Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

Και όμως, εγώ επιμένω να αγαπώ το φόρουμ και τα μέλη του, πολλά από τα μέλη του. Και συνεχίζω να περνώ όμορφα εδώ μέσα και να έχω ωραίες συζητήσεις, όπως είναι και αυτή εδώ. Και δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρνω να γίνεται κατανοητό μερικές φορές αυτό που θέλω να πω και ελπίζω να μην πειράζει πολύ που καμιά φορά τα λέω δαγκώνοντας και σίγουρα δεν πειράζει που ο καθένας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, δεν θα μου άρεσε καθόλου αν όλοι είμασταν ίδιοι. Ακόμη και οι "ξινούληδες" δεν με πειράζουν, διόλου, τουναντίον μάλιστα. Είναι οι βιταμίνες μου.

Το άκρον άωτον της αισιοδοξίας και της θετικότητας. 

 

Απάντηση: Re: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

... του μαζοχισμου dora ,
δεν ειναι κακο να λεμε την αληθεια ....  

 

Συμφωνώ απολύτως με τη D. Όποιος κρίνει ότι από ένα χώρο έχει να κερδίσει πράγματα, μένει και τα διεκδικεί. Όποιος κρίνει ότι δεν έχει να κερδίσει τίποτα, ή ότι αυτά που θα κερδίσει δεν αξίζουν τη σχετική προσπάθεια, αποχωρεί και ασχολείται με κάτι περισσότερο ευχάριστο και δημιουργικό για τον ίδιο.

Προσωπικά, μαζοχισμό θα χαρακτήριζα τη στάση ενός, να μένει σε ό,τι τον δυσαρεστεί. Και σαδισμό, το να οιμώζει για το μαζοχισμό του στους υπόλοιπους.

ΥΓ. Το νήμα είναι εξαιρετικό.

 

υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δείξει κανείς την αγάπη και την αφοσίωσή του!!!!!

πιθανά και αυτός :retard:

 

Αδελφικό MS ;

λολ

7 Νοεμβρίου 1978. Οι πόρτες στο ισόγειο ενός σπιτιού στο χωριό Κωσταλέξι (Κωσταλέξης) ανοίγουν και μια ομάδα αστυνομικών και δημοσιογράφων έρχονται αντιμέτωποι με ένα θέαμα που μέσω φωτογραφιών θα κάνει τον γύρο του κόσμου.
Η 47χρονη Ελένη Καρυώτη αντικρίζει τον ήλιο μετά από 29 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού της σ’ ένα μικρό δωμάτιο, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω απ’ την Λαμία.

Η φρικτή ιστορία της ξεκινά από τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Στο μυαλό της χαράζονται οι αποτρόπαιες εικόνες βασανισμών και εκτελέσεων που λάμβαναν χώρα στην πλατεία του χωριού. Η έφηβη τότε Ελένη, γόνος εθνικόφρονης οικογένειας, έκανε κάτι που στην μικρή και κλειστή κοινωνία του χωριού φάνταζε ως έγκλημα. Δημιούργησε ερωτική σχέση (ή φημολογήτω ότι δημιούργησε) με τον δάσκαλο του χωριού, ο οποίος συν τοις άλλοις φερόταν να είχε προσχωρήσει στις τάξεις των κομμουνιστών ανταρτών.

Η γονείς της και τα 3 αδέλφια της, μπροστά σ’ αυτήν την ντροπή, αποφασίζουν να δράσουν άμεσα κι αποφασιστικά. Φυλακίζουν την Ελένη στο ισόγειο δωμάτιο του σπιτιού κι από ‘κείνη την στιγμή ουσιαστικά την διαγράφουν από την οικογένεια. Η μεταχείριση που είχε έκτοτε και για τα επόμενα 29 χρόνια, ήταν χειρότερη κι απ’ αυτή ενός σκυλιού. Το μοναδικό της ρούχο ήταν μια κουβέρτα, ενώ έτρωγε, αφόδευε και κοιμόταν στο ίδιο μέρος.
Το πιο λυπηρό ήταν πως πολλοί κάτοικοι του χωριού, αν όχι όλοι, γνώριζαν τι συνέβαινε. Κανείς όμως, ακόμα κι όταν πέρασαν τα χρόνια, δεν τόλμησε να κάνει έστω και μια ανώνυμη καταγγελία.

