Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

dora_salonica αν ο γάτος σου σου ικανοποιούσε τις ίδιες ανάγκες/επιθυμίες που σου ικανοποιεί ο (εκάστοτε) Master, πολύ πιθανό να έμενες με τον γάτο.

Πέρα απ' αυτό, αν ο "Γιόζεφ Φριτσλ/Master" σου (παρόλο που βρίσκω ατυχές το παράδειγμα, για τους λόγους που είπαν οι υπόλοιποι) σου έκανε πράγματα που δεν σε ικανοποιούν/καυλώνουν, σιγά μην έμενες μαζί του. Πολύ περισσότερο αν στα έκανε παρά της θέλησής/συναίνεσής σου, όπως στην περίπτωση της ατυχούς κοπέλας της ιστορίας.
Επειδή όμως έχω την υποψία (απ' τα γραπτά σου) ότι ίσως και να σου άρεσε αυτό, ας το πάμε στο άλλο άκρο: Αν το άτομο με το οποίο ήσουν, σου ζήταγε να τον πηδάς με στραπόν 7 φορές τη μέρα, δεν σε μαστίγωνε, δεν σε πόναγε, δεν σε γάμαγε, δεν σου επιβαλλόταν κτλ, έλα και πες μου ότι θα είχες τις ίδιες απορίες και προβληματισμούς με τους τωρινούς και αν και για πόσο θα ήταν "ο Κύριος σου πάνω απ' όλα".
Όσον αφορά την παρούσα φάση, ερωτευμένη μπορεί να μην είσαι (κατ' εσέ), αλλά ενθουσιασμένη είσαι σίγουρα. Και γιατί να μην είσαι, εφόσον παίρνεις αυτά που θες;
Αναρωτήθηκα, είναι η αλήθεια, αφού περνάς καλά και καλύπτονται οι ανάγκες σου κτλ, γιατί το ψάχνεις τόσο πολύ το θέμα, γιατί προβληματίζεσαι τόσο. Η μόνη απάντηση που μπόρεσα να δώσω (και πιθανόν να κάνω λάθος) είναι ότι είναι θέμα ενοχών. Το "γιατί", εσύ το ξέρεις. Εγώ μόνο να υποθέσω μπορώ.

Προσωπικά δεν σε αποπαίρνω καθόλου. Λυπάμαι αν το εξέλαβες έτσι. Ίσα ίσα που δεν βρίσκω τίποτα κακό στο να θες να ικανοποιήσεις τις ανάγκες/επιθυμίες σου.

Τί προβλήματα αντιμετωπίζεις στην εμπειρία που βιώνεις; Πέστο πιο συνοπτικά και απλά αν θέλεις, γιατί πολλές φορές, η ουσία αυτού που θες να πεις/ρωτήσεις χάνεται μέσα στο πλήθος των άλλων σκέψεών σου.

 

Με τον γάτο μένω, Emma. Τελευταία φορά που κοίταξα, αυτός ήταν στο προσκεφάλι μου. Αν μου κατέβαζε και τα σκουπίδια, θα μπορούσα να πω ότι πρόκειται για τον τέλειο σύντροφο. 

Επικεντρώνομαι στο θέμα της ανάγκης και μόνο, όχι ποιο κατοικίδιο μας στηρίζει στην δύσκολη οδό της αυτάρκειας. Πολύ θα ήθελα να μοιραστώ με τα αξιότιμα μέλη του φόρουμ τα συναισθήματα στη διάρκεια απομόνωσης δύο ετών. Τελευταία φορά που το έκανα θυμάμαι ότι με "κάκισε" ακόμη και η συνήθως λογικότατη female. Οπότε το σταμάτησα. Μη με κουλαντρίζετε λοιπόν, γιατί δεν θα σας φτάνει μια νταλίκα χαρτομάντηλα. 

Θα ήθελα να επιμείνω στον διαχωρισμό των σχέσεων που βασίζονται στην ανάγκη και αυτών που βασίζονται στην επιλογή. Και το σταματώ εδώ.

