Το Εγω.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Εγώ είναι η αίσθηση της ανεπάρκειας και του ανολοκλήρωτου. Για να αντισταθμίσει αυτή την αίσθηση το Εγώ αναπτύσσει διάφορες στρατηγικές και ψάχνει για ευκαιρίες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Κάθε φορά που "γεμίζει το κενό" αισθάνεται μια παροδική πληρότητα, η οποία όμως λήγει πολύ σύντομα, και έτσι η προσπάθειά του να το ξαναγεμίσει συνεχίζεται.

Αυτή η αίσθηση της ανεπάρκειας εκφράζεται με λόγια όπως "δεν είμαι ο εαυτός μου", "δεν είμαι ολοκληρωμένος όπως είμαι", "δεν αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου" ή "δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί που θέλω".

Μεταξύ άλλων λοιπόν, ένας τομέας που χρησιμοποιεί πολύ συχνά το Εγώ για να αντισταθμίσει την αίσθηση της ανεπάρκειάς του είναι οι ερωτικές σχέσεις.

Μόλις το Εγώ βρει ένα άτομο που κρίνει ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να γεμίσει το κενό του, εστιάζει όλη την προσοχή του πάνω του και ασυνείδητα το εξιδανικεύει.

Πιστεύει πλέον ότι βρήκε το άτομο που θα του γεμίσει αυτό το κενό και θα το ολοκληρώσει.

Εξού και η έκφραση "αυτός (ή αυτήhttp://**********.gr/file/pic/emoticon/default/wink.png είναι ο ένας και μοναδικός (ή η μία και μοναδικήhttp://**********.gr/file/pic/emoticon/default/wink.png".

Δημιουργείται μια εμμονή με την εικόνα του άλλου ατόμου.

Και τότε λέει κανείς ότι είναι ερωτευμένος.

Και μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, θα βρεις έναν άνθρωπο που θα νιώθει το ίδιο για σένα: δηλαδή εσύ θα είσαι εκείνος που θα τον ολοκληρώνει.

Και θα αισθάνεσαι τέλεια.

Μπορεί να τον παντρευτείς κιόλας, αφού πρώτα βέβαια τον βάλεις να υπογράψει ένα συμβόλαιο που θα λέει ότι για την υπόλοιπη ζωή του θα ολοκληρώνει και εκείνος εσένα και δεν θα σε εγκαταλείψει.

Και σ' αυτό το σημείο τελειώνει συνήθως η ρομαντική ταινία. Εδώ είναι που ο σκηνοθέτης λέει "cut".

Αλλά η πραγματική ζωή συνεχίζεται.

Και αφού παντρευτείτε, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού, εμφανίζονται οι πρώτες αμφιβολίες για το αν ο άλλος θα μπορέσει να ικανοποιήσει αυτή την τεράστια απαίτηση να σε ολοκληρώσει.

Σιγά-σιγά επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου, στη δουλειά σου ή στην οικογένειά σου, και βλέπεις ότι η αίσθηση της ανεπάρκειας είναι ακόμα εκεί.

Σταδιακά αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις προσδοκίες σου για να σε κάνει ευτυχισμένο.

Την προσδοκία αυτή τη βλέπεις γραμμένη ακόμα και σε αγγελίες: π.χ. "άντρας μόνος ψάχνει γυναίκα που θα τον κάνει ευτυχισμένο".

Με τον καιρό λοιπόν, η ίδια αίσθηση της ανεπάρκειας και του φόβου επιστρέφει, ενώ η αυταπάτη της εξιδανίκευσης του άλλου σβήνει.

Με τον νου σου όμως, αρχίζεις να κατηγορείς τον άλλον για τη δυστυχία σου και λες "αυτός φταίει που εγώ είμαι δυστυχισμένος".

Αναβιώνεις και ξαναβιώνεις την ίδια κατάσταση του Εγώ, αυτή τη φορά όμως σε πιο έντονο βαθμό, γιατί για αρκετό καιρό την είχες καταπιέσει.

Κάθε φορά που ο άλλος δεν ικανοποιεί την ανάγκη σου να νιώσεις ολοκληρωμένος, η υποτιθέμενη αγάπη μετατρέπεται σε μίσος ή επιθετικότητα.

Μπορεί να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να σε ρωτάει ο άλλος "τι έχεις;" και εσύ να μη μιλάς, ή μπορεί ακόμα και να του πετάς αντικείμενα για να τον εκδικηθείς.

Και έτσι η σχέση μπορεί να λειτουργεί καλά για ένα διάστημα και μετά να περνάει μια κρίση, μετά να ξαναλειτουργεί για λίγο και μετά να ξαναπερνάει μια κρίση, κ.ο.κ. Και όσο περνάει ο καιρός οι περίοδοι που δεν λειτουργεί η σχέση μεγαλώνουν και διαρκούν περισσότερο.

