Το Δείπνο του Κηρίου

Ελλαδα,εχεις ταλεντο...

 

εδω και καιρο αδαης,αλλα δεν θες-λες-να στο εκφραζουν

 

Με δέος και ευχαρίστηση διάβασα μία ακόμη εξαιρετική αφήγηση του DreamΜaster που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής μου… Υποκλίνομαι στην εξαίσια αφήγηση που μας ταξίδεψε και μας χάρισε όχι μόνο πολύ έντονες εικόνες αλλά μας υπενθύμισε την πραγματική έννοια του alternative lifestyle.. Υποκλίνομαι σε έναν άκρος χαρισματικό συγγραφέα αλλά περισσότερο στον Κύριο, που μας άνοιξε ένα παράθυρο στην ζωή του και μας επέτρεψε να γευτούμε, έστω νοητά, ψήγματα των έντονων συναισθημάτων, αισθήσεων, χρωμάτων και καταστάσεων που εκείνος βίωσε.. Σας ανήκει όλος ο θαυμασμός και σεβασμός μου !

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

καταπληκτικη αφηγηση , απιστευτα ζωντανες εικονες , πιστευω πως ολοι το ζησαμε σαν να ημασταν εκει..εγω σιγουρα
εχεις ταλεντο

 

Το Δείπνο του Πατέρα

Ξαναδιάβασα με πόνο το κείμενο του Dream. Αν δεν έχεις τίποτε καλύτερο να κάνεις σε ένα ξενοδοχείο της Ιγκλετέρας κάθεσαι και μυρικάζεις αλλωνών εμπειρίες, τρώγοντας ως δείπνο το κρουασάν που περίσσεψε από το πρωϊνό. Και μιας και σας αρέσουν οι παραβολές θα ήθελα να σας μεταφέρω μία.

Είναι που λέτε ένας 25άρης παντρεμένος και εντελώς τυχαία η γυναίκα του μένει έγκυος. Με τα γνωστά κολλήματα της επαρχίας ο άντρας αυτός περιμένει με ανυπομονησία να γεννηθεί ο γιος που θα πάρει και το όνομα του πατέρα του αλλά όπως πολλά πράγματα δεν μας καθόνται οπότε τα θέλουμε όπως τα θέλουμε έτσι και αυτουνού του κάθισε να γεννηθεί κοριτσάκι. Τσαχπινογαργαλιάρικο από τα λίγα. Με τα μπαμπακούλι μου, με τις αγκαλίτσες, τα φιλάκια. Δεν ήθελε και πολλά ο έρμος. Το λάτρεψε.

Το θέμα ήταν πως θα μπορούσε να προφυλλάξει την κορούλα του από το ίδιο του το φύλο ώστε να μην πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Βλέπεις άντρας ήταν και αυτός, είχε κάνει τις τρέλες του και ήξερε. Κάθοταν δίπλα της λοιπόν και της έλεγε πως να μιλάει, πως να φέρεται, πως να κάθεται και καμμιά φορά όταν έβλεπε πως παιδεύεται με τα ερωτικά της, της μάθαινε πως να διεκδικεί με πόνο ψυχής. Πονούσε κάθε φορά που την έβλεπε να κλαίει μετά από μια ερωτική απογοήτευση, πονούσε κάθε φορά που έβλεπε να κάνει «λάθος» επιλογές. Η κόρη το καταλάβαινε και το εκτιμούσε. Ήξερε την μικρή υπέρβαση που έκανε ο πατέρας της για να στέκεται κοντά της.

