Το Σύνδρομο του Πινόκιο

"The wood of which Pinoccio is carved, is humanity itself." (Benedetto Croce)

Ο Πινόκιο αποτελεί μια εικόνα που με απασχόλησε και στο παρελθόν. Όλοι γνωρίζουμε το παραμύθι του Collodi με την ξύλινη μαριονέττα, που αναζητά παθιασμένα ταυτότητα και κάνει τα πάντα για να γίνει ένα "αληθινό" παιδί.

Έχοντας διαβάσει πολλά κείμενα που αναφέρονται στην αναδόμηση του Υ από τον Κυρίαρχο, θα επιχειρήσω εκ νέου έναν παραλληλισμό με τον συμπαθή Πινόκιο. Στο ξεκίνημα της πορείας του, ο Πινόκιο στερείται επιλογών. Τα νήματα που καθορίζουν τις κινήσεις του είναι αυτά της ανάγκης και της παρόρμησης. Η αναζήτηση της απόλαυσης γίνεται έτσι όπως ένα βουλιμικό Υ καταβροχθίζει ένα ταψί μπακλαβά, ένα νυμφομανές Υ πηδάει ότι έχει πόδια και ψωλή, και ένα μπεκρούδικο Υ πίνει έναν κουβά βότκα στην καθισιά. Η αναζήτηση της απόλαυσης γίνεται χωρίς έλεγχο, χωρίς καμία σκέψη που να αφορά τις βραχύχρονες και κυρίως τις μακρόχρονες επιπτώσεις στο ίδιο. Το βασικό πρόβλημα δεν είναι ότι γίνεται υπερβολικά και ακραία ή παθιασμένα, αλλά ότι γίνεται σπασμωδικά. Ο Πινόκιο ΠΑΝΤΑ ενδίδει στις απολαύσεις της στιγμής. Η έννοια της στέρησης που αποσκοπεί σε κάποιον απόμακρο στόχο, τον οποίο ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος θα έβλεπε ότι υπερτερεί, είναι άγνωστη στον Πινόκιο. Η δε αγάπη του προς τον Πατέρα του, τον Γερο-Τζεπέτο, είναι μια καθαρά εγωιστική αγάπη, ορμώμενη από παιδικά συναισθήματα εξάρτησης. Ουσιαστικά του λέει, "δώσε μου ασφάλεια, δώσε μου την αγάπη σου, δώσε μου την αποδοχή σου, έτσι ώστε να μπορώ να συνεχίσω να ζω ως μαριονέττα."

Ο Πινόκιο έρχεται εξοπλισμένος με την δική του φωνή της συνείδησης, τον Τζίμινι Κρίκετ. Είναι ένας αξιαγάπητος γρύλος που χοροπηδάει στους ώμους του Πινόκιο, του ψιθυρίζει λογικές παραινέσεις στο αυτί και επιχειρεί να ρυθμίσει την απόλαυσή του και να γίνει ένα κέντρο ελέγχου της μαριονέτας. Δεν καταφέρνει όμως πολλά πράγματα με την ξεροκέφαλη μαριονέτα. Η απόλαυση είναι ένας παντοδύναμος εχθρός (στον οποίο μπορούμε να αντιτάξουμε μόνο μια μεγαλύτερη απόλαυση - κρατάτε σημειώσεις; ). Απαιτείται το Τραύμα για να μπορέσει ο Πινόκιο να κάνει τις ουσιαστικές τομές μέσα του. Μόνο αφού έρθει αντιμέτωπος με τον πόνο, την φρίκη, τον τρόμο, την απώλεια, είναι έτοιμος ο Πινόκιο να μεταμορφωθεί. Μόνο τότε βιώνει την πραγματική έννοια της αγάπης και εξανθρωπίζεται. Όταν σε μία κίνηση αυτοθυσίας σώζει τον Πατέρα του από πνιγμό (he was not waving, but drowning). O παιδικός εγωισμός αντικαθίσταται από την ανιδιοτελή προσφορά. Παύει να λειτουργεί προς όφελος του αδηφάγου Εγώ και βλέπει τον εαυτό του ως ένα πραγματικό Υποκείμενο που αντλεί την έννοια της ταυτότητας του, όχι από την ξεραϊλα ενός μοναχικού εγωισμού, (εξ ορισμού σε διάσταση με το περιβάλλον) αλλά μέσα από την έννοια της σχέσης με τον Πατέρα του. Είναι η πρώτη στιγμή της αληθινής αγάπης, αυτή που σηματοδοτεί το πέρασμα από μια ξύλινη ύπαρξη χωρίς ελεύθερη βούληση, σε ένα ανθρώπινο Εγώ που επιλέγει την ανθρωπιά του. Και ως δια μαγείας, η επιλογή της άρνησης του Εγώ, το εδραιώνει.