Η ευτυχία του γάμου μετατρέπεται σε δυστυχία μέσα στη σχέση και πολλές φορές ακολουθεί και το διαζύγιο.

Όλα αυτά είναι οι διάφορες μορφές που πηγάζουν από την ίδια αιτία: την προσπάθειά σου να ολοκληρωθείς μέσα από έναν άλλον άνθρωπο, μια άλλη μορφή.

Και ο πόνος που αναδύεται είναι ο πόνος του Εγώ.

Στις περιπτώσεις όπου το ενδιαφέρον και ο έρωτας δεν βρίσκουν αντίκρυσμα στον άλλον, ο νους δημιουργεί διάφορες φαντασιώσεις και ιστορίες, όπου ο εαυτός και το Εγώ νιώθουν πολύ άσχημα και μειονεκτικά.

Γι' αυτό είναι πολύ πιθανό μετά τον μονόδρομο έρωτα να ακολουθήσει το μίσος και η αντιπάθεια για το άλλο πρόσωπο.

Και εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν υπήρχε αγάπη, αλλά ήταν απλά μια βαθιά ανάγκη του Εγώ που ήθελε να ικανοποιηθεί.



*Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Έκχαρτ Τόλλε.

 

Ας του πει κάποιος να διαβάσει Alberto Caeiro/ Ricardo Reis/ Álvaro de Campos/ Fernando António Nogueira Pessoa.

 

Είμαστε όλοι μας κινούμενοι λάκκοι που αναμένουν το "κατάλληλο κρέας" για να τους γεμίσει...Έως ότου φθάσουμε στην συνειδητοποίηση ( πολλές φορές μέσα από σωρεία "καταστροφικών" εμπειριών, γιατί αν μη τι άλλο οι περισσότεροι αρεσκόμαστε στο να είμαστε πρωταγωνιστές σε ανώφελα "δράματα" ) ότι η ευτυχία...η ουτοπική Εδέμ δεν υφίσταται πουθενά, σε κανένα χώρο η χρόνο...Ότι τα Δυο είναι αφύσικο να γίνουν Ένα...και ότι η μοναδική και αληθινή αγάπη εκτός από κόπο και θυσίες για να επιβιώσει, πρωτίστως χρειάζεται σταθερά ατομικά θεμέλια. Απαιτεί καθαρή "ματιά" και επ' ουδενί να χρησιμοποιούμε τον άλλο σαν λευκό καμβά πάνω στον οποίο να προβάλλουμε τις ελλείψεις μας, τις ψευδαισθήσεις μας και τα κενά μας...Καλή η κοινωνία των σωμάτων και των ψυχών...σωστό το μοίρασμα χαράς και λύπης...Αλλά ποτέ να μην ξεχνάμε ότι κανένας δεν μας οφείλει τίποτε...και ότι το εγώ πρέπει να κοιτάζει πρώτα την ικανοποίηση της δικής του "πείνας", αλλά χωρίς να γίνεται αδηφάγο και άπληστο...

 

Αγαπη σημαινει Αγαπαω τον εαυτο μου. 1+1 δεν κανουν 2 τελικα. Και ουτε υπαρχει το αλλο μισο.

 

Υπάρχει το άλλο ολόκληρο που περπατάει δίπλα σου...κάποια φορά ίσως και σε στηρίξει...αλλά που δεν περπατάει με τα δικά μας πόδια και ούτε εμείς με τα δικά του...Αν υπάρχει στο τέλος...

 

Ο εγωισμός τρέφεται απ’ τον έρωτα. Γιγαντώνεται και τα διαλύει όλα.

Άτομα με υπέρμετρο εγωισμό δε θα έπρεπε να ερωτεύονται. Η κατάληξη δεν είναι ποτέ καλή.

Στην αρχή, ο εγωισμός σε οδηγεί να κατακτήσεις αυτό που ποθείς. Έχεις νιώσει την έλξη και σε κυριεύει. Δεν μπορείς να δεχτείς την απόρριψη. Ο εγωισμός σου έχει ικανοποιηθεί στο ζενίθ.

Και μετά ο έρωτας.

Τώρα είναι η σωστή στιγμή να τον νιώσεις στα κύτταρα σου, να αφεθείς, να ξεχάσεις την εγωιστική σου φύση. Και ίσως το κάνεις. Μέχρι τον πρώτο τσακωμό.

