Του έρωτα

Άει σκοτεινό φως του έρωτα
Τρεμάμενο αίμα του έρωτα

Καθισμένοι στην άμμο, χωρίς πετσέτα. Το φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο. Μόνοι μας. Το πρώτο φιλί από κορίτσι που δεν ήταν συγγενής μου, εκεί γύρω στα 5. Το πρώτο φιλί από κορίτσι, εκεί γύρω στα 12. Είχα να τη δω πολλά χρόνια.

Η καρδιά μου χτυπούσε. Γύρισε και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε. Τι όμορφη που ήταν... Η καρδιά μου χτυπούσε. Με φίλησε, με πέταξε κάτω στην άμμο. Τη γύρισα. Τα χέρια μου ακολούθησαν τις καμπύλες της. Οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν μέσα στα στόματά μας. Πήρα θάρρος, την ξεκούμπωσα από πάνω. Με άφησε. Πέρασα το χέρι μου πάνω από το σουτιέν της και μετά από μέσα. Δεύτερη φορά στη ζωή μου έπιασα γυμνό γυναικείο στήθος. Έβγαλε η ίδια το σουτιέν της. Σαν αυτόματο κατέβηκα και το στόμα μου μέθυσε με το στήθος της. Η σκηνή χαράχτηκε μέσα μου με τον ίδιο τρόπο που το προπατορικό μου αμάρτημα μου χάραξε την ψυχή. Το στήθος της θα γινόταν το απόλυτο μέτρο σύγκρισης.

Γέλασε με την αμηχανία μου. Δεν ένιωσα άσχημα, το γέλιο της ήταν τρυφερό. Μου πήρε το χέρι και το ταξίδεψε πάνω στο κορμί της. Μέχρι εκεί, μέχρι το κέντρο της θηλυκότητάς της. Δεν είχα χουφτώσει ποτέ κάτω κοπέλα. Οι μόνες μου σεξουαλικές εμπειρίες ήταν με συνομήλικά μου αγόρια, μερικά χρόνια πριν. Μου πέρασε το χέρι μου μέσα της. "Κυκλικές κινήσεις" μου ψιθύρισε. Το σώμα της άρχισε να τραντάζεται. Σταμάτησα. "Μη σταματάς" μου είπε. "Άκουσε το σώμα μου, νιώσε με." Προσπάθησα. Προσπάθησα να την ακούσω, προσπάθησα να τη νιώσω.

Η καρδιά μου χτυπούσε, η καρδιά μου είχε να χτυπήσει από τα 5 μου, από τη νύχτα που έχασα τον παππού μου. Οι ανάσες της, οι φωνές της... Θεέ μου οι φωνές της. Τρανταζόταν, συνέχισα συντονισμένος μαζί της. Το χέρι μου είχε κουραστεί, είχε αρχίσει να πονάει αλλά δε σταματούσα, δε μπορούσα να σταματήσω. Η έκρηξή της, το χαμόγελό της.

Με ξάπλωσε πίσω, με χάιδεψε κάτω. Πέρασε το χέρι της μέσα από το παντελόνι μου, με έβαλε να το κατεβάσω. Ο κώλος μου ήταν γυμνός στην άμμο και το όργανό μου πρώτη φορά σε γυναικείο στόμα. Κάθισε πάνω μου άρχισε να κουνιέται, η λεκάνη της χόρευε πάνω μου. Ένιωθα το τέλος να έρχεται, προσπάθησα να τη σπρώξω. "Παίρνω αντισυλληπτικά" μου είπε, "τέλειωσε, τέλειωσε μέσα μου. Θέλω να σε νιώσω." Χόρευε, χόρευε πάνω μου, τα στήθη της στα μανιασμένα χέρια μου, την έσφιγγα, πονούσε, "μη σταματάς" μου έλεγε "κι άλλο... πόνα με.. κι άλλο... κι άλλο..." Η έκρηξη... η έκρηξη...

