Το Πνεύμα του Θεάτρου

Αυτή τη φορά το στοίχημα ήταν όλα ή τίποτα. Βέβαια, όλοι απορούν με τον συνδυασμό ζωντάνιας και ηλικίας της μεγάλης μας θεατρίνας. Και εκείνη είχε τα κόλπα της. Αυτή τη φορά θα κλωτσούσε στην κυριολεξία τη γαβάθα με το γάλα – όσο πιο μακριά γίνεται!

Ο νεαρός που σκηνοθετεί τον μονόλογό της είναι ένας φαντασιόπληκτος, «εγώ γίνομαι η μαμή της ιστορίας» της επαναλάμβανε διαρκώς στις πρόβες. Ο τυπάκος αυτός είχε μπουκάρει στο καμαρίνι στο τέλος της τελευταίας παράστασης «Λεωφορείο ο Πόθος», ενώ η μεγάλη κυρία του θεάτρου είχε ζητήσει να μην την ενοχλήσει κανείς.

Κατά κάποιον τρόπο τον περίμενε, το ίδιο θα της έλεγε και η γριά, εκείνη η χειρομάντισσα που τη γιάτρεψε από τον καρκίνο πριν επτά χρόνια. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι γραπώνει το βυζί της και βασανιστικά αργά το άφησε να κουρνιάσει στην παλάμη της. Σε μία αναπάντεχη ανατροπή της ιστορίας, θα ήταν η «πελάτισσα» που θα διάβαζε τη μοίρα της, και η γριά θα έπαιρνε πάνω της την «αμαρτία».

Αλλά η μεγάλη μας ηθοποιό δεν ήξερε ποια στ’ αλήθεια ήταν η αμαρτία της και πολύ περισσότερο γιατί η γριά την είχε πάρει πάνω της. Ήξερε, όμως, ότι είχε γιατρευτεί, χαρίζοντας ένα ερωτικό γέλιο στον προσωπικό γιατρό της.

Η καριέρα της, να ήταν αυτό το αμάρτημα, να ήταν ένα ψέμα, με την ίδια ακόμα μία ξιπασμένη που για δεκαετίες κοροϊδεύει τον κόσμο, δεν αφήνει και κανέναν άλλον να παίξει τίποτα της προκοπής;

«Ο Θωμάς θα είναι ο άνθρωπός σου. Έμπιστος και άξιος, θα σε τυραννήσει όπως το ζητά ο οργανισμός σου», αυτό της ξεφούρνισε η γριά δύο μήνες μετά την θαυματουργή εξαφάνιση του όγκου.

Ξαφνιάστηκε και μετά έκλαψε, έριξε τα χειμαρρώδη μαλλιά της μπροστά και ξεκίνησε να γδύνεται. Το σώμα της ήταν στιβαρό και λείο σαν βότσαλο. Τα βυζιά της καμπάνιζαν στο σκοτάδι και η γριά ξεκίνησε να την αλείφει βάλσαμο, στα μπούτια, στο μουνί της και στην λεκάνη. Μετά την παρέδωσε στον βασανιστή της.

Πράγματι, ο Θωμάς θα γινόταν ο φύλακας άγγελός της, και η ίδια το κατάλαβε με τον καιρό. Και της άρεσε! Της άρεσε να μετράει πληγές, γαμήσια και βουρδουλιές. Να αναπνέει βαριά κάτω από το ζωνάρι του.

Ταιριάξανε για πεντέμισι χρόνια, μέχρι που ο Θωμάς διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο και έφυγε μέσα σε δύο μήνες. Όμως η μεγάλη πρωταγωνίστρια δεν θα άντεχε τη δοκιμασία της σταύρωσης και θα κατέρρεε. Ο Θωμάς άφησε την τελευταία του πνοή στον θάλαμο μόνος, μια Κυριακή πρωί.

«Αυτό ήταν, λοιπόν», θα συμπέραινε η ηθοποιός, «η αμαρτία κρύβει το μέλλον».

θα στεκόταν ξανά στα πόδια της και ως Blanche DuBois θα καθήλωνε για δύο χρόνια το θεατρόφιλο κοινό.

Ο νεαρός μπούκαρε στο καμαρίνι της, ήταν κάτι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ευχόταν να συμβεί. Πρώτα την χαστούκισε κα μετά την έφτυσε κατά πρόσωπο. «Το αντίθετο δεν θα έπρεπε», του είπε σαν να εκμυστηρευόταν ένα μυστικό.

