Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

"Δεν βάζω πάνω απ' όλα την ηδονή. Πάνω απ' όλα είναι ο Κύριός μου. Σκλάβα είμαι. Η ευτυχία, η όποια ευτυχία, καλύτερα θα έλεγα η ηρεμία, η έλλειψη άγχους, επιτυγχάνονται με την δοσολόγηση της απόλαυσης καθώς και της οδύνης που μου δίνεται. Αυτός ξέρει πόσο να μου δώσει και πότε να μου το δώσει. Μόνη μου δεν τα κατάφερα να δοσολογήσω την απόλαυση και να ρυθμίσω την επιθυμία μου. Προσπάθησα, αλήθεια, για πολλά χρόνια, έκανα ότι μπορούσα, αλλά απέτυχα. Το παραδέχομαι.

Όμως, δεν βάζω πάνω απ' όλα την ηδονή. Πάνω απ' όλα βάζω τον άνθρωπο που με ορίζει. Χωρίς αυτόν, δεν είμαι τίποτα, δεν έχω τίποτα, είμαι νεκρή, είτε υπάρχω είτε όχι είναι το ίδιο ακριβώς. Είμαι η κόρη του Γιόζεφ Φριτσλ, κλεισμένη στο μπουντρούμι από τον ίδιο τον πατέρα της. Περιμένω να μου φέρει ρούχα, φαγητό, να μου μιλήσει, να με γαμίσει, να μου χώσει τα καινούργια παιχνίδια του στον κόλπο μου, να μου πει τα νέα από τον κόσμο, τα οποία δεν πολυκαταλαβαίνω έτσι κι αλλιώς, καθώς δεν έχω μεγάλη επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο πια.

Αυτή είναι η ζωή μου, εδώ και 2 χρόνια. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Δεν θυμάμαι πώς ήταν παλιά. Δεν με νοιάζει πια. Έχω περάσει απέναντι."

Αυτά απάντησα χθες σε έναν καλό φίλο που ανησυχούσε για μένα. Ήθελε να ξέρει αν αξίζει τον κόπο να βάζω την ηδονή πάνω απ' όλα. Αυτό απάντησα. Και σήμερα που το ξανασκέφτηκα, είδα ότι πρόκειται για ένα πλαίσιο σκέψης πολύ ιδιάζον στο εξαρτημένο άτομο, όπως είναι η σκλάβα. Και θεώρησα ότι η πρόσφατη περίπτωση του Αυστριακού Γιόζεφ Φριτσλ, ο οποίος είναι πατέρας - τέρας, όπως τον προσφωνούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε αυτό το είδος εξάρτησης από τον Αφέντη, από αυτόν που ορίζει την καθημερινότητα, την δοσολόγηση των πάντων, όλη σου τη ζωή, εν τέλει. Μιλώ για σχέσεις M/s. Και σίγουρα συμφωνώ ότι ο συγκεκριμένος πατέρας ήταν πράγματι τέρας και κατέστρεψε τη ζωή της κόρης του και των παιδιών που αυτή απέκτησε από την αιμομικτική τους σχέση, τα οποία έζησαν επίσης στο ανήλιο μπουντρούμι για χρόνια ολόκληρα. Καταδικάζω αυτού του είδους την τρέλα, γιατί περί τρέλας πρόκειται και θεωρώ ότι ο σαδισμός που δεν υπόκειται στον αυτοέλεγχο και στην αυτοκυριαρχία και που δεν ρυθμίζεται από την αγάπη και την φροντίδα προς το αντι-κείμενο του "πόθου" είναι κολάσιμος, κατάπτυστος και σημείο τεράστιας αδυναμίας ενός ανθρώπου. Το παράδειγμά του όμως μου έδωσε την ευκαιρία για πρώτη φορά να κατανοήσω το τριπάκι του Σαδιστή Κυρίαρχου, το πόσο δελεαστικό είναι, για έναν απλό άνθρωπο να γίνεται ο Ήλιος ενός πλάσματος, να το ορίζει ψυχή τε και σώματι, να ξέρει ότι το άτομο αυτό εξαρτάται από τα κέφια του, τις ορέξεις του, τις αποφάσεις του. Θέλει πολύ καλό έλεγχο αυτό το τριπάκι, έλεγχο τον οποίο ο Φριτσλ δεν είχε. Εξ άλλου νομίζω ότι ο Κυρίαρχος αφουγκράζεται τις επιθυμίες και τις ανάγκες της σκλάβας, δεν την βλάπτει, και επομένως ο Φριτσλ δεν ήταν διόλου Κυρίαρχος, με αυτή την έννοια.