Δεν είπα κάτι διαφορετικό. Ξεκαθάρισα ότι ο Κυρίαρχος αφουγκράζεται τις "ανάγκες" - aka επιθυμίες της σκλάβας, δεν την κλείνει με το ζόρι στο μπουντρούμι. Ο V με προειδοποίησε ότι όλες οι ευαίσθητες ψυχές θα παθαίνανε μια ελαφριά αποπληξία με τον Φριτσλ, αλλά το ζουμί της υπόθεσης παραμένει το εξής: πώς είναι δυνατόν ένας Μάστερ να φτάσει την σκλάβα του στην κατάσταση βαθύτατου slavery αν δεν την οδηγήσει να τον βλέπει ως τον Ήλιο τον ηλιάτορα; Γίνεται βρε παιδιά; Άλλο ο Μητσάρας που με πηδάει και μου κάνει τα χατίρια και μου κατεβάζει και τα σκουπίδια και πάμε και σινεμά τις Κυριακές και άλλο ο Θεός μου που είναι το κέντρο όλων των επιθυμιών μου, των ενδιαφερόντων μου, της σκέψης μου, της ζωής μου, της κάθε γαμημένης στιγμής μου. Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Πώς να κάνεις M/s σχέση αν δεν την φτάσεις την άλλη στο πλαίσιο σκέψης της κόρης του Φριτσλ; Είναι πολύ απλό να ικανοποιείς τον μαζοχισμό κάποιας, να της ρίχνεις χαστούκια και να την βλέπεις να ενασμενίζεται. Αυτό όμως δεν είναι M/s. Δεν ενέχει ουδεμία αφοσίωση, ουδεμία προσήλωση, μιλάμε για σχέση που καλύπτει ανάγκες, αλισβερίσι. Ποιος είναι υπηρέτης ποιου. Όχι, εγώ δεν μιλώ για σχέση ανάγκης. Μιλώ για M/s. Και βλέπω ένα είδος σκέψης πολύ πολύ κοντά στην άτυχη αυτή κοπέλα, η οποία σαφώς δεν είχε καμία επιλογή και το ξαναλέω ότι καταδικάζω τέτοιου είδους πράξεις. Όμως το πλαίσιο σκέψης είναι το ίδιο. Το πλαίσιο σκέψης είναι το εξής: εάν πάθει κάτι ο Φριτσλ, πάει και η κόρη. Αν ήμουν θρήσκα θα προσευχόμουν κάθε βράδυ να μην πάθει τίποτε ο Φριτσλ μου, με καταλαβαίνετε; 

Γιατί επικεντρώνεστε στο γεγονός της μη συναίνεσης και όχι στον πυρήνα του επιχειρήματος; Η αναλογία μου αναφέρεται στην προσήλωση, στην πλήρη αφοσίωση, στην ύπαρξη μίας και μόνο βασικής σκέψης. Όχι στην αιμομιξία ή στην κακοποίηση άνευ συναίνεσης.

Δεν μου αρέσει τίποτε που γίνεται ως μια μικρή δόση. Μια μικρή δόση σκλαβιάς, μια μικρή δόση πόνου, μια μικρή δόση συναισθήματος, μια μικρή δόση BDSM. Εξ ου και το παρόν νήμα. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να υπάρχει αφοσίωση αν δεν είναι ολοκληρωτική. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται μια σκλάβα να μην έχει στο κέντρο του σύμπαντός της τον Αφέντη της. Να μην εξαρτά την κάθε στιγμή της, την κάθε χαρά της από αυτόν. Αυτό εννοώ με το σύνδρομο Φριτσλ. Αν ήξερα ότι θα φρικάρανε όλοι τόσο εύκολα δεν θα το ανέφερα. Θα έβαζα το σύνδρομο Bambi. 