Όλοι βλέπουμε νομίζω τους συσχετισμούς που μπορούμε να κάνουμε με την πορεία αναδόμησης ενός Υ. Οι πιο σκεπτικοί εξ υμών, που δεν τους έτυχε κάτι ανάλογο, είτε άμεσα είτε έμμεσα, και επικεντρώνονται στο καθαρά επιδερμικό κομμάτι του σαδομαζοχισμού και όχι στο D/s ή στο M/s, δεν βλέπουν ενδεχομένως στον Πινόκιο παρά ένα ηθικοπλαστικό παραμύθι για παιδιά, ξεπερασμένο σε αυτές τις μέρες, της απόλυτης εγωκεντρικότητας. Το "me generation" βέβαια έχει παρέλθει προ πολλού, τώρα καλύπτουμε τις εγωιστικές μας τάσεις μέσα στις "win-win" θεωρίες παιγνίων, τις οποίες τολμήσαμε - οι αθεόφοβοι - να μεταφέρουμε στο υπέροχο παιχνίδι της Υπέρτατης Καύλας του BDSM. Και αν επιχειρήσει κανείς να αναφερθεί στην διδακτική φύση του παιχνιδιού (αλήθεια που κανένας παιδαγωγός δεν διανοήθηκε ποτέ να αρνηθεί), του επιτίθενται οι πραγματιστές, με το κλασσικό: "είδες; κι εσύ άλλοθι αναζητάς", λες και για να παίξω "¨Βασανιστής και Θύμα" χρειάζομαι τώρα μεγαλύτερο άλλοθι από τότε που μου έτρεχαν οι μύξες και κατουριόμουνα στο βρακί μου.

Το καλό με τον Πινόκιο είναι ότι όταν γίνει αληθινό παιδί δεν κινείται βάσει των νημάτων των άλλων (pun intended). Έχει τα δικά του. Και όσο πιο ελεύθερος γίνεται, τόσο περισσότερο τα τραβάει και τα κόβει.

Η ένστασή μου, όπως και παλαιότερα (εκφρασμένη εδώ, https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t9347-2/#post121790) έχει να κάνει, α) με την απώλεια των προσωπικών "νημάτων" του καθενός και β) με την έλλειψη ικανότητας επιλογής νέων βιώσιμων νημάτων και από το Κ και από το Υ. Κόβουν τα πάντα, από κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς δεύτερη σκέψη, πάντα στο βωμό της ελευθερίας.

Όσον αφορά το α) θα επαναλάβω τα εξής: Ο Manganelli στο Un libro parallelo θεωρεί πως η μοναδικότητα του Πινόκιο έγκειται στο ότι δεν συμμορφώνεται προς τον Νόμο, και είναι αυτό ακριβώς που του δίνει την υπόστασή του ως ατόμου, το ότι δεν εντάσσεται στη βαρετή, πλην λειτουργική, ευνομούμενη ανθρωπότητα. Τι είναι προτιμότερο, να ζεις δυστυχισμένα μέσα στο προβληματικό σου μοναδικό μεγαλείο ή καλούτσικα σε μια μέτρια πραγματικότητα ως άνθρωπος; (The Persistent Puppet: Pinocchio's Heirs in Contemporary Fiction and Film). Τώρα, που μπορώ πλέον να το απαντήσω, είναι αργά. Αλλά, θα αναγνωρίσω την δύναμη της νοσταλγίας ως καθοριστική, πριν υποπέσω στο αδίκημα της αχαριστίας. Και αυτό πρέπει να αρκεί ως απάντηση (και ως ευχαριστία- έστω και κολοβή).