Έφυγε χωρίς να με χαιρετήσει καν. Δεν την ξαναείδα. Δεν κατάφερα ποτέ από τότε να τελειώσω σε lady on top.

....

μες τη γητειά σου ελησμόνησα τους φονιάδες καιρούς
γέννησα ρόδινα μωρά σε μέλλον με αστέρια

Με πήρε στο στόμα της. Δεν ήταν πολύ καλή αλλά δε βαριέσαι, δουλειά να γίνεται. Προσπαθούσε, μου τα έδινε όλα όσα είχε να μου δώσει και όσο μου έδινε τόσο ζητούσα και όσο ζητούσα τόσο μου έδινε μέχρι που έφτασαν να την περιφρονώ για την αδυναμία της. Το στόμα της, το μουνί της, ο κώλος της, πάντα διαθέσιμα, πάντα πρόθυμα, πάντα υπάκουα.

Μαζί της έκανα τα πρώτα ελαφρά S/m παιχνίδια. Με αγαπούσε, ήταν ερωτευμένη μαζί μου κι εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Της ζήτησα να κάτσει στα τέσσερα, ήθελα να γαμήσω κώλο. Δε μου αρνήθηκε, ποτέ δε μου αρνιόταν. Την έβαλα να κάτσει στα τέσσερα παρά το γεγονός ότι έτσι την πονούσε περισσότερο. Μου άρεσε να την πονάω, μου άρεσε που το ανεχόταν για μένα αλλά ταυτόχρονα το αποστρεφόμουν.

Είχε υπέροχο σώμα ακόμα και αν το στήθος της ήταν λίγο μεγαλύτερο από το καλούπι που είχε χαραχτεί στην ψυχή μου στα 18 μου, σε μια ερημική παραλία. Μα δεν ένιωθα τίποτα.

Μπήκα μέσα της με δυσκολία, ήταν σφιχτή. Μούγκρισε αλλά κάθισε στη θέση της όπως πάντα. Την τράβηξα από το μαλλί, σήκωσε το κεφάλι της υπάκουα. Της το άφησα σχεδόν σπρώχνοντάς το κάτω, το κατέβασε υπάκουα. Την άρπαξα από τους ώμους και καρφώθηκα μέσα της. Πόνεσε, ζήτησε πιο σιγά, δεν την άκουσα. Το ξαναζήτησε, της έχωσα χαστούκι στον κώλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Σταμάτησε να ζητάει να σταματήσω, μου παραδόθηκε και πάλι, πάντα μου παραδινόταν.

Οι φωνές πόνου άρχισαν να γίνονται φωνές ηδονής. "Κι άλλο" μου είπε... "γάμησέ με... κι άλλο..." Επιτάχυνα... "κι άλλο... κι άλλο..." φώναζε. Της έριξα κι άλλη σφαλιάρα... κι άλλη κι άλλη και όσο έριχνα τόσο ζητούσε και όσο ζητούσε τόσο έριχνα. Καρφώθηκα μέσα της για τελευταία φορά, πλημμύρισα τον κώλο της καυτό χύσι. Ο κώλος της ήταν κόκκινος.

Πήγα μέσα στο μπάνιο και καθαρίστηκα. Ήρθε κι εκείνη. Έφυγα για να μη τη βλέπω, δεν ήθελα να τη βλέπω. Γύρισε μετά από λίγο και ξάπλωσε δίπλα μου. "Σ' αγαπάω" μου είπε. "Σ' αγαπάω" της απάντησα ψέματα. Σιγά σιγά άρχισα και πάλι να καυλώνω. "Πάρε με στο στόμα σου" τη διέταξα.