Ήρθε όμως η στιγμή κάποτε που θα έκανε την μεγαλύτερη υπέρβαση. Να αφήσει το κοριτσάκι του να προχωρήσει στη ζωή της, να πετάξει από την δική του αγκαλιά και να πάει σε κάποιου άλλου. Κοινώς να παντρευτεί.
Είμαστε λοιπόν μια νύχτα πριν τον γάμο της κόρης και ο πατέρας κάνει μια τελευταία προσπάθεια να ανιχνεύσει ότι καλά κάνει και κάθεται στον πάγκο.
- Βρε μαμούνι έλα εδώ να σου πω.
- Μπαμπά έχω δουλειά τώρα. Δεν βλέπεις πως ετοιμάζω το δείπνο;
- Δεν θα σε απασχολήσω πολύ. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
- Άντε να δούμε τι θα πεις τώρα.
- Τον αγαπάς; Είσαι σίγουρη ότι αυτός είναι ο άντρας για σένα;
- Πόσες φορές θα με ρωτήσεις ρε μπαμπά! Τα έχουμε πει τόσες φορές!
- Ναι βρε ματάκια μου αλλά πατέρας είμαι ανησυχώ. Θέλω να είσαι ευτυχισμένη.
Η κόρη πάει και αγκαλιάζει τον πατέρα της και η ζεστασιά της αγκαλιάς του την πλημμυρίζει. Βουρκώνει αλλά ξέρει πως από την στιγμή που έμαθε να κάνει τα πρώτα βήματα μόνη της γκρέμιζε ταυτοχρόνως τα σκαλοπάτια της επιστροφής της, Ό,τι βιώσαμε δεν διαγράφεται, δεν αντικαθιστάται. Απλώς καταγράφεται.

Δυστυχώς η παραβολή μου έχει πολλή αγάπη, πολύ πόνο αλλά καθόλου σεξ σε αντίθεση με του Dream. Κρίμα. Θα είχε βγει εντελώς ανωμαλιάρικη.
Πάω να ξεχαρμανιάσω.

Τραδουδάκι βαμπιρένιο. Μιας και από ότι διάβασα κάποιοι δαγκωθήκανε από κούνια.
Let me sign- Robert Pattinson

 

Αλλαγή του γούστου. - Η αλλαγή του γενικού γούστου είναι πιο σημαντική από την αλλαγή των γνωμών. Οι γνώμες, μαζί μ' όλες τις αποδείξεις τους, τις αναιρέσεις τους και ολόκληρη τη διανοητική μασκαράτα, είναι συμπτώματα μιας αλλαγής του γούστου. Καθόλου δεν είναι, όπως τόσο συχνά υποθέτουν ακόμη, αιτίες αυτής της αλλαγής. Πώς αλλάζει το γενικό γούστο; Ως εξής: μεμονωμένα άτομα, ισχυροί, άνθρωποι με επιρροή εκφράζουν, χωρίς καμιά ντροπή, το δικό τους hoc est ridiculum, hoc est absurdum [αυτό είναι γελοίο, αυτό είναι παράλογο], δηλαδή την ετυμηγορία του γούστου τους και της αηδίας τους, και την επιβάλλουν τυραννικά.

Νίτσε, Η χαρούμενη επιστήμη

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Εγω παλι, στεναχωρηθηκα  

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Να λοιπόν κι ένα ενδιαφέρον "σέσσιον", απόδειξη ότι δεν χρειάζονται μαστίγια αν Εκείνος είναι άξιος.

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Καλώστην την Astarty και ας άργησε 

Η Astarty με τιμά με μιαν ανάγνωση που, παραβολικά, φωτίζει την πιθανότητα να υπάρχει, για τον άντρα, κι άλλος τρόπος ζήλειας από αυτόν που ξέραμε ως τώρα.

Θέλω να πω, ότι η εικόνα του Αντρα-Παιδί που βλέπει στην ερωτική "προδοσία" της συντρόφου του την προδοσία της Μητέρας, μας είναι πολιτισμικά οικεία.

Ξέρουμε ότι αυτός ο άντρας, o Αντρας-Παιδί, έχει βρει στην αποδοχή της ερωμένης του την ολική αποδοχή για τις κατά καιρούς σαχλαμάρες του, τα πείσματα και τις αντιφάσεις του. Εχει βρει μια Μαμά. Στην καλύτερη, έχει βρει και την συγχώρεση για τις δικές του ερωτικές "προδοσίες" (hint: καιρός να την παντρευτεί αυτή την ερωμένη, αν δεν το έχει κάνει ήδη). Οταν όμως αυτή η ερωμένη άρει την αποδοχή της και σκαρδαμύσσει (γιατί η αποδοχή, στα μάτια αυτού του άντρα, ταυτίζεται με την αμέριστη, μητρική, προσοχή) τότε τα εισαγωγικά αφαιρούνται από την ερωτική "προδοσία" και γίνεται πλέον μια καθολική προδοσία - η γυναίκα / Μητέρα προδίδει αυτόν τον άντρα ως το μεδούλι.