Αν και η ιστορία αυτή με συγκλόνισε, οι αναφορές και μαρτυρίες που διάβασα γι αυτήν στο διαδίκτυο, κυρίως εκ μέρους της κόρης του, μου έδωσαν το έναυσμα να καταλάβω κάποια πράγματα για το πως μια εξαρτημένη σκλάβα αντιλαμβάνεται τον Αφέντη της και τη θέση του μέσα στη ζωή της. Τα σημεία που χρωματίζουν το συγκεκριμένο σύνδρομο απόλυτης εξάρτησης (σκλάβα=εξαρτημένο άτομο, Αφέντης=άτομο που ορίζει τη ζωή της) είναι τα εξής:

Η σκλάβα δεν έχει άλλα κύρια ενδιαφέροντα πέραν του Αφέντη της.
Η σκλάβα φυτοζωεί μακριά από τον Αφέντη.
Οι οποιεσδήποτε άλλες επιθυμίες της είναι μηδαμινές σε ισχύ και βάθος, γι αυτό εξάλλου και η υπακοή στις εντολές, στις επιθυμίες του Αφέντη και στις απαγορεύσεις έρχεται εύκολα.
Η σκλάβα επιδεικνύει σχεδόν ολοκληρωτική έλλειψη άγχους. Αν το σκεφτείτε λίγο αυτό θα πλησιάσετε την έννοια του Νιρβάνα ή του παραδείσου.
Η σκλάβα πάσχει από συχνές και μεγάλης έντασης κυκλοθυμίες, καθώς δεν ακολουθεί τα συνήθη αντικειμενικά και πραγματικά δεδομένα του περιβάλλοντος χώρου αλλά τον δαίδαλο του δικού της εσωτερικού κόσμου.
Όσο πιο βαθιά η σχέση M/s τόσο πιο ρηχή η σχέση με την πραγματικότητα. Στην περίπτωση της κόρης του Φριτσλ, δεν υπήρχε καμία απολύτως επαφή με την πραγματικότητα.
Η προσήλωση στο πρόσωπο του Αφέντη είναι θα λέγαμε θρησκευτικής φύσεως λόγω του μεγέθους της και της απολυτότητάς της. Δεν σχετίζεται με τον συνήθη τρόπο με την έννοια της αγάπης, του έρωτα ή της σεξουαλικής σχέσης. Πρόκειται για μια εξαιρετικά εναλλακτική σχέση, που εμπεριέχει όλα τα ανωτέρω στοιχεία αλλά δεν ορίζεται από αυτά. Ορίζεται από ένα είδος ολοκληρωτικού πάθους που υπερβαίνει το κάθε μεμονωμένο στοιχείο από τα ανωτέρω.

Τέλος, η σχέση M/s μπορεί εύκολα να ξεφύγει πέραν της φυσιολογικής ύπαρξης μέσα στην καθημερινότητα, αν δεν λάβουν τα μέτρα τους οι μετέχοντες στη σχέση να διατηρήσουν την απαραίτητη επαφή με το περιβάλλον. Είναι πολύ δελεαστικό και για τους δύο να κλειστούν στο δικό τους προσωπικό σύμπαν, αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αποκοπή από την κοινωνική πραγματικότητα και σε ένα είδος ύπαρξης ως enfant sauvage. Δεν ξέρω αν σε αυτή την περίπτωση (μου) είναι πράγματι επιθυμητή η επαφή με την πραγματικότητα. Φοβούμαι πως όχι.