Άσχετο παντελώς. Μιλούμε για κάποιον που αφουγκράζεται. Πώς να σε κάνει σκλάβα του κάποιος που δεν ξέρει τα κουμπιά σου; Με το να σε αλυσσοδέσει σε ένα υπόγειο για 25 χρόνια;

Από την άλλη, για πάρα πολύ καιρό θεωρούσα Κυρίαρχό μου κάποιον ο οποίος δεν με μαστίγωνε και δεν με πόναγε και παρόλα αυτά έκανε κουμάντο στη ζωή μου. Και γιατί ντε και καλά ο Κυρίαρχος να σαδίζει πάνω στην σκλάβα του; Ενδέχεται να κυριαρχεί και να μην σαδίζει. Δεν ενδέχεται; Το τριπάκι του ελέγχου ίσως να αρκεί σε μερικούς. Άλλοι Κυρίαρχοι ίσως γουστάρουν και να ελέγχουν και να σαδίζουν, σε κάποιες δικές τους δοσολογίες και αναλογίες. Ο καθείς με τα γούστα του και την ιδιοσυγκρασία του. Δεν νομίζω να υπάρχει συγκεκριμένη φόρμουλα.

Είμαι ένα ενθουσιώδες άτομο, είναι αλήθεια. Δεν γνώρισα όμως ποτέ κανέναν που να του δόθηκε κάτι που αξίζει, αν δεν κοπίασε γι αυτό. Τελευταία φορά που κοίταξα, δεν μοιράζανε Μάστερς στο Λόττο. 

Ναι, φαντάζομαι ότι όλοι όσοι ανταλλάζουν απόψεις σε ένα BDSM φόρουμ το κάνουν επειδή διακατέχονται από ενοχές. Αν μη τι άλλο, απόψε με κάνατε και γέλασα Emma. Αμ καλά τα είπε η tender_lilly, στο φόρουμ με τις γάτες και τα σκυλιά πρέπει να πάμε. Εκεί τουλάχιστον θα μπορούμε να μιλάμε για τα ζωάκια μας χωρίς να μας την λένε. "Αχα, μιλάς για τον γατούλη σου επειδή έχεις ενοχές. Λέγε ρε. Γιατί νιώθεις ενοχές; Τι τροφή του δίνεις μωρή τσιγγούνα;"

Δεν αναφερόταν σε σένα το συγκεκριμένο σχόλιο, αλλά στους...πολιτικάντηδες που αποφεύγουν να συνδιαλλέγονται. Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, Emma. Ήταν πολύ χρήσιμη, πράγματι. Είχα προφανώς παρεξηγηθεί και μου έδωσες την ευκαιρία να εξηγήσω.

Δεν κάνω αυτό εδώ πέρα. Είμαι σε ένα BDSM φόρουμ και προσπαθώ να συνομιλήσω με ομοίους μου για διάφορα θέματα που άπτονται των ενδιαφερόντων μας.

Το πιο βασικό μου πρόβλημα είναι ότι μόλις πάω να μοιραστώ τις εμπειρίες μου με τους ομοίους μου, οι περισσότεροι παθαίνουν παράκρουση. Δεν έχω πλήθος σκέψεων. Έχω μία. Αυτό λέω. Το θεωρώ δελεαστικό, απολαυστικό, νοσηρό, εκτός πραγματικότητας και αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλος τρόπος να προσεγγίσει κάποιος το σκλαβιλίκι. Το ονομάζω δε, σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ, όρο τον οποίο θεωρώ ιδιαίτερα πετυχημένο, αν και δυσανασχετώ ελαφρώς με την διαιώνιση του καθικιού που με ενέπνευσε σ' αυτό.

