Τι θεωρείται/ε τιμωρία;

Κατανοητό.
Στο δικό μου μυαλό η τιμωρία είναι ταυτόσημη με σωματικό πόνο, κακώς πιθανόν.

Γνωρίζω πως τιμωρία επίσης μπορεί να είναι η στέρηση επικοινωνίας και πλείστα άλλα, ομοίως σε όποια πλείστα τάσσομαι υπέρ της συζήτησης και όχι της τιμωρίας( οιασδήποτε μορφής).

 

Ποιος είπε για κατίσχυση;

 

Καμία αντίρρηση, αν και έμοιαζε να αναφέρεται στη θεωρία. Οι δικές μου προσλαμβάνουσες είναι αυτές, ymmv  

Η αλήθεια είναι ότι βοηθά να παρατηρεί κανείς το φαινόμενο αντί να κρίνει τους εμπλεκόμενους σε αυτό. Ποια πιστεύετε ότι είναι η διαφορά στο πλαίσιο Κ/υ; Αισθάνομαι ότι έχει αναπτυχθεί επαρκώς η σκέψη μου και ότι δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Η κατίσχυση, όταν μιλάμε για τιμωρίες;;;; Προφανώς είναι κάπου αλλού διότι όταν μιλάμε για θεσμοθετημένη τιμωρία εντός συσχέτισης δεν μιλάμε για συσχέτιση που έχει προκύψει ως αποτέλεσμα κατίσχυσης.
Δεν έχει τύχει να αναφερθεί αυτό ως τώρα;  

 

Ερώτηση: Αν του Κ δεν του φαινόταν καθόλου αστείο, θα εξακολουθούσε να φαίνεται αστείο σε σένα;

Δεν είναι ειρωνική η ερώτηση, ειλικρινά το ρωτάω.

 

No no, το υ δεν έχει πιάσει μια θέση και έχει ριζώσει σε αυτή μη κουνώντας το τίποτα. Κάνει λάθη, επικοινωνεί, παραφέρεται, θυμώνει και δε λειτουργεί πάντα κατά πως του έχει ζητηθεί γιατί μπορεί να παρασυρθεί από το συναίσθημά του, από το ανασφάλεια, από ένα δύσκολο γεγονός ή ότι...ένα ή συνδιασμός των παραπάνω το θέτει εκτός θέσης και το μόνο που μπορεί να το επαναφέρει είναι η διατήρηση της θέσης του Κ και η συζήτηση.
Ανέφερα όμως πως δεν αμφισβητώ ότι σε κάποιους μπορεί να δουλεύει όλο αυτό. Θα είχε ενδιαφέρον να εξετάσουμε σε κάποιο άλλο νήμα ίσως τους λόγους που μια τιμωρία επιφέρει αποτέλεσμα.

Μα όταν δεν κάνω κάτι σωστά κατά πως μου έχει οριστεί είμαι εκτός θέσης γιατί λειτούργησα διαφορετικά από τις οδηγίες και τα θέλω του.

Αν η εκτός θέσης κατάσταση παγιωθεί σε κάτι μόνιμο τότε ναι θα συμφωνήσω μαζί σου.

ελπίζω να δόθηκε επαρκώς.

* από αυτά που έχω δει το εργαλείο της τιμωρίας χρησιμοποιείται αρκετά συχνά με τρόπο που να επιφέρει αποτέλεσμα στο τώρα και όχι με σκοπό να διορθώσει όλο το λάθος μηχανισμό σε βάθος χρόνου.

 

Χμ… δύσκολη ερώτηση.

Όχι σαν ερώτηση per se, αλλά γιατί είναι δύσκολο να την απαντήσω αποκομμένα από βιωματικές εμπειρίες.

Νομίζω ότι το πως θα εκλάβω εγώ την τιμωρία, έχει να κάνει τελικά με το πως έχω μετρήσει έναν Κ σαν Κ.
Δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές του πρακτικές, πρωτόκολλα και ιδιαιτερότητες.
´Εχει να κάνει αποκλειστικά, με το που έχει τοποθετηθεί ο ίδιος εντός μου.

Ακόμα και ένα απλό χαστούκι επίπληξης θα με πονέσει απείρως πιο πολύ από 10/100 μαστιγώματα, αν δω απογοήτευση στα μάτια του ή αν ακούσω απογοήτευση στα λόγια του.

Το πόσο αστείο ή σοβαρό θα μου φανεί το οτιδήποτε, ασχέτως εύρους, είναι ευθέως ανάλογο της Ισχύος που έχει εκείνος που το εφαρμόζει.

Και για μένα η Ισχύς πολλαπλασιάζεται εκθετικά, όταν δεν χρειάζεται να την εφαρμόζεις πάσα δύναμη χρησιμοποιώντας εργαλεία( βλ.τιμωρίες εν προκειμένω) επειδή απλά μπορείς, αλλά όταν υφέρπει κραταιά ανεξαρτήτως αυτών.

Σας διαβεβαιώνω πως ένα βλέμμα απογοήτευσης είναι ασύγκριτα πιο επίπονο(και σοβαρό),και από την πλέον επώδυνη τιμωρία ή την όποια στέρηση.
Μόνο ωστόσο αν προέρχεται από κάποιον που δέεσαι, τιμάς και σέβεσαι με κάθε σου κύτταρο.

