Τι 'ν' αυτό που το λένε ισχύ

Αφορμή για το νήμα αυτό αποτέλεσε η φράση

που μου θύμισε μια εκκρεμότητα προς τον εαυτό μου. Κάποτε είχα διατυπώσει: "έχω δε περαιτέρω αντιρρήσεις αν η ισχύς από μόνη της αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να προκύψει κυριαρχία, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση."

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, γιατί για να συζητηθεί αν αρκεί μόνη της η ισχύς για την κατίσχυση, χρειάζεται πρώτα να οριστεί, έστω προσεγγιστικά, τι είναι η ισχύς. Και αυτήν την απορία είχα εκφράσει τότε: "έχω επίσης απορία περί τι εστί ισχύς, αλλά αυτή είναι ακόμη άλλη συζήτηση."

Ίσως ήρθε η ώρα για τις συζητήσεις αυτές, θα δείξει.
Πάμε.

- Τι είναι η ισχύς;

Ελάχιστο πλαίσιο, ώστε να υπάρχουν κοινά σημεία αναφοράς: δεν αναφέρομαι σε βατ και ίππους, ούτε σε δύναμη ή κύρος γενικά, πολύ θολές έννοιες. Αναφέρομαι - στενά σίγουρα - στην υπο-υπο-περίπτωση της ισχύος όπως αυτή αναφέρεται στις συζητήσεις περί κατίσχυσης σε Κ/υ και Μ/σ.

Αν υποθέσουμε πως θα καταφέρουμε να καθοριστεί τι (περίπου) είναι η ισχύς, ή και όχι, αυτή είναι η επόμενη ερώτηση:
- Αρκεί από μόνη της η ισχύς ώστε να παράγει κατίσχυση; Και υπάρχει μόνο μια ισχύς;

Τότε, σε άλλο σημείο της ίδιας κουβέντας, διατύπωνα: "προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει μια μοναδική και καθολική ισχύς, αλλά πολλές διαφορετικές μορφές ισχύος, ανάμεσα στα άλλα πληθώρα γνώσεων (ή "γνώσεων"), βαρύ χέρι, χειριστικότητα, μακρύ πέος, απομυθοποιητικό χαμόγελο, βλοσυρό βλέμμα, ακρίβεια των λόγων και άλλα πολλά."
και συνέχιζα:
"Όλα αυτά όμως χρειάζονται κάποιον απέναντι, που θα κατισχυθεί από μια (οποιαδήποτε) μορφή ισχύος που *ο ίδιος* διαπιστώνει και αναγνωρίζει ως τέτοια στην πράξη. Αλλά τότε δεν μιλάμε πια για αυτοδύναμη ισχύ ή ικανή συνθήκη".
Διευκρίνιση: προφανώς δεν αναφέρομαι σε ρητή αναγνώριση, ούτε συνειδητή απαραίτητα, αλλά σε κοινή κατανόηση, συναντίληψη.

Προς τον @Marqui, ή/και προς οποιονδήποτε άλλον συμμερίζεται τη σκέψη του, μια ακόμη ερώτηση:
- Πώς και από ποιόν κρίνεται επαρκής η ισχύς του κυριαρχικού; Πώς επιβάλλεται η κυριαρχία αν το υ δεν αναγνωρίζει την ισχύ ως τέτοια ή ως επαρκή;

Επισημαίνω ότι για μένα η διαπίστωση της ισχύος επιφέρει κατίσχυση και υποταγή, χωρίς περαιτέρω τερτίπια, δώρα και προσφορές. Άνευ όρων, χωρίς αναμέτρηση. Δεν βρίσκω να χωράει αναμέτρηση σε τέτοια σχέση, οι θέσεις και οι λειτουργίες είναι παραπληρωματικές (οδηγώ - ακολουθώ, σε νικάω - με νικάς) και η ανάληψη θέσεων επιθυμητή και από τους δυο. Προφανώς θα έχουν ενδιαφέρον αντίθετες τεκμηριωμένες γνώμες.


