Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Το μακρινό 388 π.Χ. ο Αριστοφάνης μιλά για την αναδιανομή του πλούτου μέσα από την κωμωδία του «Πλούτος».

Στη σκηνή εμφανίζεται ο Χρεμύλος μαζί με τον δούλο του Καρίωνα κουβαλώντας στην πόλη έναν ρακένδυτο και τυφλό τύπο ο οποίος μετά από πίεση αποκαλύπτει στους Αθηναίους πολίτες ότι είναι ο θεός Πλούτος και ότι βρίσκεται σε αυτή την άθλια κατάσταση γιατί είναι τυφλός και έτσι τον εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι για το προσωπικό τους όφελος. Αφού τον στραγγίξουν μέχρι το μεδούλι τον πετούν στον δρόμο μέχρι να τον βρει κάποιος άλλος επιτήδειος και τον εκμεταλλευτεί.

Οι Αθηναίοι αποφασίζουν να τον περιθάλψουν και να τον πάνε στον Ασκληπιό να τον θεραπεύσει και να βρει ξανά το φως του, έτσι ώστε να ξεχωρίζει τους δίκαιους από τους μοχθηρούς.

Στην προσπάθεια τους αυτή ζητούν τη βοήθεια των εργατών.

Όταν είναι έτοιμοι πλέον να οδηγήσουν τον θεό Πλούτο στον Ασκληπιό εμφανίζεται η θεά Πενία που προσπαθεί με επιχειρήματα να πείσει τους Αθηναίους γιατί είναι καταστροφικό να θεραπευτεί ο Πλούτος και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Πολλά από τα επιχειρήματα της Πενίας διάβασα και σε αυτή τη συζήτηση.

Στον αγώνα Χρεμύλου-Πενίας που ακολουθεί, η Πενία κατατροπώνεται, τα επιχειρήματα της αποδυναμώνονται και οι Αθηναίοι την πετούν κλοτσηδόν έξω από την πόλη.

Στη συνέχεια οδηγούν τον θεό Πλούτο στο μαντείο του Ασκληπιού όπου θεραπεύεται και βρίσκει ξανά το φως του.

Χαρούμενοι οι Αθηναίοι πολίτες οδηγούν τον θεό Πλούτο στον ναό της Αθηνάς για να τον μοιράζονται δίκαια όλοι.

Εκτός από την Θεά Πενία οι Αθηναίοι διώχνουν κλοτσηδόν, αφού πρώτα ξεφτιλίσουν επί σκηνής, τον Συκοφάντη. Πρόκειται για τον ανθρωπολογικό τύπο που παρασιτεί πουλώντας εκδούλευση στα Αφεντικά. Πρόκειται για τον σφουγκοκωλάριο, τον γλείφτη, τον ρουφιάνο, τον «νοικοκύρη», τον καταδότη, τον Κυρ-Παντελή…

Αυτά τα παράσιτα, κατά τον παππού Αριστοφάνη, δεν έχουν καμία θέση σε μια κοινωνία δικαιοσύνης.

Δεν είναι τυχαίο που οι Αθηναίοι αποκαθιστούν τον θεό Πλούτο και τον προσφέρουν στην Αθηνά για να τον μοιράζονται όλοι δίκαια.

Και αυτό, γιατί για τον Αθηναίο ήταν αδιανόητο να είσαι ιδιώτης ( idiot, δηλαδή ηλίθιος, βλάκας και ανεγκέφαλος).

Από τότε που ο Αριστοφάνης έγραψε τον «Πλούτο» πέρασαν σχεδόν ογδόντα γενιές και σήμερα το αίτημα για δικαιοσύνη παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

Οι Συκοφάντες εξακολουθούν να σφουγγίζουν τους τροφαντούς κώλους των Αφεντικών ενώ η φτώχια θερίζει ως νέα πανδημία τον πλανήτη.

Τα λογικοφανή επιχειρήματα της Πενίας παραμένουν στον αφρό ενώ έχουν βουλιάξει κάτω από τη λάσπη τα επιχειρήματα του Χρεμύλου.

Ο αγώνας Πενίας-Χρεμύλου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας καθώς καταδεικνύει με εκκωφαντικό τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τον παλιάνθρωπο.

Αλλά και η βίαιη εκδίωξη από την πόλη της Πενίας παραμένει ένας φάρος αισιοδοξίας για την ανθρωπότητα και δείχνει τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη…

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον ακολουθήσει…

Γιατί στη ζωή υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να παραμείνουν σκλάβοι…

ΤΙΝΑ κάνουμε τώρα… δεν είναι όλα για όλους…

Μόνο για όσους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς είναι η ζωή…

Iagos

Dimos Starenios by Iagos posted 15 June 2023 at 20:48

 

Επιτέλους! Κάποιος έπρεπε να το πει πως η μεγάλη ιδέα για αναδιανομή του πλούτου είναι κωμωδία διαχρονικά!

