Του θανάτου

Με καταγωγή απ'τα βάθη του Πόντου,οι δύο μου γιαγιάδες,μεγάλωσαν στη Σοβιετική Ένωση.
Μικροπαντρεμένες κι δυό με Ρώσους-περήφανους κομμουνιστές,δεν ευτύχησαν στη ζωή τους.
Η γιαγιά μου η Ζήνα,έκανε τη θεία και τη μάνα μου.Η γιαγιά Μαρία τον πατέρα μου.
Μετά την κατάρρευση της Ένωσης,ήρθαν στην Ελλάδα.
Δούλευαν αποκλειστικές,πρόσεχαν μια γριά,έτσι γνωρίστηκαν.Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή,γιατί έτσι γνωρίστηκαν και οι γονείς μου μεταξύ τους,κάτι σαν προξενιό.Μετά γεννήθηκα εγώ,η πρωτότοκη κόρη.
Μετέπειτα,έγινα το μαύρο πρόβατο της οικογένειας.
Η Ζήνα πέθανε πριν κάποια χρόνια από καρκίνο,στη Ρωσία.Είχα να τη δω δύο μήνες πριν πεθάνει
οπότε ο θάνατός της,δεν με πλήγωσε ιδιαίτερα.Η Μαρία είναι ακόμη ζωντανή.
Ο μόνος άνθρωπος πάνω σε αυτή τη Γη,που έχω νιώσει να με αγαπάει πραγματικά.Χωρίς αντάλλαγμα.
Ζει δίπλα στο σπίτι που εγώ μεγάλωσα,άρα την έβλεπα κάθε μέρα πριν φύγω απ'το νησί,και συνεχίζω
να τη βλέπω και να της μιλάω αρκετά συχνά.Και όλο σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι.
Όταν πεθάνει;
Όταν χαθεί απ'τη ζωή μου;
Αυτός ο άνθρωπος,που με έχει μεγαλώσει στην ουσία.Με ξέρει.Καταλαβαίνει πότε πονάω,πότε θέλω
λίγη αγάπη παραπάνω.
《Πάντα όταν περπατάς να κοιτάζεις πίσω σου》...και άλλα τόσα σοφά,στα ποντιακά.

Και όλο σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι.Ίσως ο θάνατος να μην είναι κάτι τόσο κακό.Ίσως μας κινητοποιεί.
Μας αναγκάζει να ζούμε πιο έντονα,να αγαπάμε πιο έντονα,γιατί ανά πάσα στιγμή όλα μπορούν να χαθούν.
Ο τερματισμός του δύσκολου αγώνα ή το τέλος ενός ταξιδιού.
Ένα ταξίδι όπου γνώρισες ανθρώπους,αγάπησες,πόνεσες,έτρεξες να ξεφύγεις,συνάντησες τέρατα αλλά
και αγγέλους.Έκλαψες,χάρηκες,έμαθες.Ένιωσες έντονα.
Όλα θα χαθούν.
Θα με θυμούνται άραγε;
Κι αν με θυμούνται τι θα λένε;
Ας λένε.
Αν δημιουργήσεις;
Αν συγκινήσεις;
Θα μείνει μια ανάμνηση που θα διηγείται πως κάποτε υπήρξες.Μία κουκίδα και 'συ σαν όλες τις άλλες,
γεννήθηκες και θα χαθείς.Σε μιαν ανατολή ή σε κάποιο δείλι.

 

Μια σύντομη λάμψη στα ατελείωτα σκοτάδια της αιωνιότητας, αυτό είμαστε. Τυχαίες, σύντομες λάμψεις.

Όμως είμαστε φτιαγμένοι από αστερόσκονη. Η συνειδητότητα μας μπορεί να χαθεί όμως το υλικό από το οποίο είμαστε πλασμένοι είναι αθάνατο.

 

Ο τρόπος που το έγραψες αυτό μου θύμισε απίστευτα τον αγαπημένο Jostein Gaarder! Δεν είσαι απλά ο συγγραφέας της καρδιάς μας,είσαι Ο συγγραφέας της καρδιάς μας!

 

Να σκέφτεσαι ότι στη ζωή σου υπήρξε άνθρωπος που σου έδωσε αγάπη, κρατά αυτό! Όλα τα υπόλοιπα στα σκουπίδια! Να μάθεις να κρατάς της όμορφες στιγμές... Να δίνεις αγάπη σε αυτούς που την αξίζουν .. τους κακούς ανθρώπους απλά να τους προσπερνάς.. ίσως αυτές η συμβουλές που είχες την τύχη να ακούσεις να σε κάνουν ακόμα ποιο δυνατή! Να νιώθεις πάντα ότι είσαι το λιοντάρι και όχι η αντιλόπη!

 

Και αν θες να το πας ακόμα παραπέρα στην αισιοδοξία μπορείς να φέρεις του θανάτου το ρομαντισμό μέσα από την μετενσάρκωση!.. Λέω εγώ τώρα η miss hopeless romantic   

 

Σημασία έχει ότι ένιωσες. Μακάριος αυτός που κατάφερε να νιώσει. Είναι δύσκολο πολύ να βρεις γύρω σου ανθρώπους να σε αγαπούν κ να σε νοιάζονται. que sera sera λέει ένα αγαπημένο τραγούδι...