Θεωρώ ότι δεν είναι απαραίτητο να αλυσσοδέσουμε μια γυναίκα παρά τη θέλησή της σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι και να την απομονώσουμε από την υπόλοιπη κοινωνία έτσι ώστε στη σκέψη της να μην υπάρχει παρά μόνο το άτομο που την φροντίζει. Μπορεί να γίνει το ίδιο και με BDSM διαδικασίες, με πλήρη συναίνεση και διαύγεια σκέψης και συναισθήματος, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Οτιδήποτε άλλο υπάρχει στη ζωή της σκλάβας είναι fuzzy, out of focus, αδιάφορο, ή ακόμη, παύει εντελώς να υπάρχει. Είμαι όμως βέβαιη ότι, αν και στις γενικές γραμμές του το σύνδρομο ισχύει έτσι ακριβώς, πρέπει να υπάρχουν διαβαθμίσεις στο συγκεκριμένο βίωμα. Ίσως ακόμη και στην ίδια σκλάβα, να υπάρχει κάποια διακύμανση, ανάλογα με το σημείο της πορείας όπου βρίσκεται.

Ελπίζω αυτό που ήθελα να πω να είναι αρκετά πιο ξεκάθαρο τώρα.

 

Νομίζω ναί. Όποιος και αν είναι, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, με οποιουσδήποτε όρους, δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος ή κατάσταση στη ζωή που θα μπορούσε ποτέ να με καλύψει, έστω και στοιχειωδώς.
Η περίπτωση Φριτσλ προξενεί σε όλους αποτροπιασμό, αλλά ο συσχετισμός είναι κατανοητός.

 

Πιστεύεις ότι αυτά τα δύο δεν σχετίζονται; Δεν φέρνει το ένα το άλλο; Δεν εξαρτάται το ένα από το άλλο;

Aχ Δώρα Δώρα... Βιάζεσαι και σκοντάφτεις.
Κατά πρώτον δεν στη λέω.
Κατά δεύτερον, ας σου πω τί υπέθεσα, μήπως και καταλάβεις το περί "ενοχών": Υποθέτω λοιπόν ότι είσαι πανενθουσιασμένη στην παρούσα σου σχέση. Σε σημείο που δεν μπορείς να πιστέψεις την τύχη σου (ειδικά μετά τα δύσκολα -κατά δική σου ομολογία- τελευταία χρόνια). Σε σημείο που να αναρωτιέσαι αν όντως συμβαίνει και γι' αυτό ίσως προσπαθείς να το εξηγήσεις/καταλάβεις. Εκεί μπαίνουν, ίσως, οι "ενοχές" για το αν το αξίζεις ή κάτι along those lines. Αυτή είναι η μία εκδοχή.
Η άλλη εκδοχή είναι ότι θα ήθελες να είναι ο Master σου το κέντρο του σύμπαντος για σένα, ο κόσμος ολόκληρος κτλ, αλλά ξέρεις (όταν μιλάς με ειλικρίνεια στον εαυτό σου) πως αν δεν έπαιρνες αυτά που ήθελες από εκείνον, θα ήταν history. Θα ήθελες δηλαδή το ιδανικό, το ανιδιοτελές, κτλ και το λες και το ξαναλές σαν να ισχύει, μήπως και το πιστέψεις εσύ η ίδια πρώτα απ' όλους (κάτι σαν αυθυποβολή ένα πράγμα). Εκεί μπαίνουν, ίσως, οι "ενοχές" που ενώ θέλεις κάτι τόσο πολύ, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις when it gets down to it.

Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν αναφέρομαι στο posting αλλά στις σχέσεις που συνάπτεις.
Ηοwever, επειδή το hint στην τελευταία σου πρόταση was taken, αυτή θα είναι και η τελευταία μου απάντηση (επί του θέματος, at least).

Αν δεν εξειδικεύσεις το "φροντίζει" με τον τρόπο που το εννοείς εσύ ή αν το αντικαταστήσεις ίσως με κάτι πιο γενικό του τύπου "ενδιαφέρει" και προσθέσεις και αυτό που είπες παραπάνω: "ο Θεός μου που είναι το κέντρο όλων των επιθυμιών μου, των ενδιαφερόντων μου, της σκέψης μου, της ζωής μου, της κάθε γαμημένης στιγμής μου", τότε περιγράφεις την κάθε παράφορα ερωτευμένη γυναίκα (ή και άντρα).