Θεωρώ επίσης ότι αυτός ο κίνδυνος αποκοπής είναι υπαρκτός και για τους δύο, αλλά ο Αφέντης μπορεί να το αποφύγει ευκολότερα, καθώς η δική του εξάρτηση είναι άλλου τύπου. Πιστεύω όμως ότι η εξάρτηση αυτή, αν και διαφορετικής μορφής, ισχύει και για τον Αφέντη, σε περιπτώσεις M/s που καταλήγουν να υφίστανται σε βάθος χρόνου και με μεγάλη ένταση. Θα με ενδιέφερε να ακούσω απόψεις Κυρίαρχων επί του θέματος της εξάρτησης, αν όντως ισχύει και γι αυτούς, με κάποια ιδιόρρυθμη μορφή, ή αν κάνω λάθος. Και φυσικά οποιαδήποτε άλλα σχόλια σχετικά με το σύνδρομο εξάρτησης είναι καλοδεχούμενα.

 

Στην ιατρικη, οταν μιλαμε για συνδρομα ,αναφερομαστε σε ασθενειες ,σε παθολογικες καταστασεις.
Στην συγκεκριμενη περιπτωση, η πιστη και η αφοσιωση σε ενα ιδιωτικο,γηινο θεο και στις οποιες τελετουργιες ηδονης απαιτει η προσφερει ,εντασσεται στις καταστασεις που ειναι ενδιαφερουσες για την ιατρικη.

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

θα τις καταστρέψει τις σκλάβες 

 

ενδιαφερον αυτο που γραφεις..εξ αλλου οτι γραφεις με αγγιζει..ακομα και τα αρνητικα..εκεινο που εχω να πω (γενικοτητες βεβαια) για το όλο θεμα ειναι οτι οι ανθρωποι ισορροπουν αναμεσα σε δυο κοσμους..ενα εξωτερικο και ενα εσωτερικο..αν χαθει καποια ισορροπια αναμεσα σ'αυτους..χαθηκαν και αυτοι..αυτη ειναι η πραγματικότητα και μονο..

 

Ο Γιόζεφ Φριτσλ, απλά ήταν ένας εγκληματίας νοσηρός που ουδεμία σχέση του βρίσκω με σαδιστή Κυρίαρχο εν λαιφσταιλ, έστω και πολύ μακρινή. Ούτε καν τη σχέση φάντη με ρετσινόλαδο. Αν συνέβαινε να είναι και σαδιστής, πιθανόν, είναι λεπτομέρεια, μπροστά στο οτι ήταν εγκληματίας. Την κόρη του την είχε ρωτήσει αν ήθελε να ζει έγκλειστή του; Βασικό αυτό. Δεν πολυπαρακολουθώ τερατολογικές ειδήσεις, καιρό - πολιτικά - οικονομικά - πολιτιστικά παρακολουθώ, και αυτά από επικεφαλίδες, οπότε δεν γνωρίζω, αλλά εμφιβάλλω τα μάλα για τη γενική ή ειδική συναίνεση της θυγατρός Φριτσλ.

Επί της ουσίας του θέματος, αν και δεν είμαι σκλάβα, έχω καταλάβει ότι υπάρχει εξάρτηση μονομερής, βαθιά και ιδιαίτερα γλυκιά και όμορφη. Είναι αυτή η εξάρτηση που κάνει τη σκλάβα να είναι πάντα υπάκουη, αλλιώς θα είναι δυστυχισμένη, ακόμα και αν η ανυπακοή είναι τόσο ασήμαντη που να τη γνωρίζει μόνον η ίδια. Η ανυπακοή είναι παράγων άγχους καυτού για τη σκλάβα, νομίζω θέλει να την ξεφορτωθεί τάχιστα, να την ξεβγάλει από πάνω της ακόμα και οδυνηρά, η μη τιμωρία της ίσως η χειρότερη τιμωρία σε τέτοιες περιπτώσεις. Και βέβαια, μια τέτοια σκλάβα δε λέει "όχι" στον Κύριό της και ούτε της περνάει από το νου κάτι τέτοιο ισοτιμικό. Θα την έκανε να νιώθει επίορκη και κατάπτυστη ένα όχι. Εκτός και αν της είχε αναθέσει ο ίδιος ο Κύριός της να κρατάει τον έλεγχο σε κάποιες καταστάσεις, αυτό έχω ακούσει ότι κάποιες φορές συμβαίνει σε ζευγάρια Μ/σ.

Ως προς τούτα, που αρίθμησα για να κρατώ λογαριασμό:

Τα 1, 2 και 3 θα πρέπει να ισχύουν. Η υπακοή δεν έρχεται εύκολα πάντως   ούτε οι επιθυμίες της σκλάβας είναι απαραίτητα ρηχές και άτονες.

