Τι 'ν' αυτό που το λένε ισχύ

Η φιλοσοφία δε λείπει στους έλληνες από πουθενά κι έτσι ενδίδω στο πειρασμό να σχολιάσω.

Αυτό που αναζητάς είναι "η κυρίαρχη δύναμη" και εμφανίζεται σε κάθε άνθρωπο που πέρασε μέσα από τα σκατά, βγαίνοντας "αλλαγμένος" μα όχι "χαλασμένος". Πηγάζει από την εσωτερική πειθαρχία και τη γνώση ότι "μπορώ". Όλοι την αγαπούν και την αναζητούν, ενώ είναι μέσο για την εσωτερική αίσθηση ασφάλειας. Στο θέμα μας όμως :

Ο/Η υποτακτικός/ή που την επιθυμεί, την αναζητά στον Κ (κύριο). Δουλειά της είναι (συνειδητά ή μη) να του το εξάγει με την συναίνεσή της / υπακοή της. Είναι αυτό που θαυμάζει, που αγαπά, που χρειάζεται. (Συγνώμη με τις προσφωνήσεις, τα λόγια μου ισχύουν για κάθε φύλο, αλλά είμαι συνηθησμένος σε straight καταστάσεις)
Ο/Η Κύριος/α που την έχει, απλά δημιουργεί την αίσθηση (ή έχει την αύρα αν θέλετε) της ήρεμης δύναμης που πραγματοποιεί αυτό που χρειάζεται (όχι που θέλει). Άρα αν χρειάζεται αυτό η/ο υποτακτική συναινεί και σίγουρα χαίρεται. Ο τρόπος που πιάνει, που δένει, που μιλά, που κάνει ότι κάνει, έχουν αυτή τη πειθαρχία,απαλότητα και δύναμη.
Ο Κύρος/α που δεν την έχει, απλά δίνει διαταγές και φωνάζει, είναι απότομος - σπασμοδικός μερικές φορές. Κι αν τύχει σε εκπαιδευμένη αγριο-υποτακτική, εκεί να δεις πως τον γλεντάει   Αλλά κανείς δε γενήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα.

Γενικότερα στο BDSM και τα σενάρια υλοποίησης των φαντασιώσεων, τα καταφέρνεις καλύτερα αν είσαι χορτάτος από πιπι/τσουτσου/ποπο και με όσο περισσότερα σκατά έχεις φάει (ή τρως) στη ζωή (ή όσο περισσότερη πρακτική και μελέτη έχεις κάνει επί του θέματος, π.χ. διδακτορικό στη μελέτη κωλοτριπήδας ένα πράγμα χεχεχε). Δεν θέλει πολλά μπιχλιμπίδια (τουλάχιστον στην αρχή), θέλει σενάριο, κανόνες (και ασφάλεια = μυαλό στο κεφάλι) και όρεξη για ζωή.

Ο κύριος πρέπει να εκφράζει την "κυρίαρχη δύναμη" με αφορμή τη λατρεία αυτής από την υποτακτική. τόσο απλά  
Τέσπα, μιλάω πολύ κι όποιος μιλάει πολύ θα λέει και αρλούμπες.

 

Τότε δεν είχαν έρθει ακόμη τα κουμκουάτ από την Κίνα.
Τέτοια μαρμελάδα δεν είχανε αλλά πηδούσαν και χωρίς αυτήν.

 

Νομίζω πως μιλάτε για κάτι τελείως άλλο από αυτό που συζητιέται στο νήμα.

 

Ίσως παρανόησα. Έχεις άρα την απάντηση... υποθέτω...

 

Όχι, αλλά έχω καταλάβει την ερώτηση.