'Οσον αφορά το β) αρκεί να πω ότι όπως ο Πινόκιο κόβει τα νήματα που τον κρατούν δεμένο, μέσα σε μια διαδικασία που άπαξ και ξεκινήσει δεν έχει πισωγυρισμό, όπως κάνει και το καθοδηγούμενο Υ, έτσι και ο Κ, στην διαδικασία αναζήτησης της δικής του ελευθερίας, αδυνατεί να κάνει την σύνδεση με τον Σημαντικό Άλλο. Διότι και το "ελεύθερο" Υ και το "ελεύθερο" Κ, την έχουν πατήσει οικτρά σε αυτή τη διαδικασία απελευθέρωσης μέσα από την αποκοπή συνδέσμων. Κόβω το νήμα σημαίνει κόβω το ζωηφόρο μύθο μου, κόβω την επαφή μου με την μοναδικότητά μου, με τα φαντάσματά μου, με τους εφιάλτες μου, και κατ΄ επέκταση με τα όνειρά μου. Ο Πινόκιο που θυσιάζει το Εγώ του για τον Πατέρα του, δεν έχει πια ανάγκη από Πατέρα, και επομένως δεν έχει Πατέρα. Γίνεται ορφανός. Γίνεται Πατέρας του εαυτού του. Και ο Κ, από επιλογή του, δεν έχει τίποτα, γιατί δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Κινείται μόνος, στο κενό, ο ίδιος Πατέρας του εαυτού του. Ο ίδιος, ένας Πατέρας χωρίς παιδί, αφού φρόντισε το παιδί του να γίνει Πατέρας.

Τέτοιου είδους διαδικασίες, που δεν διέπονται από την πνοή της αγάπης, δηλαδή το νήμα σύνδεσης με τον άλλον, μπορεί να οδηγήσουν σε ένα είδος ελευθερίας. Λίγοι όμως αναρωτιούνται αν, προϋπόθεση για να είσαι άνθρωπος, είναι αυτό το ένα και μοναδικό νήμα που σε συνδέει με τον Άλλον.

Στο "Σύνδρομο της Νοσοκόμας" (θα σας ταράξω στα Σύνδρομα, μετά τα Λογοτεχνικά Αφιερώματα), πυροβολήθηκε πάραυτα αυτή η μία και μοναδική προϋπόθεση της ανθρωπίλας, της συσχέτισης με τον Άλλον, λες και η μόνη σχέση που μπορούμε να επιχειρήσουμε είναι αυτή της βίαιης αποκοπής στον βωμό μιας φανταστικής ελευθερίας, μίας ύπαρξης στο κενό. Θλίβομαι βαθύτατα όταν το θαυμαστό εργαλείο του BDSM χρησιμοποιείται για το αλόγιστο κόψιμο όλων των νημάτων, χωρίς την αντικατάστασή τους από επιλεγμένα νήματα σύνδεσης με τον Άλλον, που είναι - κατά την άποψή μου - το πρώτο βήμα σύνδεσης σε μία σχέση αρμονίας με το περιβάλλον. Γιατί σ' αγαπώ σημαίνει αγαπώ και εμένα και όλους και την ζωή. Ο Zizek κάνει λάθος ("Love is evil"). Δεν επιλέγουμε να αγαπούμε τον Έναν, αρνούμενοι όλα τα υπόλοιπα. Ο Ένας είναι το σύμβολο όλων όσων αγαπούμε, η έκφραση της ομορφιάς όλου του σύμπαντος, επικεντρωμένη σε ένα ον. Από εκεί ξεκινά η αγάπη προς το όλον.