Τα 4 και 5 αντιφάσκουν μεταξύ τους. Ή είναι ήρεμο πλάσμα η σκλάβα ή είναι κυκλοθυμικό.

Ως προς το 6, καταβάλλεται κάποιος κόπος και φροντίδα να έχουν οι του Μ/σ σχέση με την πραγματικότητα, η νοσηρότητα της αποκοπής αποφεύγεται συστηματικά, υποθέτω για πολλούς λόγους, αλλά γνωρίζω ότι αποφεύγεται, γιατί εκπαιδεύτηκα σε αυτό. Αποκόβονται και οι του Μ/σ όταν θέλουν να είναι μόνοι τους, να ευχαριστηθούν μακριά από τα μάτια των άλλων και ίσως για κάποιους άλλους λόγους, για μικρά διαστήματα. Υπάρχει και η εκπαιδευτική απομόνωση της σκλάβας, υπό έλεγχο όμως. Πάντως καταστάσεις τύπου Φριτσλ δεν έχω ακούσει να παίζουν στο λαιφσταιλ, γνωρίζει κανείς εδώ κάτι διαφορετικό;

Την υπόθεση ότι θρησκευτικότητα και σκλαβωσύνη συσχετίζονται, μέσω της αφοσίωσης της σκλάβας στον Αφέντη της και σε ορισμένα ιδεώδη, την έχω απορρίψει εδώ και κανένα χρόνο, αν και δεν ήταν κάτι εύκολο. Κατέληξα, αν και μπορεί να κάνω λάθος, ότι η σκλάβα αναζητά γήινα και σωματικά ερείσματα για να πιστέψει η ίδια στη σκλαβοσύνη της ενώ η χαρά της σκλαβοσύνης έρχεται από το σώμα της και από τη συνολική χρήση της από τον Έτερο. Η σκλάβα, όπως την έχω καταλάβει, ζει το σήμερα, δεν αποβλέπει σε τελολογικές προφητείες θρησκευτικού τύπου, τις οποίες να υπηρετεί εν ου Παικτοίς και ενάντια σε κάθε λογική αναζήτηση της απόλαυσης.

Και τέλος, έλεος! ό,τι και να λένε Λακάν και Σίζεκ, που δε νομίζω να τους απασχόλησε το Μ/σ ειδικότερα, όπως δεν απασχόλησε τους Μπέντζαμιν και Αγκάμπεν, δεν είναι τρόπος διαχείρισης άγχους το σκλαβιλίκι. Χώρια που η μεταβίβαση ελέγχου στον Κυρίαρχο μπορεί να φέρει σημαντικό άγχος ακόμα και σε μη αγχωτικά άτομα, μέχρι να μάθουν να την αναγνωρίζουν και να την χαίρονται.

Έστω ότι για μερικούς σκλάβους μπορεί να είναι γιατρικό για το άγχος το σκλαβιλίκι, αλλά τότε δεν θα έμεναν σκλάβοι όταν θα εξέλειπε το άγχος, έτσι δεν είναι; Ή είναι μόνιμο, πάντα το ίδιο και αυτοτροφοδοτούμενο το τελευταίο; Και πάντα υπάρχει ο Κυρίαρχος που το εξουδετερώνει το κακό άγχος; Απίθανο μου φαίνεται  

 

Δεν βάζεις τον Κύριό σου πάνω απ' όλα. Εσένα βάζεις και τις δικές σου ανάγκες*. Ο Κύριος και ο κάθε Κύριος είναι απλά το μέσο που στις ικανοποιεί. Ίσως το να θέλεις να πιστεύεις ότι είναι εκείνος πάνω απ' όλα ενισχύει την ικανοποίησή σου, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν παύουν να είναι οι ανάγκες (ή επιθυμίες - όπως θες πέστο) σου πρώτες και ο Κύριος μετά. Ένδειξη (για να μη χρησιμοποιήσω το απόλυτο "απόδειξη") γι' αυτό είναι το γεγονός ότι οι ανάγκες παραμένουν σταθερές ενώ οι Κύριοι αλλάζουν, καθώς και το γεγονός ότι η πλειοψηφία των όσων λες περιγράφουν τί παίρνεις εσύ από εκείνον και όχι το αντίθετο.

