε σήμερα γυναίκα) είτε ανδρός - αυτό που έβρισκε εμπρός του. Και έτσι χάνονταν.
[...]
Από τόσο παλαιά λοιπόν ο έρως των ανθρώπων μεταξύ των είναι ριζωμένος στη φύση τους και μας συνενώνει στην αρχική μας κατάσταση, και ζητεί να κάμει και πάλιν από τα δύο ένα και να επανορθώσει το πάθημα του ανθρωπίνου οργανισμού.
[...]
Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ, είτε ο παιδεραστής είτε οποιοσδήποτε άλλος, τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν' αποχωρισθούν. Αυτοί είναι, που περνούν πιστοί μεταξύ τους ολόκληρη ζωή. Οι ίδιοι δεν θα ήσαν σε θέση καν να εκφράσουν, τι θέλει επί τέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευτεί, ότι είναι η ερωτική απόλαυση, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας από του άλλου την συμβίωση με πάθος τόσο σφοδρό. Κάτι άλλο είναι μάλλον - το βλέπει κανείς - αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει. Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά. "


"Συμπόσιο" ή "Περί Έρωτος"