Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανήθικο στο Bdsm;

Άσχημα νέα εν εξέλιξη ή μη. Ο Κυρίαρχος αποφασίζει ότι δεν είναι η στιγμή η υποτακτική να ξέρει. Της λέει ένα ψέμα.

Ο Κυρίαρχος γνωρίζει κάτι για την υποτακτική που η ίδια δε γνωρίζει ότι αυτός το ξέρει. Ο Κυρίαρχος προσποιείται ότι δεν γνωρίζει για να παρατηρήσει την συμπεριφορά της υποτακτικής.

Θα μπορούσα να σου παραθέσω πολλά τέτοια παραδείγματα, κρατάω αυτό που λέει η lara :

Αν το ψέμα είναι μια επιλογή σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, στην οποία κρινει Ο Κυρίαρχος, όχι γιατί είναι αδύναμος να πει την αλήθεια αλλά γιατί κρίνει πως η αλήθεια δεν έχει θέση τη συγκεκριμένη στιγμή?

 

Κάλλιστα θα μπορούσε να εκτρέψει την γνώση της σε need to know basis, όχι να της πει ψέμα. Δεν υποχρεούται να απαντά σε όλα τα ερωτήματά της, συνεπώς δεν πιέζεται από κάποιο πλάισιο, ώστε να αναγκαστεί να πει ψέμα.

Εκτιμώ πως δεν υπάρχει χρονική στιγμή που η αλήθεια γίνεται περιττή ή άκαιρη. Υπάρχει κάποιο παράδειγμα, ώστε να φανεί πως το ψέμα υπερτερεί αξιακά (έστω και κατα περίπτωση) από την αλήθεια - όσο σκληρή και αν είναι;

Εδώ να σημειώσω πως όταν μιλάμε για αλήθεια εννοούμε την προσωπική αλήθεια εκάστου, πλην όμως "ατόφια" και χωρίς να έχει περάσει από μηχανισμούς "διάβρωσής" της (για τους όποιους λόγους μπορεί να εξυπηρετούν αυτοί οι μηχανισμοί). Αυτό σημαίνει πως δεν είναι απαραιτήτως η σωστή θεώρηση ενός γεγονότος, όμως είναι το ορθό του στίγμα για το γεγονός αυτό.

 

Αναφορικά με το ψέμα, συμφωνώ με τον L_Strike στο βαθμό που αναφέρεται στην ικανότητα ενός κυρίαρχου να στέκεται με τα μάτια ειλικρινώς ανοιχτά μπρος σε αλήθειες που ενδεχομένως δεν τον ευνοούν, καθώς και με την τοποθέτησή του αναφορικά με την έλλειψη υποχρέωσής του (σε μεμονωμένες περιπτώσεις) να παρέχει στον υποτακτικό πληροφόρηση. Με τον Ηλία συμφωνώ, στο βαθμό που αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου ο κυρίαρχος έχει συναίσθηση της αλήθειας, τη διαχειρίζεται, όμως κρίνει πως ο υποτακτικός του δεν χρειάζεται ή δεν μπορεί να τη διαχειριστεί.

Οποιαδήποτε έννοια (ψέμα ή εγωισμός λ.χ.) μπορεί να χρησιμοποιηθεί άλλοτε ως επιχείρημα υπέρ οποιασδήποτε έννοιας (της ηθικής εν προκειμένω) και άλλοτε ως αντεπιχείρημα, ανάλογα με την εκάστοτε παραμετροποίηση, επομένως μονολεκτικές απαντήσεις στο ερώτημα του Ηλία δεν γίνεται να αξιολογηθούν.

Επί του νήματος:
Ηλία, η ηθική είναι ένας Κώδικας (custom ή τυποποιημένος) που διακρίνει το καλό από το κακό, το σωστό (θεμιτό) από το λανθασμένο (το πλανεμένο, αν θέλεις, κατά το Σωκράτη, και όχι απαραίτητα το εκ ταπεινών κινήτρων απορρέον). Το ανήθικο είναι ό,τι αντιτίθεται στον Κώδικα αυτό. Η ανηθικότητα είναι η τάση προς το ανήθικο και όχι η εκούσια ή από παραδρομή επίτευξη του.