Δεν θεωρώ τα παραπάνω αρνητικά. Πιστεύω δε (για να απαντήσω και στην ερώτησή που κάνεις στο τέλος του ποστ σου), ότι και από την πλευρά των Κυριάρχων, ισχύει κάτι ανάλογο.

* Όχι μόνο εσύ, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι.

Disclaimer: Προσωπική άποψη.

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

Εύστοχο Emma.

Η πραγματικότητα είναι πως η όλη κατάσταση γύρω απʼ το bdsm δεν είναι παρά μια φαντασιωτική παρένδυση που χωρίς αυτή ορισμένοι* δε μπορούν να βιώσουν σχέση ή έστω να διεγερθούν σεξουαλικά. Αυτό δεν είναι αρνητικό ούτε σπάνιο – ένα σωρό κόσμος χρειάζεται κάποιο φαντασιωτικό δεκανίκι για να του σηκωθεί.

Επώδυνο για τον ιδιο και τους γύρω του γίνεται όταν έχει περάσει σε καραμπινάτη νεύρωση ή ψύχωση σαν του Γιόζεφ Φριτσλ που μνημονεύεται εδώ.

Οι ηθικοπλαστικές θεωρίες και ατάκες όπως «η σκλάβα δεν έχει άλλα κύρια ενδιαφέροντα πέραν του Αφέντη της» ή «το bdsm πρέπει να είναι συναινετικό» δε φτάνουν για να ξορκίσουν αυτό που ο καθένας κρύβει στην ψυχή του, ότι κι αν είναι, ο Γιόζεφ Φριτσλ, μια ήπια παραλλαγή του ή κατι άλλο.

Μήπως οι bdsm θεωρίες δεν είναι παρά για να κρύψουν πως ο Γιόζεφ Φριτσλ δε μας είναι και τόσο ξένος τελικά;

* όχι όλοι όσοι παρεπιδημούν στο «χώρο» για διάφορους άσχετους λόγους.

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

Το πιο δυσοίωνο, να εγκλωβίζιες τον εαυτό σου, έχοντας την πεποίθηση ότι τον απελευθερώνεις....

 

Δεν είσαι η κόρη του Josef Fritzl, αφού μπορείς και μιλάς στο φίλο σου γι αυτό που ζεις κι αφού μπορείς και γράφεις εδώ. Περαιτέρω, δεν κατανοώ τι σχέση μπορεί να έχει το σχήμα "Josef Fritzl - εγκλεισμένη κόρη - εγκλεισμένα εγγόνια" με αυτό που βιώνεις στο bdsm. Και τέλος, ειλικρινά δεν κατανοώ γιατί "δραματοποιείς" τη θέση σου.

 

θα ήθελα κατ' αρχάς να μεταφέρω μια παρατήρηση του Κυρίου μου, καθότι ξέχασα να πάρω την έγκρισή του για το παρόν νήμα. 

Θεωρεί λοιπόν ότι η περίπτωση Γιόζεφ Φριτσλ συνδέεται περισσότερο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης, θυμάστε, εκείνο όπου το θύμα απαγωγής συνδέεται συναισθηματικά με τον απαγωγέα. Επίσης επισημαίνει ότι ο Φριτσλ ήταν ένας άρρωστος σαδιστής. Δεν είπα όμως κάτι διαφορετικό.

Κυρίως, η περίπτωση που παραθέτω άπτεται του θέματος της εξάρτησης και της προσήλωσης, του αυτοματισμού του μηχανισμού, τον οποίο τον κατανοούμε λίγο ή πολύ όσοι κατέχουμε νου. Μα ίσα ίσα, αυτή ακριβώς η περίπτωση θα έπρεπε να λειτουργεί ως ένα παράδειγμα που να μας διαφωτίζει για τους τρόπους που βρίσκει η σκέψη και το συναίσθημα να μας κατατροπώνει και να μας κάνει ασυνείδητους σκλάβους. Οι γάτες μου, π.χ. με ακολουθούν κατά πόδας όπου πηγαίνω. Δεν πρόκειται περί άδολης αγάπης, είμαι απλά αυτή που τους βάζει καθαρή άμμο για να χέζουν, φρέσκο νερό για να πίνουν και φαί όποτε πεινούν. Επίσης τις χαϊδεύω όποτε μου καπνίσει και τους ρίχνω καμιά κλωτσιά όταν είναι άτακτες. Πραγματικά, έχουν καμιά επιλογή οι γάτες μου να μην με βλέπουν ως Θεό; Και είχε επιλογή η κόρη του Φριτσλ να γίνει ακούσια σκλάβα επί 25 χρόνια;

