Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Ήθελα

 

"βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε σκοτώσει"
Μπουκόφσκι

 

Κατέβα.

 

Σταμάτα πια!  
Ανέβα, κατέβα. Ασανσέρ γνώρισες;!

 

Μετοχή Ολυμπιονίκης, 2001 μ.Χ.

 

Κι έτσι όπως κάθομαι μόνος και ήσυχος στο τεράστιο γραφείο, προσπαθώ να κατανοήσω αν όχι να χωνέψω, αυτό που συνέβη.

Από το φαύλο κύκλο του Ιονέσκο που όταν ξεκίνησε είχε το μέγεθος κέρματος που το πάτησε τραίνο και κατάντησε να έχει τη διάμετρο του Cern, το σίγουρο αδιέξοδο που ξαφνικά μέσω μιας αναγκαίας χαραμάδας ξέβρασε λύση, στη χλιαρή σιγουριά πως κάποια στιγμή θα 'ρθει το turning point και αυτό απλώς να σκάει μύτη ουρανοκατέβατο. Αργοπορημένο μόνο λίγες ώρες.

Δεν θέλει πολύ, λίγες ημέρες είναι αρκετές για πάρει ανάποδες στροφές ο εγκέφαλος και να ισορροπήσει, να πετάξει από πάνω του ότι τον υποχρέωνε δεκαετίες σε συμβατική - αλλά αποτελεσματική - καταπίεση με συγκεκριμένο σκεπτικό.

Το άντε και γαμήσου είναι τόσο λίγο, τόσο μάταιο που δεν αξίζει ούτε να το ξεστομίσει κάποιος. Ούτε βλέμμα πίσω. Ούτε καν μαύρη πέτρα.

Πιθανολογώ πως το αστέρι έσκασε σε κομβικό σημείο για κανά δυο από μας. Με τη μεταφορική έννοια πάντα.

Δευτεροπιθανολογώ πως το ιδανικότερο δια τον αποχαιρετισμό, μέρος, δεν θα μπορούσε να είναι αλλού. Δω μέσα γεννήθηκε περίπου.

 

Where is your sparkle?

 

Το πολύ το τάκα τάκα...