Τι να την κάνει;

Κάνετε απίστευτα λογικά άλματα.

Από την μια λέτε πως, μια σχέση κ/υ στερείται εκτίμησης ή αγάπης. Ενώ κ/υ στην ερωτική δραστηριότητα, αντίθετα, δεν στερείται ...
Από την άλλη αναφέρεστε σε σεσιον. Διαφορετικό πράγμα από το κ/υ.
Η λέξη ασφαλείας είναι σεβασμός; Είναι «εκτίμηση κι αγάπη»; Τι σχέση έχει η λέξη ασφαλείας με ο, τι άλλο έχετε αναφέρει;

Υπάρχει συνοχή σε αυτά που γράφετε;

 

υπεροπτική, γιατί αποδίδει ανεπάρκεια σε επιλογές ανθρώπων με κριτήρια τρίτων.
προκύπτει ευθέως ως ελλοχεύων κίνδυνος, στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό που προκύπτει παρόμοια η ασαφής αξιολογική εικασία της εκμετάλλευσης ή/και κακοποίησης.

 

καλύτερα "μείνε σπίτι"  

 

@Arioch,

Δεν είναι πάντα σαφές μέχρι που πατάνε τα πόδια σου και που έχεις αρχίσει να κολυμπάς με τους καρχαρίες. Τουλάχιστον μέχρι και μία δεκαετία μετά την ενηλικίωσή σου. Επίσης δε σου είναι σαφές με το καλημέρα ποιοι είναι σε κάθε περίπτωση οι καρχαρίες. Εκτός από την εκδοχή που κάποιος είναι από τους τυχερούς της ζωής και τον πήραν οι γονείς από το χέρι και τον δίδαξαν χρήσιμα πραγματάκια ή τον έκαναν να αισθάνεται ξεχωριστός και ταυτόχρονα ρεαλιστής, ο οποίος στην πορεία εντόπισε ή εντοπίστηκε από αξιόλογους/ο μέντορες/α που τον βοήθησαν να πάρει το δρόμο του από τα ασφαλή μονοπάτια, σε κάθε άλλη περίπτωση μία χαρά μπορείς να μην ξέρεις και να μαθαίνεις στην πορεία.

Το αν "δικαιούσαι" ή όχι δεν έχει και κάποιο λειτουργικό νόημα. Διότι είτε γκρινιάξεις είτε όχι, είτε κλαφτείς είτε όχι, είτε διεκδικήσεις ουσιαστικό "δίκιο"/δίκιο είτε όχι, θα τα φας τα γαμήσια ή δε θα τα φας, ανάλογα τις προετοιμασίες που σου έκαναν αυτοί που υπέχουν μία στοιχειώδη ευθύνη να σου τις κάνουν στο χτίσιμο, την ιδιοσυγκρασία σου, τα φυσικά σου πλεονεκτήματα ή απουσία αυτών (ομορφιά, αντιληπτικό επίπεδο, κτλ), τις συνθήκες που γεννήθηκες και ζεις, τις ευρύτερες κοινωνικο-ιστορικές συγκυρίες και το πόσο τυχερός/"τυχερός" είσαι στο πέρασμά σου.

 

δεν βρίσκω αυτήν τη στιγμή ένα παλιό ρώσικο παραμύθι που μετέγραψε σε διήγημα κάποιος συγγραφέας, το οποίο αναφερόταν σε ένα ψάρι που έζησε τη ζωή του στην τρύπα του, περιμένοντας και σχεδιάζοντας να χορτάσουν οι καρχαρίες, να το ταΐζει ο μπαμπάς του, να βρεθεί το εμβόλιο, δεν θυμάμαι ακριβώς. δεν έζησε πάντως, αυτό το θυμάμαι. κι ήταν στην τρύπα του για πολλά χρόνια. είχε ενδοσκοπηθεί εξονυχιστικά.