Θα παρακαλούσα μόνο να μείνουμε μακριά από wikipedia wiktionary και λεξικά διάφορα, χρήσιμα συνοπτικά εργαλεία για την καθομιλουμένη, που δεν ενδείκνυνται για την περιγραφή εννοιών που ανήκουν σε εξειδικευμένα υποσύνολα / συστήματα αναφοράς όπως είναι το βδσμ.

Ευχαριστώ!


 

 

Διαβάζοντας το εισαγωγικό ποστ του νήματος, μου ήρθε φλασάκι ένα παλαιότερο ποστ μου, για την Ισχύ, όπως την αναγνωρίζω εγώ.

Έχει αρκετά κομμάτια που θα χρησιμοποιούσα σε μια απάντηση και στο παρόν νήμα  

Σε έναν παλιότερο διάλογο μου, επίσης με τον @Marqui , είχα πει πως ο Ισχυρός είναι αυτός που θέτει τους ορισμούς.

Ενοποιώντας (απόπειρα τουλάχιστον   )...
Δείγματα Ισχύος μπορώ να εντοπίσω σε κάποιους ανθρώπους. Όχι πολλούς αλλά σίγουρα όχι έναν.
Αν αυτά αρκούν για την κατίσχυση; Όχι.
Αρκούν για την έλξη προς αυτούς.
Ίσως παλαιότερα, που δεν είχα εμπειρία του τι εστί Κυριαρχία, ναι να βίωνα ως κατίσχυση την επιρροή τους πάνω μου.

Πλέον, όμως, αναγνωρίζω ως Ισχυρό αυτόν που (μου) θέτει όλους τους ορισμούς, που μου βάζει το ερμηνευτικό πλαίσιο του κόσμου, που αντιλαμβάνομαι τα πάντα μέσα από τα δικά Του εξηγητικά σχήματα και που δεν μπορώ παρά να "υπάγω την αξιακή μου ιεραρχία υπό την έγκριση" Του.

Άπαξ και νιώσω αυτή την τελευταία τάση, ξέρω πως ο,τι και να λέω, όποια άμυνα και αν προβάλλω η κατίσχυση είναι αναντίρρητη.

 

Μια σκέψη με αφορμή το αρχικό post:

Eαν πάρουμε ως δεδομένα τα εξής:
α) Της κατίσχυσης-απόπειρας κατίσχυσης προηγείται πάντα η επιθυμία προς τούτο
β) Οι Κυρίαρχοι εστιάζουν εκεί που μυρίζονται-διαισθάνονται υποτακτικότητα έστω και σε λανθάνουσα μορφή αλλά με τα κατάλληλα γι αυτούς «πατήματα» και ταιριάσματα.
Τότε για κάποιους-ελάχιστους μάλλον- Κυρίαρχους ισχύει το ότι αν επιθυμήσουν να κατισχύσουν επί ενός συγκεκριμένου απέναντι, θα κατισχύσουν και το αντικείμενο της επιθυμίας τους δεν έχει καμία πιθανότητα να «γλυτώσει».
Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί βέβαια να φύγει τρέχοντας αλλά αυτό θα συμβεί όχι διότι δεν υπήρξε κατίσχυση, αλλά ακριβώς επειδή υπήρξε, από φόβο. Ενίοτε αυτή η ενστικτώδης φυγή είναι προσωρινή.
Με άλλα και λίγα λόγια για κάποιους Κ η αναγνώριση της κατίσχυσης είναι δεδομένη.