 

Αν η ερώτηση διαφέρει από αυτή του αρχικού σου ποστ, σεβάσου το χρόνο μου να σου απαντήσω και τουλάχιστον διαφώτισε τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Αν δεν έχω καταλάβει την ερώτηση και πάλι σεβάσου το χρόνο μου να σου απαντήσω και τουλάχιστον διαφώτισε τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Αν δε θέλεις απάντηση και απλά κουβέντα, διαφώτισε τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνω από το να σκέφτομαι απαντήσεις τύπου "φιλαράκι στο μέσεντζερ".

 

Για όποιον γνωρίζει το θέμα που πραγματεύεται η συζήτηση, οι ερωτήσεις είναι διατυπωμένες με σαφήνεια στην αρχική ανάρτηση, και στο νήμα υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες απαντήσεις.

Ελεύθερα.

 

Και πάλι: δηλαδή;

 

Νομίζω ότι η ισχύς του Κ είναι η ικανότητα του για αυτοκυριαρχία, η οποία είναι και το βασικό χαρακτηριστικό που τον έχει κάνει τον άνθρωπο που είναι. Η αυτοκυριαρχία επιτρέπει στο Κ να κάνει σε κάθε περίπτωση αυτό που χρειάζεται, τόσο για τον εαυτό του όσο και για το υ, πέρα από προσωπικές επιθυμίες και υποκειμενισμούς. Νομίζω ότι αυτό το χαρακτηριστικό είναι αυτό που τυγχάνει αναγνώρισης και εμπνέει αίσθημα ασφάλειας στο υ. Νομίζω τέλος ότι οι όποιες "αναμετρήσεις" αποτελούν είτε κρίσεις της δυναμικής -η οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι ενα ζωντανό πράγμα- είτε κρίσεις των συμμετεχόντων σε αυτή.

Η υποταγή δεν μπορεί να θεωρείται αιώνια, αν μη τι άλλο μέσα από την κάθε δυναμική και προφανώς ανάλογα με το βαθμό του power exchange οι άνθρωποι αλλάζουν, ίσως τα υ περισσότερο από τα Κ.

 

Η αυτοκυριαρχία είναι χαρακτηριστικό και μη κυριαρχικών προσώπων.
Μπορεί να θεωρηθεί προσόν ή σημαντικός παράγων, για έναν συνετό Κυρίαρχο, αλλά δεν είναι αυτό που κάνει τον κυριαρχικό «Κυρίαρχο».

Η υποταγή που δεν εκλαμβάνεται εκ προοιμίου σαν παντοτινή, εκ προοιμίου δεν είναι υποταγή.
(ανεξαρτήτου κατάληξης)

 

Ως προς το πρώτο νομίζω ότι η αυτοκυριαρχία είναι η βάση στην οποία μπορεί να υπάρξει (και να επιβληθεί αν χρειάζεται) Κυριαρχία. Αν για παράδειγμα το Κ πιστεύει ότι πρέπει να δώσει release αλλά δεν έχει τη δύναμη να το δώσει η Κυριαρχία πάει περίπατο.

Για το δεύτερο προσωπικά βλέπω τη δυναμική και σαν μια σχέση μαθητείας, μην ξεχνάμε ότι ο όρος Master ήταν αρχικά ένας τίτλος που πιστοποιούσε γνώσεις και ικανότητες, πριν γίνει ένας τίτλος ιδιοκτησίας. Μια τέτοια σχέση αναγκαστικά συνεπάγεται την κίνηση, τη μεταβολή της μέσα στο χρόνο. Δεν λέω ότι θα χαθεί ο σεβασμός ή η ασυμμετρία, αλλά το τί σημαίνει αυτό για τη ζωή των συμμετεχόντων μπορεί να αλλάξει σε βάθος χρόνου.

 

Αυτό δεν το αρνούμαι, αλλά σε άλλο πράγμα αναφέρομαι.
Και ο ακροβάτης πρέπει να έχει αυτοκυριαρχία, αλλά αυτό δεν τον κάνει Κυρίαρχο σε σχέση D/s. Έχετε αντίρρηση σε αυτό;