Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Και αυτό είναι το έγκλημα που έγινε: ο χρόνος, ο οποίος αγοράστηκε εξωφρενικά ακριβά, δεν αξιοποιήθηκε ούτε στο ελάχιστο.

 

Ο λοιμωξιολόγος που μιλάει για την εκπαίδευση είναι "Μήτσος", ο δάσκαλος και η μανούλα που μιλάει για την παδημία τι είναι "Μίμης" και "Μιμίκα";

 

μητσοι εξ ίσου. εξ ίσου.

 

κι αυτό εισάγει το αληθινο ερώτημα, στη θέση του κατασκευασμένου υστερικου, το οποίο αφορά σε πλήθος παραγόντων, που υπερβαίνουν κατά πολύ οποιονδήποτε λοιμωξιολογο ή επιδημιολογο, η ειδικότητα των οποίων πήρε ήδη χαρακτήρα παπά εξ αιτίας κάποιου πανικού κι όχι κάποιας ίωσης.

 

Δεν καταλαβαίνω τι λες. Η δημιουργία μοντέλων, η αξιολόγησή τους και οι προτάσεις για το πως μπορεί να αντιμετωπιστεί μια επιδημία/πανδημία είναι δική τους δουλειά, αυτό είναι το αντικείμενο που έχουν εξειδικευτεί.

Αυτό φυσικά δεν αποκλείει το γεγονός να πετάξουν κάποιες αντιεπιστημονικές παπαριές ολκής όπως αυτή που είπε ότι ο κωρονοϊός δε μεταδίδεται με τη θεία κοινωνία αλλά ακόμα και αυτές τις @@ριες καλύτερα μπορεί να τις αντικρούσει ανάλογα ειδικευμένος επιστήμονας παρά εγώ κι εσύ.

 

Ταξιτζη ρωτησες?

 

οι παπαριές που αναφέρεις μάλλον καταδεικνυουν ότι καμιά ειδικότητα δεν έχει ιερό βάρος έξω απ το πεδίο της, κι ακόμη και μέσα σ αυτό κανένας εξειδικευμενος δεν έχει ιερό λόγο.
η επιδημιολογια δεν έχει λόγο στη λειτουργία των σχολείων και στο ωράριο της εστίασης. με παπαριές δεν βάφονται αυγά.

 

Στη λειτουργία των σχολείων εν μέσω πανδημίας φυσικά και έχει, προφανώς όχι εκτελεστικό αλλά συμβουλευτικό. Το ωράριο από την άλλη είναι κάτι που ούτε κι εγώ το καταλαβαίνω, εννοώ τι διαφορά θα κάνει στη μετάδοση αν κλείσουν στις 00:00 ή στις 03:00 ή στις 05:00, ίσα ίσα που όσο μειώνεται ο κόσμος τόσο μειώνεται και η "ικανότητα" μετάδοσης.

 

Ένας βιολόγος και ένας ιατρός που εστιάζουν στη συμπεριφορά και αντιμετώπιση των αντιγόνων-παθογόνων δεν ειδικεύονται στο πως να αντιμετωπίζουν πανδημίες/επιδημίες. Το "πως μπορεί" της φράσης σου είναι το κλειδί: επί της ουσίας στου κασίδα το κεφάλι μαθαίνουν. Θεμελιώδες παράδειγμα η χρήση μάσκας. Από που ξεκινήσαμε μήνες πριν τον κορωνοϊό και που φτάσαμε. Δοκιμές κάνουμε. Μαθαίνουμε μέσα από τη δοκιμή και πλάνη.

Αρκεί να λαμβάνουν υπ' όψη όλοι αυτοί οι συνάδελφοι/"συνάδελφοι" που τους έχει πάρει η χαρά από τον κώλο που επιτέλους θα περάσει η γραμμή τους και θα επηρεάσουν τα πράγματα, πως δοκιμάζουν σε μεγέθη πληθυσμού x κράτους και όχι σε μικρό πληθυσμό πειραματόζωων ή βακτηριακών αποικιών σε τριβλίο...