Η υπόθεση αυτή με συγκλόνισε κυριολεκτικά. Για μέρες ολόκληρες διάβαζα γι αυτήν στο διαδίκτυο κι έψαχνα να βρω μαρτυρίες της κόρης, φωτογραφίες του χώρου κλπ. Είμαι βέβαιη ότι δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε αυτό που πέρασε αυτή η κοπέλα, πώς έγινε ένα πλάσμα αποκομμένο από την κοινωνία, ένα "εργαλείο" στα χέρια του πατέρα της, ένα ον που του έδινε απόλαυση, σωματική και συναισθηματική και πνευματική απόλαυση, σαφέστατα, και του έφτιαχνε και τα παιδιά του. Παιδιά τα οποία γεννούσε ολομόναχη με την βοήθεια ενός ψαλιδιού και μιας κουβέρτας. Προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί ο κόσμος, μην με αποπαίρνετε παρακαλώ.

Φυσικά, μιλάω για καταστάσεις οι οποίες είναι παθολογικές. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι. Την ανέφερα κυρίως για να αναφερθώ στην "κανονικότητα" του BDSM και στους τρόπους αποφυγής της νοσηρότητας, αλλά ταυτόχρονα πήρα το έναυσμα να αναρωτηθώ κατά πόσο είναι επιθυμητό να διατηρούμε επαφή με την πραγματικότητα.

Χρησιμοποίησα μία αναλογία για να περιγράψω αυτό που κατά την άποψή μου νοιώθουν κάποιες σκλάβες. Μια ολοκληρωτική, παθιασμένη, έμμονη προσήλωση στον Αφέντη τους. Δεν θέλετε να ξέρετε πώς νοιώθει η σκλάβα; Fine. Πάντως, εγώ έτσι νιώθω. Και δεν δραματοποιώ τίποτα. Ξέρω ότι μπορώ να φύγω όποτε θέλω. Γιατί όμως τότε δεν φεύγω;

Στο παρόν φόρουμ συζητούμε πράγματα που μας συμβαίνουν, πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, πράγματα που μας παραξενεύουν. Ζητούμε ο ένας την βοήθεια του άλλου, προσπαθούμε να εξηγήσουμε πώς βιώνει ο καθένας την εμπειρία του και τι προβλήματα αντιμετωπίζει. Ε λοιπόν, εγώ έτσι το βλέπω. Ναι μεν μπορώ να μιλήσω γι αυτό, ναι είμαι εδώ με τη θέλησή μου, αλλά ουσιαστικά, το πλαίσιο σκέψης εντάσσεται σε ένα πλαίσιο Φριτσλεϊκό. Δεν πρόκειται περί δράματος. Ένας ψυχοθεραπευτής θα έτριβε τα χέρια του, αντιμέτωπος με τις δικές μας φάσεις, έχει υλικό εδώ να φαν κι οι κότες. Εκτός αυτού θέλω να ξέρω που πήγαν οι επιθυμίες μου, τα χόμπυ μου και γιατί άλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Και μη μου πείτε ότι είμαι ερωτευμένη, γιατί δεν είμαι.

Μετά από 2 χρόνια σχεδόν πλήρους αποχής, είναι εντελώς άστοχο να μιλάς για ανάγκες. Οι γιόγκι του Θιβέτ δεν έχουν ανάγκες, αγαπητή μου. Κάτσε ολομόναχη με ένα γατί για 2 χρόνια και ξαναέλα να το συζητήσουμε. 