Η μόνη απαντοχή σε αυτό το τραύμα θα είναι να την εκμηδενίσει. Ενενηνταεννιά στις εκατό φορές, την εκμηδενίζει μέσα του ("μια τσούλα ήταν εξαρχής, έτσι κι αλλιώς..."). Αν όμως τυχόν τον ονομάσουμε Φούντα, για ευκολία, αντιλαμβανόμαστε πόσο εύκολα μπορεί να κρατάει μαχαίρι στην επόμενη συνάντηση με τη Στέλλα του. Ή και τη Στρέλα του, εδώ που τα λέμε.

Η Astarty διαβάζει στο κείμενό μου άλλο είδος ζήλειας, τη ζήλεια που μπορεί να νιώσει ο Αντρας-Πατέρας: ναι, να έχει η Κόρη του εραστές, είναι αναπόφευκτο. Αλλά όχι τον κάθε χάλια! Οχι να μην μπορεί να δει μόνη της, ολοκάθαρα, στη σύγκριση μαζί του, πόσο λίγος είναι ο "αντεραστής" του! Αν είναι να πηγαίνει με άλλον, ας πάει με τον καλύτερο!

Λες να 'ναι έτσι; Χμμ... ας την τεντώσουμε αυτή τη σκέψη να δούμε αν θα σπάσει: πράγματι στη διάρκεια εκείνης της συνάντησης περνούν από το νου μου σκέψεις για το πώς είναι δυνατόν να εκπλήσσομαι από την τσουλότητα αυτής της γυναίκας - έτσι όπως την γνώρισα, άλλωστε...

Αλλά κι αν δεν την είχα γνωρίσει να τσιμπουκώνεται δημοσίως δεν θα μπορούσα να το φανταστώ; Ω, τα αίσχη που μπορεί να κάνει η αγαπημένη ενός άντρα στο νου του, αν αυτό τον εξυπηρετεί... σε τούτο όλοι οι άνδρες διαθέτουν ντοστογιέφσκια φαντασία..

Κι ύστερα κάνω κάτι που δεν ξανάκανα ποτέ, ούτε πριν, ούτε μετά: αυτό με τα σπασμένα γυαλιά. Αλλά τί είναι τα γυαλιά, αν όχι το ψεύτικο; Δεν είναι μια άμεση σύγκριση με το "διαμάντι"; Δεν είναι όλοι οι άλλοι "απλά γυαλάκια" μπροστά μου, που θα την "κόψουν" αν έστω και μια στιγμή χαλαρώσει και αφεθεί από τον έρωτά μου, από το ίδιο μου το σεξ; Χμμ και πάλι χμμ.. δε σπάει η ρημάδα η σκέψη...

Ακόμη χειρότερα: η ζήλεια του Αντρα-Πατέρα, αυτού που "μορφοποιεί" στα χέρια του την υποτακτική-Κόρη ταιριάζει πολύ σε έναν Κυρίαρχο. Ε, δε θα ρωτήσω εγώ αν αυτή είναι η μόνη ζήλεια που μπορεί να νιώσει ένας Κυρίαρχος 

Dream

ΥΓ. Προδήλως, η ερμηνευτική που σκιαγράφησα παραπάνω, ως άσκηση στην cosmopolitan ψυχανάλυση, απέχει μιαν ανάσα απ΄τη μπαρούφα. Αυτά που συνέβησαν θα μπορούσαν απλώς να έχουν συμβεί, έξω από κάθε νοηματοδότηση, και τελεία και παύλα. Αλλά μια τέτοια, μηδενική ερμηνεία τί όφελος θα είχε για σας;

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Καλώς σε βρήκα και καλώς επέστρεψες και εσύ αγαπητέ μου 

Ας προχωρήσουμε όμως στην αποδόμηση του κειμένου )