 

Θα προσθέσω και αλλο ένα.
δ) Να ειναι διατεθημένος να κάνει οτι χρειάζεται για να γίνει και να παραμείνει πλούσιος.
Κάτι που οι περισσότεροι δεν είμαστε.
Δεν είναι καθόλου εύκολο σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν πολλοί.

 

Τελικώς η αγένεια μάλλον πρέπει να συγκαταλέγεται στα συμπτώματα δυσλεξίας...

 

   Και ως τώρα φαινόταν τόσο απλό, θα πάρουμε από τους πλούσιους θα το δώσουμε στους φτωχούς και όλοι ευτυχισμένοι και όλα καλά...

Στο 'χα πει,
στο ΄χα πειιιιι,
πως όλα κάποτε τελειώνουν,
πως οι έρωτες πληγώνουν (και τα πλούτη σε αυτή την περίπτωση εν δυνάμει καταστρέφουν)

Σφοδρά ορθώς!

Να μην ζει.

 

Ναι! Μάλλον δεν είναι τόσο απλό όσο επιθυμούμε σφε. Ευτυχώς όμως ο καπιταλισμός είναι πιο έξυπνος από ορισμένους
φανατικούς μονοφάιδες υποστηρικτές του, φροντίζει από μόνος του και συντεταγμένα την αναδιανομή του
παραγόμενου πλούτου (και κοινωνική ειρήνη και ενισχύει την κατανάλωση που ανατροφοδοτεί τα κέρδη του).
Αυτά τουλάχιστον μέχρι το τέλος του περασμένου αιώνα...
αν θυμάμαι καλά

 

ἰδιώτης, -ου, ὁ (ἴδιος)·

I.
ιδιώτης, πολίτης σαν μεμονωμένο άτομο· ξυμφέροντα καὶ πόλεσι καὶ ἰδιώταις, σε Θουκ. κ.λπ.

II.
1. κάποιος που διάγει ιδιωτικό βίο, ιδιωτεύει, αντίθ. προς αυτόν που συμμετέχει στα πολιτικά θέματα ή κατέχει δημόσιο αξίωμα, σε Ηρόδ., Αττ.· αντίθ. προς το στρατηγός, απλός στρατιώτης, σε Ξεν.
2. κοινός άνθρωπος του λαού, πληβείος, σε Πλούτ. 3. ως επίθ., ἰδιώτης βίος, ιδιωτικός τρόπος ζωής, οικογενειακή, σπιτική ζωή, σε Πλάτ.

III.
1. αυτός που δεν έχει επαγγελματική γνώση ή επάρκεια, αυτός που δεν ασχολείται με καμιά επιστήμη ή τέχνη, «ανειδίκευτος», ανίδεος· ἰατρὸς καὶ ἰδιώτης, σε Θουκ.· αντίθ. προς το ποιητής, πεζογράφος, σε Πλάτ.· αντίθ. προς τον εκπαιδευμένο στρατιώτη, σε Θουκ.· επίσης, αντίθ. προς τον ειδικευμένο τεχνίτη, σε Πλάτ.
2. με γεν. πράγμ., αγύμναστος, ανειδίκευτος, άπειρος σε κάτι, Λατ. expers, rudis· ἰδιώτης ἰατρικῆς, στον ίδ.· επίσης, ἰδιώτης κατά τι, σε Ξεν.
3. γενικά, άπειρος, αδίδακτος, αμαθής, στον ίδ., σε Δημ.

IV.ἰδιῶται, εγγενείς πολίτες, αντίθ. προς το ξένοι, σε Αριστοφ.

Πηγή: Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας LIDDELL & SCOTT (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος 2007)

 

α καταλαβα συγνωμη! Το χετε ριξει στα πολιτικα!

 

Δεν έχει να κάνει με δυσλεξία. Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που θα ήθελαν να είναι κατ' ελάχιστο κάτι περισσότερο από αυτό που είναι. Που ονειρεύονται σεβασμό και θεωρούν δεδομένο πως τον αξίζουν. Και δε μιλάω για τον σεβασμό στον άνθρωπο, μιλάω για τον σεβασμό στην υπεροχή που ονειρεύονται.
Όταν λοιπόν εισπράττουν το "τι είπε/έκανε/έγραψε πάλι ο παπάρας/πουθενάς/χλιμίτζουρας θυμώνουν γιατί νιώθουν γυμνοί. Και ξεσπάνε. Είτε δυσλεκτικοι, είτε όχι.
Ευτυχώς δεν έχουμε τέτοιους στο φόρουμ.