Τέλος, μία ακόμη ένδειξη ότι το επίκεντρο είσαι εσύ και όχι "πάνω απ' όλα" Κύριος, είναι το "να την φροντίζει". Διάβασε πάλι όλα τα ποστς, σε αυτό το νήμα at least, και δες πόσο μιλάς για σένα, γι αυτά που παίρνεις εσύ και πόσο για εκείνον, τί του δίνεις και αν του δίνεις. Το να λες απλά ότι "είναι πάνω απ' όλα" δεν το καθιστά αυτομάτως πραγματικότητα.

 

Eίναι πολύ κακό, τελικά, να χλευάζουμε κάτι, χωρίς να μπένουμε στο τρυπάκι πρώτα να σκεφτούμε τι είναι αυτό το κάτι.
Καταλαβαίνω ακριβώς τι προσπαθεί να πει η dora:

Mιλά για ένα πράγμα που - μεγάλη μερίδα ατόμων το χλευάζει. Την έννοια της αφοσίωσης (σχεδόν με θρησκευτική ευλάβια - όχι χριστιανική κλπ μην μπερδεύεστε) προς τον αφέντη, το άτομο που το υπό στοιχείο συσχετίζεται/υποτάσεται. Η μεγάλη δε μερίδα ατόμων, χλευάζει ακριβώς επειδή είναι έξω από το χορό και.. είναι εύκολος στόχος - η έννοια της αφοσίωσης, αλλά και επειδή στη σύγχρονη εποχή - που οι περισσότερες αξίες έχουνε μηδενιστεί - φαντάζει σχεδόν απόκοσμη.

Μα, το bdsm είναι υπερβατικό (εμπεριέχει το στοιχείο της υπέρβασης) γιατί όταν βλέπουμε κάτι τέτοιο αυτοματικά, οι περισσότεροι το χλευάζουμε? Είναι η μη-κατανόηση, η ευκολία της κατακραυγής, ή, τελικά ο φόβος της επιβεβαίωσης ότι όλες οι μέχρι τώρα σχέσεις μας στο χρόνο ήτανε άνευρες και τυπικές χωρίς ίχνος βάθους και ότι κάποια άλλα άτομα τα κατάφεραν έναντι ημών?

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

την αφοσίωση την καταλαβαίνω και συμφωνώ πως είναι το ζητούμενο σε μια M/s σχέση (εκατέρωθεν)
την εξάρτηση όμως που αναφέρει η dora στο πρώτο της post όχι μόνο δεν την καταλαβαίνω αλλά διαφωνώ κάθετα με το concept

 

ατυχες παραδειγμα, θα μπορουσε σαφως να λειτουργησει ως αντιπαραδειγμα για μια M/s σχεση.

η σκλαβα εχει αναγκες και η πιο βασικη της, την αναγκη της υποταγης..

 

Ναι, οι ανάγκες και οι επιλογές σχετίζονται. Με την έννοια ότι πρέπει να επέλθει πλήρης διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο, για να λειτουργήσει μια M/s σχέση. Αλλιώς, μιλούμε για οδηγό ασθενοφόρου που καθιστά σκλάβα του μία τρόφιμο ψυχιατρείου (ξέρω έναν, αυτό ακριβώς έκανε).

Αν δεν έχετε πρόσβαση στον ψ χώρο, μια οποιαδήποτε μαζοχίστρια will do. Για όσους βαριούνται την επώδυνη και χρονοβόρο διαδικασία της μετάβασης από την ανάγκη στην επιλογή.

Είναι επειδή δεν έχω δεκανίκια, βρε. 

Όχι, δεν μου τη λες. Πάντως διαπιστώνω μια κάποια δυσκολία στη συνεννόηση. Δυσκολία που παλαιότερα δεν την είχαμε, μεταξύ μας τουλάχιστον. Μία από εμάς, έχει ξεφύγει... 

Υποθέτεις λάθος. Είμαι ήρεμη και κουλαριστή. Επόμενος σταθμός, μια αντικατασκοπική υπηρεσία. Όταν τα λέω εγώ εσείς νομίζετε ότι κάνω πλάκα.