Οι σχέσεις αναδόμησης δεν μπορεί να αποτελούν "πρόβες" σχέσεων, πράγμα που άκουσα πρόσφατα και μου ορθώθηκε η γατίσια τρίχα. Ούτε μπορούν να αντικατασταθούν από γρήγορες ξεπέτες στα μπαράκια (αν και έχουν και αυτές κάποια μικρή αξία, για όσους τους δίνουν αξία). Οι σχέσεις αναδόμησης ήδη αποτελούν ισχυρές σχέσεις που λειτουργούν ως σύμβολα αρμονίας με το περιβάλλον. Εάν διαταραχθούν, αναγκαστικά διαταράσσεται και η αρμονία με τον εαυτό και με το περιβάλλον. Η άλογη αποκοπή όλων των νημάτων σύνδεσης με τον ζωτικό μύθο του καθενός και με τον ήδη υπάρχοντα Σημαντικό Άλλον, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ένα είδος αναπηρίας, σε μία απομίμηση της Υπέρτατης Καύλας, σε μία φαντασίωση της ελευθερίας. Σε ένα τελικά απάνθρωπο πλαίσιο ύπαρξης, χειρότερο από αυτό της μοίρας της ξύλινης μαριονέτας.

Ο Πινόκιο γίνεται αληθινός μόνο όταν κάνει την Σχέση, όχι ως αυτεξούσιος και ορφανός, αλλά ως ο Σημαντικός Άλλος του Πατέρα του. Ο Πινόκιο γίνεται αληθινός όταν επινοήσει το νέο νήμα σύνδεσης με τον Πατέρα του και τον νέο προσωπικό του μύθο.

Ο Πινόκιο δεν μπορεί να υπάρξει από μόνος του, όπως δεν μπορεί να υπάρξει και ο Πατέρας του.

 

Βλέπω ότι κανείς δεν τιμά αυτό το post σου, μικρή dora, αν και είναι από τα καλύτερά σου. Καταλαβαίνεις κι εσύ ότι οι περισσότεροι νοιάζονται για το τι γίνεται στην αγορά (ή στο παζάρι καλύτερα). Δεν τους ενδιαφέρουν οι κλωστές και τα νήματα παρ’ ότι αυτή είναι η ουσία της ύπαρξης τους!
Αυτά που σωστά παρατηρείς, οπως πχ ότι «O παιδικός εγωισμός αντικαθίσταται από την ανιδιοτελή προσφορά» και άλλα τέτοια, βάζουν σε καλό δρόμο τη σκλάβα ή τον σκλάβο που θα τα κατανοήσει και θα συμφιλιωθεί (όχι τύποις, αλλά ουσιαστικά).
Η συζήτηση αυτή, με ένα τίτλο BDSM και ελευθερία, ή σχέση εξάρτησης αφέντη και σκλάβου, ή η εξάρτηση του σκλάβου και η απελευθέρωσή του από την οδύνη της ύπαρξής, κλπ κλπ. μάλλον θα εξασφάλιζε περισσότερες συμμετοχές. lol

Έχω δυο μικρές παρατηρήσεις σε δυο διατυπώσεις σου μόνο.

Για το πρώτο, να πω μόνο ότι ο εργαλειακός χαρακτήρας "αδικεί" τη φιλοσοφία του BDSM
Για το δεύτερο ότι το νήμα δεν το επινοεί ο πινόκιο, αλλά το προσφέρει ο Πατέρας, αναγνωρίζοντάς τον σαν γιο του..

 

Στο παραμυθι του Πινοκιο ,εγω θα εβλεπα ως κεντρικη ιδεα την τελικη ανταμοιβη της ξυλινης κουκλας- την ανθρωπινη υποσταση - σαν αποτελεσμα της τελικης του υποταγης , η συμμορφωσης αν θελετε στον Νομο.
Οι ενορμησεις,οι αυθορμητες επιθυμιες, η αγνοια αλλα και η αγνοηση του Νομου,τιμωρουνται.
Ο Πινοκιο καθ'ολη την πορεια του ,διαπραττει υβριν, παραβιαζει διαρκως τα ορια, μαθαινει παθαινοντας,ωσπου,οταν πλεον εχει πληρως συμμορφωθει θυσιαζεται για να σωσει τον Πατερα του και -τι τραγικη ειρωνεια,- πεθαινει.Ειναι η παρεμβαση της καλης νεραιδας,παει να πει της Μοιρας, ο απο μηχανης Θεος ,που αποδιδει "δικαιοσυνη",που επιβραβευει την θυσια,που χαριζει ζωη.
Ο Πινοκιο γινεται ανθρωπος,μονο αφου εχει εστερνισθει τον τροπο συμπεριφορας και τους κανονες των "κανονικων",των "φυσιολογικων" ανθρωπων,μονον αφου παψει να ειναι ατακτος ,ανυποτακτος.
Οχι ομως στον Πατερα του,αλλα στον Νομο...