Δυσκολεύομαι στο ζεύγος Άντρα-Παιδί / Ερωμένη-Μητέρα να δω τον Άντρα - Κυρίαρχο. Περισσότερο υποτακτικό μου κάνει παρά κυριαρχικό άτομο. Για να επισέλθει η εκμηδένιση που αναφέρεις βασική προϋπόθεση φυσικά είναι η ανύψωση του θηλυκού στο μητρικό βάθρο υποκρύπτοντας πιθανόν ένα αντεστραμμένο οιδιπόδειο σύμπλεγμα («Δεν μπορώ να πάρω τον ρόλο του πατέρα μου ας βρω τουλάχιστον κάποιαν σαν την μητέρα μου»). Η Μαμά δεν συγχωρεί μονάχα, τιμωρεί κιόλας 

Πιθανολογώ με ψήγματα που έχω από περιβάλλουσες συμπεριφορές ότι το ποσοστό επιτυχίας της εκμηδένισης διαφέρει. Θεωρώ ότι από αυτόν τον άντρα έχουμε τις περισσότερες παλινδρομήσεις στην σχέση. Αρκετά συχνά δεν καταφέρνει ποτέ να καταρρίψει την Ερωμένη-Μητέρα και γυρνάει-ξαναγυρνάει μέχρι την εξαθλίωση της σχέσης.
Ο Φούντας καλά έκανε και με μαχαίρι έκοψε αυτόν τον γόρδιο δεσμό. Να πέσει φωτιά να με κάψει αν υπονοώ ότι ο Φούντας είναι υποτακτικός!

Στα μάτια μου η Ρενέ για σένα «δημιουργήθηκε» από την στιγμή που την άγγιξες. Από εκείνη την στιγμή έχεις διαγράψει το παρελθόν της. Μακάριοι οι άντρες που το καταφέρνουν. Κοιμούνται πιο ήσυχοι και αφήνουν και εμάς ήσυχες 
Είναι άξιο ερμηνείας το πως οι άντρες θέλουν την γυναίκα tabula rasa ενώ εμείς οι γυναίκες θέλουμε τον άντρα με παρελθόν  Ένα ακόμα στοιχείο μάλλον που πρέπει να προστεθεί στη σκέψη μας για αυτό το ζεύγος Άντρας-Πατέρας / Γυναίκα-Κόρη.

Όπως και να έχει η Ρενέ είναι η Κόρη που διαμορφώνεται από σένα τον Πατέρα με την «κρυφή» σου επιθυμία να παραμένει σε αυτή την «παιδική» ηλικία για να έχεις εσύ την αέναη απόλαυση να διαμορφώνεις το «ιδανικό» θηλυκό. Στο κείμενο του Δείπνου αυτό που βλέπω είναι η ρήξη του δεσμού από την πλευρά της Ρενέ παρεμβάλλοντας στην δική σας αναπαράσταση τον βιβλιοδέτη. Με το σεξ και ειδικά με το αγκάλιασμα σου (σας) της υπενθυμίζεις την «παιδική» ηλικία. Τι καλά που περνούσατε τότε με αυτούς τους ρόλους! Και εξαγριώνεσαι όταν πάει να το εξαχρειώσει αποκαλώντας το υπερτιμημένο.

Το σπάσιμο του γυαλιού το ερμήνευσα ως ρήξιμο δεσμού. Ενώ η Ρενέ είναι αυτή που «κυριαρχεί» στιγμιαία και αυτή που διαρρηγνύει την σχέση σας (μην ξεχνάμε πως μέχρι το σπάσιμο του μπουκαλιού αυτή γαμιόταν πάνω στο δάχτυλο σου), σπας το γυαλί, ανακτάς την κυριαρχία σου και επιβεβαιώνεις φυσικά το ρήξιμο.