Δε σηκώνεις κουβέντα. Απαιτείς τη «συγγνώμη» κι ας φταις. Απ’ το δικό σου στόμα δε θα βγει ποτέ. Πότε δε σου ανήκει η πρώτη κίνηση συμφιλίωσης. Το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί μετά από έναν επικό καβγά. Είσαι πολύ εγωιστής για όλα αυτά.

Προτάσσοντας τον εγωισμό σου χάνεις τα καλύτερα. Ίσως έχασες και τον άνθρωπο της ζωής σου..

Τον έχασες γιατί πότε δε δέχτηκες τη συμβουλή του, που έκρυβε πάντα τόση αγάπη. Στον εγωισμό σου δεν αρέσουν οι συμβουλές, ούτε οι υποδείξεις. Κάνεις πάντα του κεφαλιού σου.

Πάντα έβαζες τον εαυτό σου στο νούμερο ένα. Σε όλα. Πρώτα οι δικές σου ανάγκες και τα δικά σου θέλω. Αυτά να ικανοποιούνται και όλα τα άλλα ασήμαντες λεπτομέρειες. Σωστά, ο εγωισμός σου υπηρετεί μόνο εσένα.

Ποτέ δεν έτρεξες πίσω του, να τον σταματήσεις, να μην ανοίξει την πόρτα και φύγει. Ακόμα και όταν εσύ το προκάλεσες όλο αυτό. Και αυτό γιατί, ο εγωισμός σου δεν κάνει ποτέ λάθος.

Αυτό ήταν και το τέλος.

Όσους έρωτες και να συναντήσεις, θα βλέπεις σε επανάληψη το ίδιο εργάκι. Και πάντα το φταίξιμο δικό σου.

Πώς θα γευτείς τον έρωτα αν δε ρίξεις τις άμυνές σου;

Δεν είναι ντροπή να διεκδικείς. Έχει τη μαγεία του.

Ξέχνα τον εγωισμό και ας φας τα μούτρα σου. Και ποιος δεν τα ‘χει φάει; Κι αυτό μαγεία κρύβει.

Ο εγωισμός θα σου χρειαστεί όταν θα χτυπάς σε τοίχο. Όταν θα έχεις προσπαθήσει τα πάντα, ακόμα και χωρίς αξιοπρέπεια. Εκεί θα βάλεις τον εγωισμό σου μπροστά να συνέλθεις. Εκεί πρέπει να είσαι εγωιστής!

Είναι σημαντικό να βρίσκει κάποιος τις ισορροπίες του στον έρωτα. Διεκδίκησε με πάθος και τόλμη. Πάντα υπάρχει κάποιος που το εκτιμάει. Κάποιος που νιώθει το ίδιο. Αν πάλι δε συμβεί αυτό, πάρε το χρόνο σου να ζήσεις το δράμα του πληγωμένου πρωταγωνιστή, αλλά μετά ξύπνα και προχώρα.

Εγωισμός. Ένα νόμισμα, δύο όψεις. Όσο καταστροφικός μπορεί να γίνει, για όσους βρίσκονται στην εμβέλειά του, άλλη τόση ώθηση μπορεί να σου δώσει να πατήσεις γερά στα πόδια σου.

 

Πρώτα "επανακτώ" τις σκέψεις μου...που είχα ήδη βάλει εδώ με το παλιό και απενεργοποιημένο προφίλ μου...

Είμαστε όλοι μας κινούμενοι λάκκοι που αναμένουν το "κατάλληλο κρέας" για να τους γεμίσει...Έως ότου φθάσουμε στην συνειδητοποίηση ( πολλές φορές μέσα από σωρεία "καταστροφικών" εμπειριών, γιατί αν μη τι άλλο οι περισσότεροι αρεσκόμαστε στο να είμαστε πρωταγωνιστές σε ανώφελα "δράματα" ) ότι η ευτυχία...η ουτοπική Εδέμ δεν υφίσταται πουθενά, σε κανένα χώρο η χρόνο...Ότι τα Δυο είναι αφύσικο να γίνουν Ένα...και ότι η μοναδική και αληθινή αγάπη εκτός από κόπο και θυσίες για να επιβιώσει, πρωτίστως χρειάζεται σταθερά ατομικά θεμέλια. Απαιτεί καθαρή "ματιά" και επ' ουδενί να χρησιμοποιούμε τον άλλο σαν λευκό καμβά πάνω στον οποίο να προβάλλουμε τις ελλείψεις μας, τις ψευδαισθήσεις μας και τα κενά μας...Καλή η κοινωνία των σωμάτων και των ψυχών...σωστό το μοίρασμα χαράς και λύπης...Αλλά ποτέ να μην ξεχνάμε ότι κανένας δεν μας οφείλει τίποτε...και ότι το εγώ πρέπει να κοιτάζει πρώτα την ικανοποίηση της δικής του "πείνας", αλλά χωρίς να γίνεται αδηφάγο και άπληστο...
Υπάρχει το άλλο ολόκληρο που περπατάει δίπλα σου...κάποια φορά ίσως και σε στηρίξει...αλλά που δεν περπατάει με τα δικά μας πόδια και ούτε εμείς με τα δικά του...Αν υπάρχει στο τέλος...