Και αρκεί τις δοκιμες που εισηγούνται και νομοθετεί υπέρ αυτών η εκάστοτε κυβέρνηση να μην τις κάνουν να φαίνονται σα να είναι ιερές εντολές ή διαπιστωμένες πραγματικότητες μέσα από επαναλαμβανόμενες δοκιμές και πειράματα.

Διότι όσοι δεν το βλέπουν ή δεν τους ενδιαφέρει, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του γενικού και "ειδικού" πληθυσμού, αυτό που θα πληγεί ανεπανόρθωτα στο τέλος της ημέρας από αυτά τα πήγαινε-έλα είναι η Επιστήμη. Είδαμε και πάθαμε να τη βγάλουμε στην επιφάνεια μέσα από τους αιώνες. Αν μαλακιστούμε τώρα, θα πληγεί ανεπανόρθωτα το κύρος της. Και μετά... ξανά-μανά.

 

Το προτάσεις κάνουν σημαίνει ότι έχουν συμβουλευτικό χαρακτήρα, όχι εκτελεστικό, αλλά σε μια πανδημία από ποιον θα ζητήσω συμβουλές, από δικηγόρο;

Όχι, ευχαριστώ.

Προτιμώ από εξειδικευμένους επιστήμονες.

Επίσης το lockdown και η απομόνωση δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο και με όλο το κόστος τους είναι ουσιαστικά ο μόνος σίγουρος τρόπος με τον οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί μια επιδημία μεταδοτικής ασθένειας για την όποια δεν υπάρχει εμβόλιο, είναι επικίνδυνη και δεν ξέρεις πως σκατά να την αντιμετωπίσεις.

Και είμαστε τυχεροί που είναι covid και όχι κανένας Marburg.

 

Αντιλαμβάνομαι πως αυτά που γράφουμε μπορούν να τα διαβάσουν δυνητικά όλοι, άρα και κάποιοι που θα βρουν πάτημα να πουν τα κουκουρούκου τους, αλλά το ερώτημα για το αν θα στραφείς σε δικηγόρο στη συγκεκριμένη περίπτωση παρέλκει. Η συζήτηση δεν είναι επί του γενικού, αλλά εσωτερικής τάξης. Το πλαίσιο είναι δεδομένο: οι βιολόγοι και οι γιατροί είναι καθ' ύλην αρμοδιότεροι να συζητήσουν επι του αντικειμένου.

Δε γράφω για να με διαβάσει ο κάθε πικραμένος που ψάχνει αφορμή, αλλά εκείνος ο πιθανός συνάδελφος/"συνάδελφος" που έχει ξεχαστεί στη μεθυστικότητα της στιγμής και της χρησιμότητάς του για το ποιο είναι το ουσιαστικό διακύβευμα.

Ακριβώς περί αυτού πρόκειται: περί τύχης. Υπάρχει βεβαίως η άποψε πως αν είμαστε πραγματικά τυχεροί, τότε σύντομα θα έρθει και κάποια ουσιαστική πανδημία: από εκείνες δε διαπραγματεύονται, δεν αφήνουν ποσοστά θνησιμότητας από 0,κάτι εώς 1,κάτι και δε χρειάζονται ειδικούς για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο: τρομοκρατεί ο ίδιος ο θάνατος που σπέρνει το παθογόνο. Και φυσικά στο ερώτημα "γιατί τυχεροί" η απάντηση είναι κυνική αλλά μονόδρομη: δεν έχουμε σημασία τα άτομα, αλλά το είδος. Και είδος που προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβιώσει στο σύνολό του αυξάνει τις πιθανότητες να οδηγηθεί σε εκφυλισμό. Αλλά αυτό είναι απλά μία ελιτίστικη άποψη...