Η ιστορία που αποκαλύφθηκε από τους δημοσιογράφους πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις.
Ουσιαστικά κατηγορήθηκε όλο το χωριό, ότι αν και γνώριζε για τον εγκλεισμό δεν έκανε τίποτα για να λυτρώσει την κοπέλα.
Το Κωσταλέξι έγινε συνώνυμο με τη μιζέρια, την αθλιότητα και την απάνθρωπη συμπεριφορά.

Όταν άνοιξε η πόρτα, βρέθηκαν όλοι αντιμέτωπη με μια τρομαγμένη γυναίκα, χωρίς ρούχα, τυλιγμένη με μια κουβέρτα. Έβγαζε άναρθρες κραυγές, καθώς τόσα χρόνια δεν είχε κάποιον να μιλήσει κι έχασε το χάρισμα του λόγου. Μπορούσε μόνο να ψελίσει μερικές δεκάδες λέξεις.
Ο 29χρονος εγκλεισμός της, της άφησε εμφανή ψυχολογικά προβλήματα.

Η Ελένη Καρυώτη νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Λαμίας. Εκεί, όπως λέγεται, έγραψε σ’ ένα κομμάτι χαρτί το όνομα του ανθρώπου που αγαπούσε. Έγραψε το όνομα του δασκάλου.
Τα αδέλφια της οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη, όπου και αθωώθηκαν.

Οι γιατροί αποφάσισαν την μεταφορά της σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Λίγα χρόνια αργότερα, η Ελένη Καρυώτη εξαφανίζεται κι έκτοτε αγνοήται η τύχη της.


Ξ�Ο�Ο�Ο�Ξ±Ξ»Ξ*ΞΎΞΉ - ΀ο Ο�Ο�Ο�ΞΉΟ� Ο�ΞΏΟ� Ξ*Ξ³ΞΉΞ½Ξ΅ Ο�Ο�Ξ½Ο�Ξ½Ο�ΞΌΞΏ Ο�Ξ·Ο� αθλιΟ�Ο�Ξ·Ο�Ξ±Ο� ΞΊΞ±ΞΉ Ο�Ξ·Ο� Ξ±Ο�άνθΟ�Ο�Ο�Ξ·Ο� Ο�Ο�ΞΌΟ�Ξ΅Ο�ΞΉΟ�ΞΏΟ�Ξ¬Ο� | Ξ*Ξ¬Ο�Ξ΅-Ξ�Ο�Ο�Ξ΅


​

 

Έζησε σε κάποιο οικοτροφείο / ξενώνα του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Δεν συνήλθε ποτέ από τα ψυχικά της τραύματα. Πέθανε αρκετά χρόνια αργότερα.

Πράγματι, όλο το χωριό ήξερε στην υπόθεση Κωσταλέξι. Και στην υπόθεση Φριτσλ, πρόκειται να προσαχθεί σύντομα ενώπιον της δικαιοσύνης και η μητέρα, η οποία θεωρείται ότι γνώριζε τι γινόταν στο υπόγειο.

Πρόσφατα διάβασα και για τον Ιταλό "Φριτσλ" που συνελήφη στο Τορίνο. Βίαζε την κόρη του επί 25 χρόνια, από τότε που ήταν 9 ετών. Ήταν ένας ρακοσυλλέκτης που θεωρούσε ότι είχε le droit du seigneur, το δικαίωμα ως πατέρας στην πρωτότοκη κόρη. Το ίδιο δίδαξε και στον γιο του, ο οποίος βίαζε τις 4 ανήλικες κόρες του. Και οι δύο οδηγήθηκαν στις φυλακές.

Σαφώς καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά, για εμάς τους πολύ καλούς και νομοταγείς εν πολλοίς ανθρώπους, αποτελούν κάποιες φρικτές ιστορίες που δεν θα θέλαμε ποτέ να συμβούν σε αυτούς που αγαπούμε ή σε εμάς τους ίδιους. Τολμώ όμως να πω ότι αποτελούν υλικό των δικών μου φαντασιώσεων αν και καλό θα ήταν να παραμείνουν εκεί. Και είθε, ότι κάνω πραγματικότητα, με τους ερωτικούς μου συντρόφους, να παραμένει ερωτικό, συνειδητοποιημένο και να μην καταλήγει ποτέ να είναι νοσηρό και επιβλαβές.