Συνεπαγωγικά, όποιο και αν είναι το θεσμικό πλαίσιο που διαμορφώνει εξωγενώς (φρονώ πως όλα διαμορφώνονται με εξωγενή ερεθίσματα που τίθενται προς επεξεργασία από τον προσωπικό μας αλγόριθμο, και μόνο για το πόσο ο ίδιος διαμορφώνεται εξωγενώς προβληματίζομαι συνέχεια, αλλά δεν αναλύω άλλο αυτό τον προβληματισμό επί του παρόντος) την Ηθική (ως Κώδικα) κάθε ανθρώπου, το ανήθικο θα εξακολουθεί να παραμένει το αντιβαίνον στον Κώδικα αυτό. Αναφέρω ένα BDSM παράδειγμα: Είθισται κάποια ζευγάρια να βαπτίζουν "Καθεστώς ιδιοκτησίας" τη δομή της σχέσης τους. Προσωπικά δεν αποδέχομαι την έννοια της ιδιοκτησίας (όχι λόγω κυνισμού, αλλά λόγω εμμονής στην κυριολεξία - ίσως οι ιδιότητες να μην απέχουν πόρρω, αλλά δεν θέλω να αυτοαποκαλούμαι κυνική), αλλά επειδή κάθε λέξη σε κάθε γλώσσα (που αποτελεί τυποποιημένο κώδικα επικοινωνίας), αλλά και σε κάθε προσωπικό κώδικα, δεν είναι παρά μία function, σέβομαι ό,τι οι άνθρωποι αυτοί εννοούν κάνοντας λόγο για καθεστώς ιδιοκτησίας. Συναναστρεφόμενη λοιπόν ανθρώπους που ασχολούνται συνειδητά (ενίοτε και τυπολατρικά) με το BDSM, και τηρώντας τον Κώδικά τους (εν τύποις), κρίνω ως ανήθικο (εν τύποις - επί της ουσίας δεν μπορώ να το θεωρήσω εφόσον δεν αποδέχομαι την έννοια της ιδιοκτησίας, όπως γίνεται από εμένα κυριολεκτικά αντιληπτή) το να διεκδικήσω έναν "ιδιόκτητο" σκλάβο, ενώ σε αντίστοιχη Vanilla περίπτωση η έκφραση ερωτικού ενδιαφέροντος απέναντι σε έναν δεσμευμένο άνδρα σίγουρα δεν προκαλεί ενοχικότητα, γινόμενη (η έκφραση αυτή) αντιληπτή ως "προσπάθεια κλοπής" (Και στις δύο περιπτώσεις η συμβολή στη διάλυση μίας κοινωνικής δομής συναντά ηθικά προσκόμματα, αλλά αυτό ως κοινό στοιχείο, δεν το εξετάζω εδώ, ούτως ώστε να υπογραμμίσω τη διαφορά).


ΥΓ. Το γεγονός ότι το νήμα τοποθετήθηκε στην κατηγορία "Sadism" μου δίνει την αίσθηση ότι η ως εδώ ανάπτυξή του δεν προσατανολίζεται σε ό,τι είχες στο μυαλό σου όμως η διατύπωση της ερώτησής σου, δίνει άλλες κατευθυντήριες γραμμές. Ο σαδισμός ως ανηθικότητα (με τον ορισμό της όπως τον έδωσα νωρίτερα) και η έκφρασή του ως ανήθικη (ομοίως με τον δοθέντα ορισμό) με έχουν απασχολήσει (προφανώς όχι βασανίσει σε σημείο εξαγνισμού - μόνο οι υποτακτικοί έχουν το προνόμιο να περάσουν από το purgatorio ζωντανοί) επιστάμενα στο παρελθόν (και μέχρι σήμερα), αλλά αυτό συμβαίνει επειδή τα θεωρώ με τον ήδη υπάρχοντα Κώδικα ηθικής μου όπως αυτός προκύπτει από έναν Vanilla κόσμο.

 

Τον βιασμό θα τον θεωρούσατε ανήθικο, στον χώρο μας; Άλλες σαδιστικές εκφράσεις;

 

Αναφερόμουν ακριβώς σε εκείνες τις περιπτώσεις που κρίνει Ο Κυρίαρχος πως δεν είναι σε θέση η σκλάβα Του να διαχειριστεί την αλήθεια.
Αν π.χ. η σκλάβα είναι σε ευαίσθητη φάση στην οποία δεν μπορεί να αντέξει απόρριψη και ικετέυει να περάσει από το σπίτι του Αφέντη της - μπορεί βέβαια να της πει όχι δεν σε θέλω να περάσεις αυτη τη στιγμή, αν κρίνει όμως πως αυτό τη συγκεκριμένη στιγμή θα πέσει πολύ βαρύ και θα διαλύσει την ήδη ευαίσθητη και ευάλωτη για τους όποιους λόγους ψυχολογία της, θα μπορούσε να πει ψέματα πως δεν είναι στο σπίτι.
Ή αν π.χ. για χάρη εκπαίδευσης να επιθυμεί να δουλέψει η σκλάβα του με την κτητικότητα της ή την αίσθηση ζήλειας και να της πει πως είναι με άλλη σκλάβα. Μπορεί να μην θέλει να είναι με άλλη σκλάβα, αλλά να κρίνει πως λέγοντας κάτι τέτοιο θα βοηθήσει καλύτερα την σκλάβα του να αντιληφθεί κάποια πράγματα, ή απλά θέλει να βγάλει το σαδισμό του.
Δεν έχει τέτοιο δικαίωμα και τον κάνει αυτό ανήθικο και αδύναμο?