 

1. Γιατί η αντίληψη του BDSM ως εργαλείο αδικεί τη φιλοσοφία του; Εκτός εάν ισχύει ότι όσο πιο άχρηστο είναι ένα δώρο τόσο καλύτερο. Κατανοώ όμως αυτή την κάπως ρομαντική αντιμετώπιση του θέματος. Σε πολλές συζητήσεις μου, με άντρες Κυρίαρχους κυρίως, βρέθηκα αντιμέτωπη με μία απέχθεια προς την χρηστικότητα εν γένει. Αποδίδω την απέχθεια αυτή στο γεγονός ότι ίσως ήταν πολύ απογοητευμένοι από τις γνωριμίες τους. Ή, εναλλακτικά, στην αντρική φύση που δεν διακατέχεται από την - κάποιες φορές - υπερβολικά ρεαλιστική προσέγγιση του θηλυκού (το θέτω όσο πιο κομψά μπορώ). 

2. Δεκτό. Ας μου επιτραπεί όμως να θυμίσω εδώ το αυτονόητο. Το νήμα έχει δύο άκρες. Όσο δεμένος είναι ο ένας, είναι και ο Άλλος.

Αυτή η συμμόρφωση στον Νόμο, αποτελεί την βάση για την πρώτη μου ένσταση στην όλη διαδικασία. Ο παρορμητικός φτωχοδιάβολος μου είναι πιο αρεστός από τον "κανονικό", "φυσιολογικό", ευνομούμενο Πινόκιο. Όχι από ρομαντική διάθεση αλλά για λόγους που έχουν σχέση με την δημιουργικότητα και την εξέλιξη. Αλλά αυτό αφορά μια άλλη συζήτηση.

Η άποψή μου είναι ότι δεν έχει σημασία η παραβίαση του Νόμου και η επακόλουθη τιμωρία, όταν αυτή γίνεται επιλεγμένα. Η υπόσταση του Πινόκιο χωλαίνει, όχι επειδή είναι παραβάτης, αλλά επειδή δεν είναι συνειδητός παραβάτης. Δεν διαπράττει ύβριν δε, διότι δεν έχει επιλογή, είναι μαριονέττα της παρόρμησης.

Ο Πινόκιο γίνεται άνθρωπος όταν γίνεται ικανός να γνωρίζει την διαφορά ανάμεσα στην μία επιλογή και στην άλλη και να πράττει συνειδητά αυτό που επιλέγει, γνωρίζοντας τις συνέπειες. Ασχέτως ποια θα είναι η επιλογή του.

 

Και μενα.Kαι για αλλους λογους που δεν ειναι οντως της παρουσης.

Oντως δεν διαπραττει υβριν ,ημουν υπερβολικος, ωστοσω η παρορμητικοτητα δεν σημαινει μη συνειδητη παραβατικοτητα.O Τζιμινι ειναι απο διπλα.Ας μην ξεχναμε πως στο πρωτοτυπο κειμενο του Κολοντι ο Πινοκιο σκοτωνει την συνειδηση του,οταν του παρακολλαει.

Οχι ασχετως.Σχετικοτατα.Θα γινοταν ανθρωπος αν δεν ετρεχε πισω απ'τον πατερα του να τον σωσει;
Υπενθιμιζω και παλι την αρχικη βερσιον. Ο Πινοκιο,ανυποτακτος,σκανταλιαρης, προδοτης του πατερα του,δεν επιβραβευεται.Πεθαινει.

