Του έρωτα

Αυτό που λένε όλοι. Αυτό που λέει η τελευταία στροφή της ωδής ι του άξιον εστί.

Tης πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Mες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

 

Σε ευχαριστώ πολύ για την ώθηση και εσένα και την Μποφίλιου χεχε..

 

Feels like Μετά το τέλος @ArtLover  
Εδώ είμαστε   Join the club!

 

Σε ευχαριστώ για την παράθεση σε αυτό το νήμα.. Τώρα τρόμαξα ακόμα περισσότερο όμως!  Οπότε φέρνω καπελάκια για το πάρτι καλωσορίσματος!

 

Ο Massimo Recalcati στο βιβλίο «Κράτα Το Φιλί, Σύντομα μαθήματα για τον έρωτα», λέει ότι για τους άντρες ο έρωτας είναι μια εμπειρία που διαβρώνει την ταυτότητα τους. Οι άντρες τείνουν πάντα να είναι μη διαχωρίσιμοι, ενδεδυμένοι με στολή, συμπαγείς. Η φαλλική παρέλαση του άντρα επιδεικνύει το φαλλικό προνόμιο που αποκλείει την έλλειψη, την πληγή, την ευθραυστότητα.

Ο έρωτας, αντίθετα, εισάγει την έλλειψη στην καρδιά της συμπαγούς ταυτότητας. Κάνοντας πιο φιλική την σχέση ενός άντρα με την έλλειψη του, ο έρωτας καθιστά έναν άντρα όμοιο με μια γυναίκα. Η αγαπημένη δεν είναι αυτό που πρέπει να γεμίσει ένα κενό -"σ' αγαπώ γιατί μου λείπεις"- αλλά είναι αυτό που δημιουργεί ένα κενό -"μου λείπεις γιατί σ' αγαπώ".

Από την άλλη λίγοι θα αμφισβητήσουν ότι ο έρωτας έχει μια ονειρική περιπλάνηση, μια αναζωογονητική ελευθερία, άρα η ελευθερία ως έννοια συμπίπτει με την αποδοχή της ευθραυστότητας;

Η μορφή του Αίμονα που την βρίσκουμε σε πολλούς μύθους και παραδόσεις το επιβεβαιώνει.

Ο Αίμονας, ο γιος του βασιλιά Κρέοντα, ο πιο ισχυρός άντρας της Θήβας, αυτοκτονεί μπροστά στον πατέρα του, μόλις μαθαίνει τον θάνατο της αγαπημένης του Αντιγόνης.

Κάτι πολύ πιο «αντρικό» θα ήταν να πάρει εκδίκηση και να σκοτώσει τον τύρρανο πατέρα του, ασκώντας την μυθική βία-ταυτότητα των αντρών ηρώων.

Στο ίδιο κείμενο ο Σοφοκλής μας λέει.

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
εσύ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
κανείς δε γλυτώνει από σένα,
μήτε Θεός μήτε θνητός, νικά ο πόθος και λαχτάρα, κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους.

Κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους λοιπόν.

Η δύναμη αμφισβήτησης του έρωτα είναι βόμβα στα θεμέλια κάθε ετερόνομης κοινωνίας. Ο Μάης του 68 και τα αμερικανικά κινήματα των 60s είχαν ως αιχμή την απελευθέρωση της επιθυμίας και της σεξουαλικότητας.

Στην Ελλάδα, μέχρι το 1982, τα αγόρια πήγαιναν σε χωριστά σχολεία από τα κορίτσια και η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα. Μέχρι σήμερα, στρειτ γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου τόσο από κράτη όσο και από επίδοξους άντρες-τιμωρούς.

Αν ο έρωτας ή η σεξουαλικότητα είχαν κεντρική θέση θα ήταν αλλιώς ο πολιτισμός. Ίσως να μην υπήρχε πατριαρχία, οι έμφυλες ταυτότητες θα ήταν πολύ πιο ρευστές, δεν θα δουλεύαμε τόσο ή σίγουρα θα κάναμε πιο δημιουργικά επαγγέλματα.

Αν θεωρήσουμε ότι ο έρωτας αναδύει αποδοχή, απόλαυση, κατάφαση για την ζωή και δημιουργικότητα, πόσο εύκολο είναι μετά από τέτοιο βίωμα, να βαράς σφραγίδες σε ένα γραφείο για 10 ώρες υπό τον έλεγχο του αφεντικού σου;

Είναι αντιερωτική η οργάνωση αυτής της κοινωνίας και γι αυτό μας καλεί να ανταλλάζουμε λουλούδια και σοκολατάκια.

Το κείμενο είναι του Ιάσωνα Αποστολόπουλου

*Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος ασχολείται με τις διασώσεις στη θάλασσα και το προσφυγικό από το 2015. Αυτά τα χρόνια έχει ζήσει συγκλονιστικές εμπειρίες στη θάλασσα και έχει βοηθήσει στην διάσωση εκατοντάδων προσφύγων.
Το 2019 παραβίασε την ιταλική απαγόρευση και μπήκε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα μεταφέροντας δεκάδες πρόσφυγες

 

A Medieval Love Poem:
The Heart That Loveth Me

For weal or woe I will not flee
To love that heart that loveth me.

That heart my heart hath in such grace
That of two hearts one heart make we;
That heart hath brought my heart in case
To love that heart that loveth me.

For one the like unto that heart
Never was, nor is, nor never shall be,
Nor never like cause set this apart
To love that heart that loveth me.

Which cause giveth cause to me and mine
To serve that heart of sovereignty,
And still to sing this latter line:
To love that heart that loveth me.

Whatever I say, whatever I sing,
Whatever I do, that heart shall see
That I shall serve with heart loving
That loving heart that loveth me.

This knot thus knit, who shall untwine,
Since we that knit it do agree
To loose not nor slip, but both incline
To love that heart that loveth me?

Farewell, of hearts that heart most fine,
Farewell, dear heart, heartly to thee,
And keep this heart of mine for thine
As heart for heart, for loving me.

This is a modernised form of a text which survives in one manuscript of c.1500 (Canterbury, Canterbury Cathedral Library CCA-DCc-ChCh Letterbook II, 174) and is edited as follows by Richard Greene in The Early English Carols (Oxford, 1977), p. 271:

For [wele or w]oo I wyll not fle
To love that hart that lovyth me.

That hart my hart hath in suche grace
That of too hartes one hart make we;
That hart hath brought my hart in case
To loue that hart that lovyth me.

For one the lyke vnto that hart
Never was nor ys nor never shall be,
Nor never lyke cavse set this apart
To love that hart that lovyth me.

Whyche cause gyveth cause to me and myne
To serve that hart of suferente,
And styll to syng this later lyne:
To love that hart [that lovyth me.]

Whatever I say, whatever I syng,
Whatever I do, that hart shall se
That I shall serue with hart lovyng
That lovynge hart [that lovyth me.]

Thys knot thus knyt who shall vntwyne,
Syns we that knyt yt do agre
To lose nor slyp, but both enclyne
To love that hart [that lovyth me?]

Farwell, of hartes that hart most fyne,
Farwell, dere hart, hartly to the,
And kepe this hart of myne for thyne
As hart for hart for lovyng me.

 

Από τα ωραιότερα νήματα.