Τι θεωρείται/ε τιμωρία;

Αναγκαία ίσως όχι. Ικανή όμως (υπό συνθήκες) μπορεί να είναι. Πως αλλιώς δικαιολογείται ο σαδισμός πάνω σε κάποιον που δεν είναι καθόλου μαζοχιστής?

 

Μια φορά που είχα έναν πολύ κακό πονόδοντο με είχαν επικυριαρχήσει κάτι διαλύματα, όχι διαρκώς όμως, πότε πότε έχαναν την ισχύ τους και τότε τα έβλεπα όλα από τον πόνο.

 

Έτσι ακριβώς.
Γιατί δεν φτάνει μόνο να μπορεί, πρέπει και να θέλει.

 

Επίσης δεν φτάνει μόνο να θέλει, πρέπει και να μπορεί!

 

Κάθε άνθρωπος είναι μια "ολιστική/συνολική" πρόταση. Η μέχρι τώρα εμπειρία μου από τη συναναστροφή με τους ανθρώπους σε κάθε επίπεδο μου έχει δείξει ότι παρά τις όποιες αντιφάσεις μας οι άνθρωποι έχουμε έναν πυρήνα χαρακτηριστικών που είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.
Αυτός ο πυρήνας είναι συνήθως που κάνει κάποιους ανθρώπους πιο ταιριαστούς αναμεταξύ τους από κάποιους άλλους.
Θέλω με αυτό να πω ότι αν για έναν άνθρωπο το "φανατικός καπνιστής" ή το "φανατικός αντικαπνιστής" είναι μέρος του πυρήνα τους θα συνοδεύεται από κάποια ακόμη χαρακτηριστικά, τα οποία θα τους κάνουν αταίριαστους ούτως ή άλλως μεταξύ τους.
Δεν θεωρώ ότι δυο άνθρωποι που είναι εξαιρετικά μακρυά οι πυρήνες τους μπορούν να ταιριάξουν σε μια σχέση πολλώ δε μάλλον Κ/υ.
Θεωρώ ότι ούτε το κυριαρχικό άτομο εν προκειμένω θα εκπέμψει ισχύ σε μήκος κύματος που να αναγνωρίζεται ως τέτοια από το υποτακτικό άτομο ούτε το υποτακτικό άτομο θα εμπνεύσει την επιθυμία στο κυριαρχικό άτομο να κυριαρχήσει επ' αυτού.

 

Αδιάσπαστες συνιστώσες αμφότερες, συμφωνούμε.

 

Αμάν, τώρα το είδα αυτό, χίλια συγνώμη.

Φαντάζομαι πως όταν εννοείς "διαρκούς" εννοείς μεγάλη διάρκειας, σωστά; Ρωτάω γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κυριαρχία με διαλείμματα.

Δεν είναι μία:

• Να έχει τη διάθεση/επιθυμία το Κ.
• Να έχει την ικανότητα, το Κ.
• Να ευνοείται από συνθήκες που είναι πέραν της δυνατότητας ελέγχου του Κ.

 

Τι εννοείτε με αυτό;

 

Τι μπορεί να είναι ευνοϊκό, πέρα από τις δυνατότητες ελέγχου του Κ και να αποτελεί αναγκαία συνθήκη διαρκούς κυριαρχίας επί του υ από πλευράς του Κ;

 

Αναφέρομαι σε εξωγενείς παράγοντες που δεν είναι στον έλεγχο μας, αυτό που λέμε "Life happens". Πρόχειρα παραδείγματα:

• Να είναι όλοι καλά στην υγεία τους.
• Να μην υπάρξει ανάγκη ξαφνικής μετακίνησης σε άλλη πόλη/χώρα.
• Παιδιά/οικογένεια (δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις που Κ/υ είναι παντρεμένοι μεταξύ τους)

 

Ε, ναι, με τόσα τσουνάμια που μας χτύπησαν, σε καταλαβαίνω πέρα ως πέρα και δεν μπαίνει κανένα θέμα. Και εγώ χρωστώ μερικά, άλλωστε  

Εννοώ μια συνεχή παρέμβαση επικυριαρχίας. Ποιο είναι το κίνητρο, γιατί κάποιος θα εμπλακεί σε μια διαδικασία που απαιτεί ενέργεια και ενέργειες από πλευράς του, χρόνο και σκέψη;

Λέτε, εσύ και η μαργαρίτα, να θέλει και να μπορεί και προσθέτεις, πολύ ωραία, να είναι και οι συνθήκες κάπως κατάλληλες. Αν και με το τελευταίο μπαίνει ένας παράγων αβεβαιότητας σε βάθος χρόνου, άρα ερωτηματικό στο συνεχές, εντάξει, καμία αντίρρηση.

Γιατί όμως κάποιος να θέλει; Γιατί να το κάνει να μπορεί, ακριβώς επειδή θέλει, λέω εγώ;

Και για να μη γίνομαι κουραστική Αύγουστο μήνα, γιατί θα ήθελε κάποιος να κυριαρχήσει και μάλιστα διαρκώς, όχι σε ένα επεισόδιο ενός, δύο, τριών μηνών δηλαδή, αν δεν ήταν σαδιστής;

Καταλαβαίνω ότι θα μπορούσε να το κάνει επειδή το απολαμβάνει πάρα πολύ ή όπως έχει περίπου γράψει @ Pat Califia στο SlaveCraft (δεν το έχω πρόχειρο, μη μου ζητήσετε παραπομπή   ) "αν δεν έχω αγόρι να αποδομώ και να ξαναστήνω στα πόδια του, να χρησιμοποιώ και να με υπηρετεί, νιώθω ένα τίποτα."

Χωρίς να είναι σαδιστής κάποιος, γιατί θα απολάμβανε, γιατί θα έδινε μέρος της ζωής του όχι ευκαταφρόνητο για να κάνει αυτό;

ΥΓ. Επειδή δεν είμαι διόλου σαδίστρια, μπορώ να πω από προσωπική πείρα ότι είναι απόλυτα βαρετό και αδιάφορο να "κυριαρχώ" με την έννοια του "επιβάλω", "επηρεάζω", "καθοδηγώ" και άλλες και γίνεται, στην ανάγκη, κάπως ανεκτό όταν πάρει την έννοια του "υποστηρίζω", "βοηθώ", "χρησιμεύω" και λοιπά. Έχω πια αρκετή εμπειρία ώστε να μην αφήνω περιθώρια χειρισμού μου στον άλλο και να χρεώνω ή "χρεώνω" ανάλογα - δεν συμβαίνει στον ερωτικό τομέα άλλωστε. Πολύ εκνευριστικό όμως και στα όρια του ανυπόφορου όταν αυτός στον οποίο κυριάρχησα βοηθώντας τον, δεν σταθεί στα πόδια του το ταχύτερο δυνατό και χρειάζεται και άλλο!

 

Έτσι είναι τα ανθρώπινα, το μόνο σίγουρο είναι ο θάνατος, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, που λένε.

Δεν έχω να δώσω απάντηση σε αυτό πέραν του ότι δεν το θεωρώ κατηγορηματικά αδύνατο να μην είναι σαδιστής, ο καθένας κάνει ό,τι κάνει για δικούς του λόγους.