 

Είναι διαφορετικό να βλέπεις κάτι ή κάποιον σα μέσο (εργαλείο κλπ) και διαφορετικό σα σκοπό. Αν το βλέπεις μόνο σα μέσο αναμένεις την ικανοποίηση από την επίτευξη του σκοπού. Αν το βλέπεις και σα σκοπό (ή μόνο ως σκοπό) τότε η ίδια η διαδικασία είναι η ικανοποίηση. Παράδειγμα: χρησιμοποιώ ένα ανοιχτήρι σαν εργαλείο, για να ανοίξω το μπουκάλι της μπύρας. Ο σκοπός μου είναι να πιω τη μπύρα. Η χρήση του εργαλείου, μού είναι σχεδόν συμπτωματική και αφιάφορη (θα μπορούσαν να μου είχαν φέρει τη μπύρα σερβιρισμένη στο ποτήρι και να πετύχω τον σκοπό της ικανοποίησής μου άμεσα π.χ). Αντίθετα αν έχω ένα φετιχισμό με τα ανοιχτήρια, lol, το ίδιο το άνοιγμα των μπουκαλιών θα μου έδινε την ικανοποίηση και η μπύρα θα μου ήταν αδιάφορη. Κάτι αντίστοιχο εννοώ συμβαίνει και με το bdsm. Αν είναι η σχέση μας με αυτό εργαλειακή, σημαίνει ότι έχει πεπερασμένο χαρακτήρα και το χρησιμοποιούμε για να πάμε κάπου αλλού. Αν είναι σκοπός, η ίδια η διαδρομή είναι αυτή που μετράει. Πιστεύω ότι η ρεαλιστική γυναικεία προσέγγιση που αναφέρεις μοιάζει να «κρύβει» έναν απώτερο σκοπό… Ολες οι σχέσεις (πολύ όμως περισσότερο, αυτού του χαρακτήρα) χάνουν μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντός τους στο πλαίσιο που βάζεις. Και το ενδιαφέρον δεν είναι καθόλου «ρομαντικό». Το αντίθετο θα έλεγα!!!

 

Ακριβώς αυτό εννοώ. Σίγουρα, για κάποιο σκοπό είμαι εδώ. Απεχθάνομαι να σπαταλάω άσκοπα τον πολύτιμο χρόνο μου, αν το μόνο που θα απολαύσω είναι μια βόλτα με το τρενάκι. Θέλω το τρενάκι να με πάει κάπου. Έχω μια πολύ καλή ιδέα σχετικά με το πού πηγαίνω. Το BDSM είναι το τρένο, όχι ο προορισμός. Όσο και αν μου αρέσει η βόλτα και τα εξαιρετικά αξιοθέατα. 

Νομίζω πως αυτός ο παραλληλισμός αποδίδει πιο εύστοχα αυτό που εννοώ, από ότι αυτός με το ανοιχτήρι και την μπύρα. 

Δεν βάζω κανένα πλαίσιο. Το βγάζω.

Θεωρώ πράγματι πολύ ρομαντικό (και διόλου κυνικό ή σκληρό) το να πηγαίνουμε άσκοπες και απολαυστικές βόλτες με το τρενάκι. Ίσως να είναι και ενδιαφέρον για μερικούς εξ υμών. Ανάλογα τις επιλογές του καθενός, οι οποίες, κατά την άποψή μου, συμβαδίζουν αμείλικτα με τις δυνατότητές του.

Θεωρώ τον "ομφάλιο λώρο" ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα όντα, τον σκοπό. Με αυτή την έννοια, με θεωρώ "βαριά" και δύσκολη, ίσως και δύσπεπτη. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω σχέσεις με ανθρώπους που δεν αντέχουν το βάρος μου. Δεν το έκρυψα δε, ποτέ. (Όσοι δεν με ξέρουν, ας μην νομίσουν παρακαλώ ότι είμαι καμιά φάλαινα.) 

 

Θεωρώ πράγματι πολύ ρομαντικό (και διόλου κυνικό ή σκληρό) το να πηγαίνουμε άσκοπες και απολαυστικές βόλτες με το τρενάκι. Ίσως να είναι και ενδιαφέρον για μερικούς εξ υμών. Ανάλογα τις επιλογές του καθενός, οι οποίες, κατά την άποψή μου, συμβαδίζουν αμείλικτα με τις δυνατότητές του.

