Τι σας φοβιζει περισσοτερο?

χμ....θα συμφωνίσω λίγο διαφορετίκα αν μου επιτρέπεις...
Για αυτά που δεν έκανα μπορεί να μην μετανίωσω και δεν θα ήθελα να μετανίωσω(για'το με φοβίζει),μιάς και στην πράξη δεν θα ξέρω αν ήταν για καλό ή για κακό.
Αυτά που έκανα δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω,γιατί θα με βοηθήσουν στην πορεία μου να κρίνω καλύτερα.
Τώρα μου έβγαλες και άλλο φόβω με το να μου στοιχειώσουν το μυαλό όλα αυτά 

 

Με συγκίνησε αυτή σου η σκέψη. Η μάνα είναι μιά αγκαλιά που σε προστατεύει, που κάποτε σε πνίγει. Η αιώνια μήτρα, που άφησες με ένα κλάμα και από τότε σε έχει κάνει να κλάψεις πολλές φορές, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, μα πάντα αναζητάς εκεί να επιστρέψεις κάθε φορά που η ζωή σου τσακίζει τα φτερά.

Η δική μου πάσχει από άνοια. Βυθίζεται σταδιακά στον κόσμο των σκιών. Μα πάντα όταν της χαιδεύω τα μαλλιά μου χαμογελά μ' εκείνο το ζεστό χαμόγελο που θυμάμαι από παιδί... Ακόμα...

 

Είναι όντως βαθιά ανθρώπινα τα όσα λέτε και εσύ και η Νταρκ...ακόμη και η δικιά μου που είναι σχιζοφρενής από τα γεννοφάσκια της, και δεν σχετίζεται με την αίσθηση συναισθηματικής ασφάλειας (αυτή ταυτίζεται με το πρόσωπο του μπαμπά), καθώς λόγω απίστευτης κυκλοθυμίας δεν ξέρεις σε τι φάση θα την πετύχεις, τώρα στα 77 της, με κοιτάζει στα μάτια και πίσω από την σχίζα της εγώ βλέπω την αγάπη, αυτό που κοντεύουμε να γεράσουμε και στο τηλέφωνο πάντα λέει '' 'Εφαγες? Να σου φτιάξω μάνι-μάνι μια σουπίτσα? Μην τρως όλο βλακείες, σ΄ακούω βραχνιασμένη....'' κι εγώ γελάω και ξέρω πως όλη αυτή η αγωνία της για τι έφαγα, αν είμαι καλά, αν είμαι ευτυχισμένη ενσωματώνεται σε τέτοιες φράσεις....
Ξέρω ότι είναι αναπόφευκτο να βιώσουμε την απώλεια...Δεν ξέρω αν όσο το σκεφτόμαστε όμως με φόβο, προλαβαίνουμε να τους πούμε πόσο πολύ τους αγαπάμε...
Επειδή κόντεψα να χάσω τον μπαμπά μου δυό φορές, μετά ήθελα να τον φιλάω μέχρι να σκάσει, ήθελα να του πω ότι τον λατρεύω...κι έτσι νιώθω ότι τον χόρτασα λίγο περισσότερο...
Τώρα ξέρω ότι και την μανούλα, παρόλες μας τις διαφορές και τους αέναους καυγάδες, δεν πρέπει να φοβάμαι να της πω ότι την αγαπάω...ατελής αυτή ως μάνα, ατελής κι εγώ ως κόρη...αλλά με αγάπη!!!

 

Σαν τη σκιά της μάνας, τίποτα...

 

Τα αναπάντητα γιατι

 

Τα μονά κρεβάτια

 

τα διπλά μα άδεια κρεβάτια νομίζω είναι λίγο περισσότερο τρομαχτικά ... στα δικά μου μάτια τουλάχιστον...

 

Θα έλεγα η οικονομική αβεβαιότητα αλλά μετά είδα ένα κοριτσάκι γύρω στα 8 με σωληνάκι στη μυτούλα της και χωρίς μαλλιά και είπα ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΟΒΗΘΩ ΚΙΟΛΑΣ.

Άρα = ΜΕ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΟΒΙΕΣ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΟ (λες και έχουνε λύσει όλα τα άλλα θέματά τους...)

 

Συνήθως αποφεύγουμε ή μεταθέτουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας προς τους γονείς μας, λόγω φόβου ίσως, αδυναμίας, ή ακόμα και άρνησης για την φυσική εξέλιξη της ύπαρξης.
Είναι δύσκολη διαδικασία, αλλά προσπαθήστε να εκφράζεστε όσο προλαβαίνετε και πριν να είναι πολύ αργά.

Peleas, λυπάμαι για αυτό που περνάτε, έχω βρεθεί στην θέση σας.

 

Ευχαριστώ, αγαπητή @Lacrima . Κάποιοι από εμάς βρεθήκαμε αντιμέτωποι με συμπεριφορές γονιού που ακόμα μας δυσκολεύουν τη ζωή. Η συνειδητοποίηση οτι οι συμπεριφορές αυτές οφείλονται σε άγνοια και όχι σε πρόθεση είναι το πρώτο βήμα προς τη συγχώρεση και την αγάπη προς το γονιό. Μόνον έτσι θα λυτρωθούμε και θα βοηθήσουμε και εκείνον να πορευτεί με αξιοπρέπεια στο υπόλοιπο του βίου του.

Σου εύχομαι λιγότερα δάκρυα, και νά' ναι δάκρυα χαράς.

 

Εγώ αυτό που φοβόμουν περισσότερο, μου έτυχε τελικά...
Ίσως επειδή στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου σαν δαμόκλειος σπάθη για χρόνια...

Για να είμαι δίπλα στην μεγάλη μου "αγάπη"...
Για λιγότερο από μια ημέρα δεν πρόλαβα να επιστρέψω, πριν κλείσει κάποιος πολύ σημαντικός για μένα τα μάτια του...
Δεν του είχα πει ποτέ, πόσο τον αγαπούσα και πόσο του ήμουν ευγνώμων για όσα μου έδωσε...

Με περίμενε με λαχτάρα...Σαν να κρατιόταν για να μην φύγει, πριν να με δει...
Έτσι μου είπαν...
Από τότε έχουν περάσει κάποια χρόνια...

Όσο και αν είναι λάθος...Ακόμη το κουβαλάω το βάρος...
Και μου υποσχέθηκα, να μην το ξαναπεράσω...
Να μην ξανακρατήσω το στόμα μου "κλειστό"...

Και με κεινους τους ελάχιστους που για μένα αξίζουν...
Να μην χάνω λεπτό...Να μην τους κρύβομαι...
Να μην έχω μαζί τους ψωροπερηφάνιες...ούτε κωλοεγωισμούς...

 

Με τρομάζει που κλείνουν τα περίπτερα απο τις 12-12.30