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχει μεγάλη διαφορά η καταναγκαστική απομόνωση, όπως και η μηχανιστική, από την επιλεγμένη σκλαβιά και εξάρτηση. Το παρόν νήμα αναρτήθηκε για να καταδείξει ότι ένας μηχανισμός αυτού του είδους, που γίνεται αντιληπτός, αναλύεται ενσυνείδητα και αποτελεί αντικείμενο ελεύθερης σκέψης από τον ίδιο τον αποδέκτη του μηχανισμού, απομακρύνεται πάραυτα από τον μηχανιστικό χώρο και περνάει στον χώρο της επιλογής και της συνειδητότητας. Εκεί όπου (θα έπρεπε να) ευδοκιμεί το BDSM.

Εκεί ακριβώς δεν μπορούμε πλέον να μιλούμε για πλήρωση των αναγκών μας, Emma και G E. Μιλούμε για ένα συνειδητό και επιλεγμένο σχήμα ύπαρξης (και όχι μόνο σχέσης). Και γιατί όχι; Ποιος το λέει ότι δεν μπορούμε να επιλέγουμε το πως θα ζούμε; Και ποιος το λέει ότι ο συγκεκριμένος θεός μας είναι ένας ρόλος; Μα αν δεν ήταν αυτός που είναι θα τον γράφαμε στα παπάρια μας. Θα διαλέγαμε τον οποιονδήποτε, θα είχαμε άλλον κάθε μέρα. Θα ξεχνούσαμε το όνομά του.

Με άλλα λόγια, δεν έχω έμμονη ιδέα με το BDSM, ούτε με το σκλαβιλίκι, είμαι παθιασμένη με τον Αφέντη μου. Όχι επειδή είναι καλός Αφέντης ή επειδή με καυλώνει ή μου φέρεται καλά ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά επειδή επέλεξα να κάνω τέτοια σχέση μαζί του, κρίνοντας ότι μπορώ και θέλω, και αποδεχόμενη το γεγονός ότι και αυτός μπορούσε και ήθελε μαζί μου. Ψυχρά, ωραία και καλά. Και γρήγορα. Με μια δόση τρέλας και κορδέλας, ακριβώς όσο χρειάζεται. Αυτός είναι ο Γιόζεφ Φριτσλ για μένα, δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος. Αυτός μου φέρνει τα νέα από τον έξω κόσμο, αυτός μου χώνει τα διάφορα πράγματα, ας μην το παρακάνω με μεταφορές, αυτός είναι. Τέλος. Για ποία ανάγκη ομιλείτε; Θα ήμουν ικανή να παραμείνω ολομόναχη επ' αόριστον, με το γάτο.

Αγαπητέ G E, πολύ θα ήθελα να εξηγήσεις γιατί πρόκειται περί ηθικοπλαστικής θεωρίας το ότι δεν έχω άλλα κύρια ενδιαφέροντα πέραν του Αφέντη μου. Ακόμη περισσότερο, θα ήθελα πολύ να θεραπευθώ, και να έχω. Θα ήθελα να μου πείτε, όλοι εσείς που έχετε μεγαλύτερη πείρα από μένα και έχετε διαβάσει και περισσότερα από μένα, γιατί μου συμβαίνει αυτό, ή για τι. Εξ ου και ο λόγος του παρόντος νήματος. Πρόκειται για μια κραυγή. Πείτε μου τι γίνεται, τι μου συμβαίνει. Ουδεμία δραματοποίηση, παιδιά. Μην είμαι βλαμμένη; Λέτε; 

Δεν καταλαβαίνω τίποτε από όλα αυτά. Τι σχέση μπορεί να έχει η εξάρτηση με την υπακοή; Τι σχέση έχει η υπακοή με το άγχος; Τι σχέση έχει η τιμωρία με την εξάρτηση; Μόνο ο έλεγχος έχει σχέση με το σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ. Εξ ου και η προσήλωση, η εξάρτηση, το θρησκευτικό πάθος. Ο ίδιος ο έλεγχος μου είναι αδιάφορος. Τα παράγωγά του με ενδιαφέρουν. Η τιμωρία δεν χρειάζεται σε αυτό το τελικό σχέδιο, ούτε η υπακοή. Είναι ένα εναλλακτικό σύμπαν, που λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες. Ουδέν άγχος, ουδεμία περίπτωση εναλλακτικής συμπεριφοράς ή επιλογής ή απόφασης, ουδεμία περίπτωση ενοχής, ουδεμία περίπτωση τιμωρίας. Πλήρης αποδοχή του συγκεκριμένου μικρόκοσμου. Με εννοείς; Πού να χωρέσει το άγχος;

Μάλλον το ίδιο λέμε, απ' την ανάποδη... 