Αγαπητή 'Έμμα, με το χαρακτήρα πούχω, μου είναι δύσκολο να μην θεωρήσω τον Άλλον τυχερό, αυτόν που απολαμβάνει την Φριτσλεϊκή μου αφοσίωση εννοώ.  Και που δεν χρειάζεται να ανησυχεί εάν τον χρησιμοποιώ ή όχι για την εκπλήρωση των μαζοχιστικών μου φαντασιώσεων, όταν ξέρει ότι, I don't give a flying fuck.

Στις σχέσεις κοπιάζουν και οι δύο. Εμείς, αν μου επιτραπεί να μιλήσω και για τον Κύριό μου, κοπιάζουμε λιγότερο από ότι άλλοι, λόγω εξαιρετικής συμβατότητας. Διαισθάνομαι ότι ο ίδιος κοπιάζει λίιιιγο περισσότερο, διότι είναι πιο τέλειος από μένα (ίσως και τέλοιος, όπως έλεγε η dominastella), πέραν του ότι πάσχω από μία εκ γεννετής δυσκαμψία στα γόνατα.  Όμως, πιστεύω πως όσο περνάει ο καιρός τόσο λιγότερο θα κοπιάζει. Έτσι έγινε και με τους Φριτσλ (οικογένεια Άνταμς μας έκανα, πανάθεμά με). 

Η σκλάβα δεν μπορεί να ξέρει τι θα λάβει. End of story. Φοβούμαι πως οι περισσότεροι εδώ πέρα βλέπουν τις σχέσεις εντελώς βανιλοειδώς. Δεν 'ν' κακό. Απλά είναι άσχετο με την συγκεκριμένη εμπειρία. Να το ξαναπώ; Η σκλάβα δεν μπορεί να ξέρει τι θα λάβει.

Πάνω σε αυτό βασίζεται η νιρβάνα, ο παράδεισος, αυτό το άγνωστο για πολλούς πεδίο ύπαρξης, στο οποίο αναφέρθηκα. Σκεφτείτε το λίγο, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει. Πώς είναι να είσαι εντελώς αφημένος στη βούληση ενός άλλου; Μερικοί και μερικές δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Κι εγώ κάπου ακόμη ορθώνω τοίχους, όχι για πολύ όμως, είμαι βέβαιη γι αυτό. Γιατί έχω αντιληφθεί ότι αυτό αποτελεί εμπόδιο στην απόλυτη παράδοση, στην απόλυτη ηρεμία, στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπορώ να αισθάνομαι πλήρης.

Ίσως και ο Αφέντης, αυτό να χρειάζεται για να αισθάνεται ήρεμος και πλήρης. Την σκλάβα του που είναι απλά εκεί για να δεχτεί και να δώσει, πλήρως αφημένη και αφοσιωμένη, ακόμη και αν πρόκειται για κάτι αποκρουστικό, χυδαίο, ανόητο, γελοίο, σιχαμένο, επώδυνο...Δεν ξέρω, λέω τώρα. Πώς αισθάνεται ήρεμος και πλήρης ένας Κυρίαρχος; Γιατί μιλάμε συνέχεια για τα αγχωμένα ζωντόβολα και δεν μιλάμε για την πορεία προς την πληρότητα ενός Κυρίαρχου; Τι πειράζει αν μας πούνε, ναι, αυτό μου αρέσει. Μου αρέσει τόσο πολύ που δεν με ενδιαφέρει και πολύ να ζω διαφορετικά. Πείτε ωρέ. 