Θεωρώ τον "ομφάλιο λώρο" ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα όντα, τον σκοπό. Με αυτή την έννοια, με θεωρώ "βαριά" και δύσκολη, ίσως και δύσπεπτη. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω σχέσεις με ανθρώπους που δεν αντέχουν το βάρος μου. Δεν το έκρυψα δε, ποτέ. (Όσοι δεν με ξέρουν, ας μην νομίσουν παρακαλώ ότι είμαι καμιά φάλαινα.) [/QUOTE]



Πολύ επιθετική σε βρίσκω για slave.Μου έχει δημιουργηθει η εντύπωση ότι κάπως αλλιώς είναι ο ρόλλος σου.Τι θα πει βαριά δύσκολη και δύσπεπτη?Τι λέει γιαυτά ο Μaster σου?Η μήπως τελικά δεν έχεις?
Αλλά πάλι τι ξέρω εγώ μια vanilla? 

 

Σε τί ακριβώς έγκειται η επιθετικότητα; Εξηγώ τις απόψεις μου. Αυτό λογίζεται ως επιθετικότητα; Μήπως έπρεπε να τις εξηγώ κάνοντας υποκλίσεις; Ή θα έπρεπε να ψεύδομαι μπας και ταιριάξω στον ρόλο που έχει ο καθένας στο μυαλό του;

Δεν κατανοώ τη συνάφεια των ερωτήσεών σου περί Μάστερ μου, αλλά αν θέλεις να το ψάξεις πολύ, έχει ένα συρτάρι γεμάτο Zantac. 

Βαριά, δύσκολη και δύσπεπτη σημαίνει ότι δεν είμαι μαρίδα και ότι δεν ψαρεύω για μαρίδα. Περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t14461/

 

Από τη στιγμή που επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις τον Έναν ως δίαυλο επικοινωνίας , μοιραία συσχετίζεσαι με όσα Αυτός εκπροσωπεί.Κι εκτός κι αν μιλούμε για Έναν ο οποίος έχει επαφή με τα πάντα , είναι προδεδικασμένο το να έρθει και να σε φάει το όλον.Γιατί ακριβώς θα έρθει να σου πει όσα Αυτός δε μπορεί από θέση.

Ναι είναι τραγική η διαδικασία της απομυθοποίησης και ναι υπάρχει ένας μύθος σε αυτό που καλείται πορεία προς την ελευθερία.
Αλλά δε γίνεται να μείνεις στάσιμη.Τουλάχιστον όχι για πολύ.Μόλις έρθεις σε πλήρη επαφή με το όλον , όπως αυτό εκπροσωπείται από Εκείνον , θα στραφείς στο πρώτο νεωτεριστικό στοιχείο το οποίο θα πέσει στα μάτια σου.Κι αυτό θα είναι η αρχή του τέλους.

Ως εκ τούτου θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσοι έχουν κατ' ουσίαν σχέση που να άπτεται του "κοινού" μας ενδιαφέροντος και τους κόβει και λίγο παραπάνω , προτιμούν να διατηρούν μια απόσταση ασφαλείας από Εκείνον.
Μπορεί να σκίζουν τα ιμάτιά τους για το γεγονός ότι δε μπορούν να τον δουν , ότι περνούν πολύ λίγο χρόνο μαζί και δε ξέρω γω τι άλλο , αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τίποτε κατ' ουσίαν για να αμβλύνουν αυτή την απόσταση.
Δε θέλουν να Τον μάθουν.Δε θέλουν να έρθουν σε επαφή με το "όλον" Του.Γιατί γνωρίζουν μέσα τους πως άπαξ και κάνουν κάτι τέτοιο , αυτό θα σημάνει και το τέλος.

Εξ ου και θα συμφωνήσω με κάτι που έχεις πει προ καιρού.

There can be only One.

Υ.Γ. Πολύ καλό ποστ , ανεξάρτητα από το αν διαφωνώ μερικώς.Μου άρεσε πολύ η ανάλυση.