Ο νεαρός είχε σκοπό να κόψει τον ομφάλιο λώρο με το σάπιο σύστημα. Η ιδέα ήταν απλή αλλά μεγαλοφυής στη σύλληψη της: θα ξέσκιζε στην κυριολεξία την τιμή, την υπόληψη και την καριέρα της μεγάλης μας ηθοποιού. Θα την έσερνε δαρμένη σαν τον Χριστό επί σκηνής και θα την ανάγκαζε ενώπιων ενός αυστηρά νεανικού κοινού να κατονομάσει ένα ένα τα ανομήματά της, τις ανίερες πράξεις και τις ραδιουργίες που την οδήγησαν στον Όλυμπο.

Για την παράσταση, μία και μοναδική, κλείστηκε το Υπόγειο. Οι πρόβες, δηλαδή ανακρίσεις τρίτου βαθμού, τις έκαναν στο διαμέρισμά της. Ο σκηνοθέτης καλούσε την παρέα του να θαυμάσουν και να συμμετάσχουν ομαδικά στον εξευτελισμό της γερασμένης ντίβας, που κυκλοφορούσε στα τέσσερα δεχόμενη αγόγγυστα τους ξυλοδαρμούς, «προς γνώση και συμμόρφωση», όπως ούρλιαζαν οι λοιποί πρωταγωνιστές. Κατόπιν, όταν το θέατρο του παραλόγου τελείωνε, η κακοπαθημένη γυναίκα ετοίμαζε κάτι πρόχειρο για να φάνε τα παιδιά.

«Είμαι κακή ηθοποιός, αλλά από παστίτσιο ξέρω.» (Ακούγονται χάχανα)

Μετά το φαγητό και υπό την επήρεια μπόλικου οίνου, ένας ένας την έπαιρνε στα ιδιαίτερα δωμάτια των χειμερινών ανακτόρων.

Από πλευράς της είχε αναπτύξει μία περίεργη συμπάθεια για έναν μικρόσωμο νεαρό που της γλιστρούσε σαν χάδι πάνω κάτω. Όταν ο μικρός θα εκσπερμάτωνε, αμέσως, πίσω του θα ακολουθούσε. Δεν άργησε να καταλάβει ότι ένιωθε μητρική στοργή για το κωλόπαιδο. Και ως εκ θαύματος, ένιωσε στο αλάδωτο κορμί της να εισχωρεί το πνεύμα του θεάτρου – όπως τότε στα πρώτα της βήματα.

Αθώα και ανεπιτήδευτα ξεκίνησε τις μαλαγανιές και τις θωπείες, όλα αυτά τα μικρά γυναικεία τεχνάσματα που στα χέρια μιας θεατρίνας γίνονται πυρηνικά όπλα. Ο μικρός ξεκίνησε να μεγαλώνει, πρώτα μπροστά στους άλλους και μετά κατ’ ιδίαν στο κρεβάτι, είχε αρχίσει να νιώθει βασιλιάς. Μαζί οι δυο τους έμεναν μέχρι αργά, και το μόνο που εκείνος είχε να επιδείξει ήταν η επιδεξιότητά του στο παίξιμο της πεταλούδας. Τότε η πρωταγωνίστρια άφηνε ταπεινά τη σκηνή και γινόταν ο θεατής που κοιτάζει με δέος την λεπίδα να ακτινοβολεί στο σκοτάδι σαν φεγγάρι στη χάση του. Και κάθε φορά ιδρωμένη, μετά τον έρωτα, δοκίμαζε μαζί με το τσιγάρο την ψυχρή λάμα, στο όνομα της ακρότητας, να τριγυρίζει σαν καρχαρίας από τις γάμπες έως τον λαιμό της.

«Αγάπη μου, αγάπη μου, πόσο την τρέμω μην με κόψει, αλλά μάτια μου ξέρω ότι ούτε με τα ματάκια σου σφαλιστά δεν θα επέτρεπες ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί.»

Και ο μικρός όλο και έσερνε πιο πειστικά την λεπίδα πάνω στο άτριχο και τσιτωμένο δέρμα, μέχρι εκείνο το βράδυ που απαίτησε να μάθει γιατί η «σκύλα» του δεν έχυσε όπως έπρεπε και το έκανε μόνη της μετά. Εκείνη ανασήκωσε το βαρύ κορμί της και ανάλαφρα μιμήθηκε την κίνηση του χεριού του να παίζει την πεταλούδα, πρώτα με το χέρι και μετά με στρέφοντας ανάλαφρα το κεφάλι. Κατόπιν τινάχτηκε πίσω για να κυλιστεί στα σεντόνια, γελώντας όπως η Blanche. Ο μικρός φουρκισμένος τράβηξε σβέλτα την πεταλούδα και πίεσε οριακά το στιλπνό μέταλλο πάνω στον ήδη προτεταμένο από τα χάχανα αφαλό της. Κοιτάχτηκαν αστραπιαία και κάτι του έγνεψε.

 

Οπαδός.

 

Αν ήμουν άντρας θα σας είχα ήδη ερωτευτεί.