 

Δεν είναι. Αλλά κανείς δεν έμαθε να κολυμπά εκεί που πατάει. Χρειάστηκε να πάρει ο ίδιος την απόφαση, το ρίσκο, να επιλέξει εν πάσει περιπτώσει, να πάει εκεί που δεν πατάει και να δοκιμάσει.

Ο ίδιος όμως το επέλεξε. Εν γνώσει του.

 

Ο σοφός κοκοβιός.

https://www.prologos.gr/ο-σοφός-κοκοβιός/

 

Το σφάλειν είναι ανθρώπινο, το φορτώνειν σε άλλους ανθρωπινότερο κλπ κλπ.

Δεν αγοράζω, όντας ενήλικες ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και είναι υπεύθυνος γι αυτές οπότε αν θέλει να γκρινιάξει ας αρχίσει με τον εαυτό του.

 

Αυτό είναι το θέμα. Δεν πας εκεί που δεν πατάς σε όλες τις περιπτώσεις εν γνώσει σου. Σε πάει απλά η ζωή. Η ζωή κινείται, όπως κινείται η ίδια η φύση και σε κινεί κι εσένα στην κίνησή της. Για να μείνεις στα ρηχά θα πρέπει να καταβάλλεις πολύ μεγάλη αντίρροπη δύναμη που εν τέλει θα εξαντλήσει τα καύσιμά σου (όπου η εξάντληση μπορεί να πάρει ποικίλες μορφές). Μπορεί να εξαντληθείς και από το κολύμπι και τις μάχες με τους καρχαρίες εξίσου. Μπορεί να μετουσιωθείς σε έναν ικανότατο καρχαρία ο ίδιος.

Σε κάθε περίπτωση η γνώση δεν είναι ούτε προαπαιτούμενο ούτε αναγκαία αφετηριακό γνώρισμα. Διότι πολύ απλά η αντίληψη του "πάτηματος" ή του "βάθους" στη ζωή συναρτάται από πολύ περισσότερους παράγοντες απ' ό,τι η αντίληψη του πατήματος ή όχι σε πραγματικό όγκο νερού. Πας, διότι απλά πας. Διότι είσαι ένας έμβιος οργανισμός που απλά πάει. Γι' αυτό και η αναζήτηση δίκιου ή όχι στην άγνοια ή γνώση κινδύνου δεν έχει κανένα νόημα σε αυτό καθ' εαυτό το πάτημα ή κολύμπι. Επιδρά ωστόσο στη διαχείριση των προσπαθειών σου και των προσεγγίσεών σου στο από δω και πέρα.

Είναι μία ενδιαφέρουσα συζήτηση που θα καταλήξει αναπόφευκτα στο δίλημμα ντετερμινισμός vs. ελευθερία βούλησης.
Αλλά και στο ερώτημα "ποιο είναι το ουσιαστικό αφετηριακό σημείο της γνώσης (έστω ατομικής)"?

Κι όμως παιδάκια μαθαίνουνε να κολυμπάνε σε σημείο που πατάνε, με τον ενήλικο να τους κρατάει σε οριζόντια στάση, και αν πανικοβληθούν στρέφονται και πατάνε και ξανά το ίδιο μέχρι σταδιακά να τους φύγει ο φόβος (ή τουλάχιστον να μην τους εμποδίζει από το να πράξουν). Άλλοι πάλι ενήλικες πηγαίνουν και μαθαίνουν τα παιδιά κολύμπι κατευθείαν σε σημείο που πατάνε. Άλλα πάλι παιδιά μαθαίνουν μόνα τους. Η γνωστή ποικιλία εκδοχών.

 

Και μέσα σε όλα η ρεαλιστική, ερώτηση του νήματος...... θα ήταν :

Όχι τι να την κάνει, αλλά τι την βάζει να κάνει    

 

Αυτό είναι πιο σαφές σε αυτό που προσπαθεί να νοηματοδοήσει.

Τι σημαίνει αυτή η έκφραση?

 

Κατανοώ την ύπαρξή του, δεν το δέχομαι ως δικαιολογία.