 

ομολογώ πως είμαι παντελώς ανίκανη να απαντήσω στο πρώτο ερώτημα του νήματος καθώς την Ισχύ την αντιλαμβάνομαι διαισθητικά στον Άλλον και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να την περιγράψω... δεν είναι λογική διεργασία για μένα, όσο εσωτερικό καμπανάκι

αν μπορεί να επέλθει κατίσχυση όταν χτυπήσει αυτό το καμπανάκι; εκτιμώ πως εξαρτάται από τη βούληση Του Ισχυρού

δε θεωρώ πως απάντησα, αλλά πάλι... η μη απάντηση, δεν είναι κι αυτή απάντηση;  

 

Η ισχύς του Κ, είναι απολύτως αναγκαία, αλλά όχι ικανή από μόνη της ώστε να προκαλέσει κατίσχυση. Για να συμβεί το δεύτερο, πρέπει αρχικά να αναγνωριστεί/διαπιστωθεί από την υ (συνειδητά ή υποσυνείδητα) και εν συνεχεία, για να διατηρηθεί, να αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι, είτε αυτό αφορά συμμετρία λόγων και πράξεων, είτε την εν γένει στάση - συμπεριφορά - προσωπικότητα του Κ.

Η ισχύς του Κ, σε μεγάλο ποσοστό είναι πολυποίκιλη και αναγνωρίζεται ως τέτοια. Οταν συμβεί αυτό, η υ είναι ανήμπορη να αντισταθεί.

Συμφωνώ ότι ο φόβος της κατίσχυσης, μπορεί να τρέψει σε φυγή την υ, ειδικά όταν συμβεί απότομα και νωρίς. Αρκετές ωστόσο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιστρέφουν. Συμφωνώ επίσης πως η διαπίστωση ισχύος επιφέρει κατίσχυση (αν αυτό είναι το ζητούμενο του K) χωρίς τσιριμόνιες, διαπραγματεύσεις και λοιπά χαριτωμένα.
Κατά τη γνώμη μου οι Κ εστιάζουν σε αυτή που τους ελκύει, no matter what. Eίτε είναι vanilla, είτε mistress είναι αδιάφορο. Κάποιοι εστιάζουν μόνο ή κυρίως σε γυναίκες με ισχυρή προσωπικότητα.

 

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την @sapfw
Δεν μπορώ να την βάλω σε λέξεις.
Ωστόσο την αναγνωρίζω όταν υπάρχει, ακόμα και σε εντελώς άγνωστα προς εμένα άτομα.
Σε άντρες και σε γυναίκες .
Χωρίς καν να μιλήσουν πολλές φορές,
από την αύρα τους , από αυτό που εκπέμπουν.
Συνήθως νιώθω αμηχανία όταν βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Αυθόρμητα.
Και εκνευρίζομαι χαχα

 

Δεν πιστεύω στο one who rules all.

Σίγουρα υπάρχουν Κ οι οποίοι έχουν μεγαλύτερο εύρος επιλογών λόγω κάποιων χαρακτηριστικών τους αλλά πρεπει να υπάρχει και κατάλληλη αντιληπτική δυνατότητα από μεριάς του υ για να τα δει.

Αν δεν την έχει τότε το παιχνίδι είναι χαμένο και νομίζω ο Κ δεν θα μπει καν στη διαδικασία να ασχοληθεί γιατί θα του είναι αδιάφορο.

 

Θα έλεγα όχι μόνο αντιληπτική δυνατότητα...
Θα πρέπει Ισχυρός και ανίσχυρος (δυνάμει Κ και υ) να έχουν ίδιο ορισμό για το τι είναι Ισχύς.
Απλοϊκό παράδειγμα: αν κάποιος θεωρεί μέτρο Ισχύος το χρήμα, είναι αδύνατον να αναγνωρίσει ως Ισχυρό κάποιον που δεν θεωρεί ότι money is power...

 

Στο φυσικό κόσμο ισχύς και δύναμη είναι διαφορετικά πράγματα.

