Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Πως είμαι, Δευτέρα πρωϊ, ξεκίνημα εβδομάδας...

 

 

Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να πάω στη Ρωσσία και να παραβιάσω το νόμο προκειμένου να συλληφθώ από τις κυρίες...

 

 

Για όλα τα εφηβικά μας βράδυα που συνόδευσες τη φτηνή ρετσίνα με κοκακόλα, τα μπόλικα τσιγάρα και τα άφθονα δάκρυα... RIP

 

Κοακολα

 

Λοιπόν αργά είναι, βαριέμαι να κοιμηθώ στη δουλειά, ας σταθώ λίγο σε αυτό το ποστ – να το κατατμήσω διά τι.

Τα επόμενα θα είναι και πολλά και πυκνά και θα μοιάζουν ασύνδετα για αρκετό διάστημα χαμένου χρόνου ανάγνωσης, τουλάχιστον μέχρι το σημείο όπου θα φτάσουμε στη γάτα του Λαβκραφτ. Σε σημεία οι συλλογισμοί θα φαίνονται αλματώδεις, αλλά να έχετε μια υπομονή. Όποιος βαριέται να κοιμηθεί, προσκαλείται να υπομένει αυτές τις ασύνδετες αράδες, με το μάτι στην εστελ και αυτό το ποστ, ομολογουμένως μνημειώδους βρωμοπαιδαρισμού.

Ξεκινάμε από ένα βιβλίο – όπως συνήθως γίνεται όταν κανείς βαριέται αλλά όχι τόσο – με το οποίο μας τα έχουν πρήξει στο ιντερνετ τελευταία, το χιροου γουιθ εϊ θάουζαντ φέησιζ του τζοουζεφ καμπελ. Τι ακριβώς γράφει:


Ο κάπταιν αμέρικα είναι αδύναμος, πολεμά τον τζοκερ αλλά αυτός τον ταπεινώνει εύκολα και μαλιστα μπροστά και στους τρείς σωματοφύλακες, οπότε ταξιδεύει μακριά για να βρεί τον γηρασμένο κουνγκ φου μάστερ, ο οποίος τον αποδομεί για να τον εκπαιδεύσει (ο ‘Θάνατος του Εγώ’, αν έχετε δει αλτ-ραητ ψυχολόγους στο γιουτουμπ). Πριν χωριστούν, ο μάστερ του χαρίζει ένα κατάνα όμοιο με άλλο κανένα, και ο κάπταιν προχωρά στο να νικά έναν έναν τους ντισέπτικονς μέχρι να φτάσει στον τζόκερ, τον οποίο νικά όχι όμως χωρίς να χάσει τον σαμγουαηζ, συνειδητοποιώντας στο τέλος πως δεν χρειάζεται πλέον το κατάνα (αν σχεδιαζεται πρικουελ) ή τον παλιό του εαυτό (αν είναι τριλογία), καθισμένος στο μπαρακι του σταλλονε με όλα τα κομμάντο που επεζησαν και έναν από τους κακούς.


Δηλαδή, οι μύθοι που μας αφήνουν μια γλυκειά γεύση, ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Αυτό φυσικά δεν είναι καμμία μεγάλη ανακάλυψη αλλά μας δείχνει τουλάχιστον πως οι σεναριογραφοι δεν διαβάζουν τα βιβλια μέχρι το τέλος, και γιατί άλλωστε. Στο κατά κάμπελ Τέλος, οι ήρωες καταλήγουν στην ασημαντότητα από την οποία ξεκίνησαν.



Αυτό το μοτίβο, βασικά με ενοχλεί η λέξη– αυτο το αρχέτυπο, δεν το παρατήρησε ο καμπελ πρώτος. Απ’ όσο μπορώ να ακολουθήσω, ο νορθοπ φράη στην ανατομια της κριτικης αποδίδει σε αυτούς τους μύθους που διαβάζουμε στην οθόνη, ξεκάθαρη μα ανεξήγητη δομή: αποτελούν αρχέτυπα, ερμηνευοντας τη λέξη με τρόπο που θα συμφωνούσε και ο ίδιος ο γιουνγκ. Φυσικά η σκέψη του γιουνγκ δεν είναι ακριβως ο μυθος που ήταν κάποτε, αλλά ίσως με την επάνοδο του πασοκ αυτό αλλάξει, ποτε δεν ξέρoυμε τι απογίνονται τα αρχέτυπα: ο θάνατος τους αποτελεί και αυτός ένα αρχέτυπο.



Αφήνοντας στην άκρη την ψυχανάλυση για μια άλλη συνεδρία, ο θάνατος των αρχετύπων μας οδηγεί –που αλλού;- στο φολκλορ, και στα παραμυθάκια της γιαγιάς, αν δηλαδή μεγαλώσατε με τη γιαγιά στη ζωή σας και όχι με την τηλεοραση όπως εγώ. Αν κανεις παλεύει σε καμμιά σχολη ανθρωπολογίας και ψάχνει για θεμα πτυχιακης, μπορεί να ταυτοποιήσει τα αρχετυπα εντός του σύστηματος λαογραφικής κατηγοριοποίησης των παραμυθιών κατά ααρν, τομσον και ούθερ (ATU). Αν μη τι άλλο θα αποπειραθεί μια λαογραφική ψυχαναλυση, ίσως και να ερμηνεύσει την ιστορία πρωθύστερα, με τρόπο ευτελή, ατελή και α-τελή, καλύτερο παντως από τον τρόπο των Μαρξιστών, μπλιαχ, πάω να φέρω ένα ποτάκι, μαγάρισα το στόμα μου. Και δεν χρειάζεται κανείς να μείνει στη λογοτεχνία, τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την ποιηση. Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με τον λαβκραφτ θα έλεγε κανείς. Καμμία φυσικά, έτσι τα γράφω μεχρι να νυστάξω.