 

+1000 dora

 

Μπορώ να πώ ότι η συγκεκριμένη περίπτωση Φρίτσλ μου κίνησε και μένα προσωπικά ανάλογες σκέψεις και συναισθήματα, συγκρίσεις και συσχετισμούς, αμέσως μόλις δημοσιεύτηκε, όσο αποκρουστικά και αν μου φαίνονταν τα γεγονότα.
Έτσι, έχω την εντύπωση ότι εδώ δεν πρόκειται για έκθεση υλικού φαντασιώσεων, ακόμα κι αν λειτουργεί και σαν τέτοιο, αλλά για χρήση υλικού που βοηθά στην κατανόηση εννοιών όπως είναι η εξάρτηση και η αφοσίωση.

 

Έτσι ακριβώς είναι. Κατανοώντας δε σχεδόν πλήρως το πρόβλημα της εξάρτησης, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους δύο μετέχοντες στη σχέση να διατηρήσουν την απαραίτητη ισορροπία έτσι ώστε να λειτουργούν ικανοποιητικά στους υπόλοιπους τομείς της ζωής τους. Ο Αφέντης πρέπει να προσέξει πάρα πολύ ώστε η σκλάβα να διατηρήσει τα επίπεδα αυτονομίας που είναι απαραίτητα για να μην κρεμαστεί επάνω του, σαν πέτρα στο λαιμό του ένα πράμα (όπως λέω στον Κύριό μου, αν ήμουν Κ και η σκλάβα μου ήταν εξαρτημένη από μένα - ή ερωτευμένη μαζί μου, πράγμα που ίσως να είναι και χειρότερο - θα είχα έντονες τάσεις φυγής, για Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία που έχει και αρνάκια, όσο πιο μακριά γίνεται). Όπως και να διατηρήσει τα ενδιαφέροντά της, ίσως με κάποια ενθάρρυνση από μέρους του, έτσι ώστε να έχει κάποιο είδος ψυχαγωγίας, έστω και μόνο για να (νομίζει ότι) τον κάνει να νοιώθει περήφανος γι αυτήν (εγώ γράφω ποιήματα και κείμενα, ας πούμε, αυτή είναι η ψυχαγωγία μου). Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Αφέντης δεν βγάζει μόνος του τα μάτια του, με το να κουβαλάει το ανυπόφορο (και αντι-αισθητικό) βάρος μίας εξαρτημένης σκλάβας, αλλά ταυτόχρονα απολαμβάνει την πλήρη αφοσίωσή της.

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

@dora salonica and tinky. Γιατί καλέ δε ζητάτε από τους Κυρίους σας να σας κλείσουν σε ένα μπουντρούμι για τα επόμενα είκοσι χρόνια να σας δέσουν να σας.... να σας... να σας κλπ κλπ, ώστε να κατανοήσετε αυτό που δεν κατανοείτε, το οποίο κατανοούν εκατομμύρια άλλοι, χωρίς όλες αυτές τις φιοριτούρες.

Το θέ(α)μα αρχίζει να γίνεται θλιβερό...

 

@ elfcat,
μην τσαντίζεσαι   Είναι φανερό ότι με το (πιθανά ατυχές) συμβολο "Γιόζεφ Φρίτσλ" εννοούμε τον σαδιστή εκείνο Κυρίαρχο που τείνει να εκφράζει τον σαδισμό του πρώτα ασκώντας έλεγχο στα όρια και πέρα απ αυτά (controlling) και στη βάση του ελέγχου αυτού γίνεται domineering, προσφέροντας οδύνη και πόνο πιθανά επίσης στα όρια.

Η άσκηση τέτοιου ελέγχου, χωρίς υπόγες και αιμομειξίες, μια μη υποτακτική και μη μαζοχίστρια γυναίκα θα την τσάκιζε, θα την έκανε φυτό. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές που ζούν έτσι. Η καλύτερη μαθήτρια και καλύτερη αθλήτρια της τάξης μου π.χ. Βρήκε έναν άντρα που δεν την αφήνει ούτε ν ανασάνει και που την σπάει στο μη συναινετικό ξύλο κάθε που προσπαθεί να βγάλει κάτι δημιουργικό από μέσα της. Είχε βγει και ένα εργάκι κάποτε σχετικά, που δεν αναρτώ στο νήμα του SadalMelik, γιατί έχει να κάνει μόνο με κακομεταχείριση και όχι με BDSM, το "Νύχτες με τον Εχθρό μου".