Εκείνη μου ζήτησε να χωρίσουμε. Δεν ήθελα να την πληγώνω άλλο. Υποκρίθηκα ότι δεν ήθελα να χωρίσουμε. Ήταν ανένδοτη. Δεν ντράπηκα να την παρακαλέσω να το ξανασκεφτεί παίζοντας με τη φωτιά. Η ζώνη την είχε φέρει στα όριά της στο πόσο μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της να δώσει. Αν έδειχνα αδιαφορία θα τη σκότωνα, το πιστεύω. Μου είχε δώσει ότι μπορούσε και δεν της είχα δώσει τίποτα. Της όφειλα τουλάχιστον την αξιοπρέπειά της. Απ' όσες φορές υποκρίθηκα μαζί της ήταν η μόνη φορά για την οποία ένιωσα περήφανος για τον εαυτό μου.

...

άει σκοτεινό φως του έρωτα

Την είδα στην άδεια ορκωμοσίας, είχα να τη δω κοντά ένα μήνα. Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου μέχρι που τη γνώρισα. Η καρδιά μου είχε χτυπήσει ναι, αλλά δεν ήταν έρωτας, δεν πρόλαβε να γίνει. Χάθηκε στο φως του πρωινού σαν κάποιο όμορφο όνειρο που ξυπνάς και σου αφήνει μέσα σου ένα γλυκό πόνο.

Αυτή τη φορά όμως ήταν έρωτας, παράφορος, ζωώδης, άγριος. Όσα αισθήματα είχα να νιώσω 20 χρόνια θαρρείς και περιμέναν εκείνη για να σπάσουν το φράγμα τους και να πλημμυρίσουν τη ζωή μου με φως και χρώμα, διώχνοντας την παγωμένη ερημιά είκοσι χρόνων.

Με είχε στο στόμα της, τα μάτια μου σχεδόν γύρισαν μέσα στις κόγχες τους από την απόλαυση παρά το γεγονός ότι δεν ήταν καλή στις πίπες. Είκοσι ολόκληρες μέρες τον είχα χρησιμοποιήσει μόνο για να κατουράω. Κόντεψα να την πνίξω, έχυνα... έχυνα... έχυνα... τα κατάπιε όλα. Μου χαμογέλασε. "Πολύ πράγμα" μου είπε. Το χαμόγελό της φώτιζε τον κόσμο. "Σ' αγαπάω" μου ψιθύρισε. "Κι εγώ μωρό μου. Όσο τίποτα." Και ήταν αλήθεια!

Μερικές μέρες μετά γύρισα στο στρατόπεδο. "Θα βγω με κάποιον" μου είπε. Τον ήξερα αλλά δε ζήλευα, ποτέ δεν είχα ζηλέψει. Της ευχήθηκα να περάσουν καλά. Δεν έβαλα κακό με το νου μου, ήξερα ότι τη γούσταρε αλλά δεν ζηλεύω. Δυο-τρεις μέρες μετά μου είπε ότι φασώθηκε μαζί του. Είχα πάντα αυτή τη φαντασίωση. Θύμωσα αλλά καύλωσα. Πήγα στις τουαλέτες και τον έκανα λάστιχο ενώ την έβαλα να μου πει ξανά και ξανά τις λεπτομέρειες. Μετά οι καύλες πέρασαν. Εξακολουθούσα να μη ζηλεύω αλλά ένιωσα απειλή. Μου υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει.

Λίγες μέρες μετά ήρθε η μετάθεση, έφυγα για το νησί. Μιλούσαμε κάθε μέρα. "Μου ζήτησε να βγούμε" μου είπε κάποια στιγμή και με ρώτησε τι να κάνει. Της είπα την αλήθεια. "Δεν έχει νόημα να στο απαγορέψω, αν είσαι εδώ όπως λες θα βγεις και δε θα κάνεις τίποτα. Αν κάνεις όμως τότε δεν έχασα κάτι που δεν έχω ήδη χάσει. Στο χέρι σου είναι." "Θα βγω", μου είπε, "αλλά δε θα κάνω τίποτα." Την πίστεψα.

Βγήκε. Με πήρε το πρωί τηλέφωνο. Είχα παίξει και είχα χάσει. Ένιωσα το μυαλό μου να με εγκαταλείπει.