---------------------------------------------------

Και συμπληρώνω...
Είναι πολύ πιο εύκολο και ύψιστη καύλα να καταστρέφουμε, παρά να δημιουργούμε...
Τεράστια απόλαυση να θεωρούμε τον/την άλλο/η του χεριού μας...
Ότι έχουμε την δύναμη να τον/την "πλάσουμε"/"μετουσιώσουμε/κόψουμε και ράψουμε όπως θα γουστάραμε...
Πιστεύοντας ότι ο έρωτας του/της για μας είναι για κεινον/η σαν τ' οξυγόνο...
Ότι χωρίς εμάς δεν θα μπορούσε να ζήσει...
Και αφού την δική μας την "μούρη" δεν θέλουμε κατά βάθος να ιδρώσουμε στο ελάχιστο για να την βελτιώσουμε...
"Παίζουμε" με τον/την άλλο/η...
Μέχρι να βαρεθεί, να κουραστεί η χειρότερο όλων...
Το συναίσθημα που ένιωθε για μας...Να μετατραπεί σε ναυτία...Σε ασφυξία...Και να τον/την κάνει να φύγει μακριά μας τρέχοντας...
Και ας ένιωθε ακόμη πράγματα για εμάς...

Να κάνεις το πρώτο βήμα? Να προσπαθήσεις να "σώσεις" σχέσεις/ανθρώπους?
Να "επαναφέρεις/επανορθώσεις" λάθη, η καταστάσεις?
Να μπεις έστω και για μια στιγμή αληθινά στην θέση του άλλου/ης?
Να προσπαθήσεις να καταλάβεις, να πάρεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αντιστοιχεί?
Και πως θα δώσεις στον εαυτό σου το "παράσημο" ότι είσαι "δυνατός/η" μετά?
Ότι είσαι διαφορετικός/η?
Πως θα σε "χειροκροτήσουν" οι άλλοι?
Και γιατί να χάνεις χρόνο? Το supermarket είναι γεμάτο από κρέατα που μιλούν, γελούν, πηδούν, δίνουν αγκαλιές, προσοχή και ανέχονται -έστω και για λίγο- τα τίγκα μας...
Next please...
Άκου εκεί αυτοκριτική και ενδοσκόπηση...
Απομονώνεσαι λιγάκι...Ίσως και "κλαίγεσαι"...Ζεις το "δράμα" σου...Κορδώνεσαι για τις "ηρωικές σου στιγμές"...
Και μετά από χ,ψ,ω μέρες, εβδομάδες, μήνες...
Ξανά μανά τα ίδια...με τον/την επόμενο/η...Ο ίδιος κύκλος...Μέχρι, η να πάρεις μια γαμημένη βελόνα και τον κωλοεγωισμό σου να τον ξεφουσκώσεις...
Αφού δεν θ' αντέχεις πια άλλες αποτυχίες...Και θ' αναγκαστείς να κάτσεις κάτω και να σκεφτείς, τι στον πέοντα πάει στραβά με την πάρτη σου...
Για σένα και για κανέναν/καμία άλλο/η...

Η θα συμβιβαστείς κάποτε με τον χειρότερο τρόπο...Κουβαλώντας ακόμη τα ίδια κουσούρια...
Και έναν εγωισμό πια σμπαραλιασμένο...Που δεν θα είχες πλέον τα εφόδια για να "ξεδιψάσεις", ποδοπατώντας τον/την άλλο/η...
Εκεί και αν έρχονται τα "γλέντια"...
Εσύ, εγώ, ο/η οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε, να πεινάμε για "αλήθεια"...
Εκείνη που φτύναμε κατάμουτρα...Αλλά το "πιάτο" μας να είναι πια απελπιστικά άδειο...
Γιατί δεν φροντίσαμε να το γεμίσουμε από μόνοι μας...
Αλλά περιμέναμε/απαιτούσαμε να μας το γεμίσουν οι άλλοι...
Για τα όμορφα τα "μάτια" μας και την ανεπανάληπτη μας αξία...

Και σ' όλα όσα έγραψα, βάζω μέσα την μάπα μου πρώτη και καλύτερη...

Υ.Γ. Ας μου περάσει κάποιος καν' απορρυπαντικό...Γιατί ξέμεινα και δεν έχω πως να πλύνω τα σεντόνια μου χαχαχα...