Σε ένα σύμπαν πλήρους εξάρτησης έρχεται εύκολα. Νομίζω πως όλες οι επιθυμίες είναι ρηχές και άτονες, πλην της επιθυμίας του οργασμού (σωματικού, πνευματικού ή - του καλύτερου -συναισθηματικού). Δεν μπορώ να φανταστώ άλλες επιθυμίες. Τι θέλεις, να σου πετύχει το σουφλέ;

Έχω έναν φίλο ψυχίατρο. Πότε είναι μανιακός και πότε κατατονικός. Όμως δεν έχει ποτέ άγχος. Η έλλειψη άγχους δεν έχει, νομίζω, σχέση με την κυκλοθυμία. Δεν έχω ουδέν άγχος περί της ζωής μου πλέον (εκτός εάν με πιάσει κόψιμο και είμαι στην Ζάρα). 

Πέραν της πλάκας, ανεβοκατεβαίνω, σύμφωνα με αυτά που (νομίζω ότι) μου κάνει ο Κύριος. Είναι τόσο απλό. Ακολουθώ μια εσωτερική μούρλα, πάνω - κάτω. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα...

Αυτά δεν μπορώ να τα απαντήσω εγώ, δεν απευθύνονται σε μένα. Εγώ μπορώ μόνο να πω, ότι δεν έχω ουδέν άγχος. Απίθανο ξε-απίθανο, επετεύχθη.

 

Αναλογίες: Τσιμπάμε μια μαθηματική έννοια κι ασελγούμε εις βάρος της όταν νοιώθουμε οτι αυτό που λέμε δεν μπορεί να ληφθεί στην ονομαστική του αξία γιατί αλλιώς θα μας πάρουν οι πέτρες μόνες τους...

Αναλογίες: Η κόρη του Josef Fritzl και οι γάτες της dora_salonica... Ο θεός των γατιών και η dora_salonica... Η dora_salonica και η σκλάβα... Η σκλάβα και η κόρη του Josef Fritzl

Αναλογίες: "Δεν θέλετε να ξέρετε πώς νοιώθει η σκλάβα; Fine. Πάντως, εγώ έτσι νιώθω." Η dora_salonica ως ενσάρκωση της Ιδέας της Σκλάβας, που είναι ανάλογη προς την κόρη του Josef Fritzl, που είναι ανάλογη προς το θεό των γατιών.

Αναλογίες: "Δεν θέλετε να ξέρετε πώς νοιώθει η σκλάβα; Fine. Πάντως, εγώ έτσι νιώθω." Fine: Πεισματάκι. Παρακάτω;

Αναλογίες: ... παραληρηματικός ιδεοληπτικός σκλαβοψυχαναγκασμός...

 

@Aldur, μου θυμίζεις τον Γιωργάκη, όταν δεν του έχουνε πει τι ν' απαντήσει και αρχίζει τις παπαριές. 

Ως καθηγήτρια, οφείλω να επιδείξω κάποια υπομονή. Ας το επαναλάβουμε λοιπόν:

Προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί ο κόσμος, μην με αποπαίρνετε παρακαλώ.

Χρησιμοποίησα μία αναλογία για να περιγράψω αυτό που κατά την άποψή μου νοιώθουν ΚΑΠΟΙΕΣ σκλάβες.

Στο παρόν φόρουμ συζητούμε πράγματα που μας συμβαίνουν, πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε, πράγματα που μας παραξενεύουν. Ζητούμε ο ένας την βοήθεια του άλλου, προσπαθούμε να εξηγήσουμε πώς βιώνει ο καθένας την εμπειρία του και τι προβλήματα αντιμετωπίζει.

Αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης και κάπως έτσι λειτουργεί το αγαπημένο μας φόρουμ, εκτός βέβαια από τις λιγοστές περιπτώσεις ξινίλας ανάμεσά μας. Maalox ή Panadol να προτείνω; Ή μια λαμπρή καριέρα στην πολιτική;