Για να απαντήσω λοιπόν σε σπασμένα φραγκοδίφραγκα στο ερώτημα σας, ακόμα και την πιο «αστεία» τιμωρία θα την εκλάβω πολύ σοβαρά, αν εκείνος που με διαφεντεύει δεν έχει ταβάνι εντός μου.

Τίποτα το αστείο δεν υπάρχει κατά τ άλλα, Στον που έχει κατισχύσει.-

 

Ακριβέστατα.

 

Συμφωνώ ότι εδώ χρειάζεται αποσαφήνηση του όρου "θέση".
Το αντιλαμβάνομαι σαν είναι ένα πεδίο που σταδιακά μειώνεται σε μέγεθος και αυξάνεται σε πυκνότητα. Όλα γίνονται όλο και πιο συγκεκριμένα και πιο γρήγορα. Το ρευστό πεδίο δεν είναι ορατό, σαφώς υπάρχει Καθοδήγηση αλλά δεν είναι και λίγες οι φορές που το υ στην διαδικασία της προσαρμογής (και νομίζω όχι μόνο) αφουγκράζεται τα όρια της θέσης του και συχνά το σφάλμα χρειάζεται γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, η τιμωρία σε αυτήν την περίπτωση παίζει τον ρόλο της οριοθέτησης του πεδίου θέσης υ.

Επίσης μιλώντας για πράξεις εκτός θέσης, έχει σημασία και η απόσταση υ από το όριο της θέσης. Συνήθως, αν είναι εκεί γύρω, το πεδίο το επαναφέρει σαν ελκτική δύναμη στη θέση του μέσω της τιμωρίας, επικοινωνίας και άλλων πρακτικών. Αν το υ εκτοξευθεί μακριά από το όριο αποδεσμεύεται για άλλα πεδία με πιο συμβατό "εύρος".

Σίγουρα αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος οριοθέτησης, είναι ένα εργαλείο όμως, όπως εύστοχα έθεσες:

 

Δεν είναι απαραίτητο όπως το βλέπω εγώ. Εκτός θέσης, όπως το έθεσες παραπάνω, βλέπω πράγματα που γίνονται *κόντρα* σε αυτά που ζήτησε και όχι γιατί δεν το έκανες ικανοποιητικά, για μένα αυτό δεν είναι το ίδιο.

Πχ εκτός θέσης θα ήταν να μην έρθει εκεί που της ζήτησα και όχι να έρθει καθυστερημένη δέκα λεπτά γιατί έκανε άσχημο υπολογισμό πόσο θα της πάρει να ετοιμαστεί ή την κίνηση στο δρόμο.

Όπως και να έχει περισσότερο το συνήγορο του διαβόλου κάνω εδώ, για μένα ισχύει η οπτική που έχουν θέσει πολυάριθμες υ: "Η πραγματική τιμωρία είναι η απογοήτευσή του, ο θυμός του κλπ", απλά ήθελα να τονίσω ότι υπάρχουν και διαφορετικές οπτικές και ότι κάτι που δεν δουλεύει για τον Α δεν σημαίνει ότι δεν είναι λειτουργικό για τον Β

 

Μεταξύ ενηλίκων, η λέξη τιμωρία φαντάζει λίγο αστεία, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. 'Η κάποιος είναι κάπου συνειδητά ή δεν είναι. Τα θέματα που προκύπτουν λύνονται με διάλογο.

 

D/s υπάρχει όταν μεγάλη τιμωρία μπορεί να είναι, απλά, η εκδήλωση δυσαρέσκειας του Κυρίου.
Αν δεν υπάρχει D/s, η όποια τιμωρία είναι να' χαμε να λέγαμε.
Σε τι μπορεί να χρησιμεύσει ένα εργαλείο όταν δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να το χρησιμοποιήσει αλλά και δεν υπάρχει κάτι για να ρυθμιστεί με το εργαλείο;

 

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από το τέλος  

Συμφωνώ απόλυτα, αυτό σε ότι αφορά τη ζωή μας εν γένει.


Όσο αφορά όμως την Κ/υ? Ισχύει αυτό?

Εκεί ξεκάθαρα ένας οδηγεί, ένας ακολουθεί. Ένας εκπαιδεύει, ένας εκπαιδεύεται. Από τα πρώτα πρώτα γράμματα στην αλφαβήτα της Κ/υ που έμαθα ήταν το "μην υποθέτεις, ρώτα!"


Έτσι λοιπόν, από τη δική μου σκοπιά, το υ έχει την ευθύνη του "μην υποθέτεις". Ακόμα και αν αφορά τη τιμωρία. Αυτό βέβαια, δεν προεξοφλεί και ότι θα πάρει απάντηση.

Μιλάμε για εγκαθιδρυμενη Κ/υ, έτσι όπως το κατανοώ. Όμως διακρίνω πρόβλημα επικοινωνίας. Δεν σας φαίνεται οξύμωρο αυτό? Εγκαθιδρυμενη Κ/υ με πρόβλημα επικοινωνίας?


Γενικά οι ευθύνες του κάθε μέλους σε σχέσεις Κ/υ προκύπτουν εκ θέσεως. Μιλάμε για σχέσεις ασυμμετρίας, δεν συμπεριλαμβάνει δύο ισότιμα μέλη και οι ευθύνες είναι ανάλογες. Αυτός που εκπαίδευσε, αυτός που αποφάσισε, όρισε και επέβαλε την τιμωρία έχει και την ευθύνη αυτής. Εξ ορισμού.