Εμείς όμως, κάποιες λίγες, ευημερούμε σε μια τέτοια κατάσταση, άσκησης πολύ ισχυρού σαδιστικού ελέγχου και ευημερούμε πολύ και με τρόπο μοναδικό. Προσωπικά δε, ενώ τον απολαμβάνω ως "φροντίδα" γνωρίζω καλά ότι μπορεί και να μην έχει πρόθεση να είναι φροντίδα, αλλά μόνον έλεγχος. Και πάλι, είναι όμορφο πράγμα, για πολύ ειδικά γούστα, όχι καλύτερα απ των άλλων γυναικών εννοείται και σε καμία περίπτωση δε λέω ότι όποιας δεν της αρέσει κάτι τέτοιο δεν ξέρει να χαίρεται.

Δεν είναι προς φόβο και απέχθεια η εξάρτηση που προκύπτει από την άσκηση σαδιστικού ελέγχου επί υποτακτικής. Είναι κάτι δεδομένο ότι θα συμβεί και όμορφο για τους δύο, γιατί το ζούν και οι δύο, όχι μόνον η υποτακτική. Και αν έχω κάτι κάπως εναντίον της αφοσίωσης είναι ότι υπάρχει μια περίπτωση να τη ζει μόνον η υποτακτική και να μη σημαίνει τίποτα για τον Αφέντη της. Να εκφράζει ένα είδος παθητικού μαζοχισμού, που μπορεί να υφίσταται σε μονομερή ή και φαντασιακή σχέση. Η εξάρτηση θέλει δύο εξ ορισμού, η αφοσίωση όχι.

Θα ήμουν σίγουρα και μετά χαράς βαθύτατα εξαρτημένη από τον σαδιστή Αφέντη, όσο και για όσο θα ήμουν το επίκεντρο του σαδιστικού του ελέγχου. Αφοσιωμένη ίσως όχι, ίσως ναι. Αν θα τον έβλεπα ως τον Ήλιο τον Ηλιάτορα; Όχι πριν μου στερήσει κάθε ελπίδα. Στη διαδρομή για deep slavery θα έμπαινα επειδή θα το ήθελα πάρα πολύ να μπω και επειδή θα είχα βρει τον κατάλληλο Μαστερ που θα μπορούσε και θα ήθελε να με περάσει απ το ντουβάρι των φόβων και των αναστολών μου. Χωρίς άλλοθι τον έρωτα ή την αφοσίωσή μου   Αν και αυτό, να ξέρεις dora_salonica, μπορεί να Τους ενοχλεί. Ή Τους τα δίνεις όλα για όλα ή όχι, κάπως έτσι νομίζω ότι το σκέφτονται.
Είμαι όμως βέβαιη ότι θα Τον έβλεπα σαν τον Ήλιο τον Ηλιάτορα μετά που θα είχα περάσει το ντουβάρι. Και ας μην ήταν.

Η πραγματικότητα της σκλάβας της βαθυσκλαβωμένης, ναι είναι σίγουρα αλλιώτικη από την εμφανή πραγματικότητα. Ψυχικά δεν της δίνει τίποτα οτιδήποτε δεν στρέφεται γύρω απ τον Αφέντη της. Αν δεν την έχει αναγκάσει ο Αφέντης της να ζει εντός πραγματικότητας, αλλού γι αλλού θα βρίσκεται, πολύ φοβάμαι...  

 

Απάντηση: Το Σύνδρομο Γιόζεφ Φριτσλ

Καλή μου tender, δε ν τσαντίζομαι... μακάρι να τσαντιζόμουν. Θα ήταν πιο υγιές .
Δυστυχώς, οι εικόνες που φτάχνω με αυτά που διαβάζω είναι για γέλια.  Ας όψεται το ραδιοτηλεοπτικό Syrah που θα με κόψει αν τις περιγράψω...