 

Το να εξαναγκάσεις κάποιον παρά την θέληση του να συμμετέχει σε σεξουαλική πράξη είτε με εσένα, είτε με κάποιον άλλο.

 

Τότε θεωρώ ως καλύτερο να ενισχύσει την σκλάβα Του, ώστε να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Άλλωστε, αργά ή γρήγορα θα κληθεί να έρθει αντιμέτωπη με αυτή. Έως τότε, ας μείνει σε όσα μπορεί να γνωρίζει.

Δεν θα ήθελα να αναλύσω υποπεριπτώσεις και να αναλωθούμε σε μια τέτοια - ανούσια κατ΄εμέ - σύγκριση. Για κάθε από τα ως άνω παραδείγματα υπάρχει τρόπος με ευθύτητα να επιτευχθεί ο στόχος Του και -αν το κρίνετε σκόπιμο- μπορώ να παραθέσω τέτοια. Εκτιμώ, όμως, πως θα εξοκείλει έτσι η συζήτηση και θα κουράσει.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως όταν Κάποιος επιλέγει την οδό της αναληθείας, αυτόματα μειώνει την εικόνα Του. Οι επόμενες κινήσεις Του πιθανόν να εκτιμηθούν ως "πιθανόν ψεύτικες" από την sub (αντιδράσεις τύπου: "λες να με δοκιμάζει;... άραγε το εννοεί; " είναι αναμενόμενες). Τέλος, δεν θα χαρακτηρίσω Κ/κάποιον/α ως ανήθικο/η, την χρήση του ψέματος θεωρώ ως ανήθικη, εσφαλμένη και ανούσια.

 

Το παράδειγμα το βλέπω ως εξής:
Έχουμε μια γυναίκα που η ............ επιθυμία της (προσθέστε όποιο επίθετο, που δείχνει την σημαντικότητα για εσάς, θέλετε). Επίσης, η γυναίκα αυτή δεν επιθυμεί να ικανοποιήσει σεξουαλικά εκείνον που καλεί "Κύριό της" την δεδομένη στιγμή (είτε Τον Ίδιο, είτε κάποιον άλλο κατόπιν εντολής Του).
Για να υφίσταται "βιασμός", θα πρέπει η άρνηση να Τον ικανοποιήσει να είναι μεγαλύτερης ισχύος από την επιθυμία της να Τον υπηρετήσει με τον τρόπο που της ζητείται.
Η υποτακτικότητα δεν κάνει την εμφάνισή της μόνο όταν αυτό που ζητείται από την sub να πράξει την καλύπτει. Είναι διαρκής κατάσταση. Προσωπικά, δεν βλέπω "βιασμό" σε μια υποτακτική, αλλά δυσκολία στο να εκτελέσει μια επιθυμία Του (κάτι σαφώς αναμενόμενο).

 

Σε μία σχέση Αφέντη-σκλάβας η συναίνεση έχει δοθεί από την αρχή. Συναίνεση της σκλάβας στο να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από τον Αφέντη για τον υπόλοιπο καιρό, άρα δεν το υπολογίζω αυτό ως βιασμό.

«Αφέντη μου είμαι σκλάβα σου. Μπορείς να με κάνεις ότι θέλεις, όποτε θέλεις, όπως θέλεις και όπου θέλεις. Ακόμα και αν εκείνη την στιγμή δεν θέλω αυτό που μπορεί να ζητήσεις, εγώ αυτό θέλω από εσένα.»

Πάρε όμως κάποια που δεν ανήκει στον θύτη. Δεν του έχει δώσει την συναίνεση. Αυτός είτε με την σωματική, είτε με την ψυχολογική βία την εξαναγκάζει. Για να μην μπλέξουμε με άλλο ζήτημα, ας υποθέσουμε ότι δεν ανήκει σε άλλον κυρίαρχο.

 

Απάντηση: Re: Τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ανήθικο στο Bdsm;

Προσωπικα το θεωρω ανηθικο, αφου καταστρατηγηται η "συναινεση".