Άει της αγάπης μαχαιριά

 

Είναι απίστευτη η γραφή σου στο πως μεταφέρεις το όποιο συναίσθημα  

 

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν ...

 

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
των αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
"Ο που σ' είδε, στο αίμα να ζει και στην πέτρα"
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

 

Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι.. Τι πονάει περισσότερο.. Το απωθημένο του what if ή το με τα μούτρα στο συναίσθημα και ας ραγισουν καρδιές;

Αλλά η γραφή του Arioch, υπέροχη όπως πάντα!

 

Σχωράται με αμφότεροι, αλλά το θέμα του νήματος είναι "Του έρωτα", όχι "Της αγάπης".
Κι ο Ελύτης είναι μια πολύ, πολύ ευαίσθητη χορδή μου.
Και μιλά για τον έρωτα όταν γράφει:
"Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!"

 

@Marqui
Δεν υπάρχει κάτι να σου συγχωρέσουμε, τουλάχιστον όσον αφορά εμένα, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

Στα δικά μου μάτια η ωδή ι είναι ωδή προς τον έρωτα, προς την αγάπη στην ίδια τη ζωή.

Ερωτεύομαι, η καρδιά μου σκιρτά, κατακλύζομαι από συναισθήματα.

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Δίνομαι, παλεύω με τον εαυτό μου

Στ' ανοιχτά του πέλαγου με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη,
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Ανοίγομαι, δίνω την ψυχή μου

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Δεν είναι λειβάδια με ασφόδελους, είναι σούρσιμο στο χερσότοπο με τα αγκάθια, αφήνοντας πίσω μου κομμάτια από τη σάρκα μου και την ψυχή μου.

Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
των αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
"Ο που σ' είδε, στο αίμα να ζει και στην πέτρα"
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

Ο έρωτας γίνεται αγάπη. Ολοκλήρωση. Πέρασα μέσα από τη φωτιά και την πέτρα μα βρήκα τη γαλήνη.

Tης πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Mες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

 

Οι καρδιές είναι φτιαγμένες να αντέχουν ραγίσματα αλλά όχι να αποθηκεύουν what if.
Στατιστικά αν το δεις, αν στη ζωή σου κάνεις 100 σχέσεις, τουλάχιστον οι 99 θα τελειώσουν χωρίς να πάθεις τίποτα.
Ορθολογικά, δεν είναι παράδοξο να ψάχνει κανείς την ένταση των συναισθημάτων και να προσπαθεί να προστατευθεί από αυτά;

Η ένταση, ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος, όλα μαζί, έρχονται σε πακέτο. Το παίρνεις ή το αφήνεις. Το πακέτο γράφει επάνω "ζωή".

Live and Let Die

 

Και αν ο πόνος των 99 αυτών σχέσεων ήταν περισσότερος από την αγάπη, τον έρωτα και την ένταση; Η καρδία για να αντέξει βάζει τοίχους προστασίας και ο χειρότερος φόβος μου είναι το τελικό μούδιασμα του "και αν δεν νιώσω τίποτα ξανά;"

 

@ArtLover

Διάβασε το, αξίζει.

https://www.e-prologos.gr/ο-σοφός-κοκοβιός/

 

Ακόμη και αυτό να συμβεί, για την ακρίβεια να νομίζεις πως έχει συμβεί, δεν είναι για πάντα. Ωριμάζουμε, δεν μας αγγίζουν άνθρωποι και καταστάσεις με την ίδια ένταση, ούτε την ίδια συχνότητα. Θα υπάρξει όμως η στιγμή που αυτό το ΄΄τίποτα ξανά΄΄ θα γίνει κάτι, θα γίνει χαμόγελο, ηρεμία, έρωτας, αγάπη.

 

Ωραία, τώρα θέλω και το "guide for dummies: how to NOT be a κοκοβιός"!!