Αν όντως η Υπέρτατη Καύλα (που έψαχνα σε όλη μου τη ζωή, με ποικίλους τρόπους) προέρχεται τελικά για ανθρώπους του σιναφιού μας από την ολοκληρωτική ανταλλαγή ελέγχου, η νιρβάνα αυτή πρέπει να λειτουργεί και για την σκλάβα και για τον Αφέντη ως η Πύλη προς τον Παράδεισο. Αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με ανάγκες που καλύπτονται, ή με λάθος συμπεριφορές που διορθώνονται μέσω της τιμωρίας, ή με την πλήρη συμμόρφωση της κρίσης της σκλάβας με την κρίση του Αφέντη (αν και αυτό είναι χρήσιμο έτσι ώστε η σκλάβα να μην είναι κουραστική, να μπορεί να ζήσει αυτόνομα στους άλλους τομείς, αυτούς που της έχει επιτραπεί να κρατήσει, αν υποθέσουμε ότι αυτό ισχύει).

Η Υπέρτατη Καύλα πρέπει να έχει να κάνει με την απόλυτη και ολοκληρωτική παράδοση στην βούληση του ενός. Ο ένας επομένως πρέπει να έχει βούληση (την δυνατότητα βούλησης, άνευ ενοχών) και ο άλλος να παραδίδεται (την δυνατότητα παράδοσης, άνευ αγκυλώσεων).

Πράγμα που με φέρνει πίσω σε μία παλαιότερη εκτίμηση της tender_lilly, σε κάποιο άλλο φόρουμ. Merci, cherie, μου αρέσει πάντα να γυρνώ πίσω σε σένα. 

Ακριβώς το αντίθετο. Το έχω παραδεχτεί εδώ και αρκετό καιρό στον "καλόβολο" Κύριό μου που ξέρει να εκτιμά την ειλικρίνεια: τον βλέπω σχεδόν εντελώς ιδιοτελώς, δηλαδή Φριτσλεϊκά. Προσεύχομαι να μην πάθει τίποτα (excuse me, μόνη μου τα λέω; ) Είμαι κλεισμένη στην υπόγα (σε χρυσό κλουβί είμαι, αλλά ως ντίβα μου συγχωρείται ) και περιμένω να τον δω, να μου μιλήσει, να με δει, να με αγγίξει, να μου δώσει ότι στο διάολο έχει αποφασίσει να λάβω, για το οποίο εγώ δεν ξέρω τίποτα εκ των προτέρων, να πάρει ότι στο διάολο έχει αποφασίσει να πάρει, για το οποίο εγώ δεν ξέρω τίποτα εκ των προτέρων, κι έτσι λειτουργεί η φάση, δηλαδή και πάλι Φριτσλεϊκά.

Οι ενοχές δεν παίζουν μπάλα σε ένα τέτοιο σύμπαν, ο ίδιος κοιμάται σαν πουλάκι, τον έχω δει να το κάνει και είναι υπέροχο (ς). Δεν έχει ουδεμία. Αλλά δεν έχω ούτε κι εγώ.

Είμαι 45 χρονών. Έχω ερωτευθεί (αρκετές φορές) και ξέρω την διαφορά. Οι ερωτευμένες πάνε και σινεμά, βλέπουν τις φίλες τους, βγαίνουν έξω, πηγαίνουν εκδρομές, ταξίδια, πηγαίνουν για ψώνια στην αγορά κλπ, κλπ. Πώς γίνεται οι ελάχιστες δραστηριότητες τις οποίες έχω (δεν έχω σχεδόν καμμία, ας το παραδεχτούμε) να έχουν ως επίκεντρο τον "Φριτσλ"; Πώς θα μπορούσε μια γυναίκα να νιώθει τον εαυτό της σκλάβα όταν παίρνει ευχαρίστηση και από άλλα πράγματα;

Εγώ δεν μπορώ.

Ω ναι, ποτέ δεν το έκρυψα ότι θεωρώ τους Κυρίαρχους τσιμπούρια.  Φυσικά είμαι η βάση. Και στη βασίλισσα του σκακιού, το ίδιο είπα. Πάντα τα ίδια λέω, από την αρχή. Άλλο το ότι δεν γίνεται κατανοητό. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στη δική τους αυτοεκτίμηση και στο ταξίδι τους από το Εγώ τους προς κάποιον άλλον.