Υ.Γ. Η ερμηνευτική αποδόμηση ενός βιώματος βοηθάει ώστε να παύει να μας πληγώνει;

 

Απάντηση: Το Δείπνο του Κηρίου

Για την πιθανή μεταφορά Πατέρα-Κόρης στην Ds σχέση που φωτίστηκε λιγάκι εδώ (γιατί περί μεταφοράς πρόκειται, και αν κανείς την διαβάζει αλλιώς, να πάει να γαμ... τέλος πάντων, να κοιταχτεί!) οφείλω να κλείσω από μεριάς μου με τα παρακάτω λόγια:

Οταν σε κοιτώ στα μάτια,
μην τα ρίχνεις χαμηλά,
βάζω μέσα στο μυαλό μου
πράγματα πολλά...

Λόγια ενός πατέρα που αγάπησε την κόρη του. Παράφορα.

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Αν μελετήσουμε τα παιδιά (μειωμένος δείκτης πολιτισμικής παρέμβασης) βλέπουμε πως για ό,τι δυσάρεστο τους συμβεί επινοούν μια σειρά αιτίων και αποτελεσμάτων, λιγότερο ή περισσότερο αληθοφανών ("ήπια μίλκο και πορτοκαλάδα το απόγευμα, γι αυτό έκανα εμετό το βράδυ") ώστε να αντέξουν το άγχος της "μη-γνώσης", του απροσπέλαστου, του intractable. Του αδυσώπητου ανθρώπινου ελαττώματος: "ΓΙΑΤΙ συνέβησαν, όσα συνέβησαν;"

Ρωτά λοιπόν, η αγαπητή Astarty, αν η απάντηση στο ΓΙΑΤΙ αποκαλύπτει το ΤΙ.. Δλδ. αν τελικά ξέρουμε ΓΙΑΤΙ συνέβη κάτι, μήπως τότε (και μόνον τότε  ξέρουμε ΤΙ ακριβώς συνέβη; Ζόρικο, ε; Δεν έχω καλή απάντηση...

Θεραπεύει το ξύσιμο τη φαγούρα; Οχι. Αλλά αν είναι τόσο επιτακτική, το ξύσιμο ικανοποιεί την καλωδίωση που ορύεται εντός μας: "ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΤΩΡΑΑΑ!".

Νομίζω πως το έχω ξαναγράψει: αν ο Θεός γελά με τα σχέδια των ανθρώπων, κάθε αξιοπρεπής μηχανικός (engineer) γελά με τα blueprints του Θεού. Ούτε ΕΜΠ αντιγράφοντας δεν θα ΄βγαζε.

Αλλά μπορώ και να αποφθεγματίσω, γιατί έχω καιρό να το κάνω:

η ερμηνευτική ενός κειμένου, μιας αφήγησης, μιας ανάμνησης (και άρα ενός βιώματος, αφού μόνον έτσι το βίωμα {ανα}παρίσταται) είναι πιθανώς η μόνη υλοποιημένη κομμουνιστική ου-τοπία: καθένας παίρνει σύμφωνα με τις ανάγκες του, καθένας δίνει σύμφωνα με τις δυνατότητές του.

Βαθύς και βαρύς κομμουνισμός, καθ' όσον ουδείς εξαιρείται. Δεν έχει ντάτσα να κρυφτείς, και Μπέρια να σε σώσει...

Dream

 

@DreamMaster,

γράψατε «βάζω μέσα στο μυαλό μου πράγματα πολλά» εκεί που ο στίχος λέει «πράγματα τρελά».

Αυτή η παραδρομή θα μπορούσε να είναι ενός είδους υπεράσπιση της παράνοιας. Κάποιος που λέει ότι βάζει στο μυαλό του πράγματα «τρελά» παραδέχεται, έστω και εκ των υστέρων ότι αυτά που σκέφτηκε ήταν ανυπόστατα. Εσείς τα λέτε απλώς «πολλά», δηλαδή τα υπερασπίζεστε ακόμα και σε κατοπινό χρόνο.

Επί τη ευκαιρία, να σημειώσω ότι 5 χρόνια αργότερα ο ανυπέρβλητος Γκάτσος κυκλοφόρησε δια του Μεγάλου Ερωτικού Μάνου ένα στίχο που είναι το απόλυτο συμπλήρωμα – λύση των στίχων του Πάνου, ιδίως αν στην κουβέντα μπλέκουμε τις αφηγήσεις και τον Φούντα: «Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά πάρε από τη φλέβα μου μελάνι»...