Λεξικογραφικά ερμηνεύεται ως δύναμη, κύρος και εγκυρότητα αλλά στα δικά μου μάτια η ισχύς του <Χ> δεν ορίζεται, ετεροπροσδιορίζεται ως αντίληψη της δυναμικής του <Χ> στα μάτια τρίτων

Στα αγγλικά μου είναι πιο εύκολο να το διατυπώσω: power is the perception of potency.

Δεν είμαι ιδιαίτερος fan του Martin αλλά αυτό που λέω το είχε περιγράψει εξαιρετικά στο διάλογο μεταξύ Lord Varys και Tyrion Lanister.

Spoiler: Varys and Tyrion talk and the riddle of power

“Oh, I think not,” Varys said, swirling the wine in his cup. “Power is a curious thing, my lord. Perchance you have considered the riddle I posed you that day in the inn?”
“It has crossed my mind a time or two,” Tyrion admitted. “The king, the priest, the rich man—who lives and who dies? Who will the swordsman obey? It’s a riddle without an answer, or rather, too many answers. All depends on the man with the sword.”
“And yet he is no one,” Varys said. “He has neither crown nor gold nor favor of the gods, only a piece of pointed steel.”
“That piece of steel is the power of life and death.”
“Just so… yet if it is the swordsmen who rule us in truth, why do we pretend our kings hold the power? Why should a strong man with a sword ever obey a child king like Joffrey, or a wine-sodden oaf like his father?”
“Because these child kings and drunken oafs can call other strong men, with other swords.”
“Then these other swordsmen have the true power. Or do they?” Varys smiled. “Some say knowledge is power. Some tell us that all power comes from the gods. Others say it derives from law. Yet that day on the steps of Baelor’s Sept, our godly High Septon and the lawful Queen Regent and your ever-so-knowledgeable servant were as powerless as any cobbler or cooper in the crowd. Who truly killed Eddard Stark, do you think? Joffrey, who gave the command? Ser Ilyn Payne, who swung the sword? Or… another?”
Tyrion cocked his head sideways. “Did you mean to answer your damned riddle, or only to make my head ache worse?”
Varys smiled. “Here, then. Power resides where men believe it resides. No more and no less.”
“So power is a mummer’s trick?”
“A shadow on the wall,” Varys murmured, “yet shadows can kill. And ofttimes a very small man can cast a very large shadow.”

 

...που σημαίνει τον προσδιορισμό του πεδίου ορισμού από τον οδηγό, οπότε κατά συνέπεια και την δυνατότητα συνειδητής λειτουργίας του/της ακολούθου στο πεδίο αυτό κι επιπλέον στο ανεκτό εύρος "θορύβου", όπως προσδιορίζει ο οδηγός.
Η μη εν πλήρει συνειδήσει ύπαρξη των παραπάνωτόσον ποιοτικώς όσον και ποσοτικώς δεν στοιχειοθετεί συντεταγμένα προσανατολισμένη σχέση ...

 

Σε μια προσπάθεια να κατανοήσουμε καλύτερα την ισχύ, θα μπορούσαμε ίσως να την παρομοιάσουμε σαν περιρρέουσα ενέργεια που εκπέμπουν τα κυριαρχικής φύσεως άτομα.
Τα υποτακτικα άτομα, λόγο του ότι συνήθως λειτουργούν σαν σφουγγάρια στο περιβάλλον τους, απορροφούν αυτήν την ενέργεια και αντιδρούν κατά περίπτωση, είτε νιώθοντας αμηχανία, είτε αποφεύγοντας την σύγκρουση μαζί τους, είτε ακολουθώντας τα.
Θα είχε ενδιαφέρον, αν δεν διαφωνεί η @estelwen , να μάθουμε αν οι Κ αντιλαμβάνονται μεταξύ τους αυτό το ενεργειακό πεδίο.

 

Αναφέρεστε στα κυριαρχικής φύσης άτομα λόγω του νήματος ή θεωρείτε ότι μόνο αυτά μπορούν να εκπέμπουν ισχύ;