...Και τι κάνει κανείς όταν δε νυστάζει ο κόσμος; Λέει παραμύθια. Ας δούμε μια λαογραφική κατηγορία παραμυθιών, την ATU 505: Η ευγνωμοσύνη των νεκρών. Το παραμυθάκι ξεκινά με τον ανέμελο αφηγητή να συναντά ένα ατιμασμένο πτώμα, αλίμονο, και με κάποιο τρόπο να τακτοποιεί τις υποθέσεις του νεκρού, ή/και να φροντίζει ώστε η κηδεία να ολοκληρώνεται, και οι νεκρός να επιστρέφει στην ασημαντότητα, που θα έλεγε και ο καμπελ. Είναι και αποτυχημένη ταινία νομίζω με εκεινον που έκανε τον χάρι ποττερ. Τέλος πάντων. Ας θεωρήσουμε ειδικά την περίπτωση όπου το πτώμα που συναντά ο αφηγητής είναι... το δικό του. Υπάρχουν εδώ δύο διακρίσεις.



Να πιάσουμε την πρώτη: η περίπτωση όπου ο νεκρός έπεσε αντιμαχομένος έναν εχθρό εξωτερικό του. Ένα τερατώδες τέρας, δυσθεόρατο, πολυπλόκαμο, ενάντια στο οποίο δεν είχε καμμία ελπίδα, και το οποίο τον στραγγάλισε αργά και βασανιστικά. Βάλτε το εξωτερικό τέρας την οικογένεια, και ο νεκρός γίνεται ο γκρεγκορ σάμσα. Bάλτε στο εξωτερικό τέρας την κοινωνική λειτουργικότητα, και ο νεκρός γίνεται ο γιόζεφ κ. Μα δε μιλάμε για τέτοια, σε άλλο παραμύθι, ας πάμε στη δεύτερη.

Στην περίπτωση οπου ο νεκρός έπεσε αντιμαχόμενος έναν εχθρό εσωτερικό του. Σε αυτή την περίπτωση, το τέρας θα πρέπει όχι απλά να είναι δυσθεόρατο – η φαντασία είναι ένα αρκετά μεγάλο σύννεφο. Κρατήστε λίγο τη φαντασία ως σχήμα στο σύννεφο.

Αν το τέρας τεντώνεται και καλύπτει το σύννεφο από την μία άκρη του μέχρι την άλλη, θα μπορεί να καταπιεί ολόκληρο τον ουρανό, όπως ο λαβκραφτικός Αzathoth. Αν το τέρας μπορεί να πάρει τη μορφή καθενός από τα σύννεφα, θα μοιάζει στον λαβκραφτικό Νyarlathotep. Ή αν το τέρας μπορεί να κρύψει κάθε σύννεφο από την αρχή εώς το τέλος της μέρας, δηλαδή από την αρχή εώς το τέλος του Χρόνου, θα μοιάζει στον λαβκραφτικό Yog-Sothoth. Κ.ο.κ.


Σημειωση: Το ξέρω πως η παρομοίωση εδώ φαίνεται τραβηγμένη, πως πλαισιωτά ο κάφκα και ο λαβκραφτ απέχουν όσο το αβοκάντο και το τζατζίκι, ότι ο Nyarlathotep δεν είναι πουά με πιέτες, και και και. Στα συννεφά μου, τέτοια ώρα να μην κάθεστε στο ίντερνετ.


Προσωπικά το είχα πεί και σε άλλο νήμα, βασικά μπορεί και σε άλλο φόρουμ γιατί διαβάζω και τα αθλητικά. Τι θέλω να πω; Μη διαβάζετε βιβλία. Χάνετε την ώρα σας. Χάνουν και τα βιβλία το μελάνι τους. Αφήστε τα κάπου που θα είναι χρήσιμα, πχ αν σπάσει καμμιά καρέκλα. Αν δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς, διαλέξτε όντιομπουκ με λίγες σελίδες που να αναφέρει τα παντα όσα χρειάζεται να ξερει ένας άνθρωπος του σήμερα, δηλαδή γιουτούμπ. Αυτά. Αντίο

 

Σκέφτομαι...ότι δεν φημίζομαι για την μνήμη μου...
Και ενώ έχει περάσει πολύς καιρός...
Κάποια Nick... "κάτι" θετικό μου βγάζουν απ το παρελθόν  

 

κορωνοϊός

 

Χα χα χα χα

 

Lovecraftίτες, lovecraftίτσες

The call of Cthulhu


Dagon


At the mountains of madness


The Temple


The Hound