Δεν πάσχω από χαμηλή αυτοεκτίμηση, ούτε από ελλιπείς πνευματικές ικανότητες. Βλέπω, με αρκετή διαύγεια θαρρώ, πώς λειτουργεί ένα καλό M/s σχήμα και επιχειρώ να καταδείξω πτυχές του, αυτές που εγώ αντιλαμβάνομαι. Κυρίως επιθυμώ να συζητήσω τυχόν σφάλματα αντίληψής μου, καθότι αυτά που σκέφτηκα μόνη μου, τα πιστεύω, αν όμως κάνω λάθος, ποιος θα μου το πει, αν όχι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από μένα; Και αν εγώ κατάλαβα κάτι καλά, γιατί να μην το μοιραστώ; Δεν φοβάμαι μήπως ρελιζευτώ ότι κάνω λάθος, με ενοχλεί όταν γνώστες κάποιων πραγμάτων ή άνθρωποι με κάποιες εμπειρίες δεν παίρνουν το ρίσκο να τις μοιραστούν.

Το επίκεντρο, για μένα, είναι η ισορροπία της σχέσης. Ο Κυρίαρχος είναι η πηγή της καύλας, της έμπνευσης, του κινήτρου, είναι όχι μόνο το καρότο, αλλά και το καμουτσίκι, ο αμαξάς, ο χάρτης...Η σκλάβα είναι το beast of burden, το ζωντόβολο δηλαδή, και άνευ τούτου ουδέν, ω άνδρες Αθηναίοι...  Καβαλίκα λοιπόν. Όλο κι όλο που έχετε να κάνετε, είναι να κυριαρχήσετε.

@Seirios_79, χαίρομαι που κατανοείς την έννοια της αφοσίωσης. Είναι πράγματι υπερβατική, στις μέρες μας,αλλά δεν θα έπρεπε. Η άποψή μου είναι ότι έτσι θα έπρεπε να είναι οι περισσότερες σχέσεις μας. Ακόμη και οι φιλικές.

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση MasterJp. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι δεν είμαι ψυχικά υγιής. Τώρα καταλαβαίνω ότι όλα πάνε καλά. (Θυμήθηκα ξαφνικά εκείνο το παραμύθι που είχα γράψει, η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες, και πώς δεν ήθελα να μπω μόνη μου στο πιάτο. Προφανώς, μερικές φορές το εφαλτήριο δεν είναι καν απαραίτητο).

 

Μια φορα κι ενα καιρο,ηταν ενα μικρο παιδι του οποιου η καρδια ηταν μια πορτα.
Μια πορτα που ανοιγε σε κοσμους ονειρεμενους.
Παραμυθενιους.
Με γαργαρα νερα,ποταμια,λουλουδια και κανταδες εμορφων πουλιων.
Το μικρο παιδι ελεγε εκει που δεν το ακουγε, ο που επρεπε :
" παρε το κλειδι να διαβασεις το βιβλιο της ψυχης μου...παρεε... "
κι εκεινος,απλα περναγε αφηνοντας το πιτσιρικι πισω στο διαβα του.
Κι εκεινο, αλυσοδεμενο στο πετρινο υγρο υπογειο,κοιτουσε εξω απο το παραθυρακι με τα καγγελα σιγοψυθιριζοντας..." εεε ειναι κανεις εκει εξω?εεεεεε ειναι κανεις εκει εξωωωωωωωωω"
Αλλα το μονο που του εμενε ηταν η αρχη του μονολογου του Αμλετου..... " τωρα ειμαι μονος..."


..........

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

@ dora_salonica

Σου έχω πει και προσωπικά …
έχεις ( ειχες ελπιζω ) πολλές προσδοκίες από τούτο το φόρουμ ,
λάθος σου έλεγα , απο περισυ ? προπερσι ? δεν θυμαμαι .
Το αντιλαμβάνεσαι φυσικά πλέον πιστεύω ,
δεν ήταν ανάγκη να απαντήσει ο MasterJp για να καταλάβεις τα … ότι !